Εκτενής συνέντευξη του Ιεραποστόλου π. Θεολόγου (Χρυσανθακόπουλου), στον "Εκκλησιολόγο"

Η ε­φη­με­ρί­δα μας έ­χει σήμε­ρα με­γά­λη ευ­λο­γί­α α­πό τον Θε­ό, να φι­λο­ξε­νεί μέ­σα α­πό τις στή­λες της έ­ναν συ­μπο­λί­τη μας Α­γιο­ρεί­τη Ιε­ρο­μό­να­χο και Ιε­ρα­πό­στο­λο, που α­φιέ­ρω­σε την ε­πιστη­μο­νι­κή του μόρ­φω­ση προς δό­ξαν Θε­ού.

Πρό­κει­ται για τον π. Θε­ο­λό­γο, κα­τά κό­σμον Δη­μή­τριο Χρυ­σαν­θα­κό­που­λο, ο ο­ποί­ος γεν­νή­θη­κε στην Πά­τρα το 1951 α­πό ευ­λα­βείς και ευ­πόρους γο­νείς. Το 1969 ως το 1975 σπού­δα­σε και έ­λα­βε το πτυ­χί­ο του  αρ­χι­τέ­κτο­νος στο Ε­θνι­κό Με­τσό­βειο Πο­λυ­τε­χνεί­ο. Το 1975 ως το 1977 έ­κα­νε με­τα­πτυ­χια­κές σπου­δές στο Πα­ρί­σι στην α­πο­κα­τά­στα­ση μνη­μεί­ων και εί­ναι γνώ­στης της Γαλ­λι­κής, Αγγλι­κής και Αλ­βα­νι­κής γλώσ­σης.

Ή­το μα­θη­τής του Ιε­ρο­κή­ρυ­κος της Ι. Μη­τρο­πό­λε­ως Πα­τρών α­οι­δί­μου Αρ­χιμ. π. Χα­ρί­τω­νος Πνευ­μα­τι­κά­κι και με­τέ­πει­τα Ιε­ρα­πο­στό­λου στην Α­φρι­κή, τον ο­ποίο εί­χε πνευ­μα­τι­κό. Ο π. Χα­ρί­των του ε­νέ­πνευ­σε την α­γά­πη προς το Ιε­ρα­πο­στολι­κό έρ­γο.

Με­τά τις σπου­δές και την εκ­πλή­ρω­ση της στρα­τιω­τι­κής του θη­τεί­ας (1977-1979) και ενώ λα­μπρό ε­παγ­γελ­μα­τι­κό και οι­κο­γε­νεια­κό μέλ­λον α­νοι­γό­ταν μπρο­στά του, το εν­δια­φέ­ρον του ε­στρά­φη στο Ά­γιον Ό­ρος, ό­που έ­κα­νε ε­πι­σκέ­ψεις και ε­γνώρι­σε τον Γέ­ρο­ντα Πα­ΐ­σιο. Αυ­τό φαί­νε­ται ό­τι ή­ταν κα­θο­ρι­στι­κό για να α­κο­λου­θή­σει την μο­να­χι­κή ζω­ή.

Το 1980 ε­κά­ρη μο­να­χός και ε­γκα­τα­στά­θη­κε στο Ό­ρος. Α­πό τό­τε η ευ­λο­γί­α της Πα­ναγί­ας τον συ­νέ­χει, τον πλη­ροί δυ­νά­με­ων και τον ε­μπλου­τί­ζει θε­ο­λο­γι­κά.

Ο π. Θε­ο­λό­γος, α­πό την πα­ρα­μο­νή της Πρω­το­χρο­νιάς έ­ως και την Δευ­τέ­ρα 2 Ια­νουα­ρί­ου, βρέ­θη­κε στην Πά­τρα δί­δο­ντάς μας την ευ­και­ρί­α με­τά τον Ε­σπε­ρι­νό του Σαβ­βά­του και την κο­πή της Πρω­το­χρο­νιά­τι­κης πίτ­τας της Ι.Μ. Πα­τρών, να συζη­τή­σου­με μα­ζί του θέ­μα­τα πνευ­μα­τι­κά και της Ιε­ρα­πο­στο­λής.

- π. Θε­ο­λό­γε, πώς συν­δυά­ζε­ται η πνευ­μα­τι­κή μό­ρω­ση με την ε­πι­στη­μο­νι­κή;

Ε­άν υ­πάρ­χει η μί­α χω­ρίς την άλ­λη, θα εί­ναι δια­στρε­βλω­μέ­νη. Και η πνευμα­τι­κή χρειά­ζε­ται την ε­πι­στή­μη, αλ­λά και η ε­πι­στή­μη χρειά­ζε­ται την πνευ­ματι­κό­τη­τα. Βέ­βαια, για να μορ­φω­θεί κα­νείς κα­τά Θε­ώ, εί­ναι δώ­ρο Ε­κεί­νου και δεν ε­ξαρ­τά­ται α­πό ε­μάς. Η προ­σπά­θεια για την ε­πι­στη­μο­νι­κή γί­νε­ται α­πό ε­μάς. Η πνευ­μα­τι­κή εί­ναι πά­λι δι­κή μας καλ­λιέρ­γεια ή των αν­θρώ­πων που μας α­γαπούν και μας με­γα­λώ­νουν. Αλ­λά δεν θα έ­χει α­ξί­α η μί­α χω­ρίς την άλ­λη.

- Γέ­ρο­ντά μου, λό­γω της ε­ορ­τής του Α­γί­ου Βα­σι­λεί­ου, πό­σο σας έ­χει ε­πηρε­ά­σει ο βί­ος του Α­γί­ου που συν­δύ­α­ζε την ο­σια­κή και την ιε­ρα­πο­στο­λι­κή ζω­ή.

Δεν υ­πάρ­χει μο­να­χός που να μην έ­χει ε­μπνευ­στεί α­πό τους Πα­τέ­ρες του μο­να­χι­σμού. Δεν γί­νε­ται αλ­λιώς, και κα­τά κά­ποιο τρό­πο μπο­ρεί να πει κα­νείς ό­τι εί­ναι ε­πη­ρε­α­σμέ­νος. Δη­λα­δή, δεν υ­πάρ­χει μο­να­χός που να μην έ­χει πρό­τυπο τον Ά­γιο Α­ντώ­νιο, τον Ά­γιο Σάβ­βα , τον Μέ­γα Βα­σί­λειο και ό­λους τους άλ­λους Πα­τέ­ρες που έ­φτια­ξαν τους Μο­να­χι­κούς Κα­νό­νες. Φυ­σι­κά ο Ά­γιος Βα­σί­λειος εί­ναι έ­να με­γά­λο υ­πό­δειγ­μα για ε­μάς και το μέ­τρο που μας βγά­ζει πά­ντα άχρη­στους και α­νά­ξιους μπρο­στά σε τέ­τοιες προ­σω­πι­κό­τη­τες.

- Στον α­γώ­να της Ιε­ρα­πο­στο­λής τί ι­σχύ­ει; Η πί­στη φέρ­νει τα θαύ­μα­τα ή τα θαύ­μα­τα φέρ­νουν την πί­στη;

(Σας α­ρέ­σουν κ. Κολ­λιό­που­λε πο­λύ οι ε­ρω­τή­σεις: έ­τσι ή αλ­λιώς. Μαύ­ρο ή άσπρο;) Θαύ­μα χω­ρίς πί­στη δεν υ­πάρ­χει. Πί­στη χω­ρίς θαύ­μα­τα υ­πάρ­χει ό­μως. Και πρέ­πει να έ­χου­με πί­στη χω­ρίς να ε­πι­ζη­τού­με θαύ­μα­τα. Οι Α­φρι­κα­νοί εκ­στα­σιά­ζο­νται, εί­ναι ε­ξοι­κειω­μέ­νοι πο­λύ α­πό τα θαύ­μα­τα. Και εί­ναι ο τό­πος τους, το βί­ω­μά τους, ο χα­ρα­κτή­ρας τους κο­ντά στα θαύ­μα­τα. Ο διά­βο­λος αυ­τό χρη­σι­μοποιεί για να τους ελ­κύ­ει. Να κρα­τά­με την πί­στη και να μην έ­χου­με α­νά­γκη α­πό τα θαύ­μα­τα.

- Ποια στοι­χεί­α της πί­στε­ώς μας πεί­θουν έ­ναν μαύ­ρο α­δελ­φό μας να γί­νει Ορ­θό­δο­ξος Χρι­στια­νός; Πώς του λέ­με ο δι­κός μου Θε­ός εί­ναι κα­λύ­τε­ρος α­πό τον δι­κό σου;

Δεν έ­χε­τε έλ­θει στην Α­φρι­κή, αγαπητέ μου Αλέξανδρε. Στην Α­φρι­κή το με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό του πλη­θυ­σμού εί­ναι ε­ντός ει­σα­γω­γι­κών χρι­στια­νοί. Έ­χουν α­κού­σει για τον Χρι­στό. Έ­τσι δεν χρειά­ζε­ται να πεί­σου­με κα­νέ­ναν, αλ­λά αυ­τοί να μας βρουν ε­άν ε­μείς ορ­θο­το­μού­με για­τί ε­κεί­νο που στην Εκ­κλη­σί­α τρα­βά­ει τους άλ­λους, που μπο­ρεί να εί­ναι κα­θο­λι­κοί προ­τε­στά­ντες, ει­δω­λο­λά­τρες, σα­τα­νι­στές κ.α., είναι ε­άν α­να­κα­λύ­ψουν ό­τι η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α εί­ναι η Μί­α Α­γί­α Κα­θο­λι­κή και Α­πο­στο­λι­κή και αυ­τό το βρί­σκουν εύ­κο­λα. Για­τί και έ­ξυ­πνοι εί­ναι και μπορούν να δια­κρί­νουν. Ε­άν ε­μείς εί­μα­στε σω­στοί και δεν τους α­πω­θεί το πα­ρά­δειγ­μά μας, τό­τε έρ­χο­νται. Γι΄ αυ­τό έ­χου­με α­νά­γκη α­πό σω­στή μαρ­τυ­ρί­α. Ά­μα είναι σω­στή η μαρ­τυ­ρί­α η δι­κή μας τα υ­πό­λοι­πα τα κά­νει ο Θε­ός.

- Για να γί­νει κά­ποιος Ιε­ρα­πό­στο­λος ποιά προ­σό­ντα πρέ­πει να τον διακρί­νουν;

Δεν ξέ­ρω διό­τι δεν έ­γι­να Ιε­ρα­πό­στο­λος, ού­τε εί­μαι Ιε­ρα­πό­στο­λος. Το να πά­ει κα­νείς σε χώ­ρες που η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α δεν έ­χει α­να­πτυ­χθεί (ε­άν αυ­τό εννο­εί­ται ιε­ρα­πό­στο­λος και ιε­ρα­πο­στο­λή), αρ­κεί να δια­βά­σει το Ευαγ­γέ­λιο μέχρι το τέ­λος. τε­λευ­ταί­α φρά­ση του Ευαγ­γε­λί­ου εί­ναι “Πο­ρευ­θέ­ντες μα­θη­τεύσα­τε πά­ντα τα Έ­θνη, βα­πτί­ζο­ντες αυ­τούς εις το ό­νο­μα του Πα­τρός, και του Υ­ιού, και του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος. ...”, ε­άν έ­χου­με το κου­ρά­γιο να το δια­βά­σου­με μέ­χρι το τέ­λος, τό­τε ο κά­θε έ­νας με την δι­κή σας φρά­ση κ. Κολ­λιό­που­λε ο­φεί­λει να γί­νει Ιε­ρα­πό­στο­λος. Εί­τε στην πο­λυ­κα­τοι­κί­α του, εί­τε στην δου­λειά του, είτε στο σχο­λεί­ο του, εί­τε στο Πα­νε­πι­στή­μιό του, εί­τε στην γει­το­νιά του.

Τώ­ρα για­τί ε­μείς πά­με λί­γο πιο πέ­ρα; Αυ­τό εί­ναι έ­να ι­διαί­τε­ρο κά­λε­σμα στον κα­θέ­να που σπα­νί­ζει στην ε­πο­χή μας. Έ­τσι στην Α­φρι­κή εί­ναι ε­λά­χι­στοι οι ορ­θό­δο­ξοι ερ­γα­ζό­με­νοι και α­κό­μα πιο ε­λά­χι­στοι οι ορ­θό­δο­ξα ερ­γα­ζό­με­νοι α­πό τους Ορ­θο­δό­ξους.

- π. Θε­ο­λό­γε, ποιά Ιε­ρά Μο­νή του Α­γί­ου Ό­ρους δια­κο­νεί­τε;

Υ­πά­γο­μαι εις την Ιε­ρά Μο­νή Με­γί­στης Λαύ­ρας του Α­γί­ου Α­θα­να­σί­ου, αλ­λά το κε­λά­κι που έ­ζη­σα τα πε­ρισ­σό­τε­ρα χρό­νια στο Ά­γιο Ό­ρος και που πη­γαί­νω όταν γυ­ρί­ζω α­πό την Α­φρι­κή, εί­ναι στη Κε­ρα­σιά.

- Έ­χου­με την ε­ντύ­πω­ση, ό­τι Α­γιο­ρεί­τες μο­να­χοί δεν α­κο­λου­θούν την ε­ξωτε­ρι­κή ιε­ρα­πο­στο­λή. Δεν α­κο­λου­θούν δη­λα­δή το πα­ρά­δειγ­μά σας.

Ε­σείς ε­άν το βλέ­πε­τε ή δεν το βλέ­πε­τε, λί­γο εί­ναι το πρό­βλη­μα. Ε­μείς όμως ε­άν δεν το βλέ­που­με, μας κο­στί­ζει πά­ρα πο­λύ. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι ό­ταν κά­ποιος πη­γαί­νει στο Ά­γιον Ό­ρος σκο­πός του εί­ναι να ζή­σει στην Προ­σευ­χή και στην Λα­τρεί­α του Θε­ού. Ε­γώ εί­χα αυ­τή την διά­θε­ση και πριν πά­ω στο Ά­γιο Ό­ρος, έ­τσι με κά­λε­σε ο Θε­ός και α­κο­λού­θη­σα. Οι άλ­λοι μο­να­χοί, δεν θα ή­ταν ό­μορ­φο να τους υ­πο­χρε­ώ­σει κά­ποιος να α­πο­μα­κρυν­θούν α­πό τον τρό­πο ζω­ής που ε­πέ­λεξαν. Δεν εί­ναι βέ­βαια μό­νο το Ά­γιον Ό­ρος που ο­φεί­λει να συν­δρά­μει στην Ιερα­πο­στο­λι­κή προ­σπά­θεια της Εκ­κλη­σί­ας. Για­τί να α­να­ζη­τή­σου­με στο Ά­γιον Όρος τους ερ­γά­τες της Ιε­ρα­πο­στο­λής ό­ταν ε­κεί­νοι ερ­γά­ζο­νται προ­σευ­χό­με­νοι    και να μην α­να­ζη­τή­σου­με τους ερ­γά­τες της Ιε­ρα­πο­στο­λής στις Ιε­ρές Μη­τρο­πό­λεις, στους πλε­ο­νά­ζο­ντες Ιε­ρείς των ε­νο­ριών, ή και σε αυ­τούς που α­να­παύ­ο­νται σε αυ­τά που ο Θε­ός τους ε­ξα­σφά­λι­σε. Δεν εί­ναι λοι­πόν το Ά­γιον Ό­ρος, αλ­λά α­πό το Ά­γιον Ό­ρος αυ­τή  τη στιγ­μή, δό­ξα τω Θε­ώ, προ­έρ­χο­νται τρεις Μη­τρο­πο­λί­τες στην Α­φρι­κή ό­που ερ­γά­ζο­νται α­κα­τά­παυ­στα. Ε­πί­σης, η Ιε­ρά Μο­νή Αγί­ου Γρη­γο­ρί­ου στέλ­νει τα­κτι­κά μο­να­χούς στην Μαύ­ρη Ή­πει­ρο, κα­θώς, και η δική μου πα­ρου­σί­α λο­γα­ριά­ζε­ται Α­γιο­ρεί­τι­κη.

Πολ­λές φο­ρές κ. Κολ­λιό­που­λε ό­ταν εί­ναι πολ­λοί α­πό έ­ναν τό­πο μπο­ρεί να υ­πάρξει κά­ποια α­ντί­δρα­ση, ό­πως, κά­ποιος σε­βα­στός Μη­τρο­πο­λί­της μου έ­λε­γε: “Το έ­κα­νες και ε­δώ Ά­γιον Ό­ρος”. Υ­πάρ­χει η α­ντί­λη­ψη, μην μα­ζέ­ψου­με και ό­λους τους Α­γιο­ρεί­τες ε­δώ, θα αλ­λοιώ­σουν την πα­ρά­δο­ση.

- Ο α­εί­μνη­στος Ιε­ρα­πό­στο­λος π. Χα­ρί­τω­νας Πνευ­μα­τι­κά­κις, υ­πήρ­ξε πνευμα­τι­κός πα­τέ­ρας σας, τί ρό­λο  δια­δρα­μά­τι­σε στο να α­φιε­ρω­θεί­τε στην Ιε­ραπο­στο­λή;

Τον βα­σι­κό ρό­λο. Ή­ταν ό­πως εί­πα­τε Πνευ­μα­τι­κός μου. Ή­μουν δί­πλα του, πο­λύ δίπλα του στην ε­πο­χή που ε­τοι­μά­ζε­το να φύ­γει. Μό­λις εί­χα ο­λο­κλη­ρώ­σει τις σπου­δές μου, πή­γα και τον εί­δα και μου ζή­τη­σε να ερ­γα­σθώ και να στα­θώ κο­ντά του. Τα γράμ­μα­τά του έ­φθα­ναν στο Ά­γιο Ό­ρος ή ό­που και ε­άν ή­μουν. Και αυ­τό που ο ί­διος δεν κα­τά­φε­ρε με την πει­θώ του, την πα­ρά­κλη­σή του, με την α­γά­πη του, το κα­τά­φε­ρε φτά­νο­ντας στον ου­ρα­νό. Δη­λα­δή, ό­τι δεν κα­τά­φε­ρε ό­ταν δια­κο­νούσε την Στρα­τευο­μέ­νη Εκ­κλη­σί­α ο π. Χα­ρί­των, το κα­τά­φε­ρε τώ­ρα που εί­ναι στην Θριαμ­βεύ­ου­σα. 

- Πό­σο ση­μα­ντι­κή εί­ναι η οι­κο­νο­μι­κή και η­θι­κή βο­ή­θεια του Συλ­λό­γου της Ε­ξω­τε­ρι­κής Ιε­ρα­πο­στο­λής “Ο Πρω­τό­κλη­τος” που ε­δρεύ­ει στην πό­λη των Πατρών.

Ο “Πρω­τό­κλη­τος” δη­μιουρ­γή­θη­κε α­πό τον ί­διο τον π. Χα­ρί­τω­να, ό­ταν με­τονό­μα­σε σε Σύλ­λο­γο Ιε­ρα­πο­στο­λι­κό, έ­ναν σύλ­λο­γο ε­πι­στη­μό­νων που εί­χα δη­μιουρ­γή­σει, ώ­στε να βο­η­θή­σει τον α­οί­δι­μο π. Χρυ­σό­στο­μο Πα­πα­σα­ρα­ντό­που­λο στο τέ­λος του έ­τους 1972. Ό­ταν έ­φυ­γε ο ί­διος για την Α­φρι­κή λί­γους μή­νες αρ­γό­τε­ρα, ο Σύλ­λο­γος αυ­τός εί­χε ως πρώ­το στό­χο να συ­μπα­ρα­στα­θεί στον π. Χα­ρί­τω­να που δεν εί­χε κα­μί­α άλ­λη υ­πο­στή­ρι­ξη.

Τό­τε ή­μουν και ε­γώ ε­κεί μα­ζί με τους πρω­τερ­γά­τες που στή­ρι­ξαν αυ­τό τον Σύλλο­γο και έ­χο­ντας αυ­τή την κα­τα­γω­γή, αυ­τή την ρί­ζα και ου­σια­στι­κά με την πα­ρό­τρυν­ση και αυ­τού του Συλ­λό­γου πή­γα στην Α­φρι­κή - το έ­νιω­θα σαν ο­φει­λή -  τώ­ρα εί­ναι α­νά­γκη και της Ε­πι­σκο­πής μας, διό­τι ε­άν δεν υ­πήρ­χε αυ­τός ο Σύλ­λο­γος, δεν θα μπο­ρού­σα­με να συ­νε­χί­σου­με αυ­τό το έρ­γο, ή του­λά­χι­στον αν­θρωπί­νως δεν θα μπο­ρού­σα­με να συ­νε­χί­σου­με.

- π. Θε­ο­λό­γε, πό­σο κιν­δυ­νεύ­ει η ζω­ή ε­νός Ευ­ρω­παί­ου από τις κλι­μα­το­λο­γι­κές συν­θή­κες στην Α­φρι­κή;

Ε­δώ βρί­σκει κα­νείς ό­λες τις ιώ­σεις. Στην Ευ­ρώ­πη βλέπου­με αν­θρώ­πους που σπά­νε πό­δια, χέ­ρια, κε­φά­λια. Ε­κεί σπά­νια βλέ­πω κά­ποιον Ευ­ρω­παί­ο να αρ­ρω­στή­σει. Για­τί; Διό­τι οι Ευ­ρω­παί­οι προ­σέ­χουν και η προ­σοχή αυ­τή τους βο­η­θά­ει να μην έ­χουν τον πει­ρα­σμό κά­ποιας α­σθε­νεί­ας. Ά­μα κανείς εί­ναι α­πρό­σε­κτος, πρέ­πει να παίρ­νει τις προ­φυ­λά­ξεις για τις Α­φρι­κα­νικές α­σθέ­νειες. Οι προ­φυ­λά­ξεις αυ­τές εί­ναι ο εμ­βο­λια­σμός και μί­α διαρ­κής λή­ψη ε­νός εί­δους κι­νί­νου για την ε­λο­νο­σί­α που εί­ναι η κυ­ρί­ως α­σθέ­νεια. Αν δεν πί­νεις ο­ποιο­δή­πο­τε νε­ρό - ό­που δεν υ­πάρ­χει κα­θα­ρό νε­ρό υ­πάρ­χει εμ­φιαλω­μέ­νο α­ρί­στης ποιό­τη­τος -, ε­άν  πλέ­νεις τα χέ­ρια σου, ε­άν προ­σέ­χεις την δια­τρο­φή σου γε­νι­κό­τε­ρα, δεν έ­χεις πρό­βλη­μα. 

- Πώς α­ντι­δρούν οι μαύ­ροι α­δελ­φοί μας στο γε­γο­νός ό­τι την Ιε­ρα­πο­στο­λή την ε­πι­τε­λούν Έλ­λη­νες και λευ­κοί;

Εί­ναι συ­νη­θι­σμέ­νοι σε αυ­τό διό­τι έ­να 60-70% των Α­φρι­κα­νών που εί­ναι χριστια­νοί, έ­τσι προ­σήλ­θαν και αυ­τοί στην Ορ­θο­δο­ξί­α α­πό τους Ιε­ρα­πο­στό­λους που ή­ταν εί­τε κα­θο­λι­κοί, εί­τε προ­τε­στά­ντες, ό­πως ο Σβά­ι­τσερ που ερ­γά­στη­καν μα­ζί με τους α­ποί­κους. Οι α­ποι­κιο­κρά­τες, συ­νο­δεύ­τη­καν α­πό τους Ιε­ρα­ποστό­λους, έ­τσι και αυ­τές οι λε­γό­με­νες ο­μα­δι­κές εκ­κλη­σί­ες έ­χουν με­γά­λο τμήμα ι­σχύς, ι­διο­κτη­σί­ας δι­κή τους, και πολ­λά προ­νό­μια ώ­στε να προ­χω­ρούν χω­ρίς πρό­βλη­μα και να α­γκα­λιά­ζουν έ­να με­γά­λο τμή­μα του πλη­θυ­σμού. Ε­κεί δεν είναι πα­ρά­ξε­νο ό­ταν βλέ­που­με Έλ­λη­νες - δη­λα­δή λευ­κούς – να προ­ΐ­στα­νται για να κη­ρύτ­τουν τον λό­γο του Θε­ού.

- Πριν α­πό λί­γους μή­νες στην Αί­γυ­πτο υ­πήρ­χαν με­γά­λες πο­λι­τι­κές – κοι­νω­νι­κές α­να­τα­ρα­χές. Πό­σο και ε­άν ε­πη­ρέ­α­σε η τε­τα­μέ­νη αυ­τή κα­τά­στα­ση το Πα­τριαρ­χεί­ο Α­λε­ξαν­δρεί­ας;

Α­νή­κω ό­πως γνω­ρί­ζε­τε στο Πα­τριαρ­χεί­ο Α­λε­ξαν­δρεί­ας, ό­μως δεν το εκ­προ­σω­πώ. Ό­μως ε­πι­κοι­νω­νώ με το πε­ρι­βάλ­λον του Πα­τριάρ­χου κ.κ. Θε­ο­δώ­ρου και με Ε­πι­σκό­πους που ποι­μαί­νουν την πε­ριο­χή, Δό­ξα τω Θε­ώ δεν εί­χαν κά­ποιο πρόβλη­μα ή κίν­δυ­νο. Άλ­λω­στε δεν ή­το μί­α γε­νι­κή ε­ξέ­γερ­ση ό­πως εί­ναι στη Συ­ρί­α, αλ­λά ή­ταν δια­δη­λώ­σεις και α­ντι­δρά­σεις που εί­χαν σχέ­ση με το κα­θε­στώς το ο­ποί­ος έ­πε­σε και η κα­τά­στα­ση απ΄ ό­σο γνω­ρί­ζω έ­χει ο­μα­λο­ποι­η­θεί.

- Θα ή­θε­λα την ά­πο­ψή σας για την προ­φυ­λά­κι­ση του Κα­θη­γου­μέ­νου και Γέρο­ντος της Ιε­ράς Μο­νής Βα­το­παι­δί­ου π. Ε­φραίμ.

Νο­μί­ζε­τε κ. Κολ­λιό­που­λε ό,τι κά­θε ιε­ρέ­ας  ή μο­να­χός  εί­ναι ι­κα­νός να μιλή­σει ε­πί πα­ντός ε­πι­στη­τού; Προ­σεύ­χο­μαι για τον Γέ­ρο­ντα Ε­φραίμ, διό­τι είχα­με ζή­σει μα­ζί τρί­α χρό­νια στο Κου­τλου­μού­σι, ε­κεί που τε­λέ­σθη­κε και η μονα­χι­κή μου κου­ρά , - βέ­βαια ο π. Ε­φραίμ εί­ναι νε­ό­τε­ρος α­πό ε­μέ­να - , βέ­βαια η πρό­νοια του Θε­ού τον έ­φε­ρε να έ­χει αυ­τή την πρό­νοια στην Ιε­ρά Μο­νή Βα­το­παιδί­ου, εί­ναι ι­κα­νό­τα­τος, α­ξιό­τα­τος. Ο κά­θε άν­θρω­πος έ­χει τον δι­κό του χα­ρα­κτή­ρα και τα δι­κά του τά­λα­ντα, τα ο­ποί­α ε­κεί­νος τα α­ξιο­ποί­η­σε και τα α­ξιο­ποιεί προς Δό­ξαν Θε­ού και ε­ξα­σφά­λι­ση της μο­να­στη­ρια­κής πε­ριου­σί­ας της Μο­νής που δια­κο­νεί. Εί­ναι κά­τι σε­βα­στό, α­να­γκαί­ο, και πα­ρα­δο­σια­κά γε­νό­με­νο στο Ά­γιον Ό­ρος. Κά­θε Η­γού­με­νος ο­φεί­λει να ε­ξα­σφα­λί­σει την πε­ριου­σί­α της Μονής, η ο­ποί­α δεν εί­ναι ού­τε δι­κή του, ού­τε των γο­νέ­ων του, ού­τε των συγ­γε­νών του, αλ­λά ο­φεί­λει να δια­σφα­λί­σει αυ­τά που εκ­κρε­μού­σαν πά­ρα πολ­λά χρό­νια, σχε­τι­κά με την Ιε­ρά Μο­νή Βα­το­παι­δί­ου.

Α­πό ε­κεί και πέ­ρα, ε­άν ε­νήρ­γη­σε νο­μί­μως ή πα­ρα­νό­μως ε­γώ δεν μπο­ρώ να το γνωρί­ζω - αλ­λά δεν νο­μί­ζω ο συ­γκε­κρι­μέ­νος άν­θρω­πος, τον ο­ποί­ο ε­κτι­μώ ι­διαι­τέρως και έ­χει πά­ρα πολ­λές ι­κα­νό­τη­τες - θα έ­κα­νε τί­πο­τε να α­ντέ­βαι­νε στην συ­νεί­δη­σή του, στο Ευαγ­γέ­λιο και στο θέ­λη­μα του Θε­ού. Έ­τσι πι­στεύ­ω.

Να γνω­ρί­ζε­τε κ. Α­λέ­ξαν­δρε, ό­ταν κά­ποιος α­φή­νει το σπί­τι του, τη ζω­ή του, την προ­ο­πτι­κή του για να α­φιε­ρω­θεί στον Θε­ό,  δεν εί­ναι ά­μοι­ρος του θε­λή­μα­τος του Θε­ού στις ε­νέρ­γειες που κά­νει. Ε­άν ε­νήρ­γη­σε έ­τσι, πι­στεύ­ω ό­τι ο Κύ­ριος τον ε­νέ­πνευ­σε και ε­άν σή­με­ρα βρί­σκε­ται στον Κο­ρυ­δαλ­λό, πι­στεύ­ω ό­τι πά­λι ο Κύ­ριος το ε­πέ­τρε­ψε και σκο­πός εί­ναι για τους αν­θρώ­πους της Εκ­κλη­σί­ας, όλα τα δύ­σκο­λα που υ­φί­στα­νται να εί­ναι προς Δό­ξαν Θε­ού. Και μέ­σα α­πό αυ­τήν την κρί­ση πά­λι πι­στεύ­ω ό­τι η Εκ­κλη­σί­α θα Θριαμ­βεύ­σει. Το πρό­βλη­μα δεν εί­ναι για τον π. Ε­φραίμ, αλ­λά για ό­λον τον κό­σμο που α­γω­νί­ζε­ται σή­με­ρα, χω­ρίς ιδα­νι­κά και δυ­στυ­χώς χω­ρίς χρή­μα­τα.  Το πρό­βλη­μα εί­ναι για ό­λους αυ­τούς που υ­φί­στα­νται την κρί­ση και ό­χι για τα γε­γο­νό­τα που μας α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζουν α­πό αυ­τήν.

- Δη­λα­δή, η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση εί­ναι α­πόρ­ροια της πνευ­μα­τι­κής κρί­σης του αν­θρώ­που και γε­νι­κό­τε­ρα της κοι­νω­νί­ας;

Πι­στεύ­ω ό­τι εί­ναι κά­τι τε­λεί­ως α­νε­ξάρ­τη­το, χω­ρίς να έ­χει πνευ­μα­τι­κή συ­νέ­πεια. Υ­πάρ­χει κ. Κολ­λιό­που­λε ο πνευ­μα­τι­κός νό­μος - ι­δί­ως αυ­τό το τό­νισε ο π. Πα­ϊ­σιος ό­τι υ­πάρ­χει ο Πνευ­μα­τι­κός Νό­μος - και ό­ταν ε­μείς δια­πραγ­μα­τευό­μα­στε με χρή­μα­τα που δεν μας α­νή­καν , για να τρώ­με έ­να ε­λά­χι­στο και τ΄ άλλα να τα πε­τά­με, ή ό­ταν παίρ­να­με χρή­μα­τα μό­νο και μό­νο για να θά­ψου­με τα προ­ϊ­ό­ντα μας - που εί­χα­με δώ­σει για να τα πα­ρά­γου­με, ό­ταν α­φή­να­με τους άλ­λους να πει­νά­νε και κοι­τού­σα­με ε­μείς πώς θα κα­λο­πε­ρά­σου­με, δεν θα εί­χε αυ­τό σε κά­ποια χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο κά­ποια ε­πί­πτω­ση;

Ό­ταν δια­λέ­γα­με τους άρ­χο­ντές μας - δη­λα­δή τους πο­λι­τι­κούς (εν­νο­ώ) - μό­νο με το κρι­τή­ριο το πώς θα μας ευ­νο­ού­σαν, τί α­πο­τέ­λε­σμα θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­ναμε; Αυ­τό εί­ναι σή­με­ρα το φυ­σι­κό α­πο­τέ­λε­σμα του Πνευ­μα­τι­κού Νό­μου. Άλ­λω­στε, υ­πάρ­χει πά­ντα έ­νας τρό­πος για να δι­δα­χθού­με. Ό­ταν το παι­δί κά­νει έ­να λά­θος (π.χ. κλέ­ψει), η μά­να του δί­νει έ­να χα­στού­κι με σκο­πό μή­πως και συ­νέλ­θει. Ε­άν το α­γκα­λιά­σει, τό­τε θα ε­πα­να­λά­βει το λά­θος μέ­χρι που θα κα­τα­λή­ξει στην φυ­λα­κή, δι­καί­ως αυ­τός.

- Η Ιε­ρά Μη­τρό­πο­λις Κε­ντρώ­ας Α­φρι­κής με την συν­δρο­μή του Συλ­λό­γου Εξω­τε­ρι­κής Ιε­ρα­πο­στο­λής “Πρω­τό­κλη­τος”, στις τό­σες δρα­στη­ριό­τη­τές της, έ­χει δη­μιουρ­γή­σει και Πα­νε­πι­στη­μια­κή Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή. Απ΄ ό­τι γνω­ρί­ζου­με, ασχο­λη­θή­κα­τε με την κτη­ρια­κή υ­πο­δο­μή της και πα­ράλ­λη­λα διε­τε­λέ­σα­τε Κα­θηγη­τής. Θα ή­θε­λα να ε­νη­με­ρώ­σου­με τους α­να­γνώ­στες μας γι΄ αυ­τό το σπου­δαί­ο Πνευ­μα­τι­κό Έρ­γο.

Ευ­τυ­χώς κ. Κολ­λιό­που­λε που η σκέ­ψη σας γύ­ρι­σε και πά­λι στην Α­φρι­κή, αλλοιώς δεν θα τε­λειώ­να­με ού­τε αύ­ριο! Ή­ταν μί­α σκέ­ψη του μα­κα­ρι­στού Τι­μο­θέου, πρώ­ην Μη­τρο­πο­λί­του Κε­ντρώ­ας Α­φρι­κής. Ε­πει­δή συν­δε­ό­μα­στε αρ­κε­τά και εί­μαι αρ­χι­τέ­κτων, με εί­χε κα­λέ­σει α­πό το Ά­γιον Ό­ρος, λί­γους μή­νες πριν κοιμη­θεί ώ­στε να του φτιά­ξω τα σχέ­δια. Συ­γκε­κρι­μέ­να ή­θε­λε μί­α Θε­ο­λο­γι­κή Α­καδη­μί­α, και ε­πει­δή αυ­τός εί­χε σπου­δά­σει στην Χάλ­κη την ή­θε­λε ό­πως της Χάλ­κης, ε­νώ μου ζή­τη­σε να με­λε­τή­σω την το­πο­θέ­τη­ση και του τά­φου του. Λί­γες ε­βδομά­δες α­πό τό­τε που του πή­γα τα σχέ­δια ε­κοι­μή­θη. Ο Θε­ός να τον έ­χει στα δε­ξιά του.

Ο διά­δο­χός του και νυν Πε­ντα­πό­λε­ως Σε­βα­σμιώ­τα­τος κ. Ι­γνά­τιος (με τον ο­ποίο συν­δε­ό­μα­στε - γνω­ρι­ζό­μα­στε, α­φού ή­το και διά­δο­χος του π. Χα­ρί­τω­νος) με κάλε­σε κά­τω (εν­νο­εί στην Α­φρι­κή) και έ­να α­πό τα πρώ­τα θέ­μα­τα που με έ­βα­λε να ασχο­λη­θώ, και μα­ζί περ­πα­τή­σα­με αυ­τό το οι­κό­πε­δο που του δώ­ρι­σε ο πρό­ε­δρος της Ελ­λη­νι­κής Κοι­νό­τη­τας της Κιν­σά­σα (εί­ναι η πρω­τεύ­ου­σα και με­γα­λύ­τε­ρη πό­λη της Λα­ϊ­κής Δη­μο­κρα­τί­ας του Κον­γκό), για να χτί­σου­με το Πα­νε­πι­στή­μιο και έ­τσι α­νε­γέρ­θη­κε το Πα­νε­πι­στή­μιο και ορ­γα­νώ­θη­κε, α­φού και ο ί­διος ό­ταν έ­γι­νε Μη­τρο­πο­λί­της, έ­νοιω­σε ό­τι βα­σι­κό­τε­ρη α­νά­γκη ή­ταν, να έ­χει η Εκ­κλησί­α κα­ταρ­τι­σμέ­νους Ιε­ρείς. Και να έ­χει δυ­να­τό­τη­τα μέ­σα α­πό έ­να τέ­τοιο χώρο να κά­νει ε­πι­λο­γή των στε­λε­χών της.

Άλ­λω­στε εν­θυ­μού­μαι ό­ταν εί­χα πά­ει στην Αλ­βα­νί­α διό­τι και ε­κεί εί­χα δια­κονή­σει 8, 5 χρό­νια, βρή­κα (ε­νώ δεν υ­πήρ­χε τί­πο­τα) τον Μα­κα­ριώ­τα­το Αρ­χιε­πί­σκοπο Τι­ρά­νων και πά­σης Αλ­βα­νί­ας κ.κ. Α­να­στά­σιο, να έ­χει νοι­κιά­σει έ­να ξε­νο­δοχεί­ο το “Μπα­λο­γιάν­νης” και να το έ­χει με­τα­τρέ­ψει σε Εκ­κλη­σια­στι­κή Α­κα­δη­μία - Φρο­ντι­στή­ριο. 

Έ­τσι λοι­πόν, ή­το πρω­ταρ­χι­κή α­νά­γκη της Εκ­κλη­σί­ας της Κε­ντρώ­ας Α­φρι­κής η δη­μιουρ­γί­α της Θε­ο­λο­γι­κής Σχο­λής. Ο Σε­βα­σμιώ­τα­τος ή­το ο ε­μπνευ­στής, και ε­γώ ερ­γά­στη­κα στα σχέ­δια και στην α­νοι­κο­δό­μη­ση και έ­τσι έ­χου­με την Θε­ο­λογι­κή μας Σχο­λή η ο­ποί­α πε­ρι­λαμ­βά­νει οι­κο­τρο­φεί­ο και αρ­γό­τε­ρα έ­γι­νε Πα­νεπι­στη­μια­κού ε­πι­πέ­δου. Ε­πει­δή ό­λα τα οι­κο­δο­μεί ο Θε­ός και θαυ­μα­τουρ­γά ε­νεργούν και οι Ά­γιοι, κα­τά την διάρ­κεια της α­νοι­κο­δο­μή­σε­ως, με­σο­λά­βη­σε ο άγιος Η­γού­με­νος α­πό την Ιε­ρά Μο­νή Α­γί­ας Λαύ­ρας του Α­γί­ου Ό­ρους, ο ο­ποί­ος ή­θελε να του φτιά­ξω έ­ναν Να­ό του Α­γί­ου Α­θα­να­σί­ου του Α­θω­νί­του στην Α­φρι­κή και με τις ευ­λο­γί­ες του Πα­τριάρ­χου Α­λε­ξαν­δρεί­ας, ο Να­ός της Θε­ο­λο­γι­κής Σχολής α­φιε­ρώ­θη­κε στον Α­γιο­ρεί­τη Ά­γιο. Ο ο­ποί­ος Ά­γιος Α­θα­νά­σιος ο Α­θω­νί­της υ­πήρ­ξε έ­νας Πα­νε­πι­στη­μια­κός δι­δά­σκα­λος στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, πριν έλθει στο Ά­γιον Ό­ρος.         

- Στο Πα­νε­πι­στή­μιο αυ­τό που ε­δρεύ­ει στα προ­ά­στια της Κιν­σά­σα, φοι­τούν μό­νο ό­σοι έ­χουν εκ­φρά­σει την ε­πι­θυ­μί­α να ιε­ρω­θούν ή και άλ­λοι;

Φοι­τούν, ό­χι μό­νο ό­σοι ε­πι­θυ­μούν την ιε­ρω­σύ­νη αλ­λά ό­λοι ό­σοι θα στε­λεχώ­σουν την Εκ­κλη­σί­α μας και ό­σοι ε­πι­θυ­μούν να δι­δα­χθούν την Ορ­θό­δο­ξη Πίστη. Ε­πει­δή ό­μως εί­ναι και οι­κο­τρο­φεί­ο ώ­στε να μπο­ρέ­σου­με να έ­χου­με αυ­τούς τους υ­πο­ψη­φί­ους ιε­ρείς και στε­λέ­χη της Εκ­κλη­σί­ας μας, δεν ή­ταν δυ­να­τόν να δε­χό­μα­στε μη  Ορ­θο­δό­ξους, αλ­λά και κο­πέ­λες. Εί­ναι μί­α Πα­νε­πι­στη­μια­κή Σχο­λή  με την μορ­φή της Εκ­κλη­σια­στι­κής Α­κα­δη­μί­ας.

- Έ­χου­με κά­ποια στοι­χεί­α για το πό­σοι Ορ­θό­δο­ξοι Χρι­στια­νοί έ­χουν βαπτι­σθεί τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια;

Βλέ­πω κ. Κολ­λιό­που­λε ό­τι σας α­ρέ­σουν τα στα­τι­στι­κά στοι­χεί­α. Δεν γνωρί­ζου­με τί­πο­τα. Αλ­λά εί­ναι ε­λά­χι­στοι μπρο­στά στο πλή­θος των κα­θο­λι­κών, προ­τε­στα­ντών και των άλ­λων αι­ρέ­σε­ων, ό­μως εί­ναι μί­α ζω­ντα­νή μαρ­τυ­ρί­α της Αλή­θειας της Εκ­κλη­σί­ας μας  στο χώ­ρο της Α­φρι­κής. Ό­πως μου έ­λε­γε πρό­σφα­τα ένας Μη­τρο­πο­λί­της, κά­νουν α­γώ­να οι κα­θο­λι­κοί για να μην α­κού­γε­ται η Ορ­θοδο­ξί­α.  Για­τί ε­άν α­κου­σθεί η Ορ­θο­δο­ξί­α, εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι οι Α­φρι­κα­νοί που τους διέ­πει η ει­λι­κρί­νεια και το ψά­ξι­μο της α­λή­θειας θα προ­σέλ­θουν πιο αυθόρ­μη­τα στην Ορ­θο­δο­ξί­α.

- π. Θε­ο­λό­γε, πό­σους Α­φρι­κα­νούς έ­χε­τε βα­πτί­σει Ορθοδόξους;

Πε­ρί­που πε­ντα­κό­σιους, αν και δεν κρα­τώ ση­μειώ­σεις. Τώ­ρα πα­ρα­μο­νές των Χρι­στου­γέν­νων σε ό­λες τις ε­νο­ρί­ες μας εί­χα­με βα­πτί­σεις, κα­θώς και την πα­ρα­μο­νή των Φώ­των ό­πως εί­ναι η αρ­χαί­α πα­ρά­δο­ση της Εκ­κλη­σί­ας μας.

- Ε­πι­σφρα­γί­ζο­ντας την συ­νέ­ντευ­ξή μας θα ή­θε­λα να  μας μι­λή­σε­τε για δύο πρό­σω­πα. Για τον πρό­ε­δρο του Συλ­λό­γου της Ε­ξω­τε­ρι­κής Ιε­ρα­πο­στο­λής “Πρωτό­κλη­τος”  που ε­δρεύ­ει στην πό­λη των Πα­τρών, κ. Νι­κό­λα­ο Σί­μο, και τον Σε­βα­σμιώ­τα­το Μη­τρο­πο­λί­τη Πα­τρών κ.κ. Χρυ­σό­στο­μο.

Με τον Νί­κο τον Σί­μο με­γα­λώ­σα­με πνευ­μα­τι­κά μα­ζί στην σκιά του π. Χα­ρίτω­νος Πνευ­μα­τι­κά­κι. Και ο Νί­κος, η­λι­κια­κά λί­γο με­γα­λύ­τε­ρός μου προ­η­γεί­το πά­ντο­τε ε­μού, διό­τι εί­χε προ­η­γη­θεί και στον π. Χα­ρί­τω­να και σε πολ­λά άλ­λα θέ­μα­τα ό­πως: Στον α­γώ­να του, στην α­ρε­τή του, στην ι­κα­νό­τη­τά του και μα­ζί μάλι­στα εί­χα­με πραγ­μα­το­ποι­ή­σει  το πρώ­το μας τα­ξί­δι στην Α­φρι­κή το 1976, ε­πι­σκε­πτό­με­νοι τον π. Χα­ρί­τω­να που ή­δη εί­χε ε­γκα­τα­στα­θεί στην Κα­νάν­γκα πριν από τρί­α χρό­νια. Με τον Νί­κο συ­νερ­γα­στή­κα­με αρ­κε­τά στον “Πρω­τό­κλη­το” για να ε­νι­σχύ­ου­με και να βο­η­θά­με τον π. Χα­ρί­τω­να και υ­πήρ­ξε έ­να διά­στη­μα α­πο­στάσε­ως με­τα­ξύ μας την πε­ρί­ο­δο που α­νέ­βη­κα στο Ά­γιον Ό­ρος. Τό­σο ο π. Χά­ρι­τω­νας ό­σο και ο Νί­κος εί­χαν την ά­πο­ψη ό­τι ε­άν ή­θε­λα να δια­κο­νή­σω την Εκ­κλη­σί­α έπρε­πε μέ­σα α­πό την Ε­ξω­τε­ρι­κή Ιε­ρα­πο­στο­λή και ό­χι α­πό το Ά­γιον Ό­ρος. Τε­λι­κά, πι­στεύ­ω ό­τι εί­ναι ι­κα­νο­ποι­η­μέ­νος που πή­γα στην Α­φρι­κή, α­φού αυ­τό ε­πι­θυ­μού­σε και ε­γώ χαί­ρο­μαι που έ­χει αυ­τή την θέ­ση και ευ­θύ­νη διό­τι χω­ρίς την παρου­σί­α του και την βο­ή­θειά του και ε­μείς αλ­λά και άλ­λα κλι­μά­κια δεν θα μπορού­σαν να δρα­στη­ριο­ποι­η­θούν. Εί­ναι ι­κα­νό­τα­τος, έ­χει δώ­σει τη ζω­ή του σε αυτό το έρ­γο και για μέ­να εί­ναι έ­νας α­πό τους πιο κο­ντι­νούς μου αν­θρώ­πους.  

Ο Σύλ­λο­γος δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται μό­νο στην δι­κή μας Ιε­ρα­πο­στο­λι­κή προ­σπά­θεια, αλ­λά βο­η­θά­ει ο­τι­δή­πο­τε Ιε­ρα­πο­στο­λι­κό Έρ­γο γί­νε­ται α­νά τον κό­σμο, παρ΄ ό­λο που σή­με­ρα εί­ναι πολ­λοί σύλ­λο­γοι ( ο “Πρω­τό­κλη­τος” εί­ναι ο τρί­τος Σύλ­λογος που Ι­δρύ­θη­κε στην Ελ­λά­δα).

Το δεύ­τε­ρο πρό­σω­πο που μου ζη­τή­σα­τε να σχο­λιά­σω, είναι ο Δε­σπό­της μας. Ε­γώ προ­σω­πι­κά εί­μαι ευ­τυ­χής που η πό­λη μου η Πά­τρα έ­χει αυ­τόν ε­πι­κε­φα­λής της Εκ­κλη­σί­ας. Γνω­ρι­ζό­μουν ι­διαί­τε­ρα με τον μα­κα­ρι­στό Μη­τρο­πο­λί­τη Πα­τρών κυ­ρό Νι­κό­δη­μο, αλ­λά χρεια­ζό­ταν η πα­ρου­σί­α του Χρυ­σοστό­μου στην πό­λη του Α­γί­ου Αν­δρέ­ου. Πι­στεύ­ω ό­τι έ­δω­σε νέ­ο πνεύ­μα, νέ­α πνο­ή, α­γκά­λια­σε πά­ρα πολ­λά πράγ­μα­τα, αλ­λά έ­δει­ξε πώς πρέ­πει ο Πρώ­τος και ο Αρ­χηγός, να δια­κο­νεί, να τρέ­χει,  να υ­πη­ρε­τεί, α­κρι­βώς ό­πως το Ευαγ­γέ­λιο θέ­λει και ζη­τά­ει, ό­πως το ζη­τά­ει ο Κύ­ριός μας. Ε­γώ προ­σω­πι­κά τον α­γα­πώ, τον ε­κτι­μώ για το έρ­γο που προ­σφέ­ρει και γι΄ αυ­τό πολ­λές φο­ρές τον κου­ρά­ζω ζη­τώ­ντας του να μας βο­η­θή­σει στην Ιε­ρα­πο­στο­λή. Ό­χι με κά­ποιο άλ­λον τρό­πο, αλ­λά να μας στεί­λει έ­να πρό­σω­πο ι­κα­νό και ά­ξιο   ώ­στε να ση­κώ­σει αυ­τόν τον κό­πο της μαρ­τυ­ρί­ας του Χρι­στού σε αυ­τά τα μέ­ρη.

- Ο­λο­κλη­ρώ­νο­ντας την συ­νέ­ντευ­ξή μας θα θέ­λα­με μί­α ε­νη­μέ­ρω­ση σχε­τι­κά με αυ­τό που ζη­τά ο “Πρω­τό­κλη­τος”, να α­να­λά­βουν συ­μπο­λίτες μας την πνευ­μα­τι­κή και υ­λι­κή κη­δε­μο­νί­α παι­διών α­πό την Α­φρι­κή. 

Αυ­τή τη στιγ­μή έ­χου­με το ορ­φα­νο­τρο­φεί­ο μας, που το κό­στος κά­θε παι­διού εί­ναι ε­κα­τό ευ­ρώ το μή­να, γι΄ αυ­τά που του πα­ρέ­χου­με και φρο­ντί­ζου­με να μην τα α­φή­σου­με στο έ­λε­ος των αν­θρώ­πων, αλ­λά να τα έ­χου­με στο χώ­ρο του Θε­ού. Και δέ­κα ευ­ρώ εί­ναι το κό­στος των δι­δά­κτρων που ε­φέ­τος ση­μειω­τέ­ον έ­χου­με 330 σπου­δα­στές. Κά­ποιος λοι­πόν που δί­δει αυ­τό το πο­σό  και συν­δέ­ε­ται μέ­σα από την προ­σευ­χή, μέ­σα α­πό τον Σύλ­λο­γο με το συ­γκε­κρι­μέ­νο παι­δά­κι, θε­ω­ρεί­ται κη­δε­μό­νας του. Δεν το υ­ιο­θε­τεί, αλ­λά κα­τά κά­ποιο τρό­πο το υ­ιο­θε­τεί πνευμα­τι­κά.

Ο κά­θε εν­δια­φε­ρό­με­νος μπο­ρεί να λά­βει πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες από τον Σύλ­λο­γο  "Πρω­τό­κλη­τος", Μιαούλη 68, Τ.Κ. 26222, Πάτρα, τηλ. 2610.329.737, 2610.322.722, fax: 2610.329.390 email: protoklitos@gmail.com.   

Πηγή: "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"

Πρώτη "διαδικτυακή" δημοσίευση:  "Ανάστασιος"