«Αγαπητοί μου Γαλαξιδιώτες,
Ήτανε βέβαια απ΄το θεό γραμμένο να δράξομε τα άρματα μια μέρα και να χυθούμε κατεπάνω στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν.
Τι τη θέλουμε, βρε αδέρφια, τούτη τη πολυπικραμένη τη ζωή, να ζούμε από κάτω στη σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων ...ν΄ακονιέται εις τα κεφάλια μας;
Δεν τηράτε που τίποτα δεν μας απόμεινε; Οι εκκλησίες μας γινήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων. Κανένας δεν μπορεί να πει πως τάχα έχει τίποτα εδικό του, γιατί το ταχύ βρίσκεται φτωχός σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμελιές μας και τα παιδιά μας είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων.
Τίποτα, αδέρφια, δεν μας έμεινε.
Δεν είναι πρέπον να σταυρώσουμε τα χέρια και να τηράμε τον ουρανό. Ο θεός μας έδωσε χέρια, γνώση και νου. Ας ρωτήσουμε την καρδιά μας και ότι μας απανταχαίνει, ας το βάλομεν γρήγορη σε πράξη και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας, ο Πολυαγαπημένος, θα βάλει το χέρι απάνω μας.
Ότι θα κάνομε πρέποντας, είναι να το κάμομεν μιαν ώρα αρχύτερα γιατί ύστερα θα χτυπάμε το κεφάλι μας…
Μια ώρα πρέποντας είναι να ξεσπάσει αυτό το μαράζι, όπου μας τρώγει την καρδιά.
Στα άρματα, αδέρφια , ή να ξεσκλαβωθούμε ή να πεθάνουμε!
Και βέβαια καλύτερο θάνατο δεν μπορεί να προτιμήσει κάθε χριστιανός και Έλληνας...
Χαιρετίσματα σε όλους πέρα και πέρα.
Σας χαιρετώ και σας γλυκοφιλώ.
22 Μαρτίου 1821, ο αγαπητός σας Οδυσσέας Ανδρούτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου