Η εθνική επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 μας γυρίζει 191 χρόνια πίσω. Και μας φέρνει στην Αγία Λαύρα, στα Δερβενάκια, στο Μανιάκι, στην Γραβιά, στο Μεσολόγγι, στην Χίο και στα Ψαρά. Σε όλους εκείνους τους θρυλικούς και αιματοπότιστους τόπους, όπου οι Έλληνες, με ελάχιστα πολεμικά μέσα, τα έβαλαν με την πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και την ενίκησαν κατά κράτος. Μόνοι τους, με την Ευρώπη εχθρική απέναντί τους, αφού έτσι το ήθελε η λεγόμενη «ιερά», αλλά στην πραγματικότητα ανίερη συμμαχία, που είχε επί κεφαλής ένα φοβερό μισέλληνα, τον διαβόητο Μέττερνιχ.
Αξίζει να δούμε τις συνθήκες που προηγήθηκαν της εθνικής μας Παλιγγενεσίας, αλλά και το τι επακολούθησε μετά το τέλος της Επαναστάσεως και την δημιουργία του μικρού Ελληνικού Κράτους. Κάποιοι κατηγορούν τους προκρίτους ότι εκμεταλλεύονταν τους συμπατριώτες τους και ότι επλούτιζαν σε βάρος των ραγιάδων Ελλήνων. Και τους κληρικούς κατηγορούν, ιδιαίτερα τους αρχιερείς, ότι καλοπερνούσαν κάνοντας τα χατήρια των Τούρκων. Για ωρισμένα - ελάχιστα, πάντως, πρόσωπα - πιθανώς να ισχύουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί. Άλλωστε, τις ανθρώπινες κοινωνίες ποτέ δεν τις αποτελούσαν μόνον άγγελοι. Στο σύνολό τους, όμως, οι πρόκριτοι και ο Κλήρος και τα Μοναστήρια τα έδωσαν όλα για τον ιερό Αγώνα. Κι' όχι μόνο χρήματα και πλοία και τροφές και πολεμοφόδια πρόσφεραν για την λευτεριά, μα και την ζωή τους κι' αυτά τα παιδιά τους.
Διαβάζουμε για την Μόσχω, την γυναίκα του Λάμπρου Τζαβέλα : Το καλοκαίρι του 1792 ο Λάμπρος Τζαβέλας , αφού παράτησε τον γιο του τον Φώτο, όμηρο στα χέρια του Αλή πασά, ήρθε στο Σούλι. Όχι με σκοπό να του το παραδώση, όπως ξεπλάνεψε τον Αλή για να τον ελευθερώση, μα να ξεσηκώση τους Σουλιώτες να χτυπήσουν τους Αλβανούς του φοβερού πασά των Ιωαννίνων. - Άϊντε, στ' άρματα, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, είπε ο Λάμπρος, τελειώνοντας στη σύναξη, που είχαν οι Σουλιώτικες φάρες. - Μα ο Φώτος είναι στα χέρια του εχθρού, τόλμησε να ξεστομίση δειλά κάποιος Σουλιώτης. Και τότε, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε μέσα στη σύναξη να του απαντάη: - Το παιδί μου είναι παιδί του Σουλίου. Και σαν γλυτώση το Σούλι, γλυτώνει και το παιδί μου. Μα σαν χαθή το Σούλι, ε ας χαθή κι' ο Φώτος μου κι' εγώ η ίδια. Ήταν η μάνα του Φώτου, η Μόσχω Τζαβέλαινα.
Διαβάζουμε για την Μόσχω, την γυναίκα του Λάμπρου Τζαβέλα : Το καλοκαίρι του 1792 ο Λάμπρος Τζαβέλας , αφού παράτησε τον γιο του τον Φώτο, όμηρο στα χέρια του Αλή πασά, ήρθε στο Σούλι. Όχι με σκοπό να του το παραδώση, όπως ξεπλάνεψε τον Αλή για να τον ελευθερώση, μα να ξεσηκώση τους Σουλιώτες να χτυπήσουν τους Αλβανούς του φοβερού πασά των Ιωαννίνων. - Άϊντε, στ' άρματα, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, είπε ο Λάμπρος, τελειώνοντας στη σύναξη, που είχαν οι Σουλιώτικες φάρες. - Μα ο Φώτος είναι στα χέρια του εχθρού, τόλμησε να ξεστομίση δειλά κάποιος Σουλιώτης. Και τότε, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε μέσα στη σύναξη να του απαντάη: - Το παιδί μου είναι παιδί του Σουλίου. Και σαν γλυτώση το Σούλι, γλυτώνει και το παιδί μου. Μα σαν χαθή το Σούλι, ε ας χαθή κι' ο Φώτος μου κι' εγώ η ίδια. Ήταν η μάνα του Φώτου, η Μόσχω Τζαβέλαινα.
Κάποτε, έδωσε ο Θεός και ο πόλεμος ετελείωσε. Και μέσα από τα ερείπια και τις στάχτες και τα αίματα που άφησε πίσω του, γεννήθηκε το ελεύθερο, αλλά μικρό, τότε, Ελληνικό Κράτος. Είναι, όμως, χαρακτηριστικό, ότι όλοι η σχεδόν όλοι, όσοι είχαν πρωταγωνιστήσει στον επικό εκείνο Αγώνα είχαν μείνει φτωχοί. Κάποιοι έγιναν και ζητιάνοι για να επιβιώσουν, όπως ο ήρωας Νικηταράς και άλλοι. Έτσι, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας έγινε ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, μιλώντας στην Δ Ἐθνοσυνέλευση (11 Ιουλίου 1829, στο Άργος) είπε ανάμεσα στα άλλα και αυτά : «Όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει, ότι δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους μέτόν βαθμόν του υπουργήματός των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της». Και τελείωσε την ομιλία του μ' αυτή την βαρυσήμαντη δήλωση : «Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα ενώ ευρισκόμεθα εν μέσω ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». «Η Ελλάς δεν είναι εις θέσιν να διατηρή άρχοντας με επιχορηγήσεις», σημειώνει χαρακτηριστικά ο εθνικός μας Ιστορικός Κων/ντίνος Παπαρρηγόπουλος.
Σήμερα, όμως, αγαπητοί μου Χριστιανοί, τι βλέπουμε και τι ζούμε, 191 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 ; Βλέπουμε και ζούμε την αγαπημένη μας Πατρίδα, την Ελλάδα, να έχη καταντήσει ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης, η οποία, «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», ταπεινώνει συνεχώς τον Ελληνικό Λαό, τον οποίο ένα μέρος του πολιτικού κόσμου ωδήγησε στα όρια της φτώχειας και της κοινωνικής συμφοράς. Αλλά ενώ ο Λαός μας ζη αυτές τις τραγικές καταστάσεις, που μέχρις ενός σημείου θυμίζουν την φοβερή γερμανική κατοχή (1941-1944), κάποιοι από τους άρχοντες του Τόπου (Βουλευτές, Υπουργοί και άλλοι παρατρεχάμενοι) απολαμβάνουν μισθούς ηγεμονικούς «ευφραινόμενοι καθ' ημέραν λαμπρώς», κατά την ευαγγελική έκφραση, και δείχνουν να μη τους πολυνοιάζει το γεγονός ότι όπου εμφανίζονται γίνονται αντικείμενα της έντονης λαϊκής αποδοκιμασίας. Πάντως, πιστεύουμε ότι θα ήταν καλό και ωφέλιμο να σκύψουν στις σελίδες της Ελληνικής Επαναστάσεως και να μιμηθούν τους σεμνούς εκείνους ήρωες, που τα έδωσαν όλα για την Πατρίδα και πολλοί - όπως είπαμε - πέθαναν στην «ψάθα». Να μιμηθούν, προ παντός, τον γενναίο και σεμνό Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Και να αναλογισθούν την ευθύνη τους για το σημερινό κατάντημα της Χώρας , ώστε να σέβωνται τον μόχθο και τον ιδρώτα του Λαού μας. Γιατί δεν μπορεί ένας Βουλευτής, για παράδειγμα, να παίρνη μηνιαίο μισθό 6.000 ΕΥΡΩ, με πλήθος «αβάντες», κι' ένας μεροκαματιάρης, ένας πολύτεκνος, ένας συνταξιούχος να υποχρεώνεται να ζη με «ψίχουλα» και να είναι το εύκολο θύμα στην φορομπηχτική μανία της Πολιτείας.
Αλλά, ας διώξουμε αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις. Σήμερα, «γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι' η Πατρίδα». Ας χαρούμε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, την μαθητική και στρατιωτική παρέλαση, κι' ας υψώσουμε τον νου και την καρδιά μας προς τα άνω, προς τον Άγιο Θεό, από τον Οποίο και μόνο θα έλθη η σωτηρία και η εθνική μας λύτρωση. Ας σκεφθούμε, ακόμη, τους Βορειοηπειρώτες και τους Κυπρίους αδελφούς, κι' ας προσευχώμαστε για την εθνική τους αποκατάσταση.
Χρόνια πολλά, καλά και άγια, χρόνια ευλογημένα, για σας, τις οικογένειές σας, τα παιδιά σας και ολόκληρο τον κόσμο, Κι' όπως λέει ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «αν θέλωμεν το λίγο να γένη μεγάλον, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, ν' αγαπάμε Πατρίδα · νάχωμεν αρετή, και τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική». Επί δε τούτοις , Διατελώ
Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου