Γιατί νοσταλγώ τη ζωή στον Νεολιθικό Συνοικισμό Χοιροκοιτίας - Ιάκωβος

Εκείνη η ζωή θα μου μείνει αξέχαστη! Το σπιτικό μας, ένα δωμάτιο όλο - όλο, στρογγυλό, από ξερολιθιά. Μέσα είχαμε τα εργαλεία μας, όλα φτιαγμένα από σκληρή πέτρα, τα ακόντια και τα τόξα μας και για κρεβάτι χρησιμοποιούσαμε δέρματα ζώων που τα στρώναμε στο χώμα.

          Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στην εξασφάλιση της τροφής μας. Η φύση γύρω μας ήταν γεμάτη με δέντρα και από αυτά μαζεύαμε τους γλυκούς καρπούς. Τρώγαμε ακόμα το κρέας ζώων που σκοτώναμε στο κυνήγι με τα ακόντια  μας.

          Περνούσαν τα χρόνια, οι δεκαετίες, οι αιώνες! Βρίσκαμε συνεχώς νέους τρόπους για να κάνουμε καλύτερη και πιο άνετη τη ζωή μας. Μάθαμε να φτιάχνουμε εργαλεία από χαλκό που ήταν πολύ καλύτερα από τα πέτρινα. Ανακαλύψαμε τον τροχό, που μας βοήθησε πολύ στις δουλειές μας. Αρχίσαμε να φυτεύουμε διάφορους σπόρους και να εξημερώνουμε μικρά ζώα που πιάναμε ζωντανά στο κυνήγι. Ο κόσμος είχε αρχίσει να πληθαίνει με αποτέλεσμα οι τροφές να λιγοστεύουν. Νιώθαμε την ανάγκη να έχουμε διαθέσιμες κοντά μας πηγές τροφίμων όπως δέντρα, φυτά, μάντρες ζώων. Η ζωή μας ήταν κάπως δύσκολη όμως δουλεύαμε όλοι σωματικά κι απολαμβάναμε τον ήλιο του Θεού, τον ολοκάθαρο αέρα, το κρυστάλλινο νερό των πηγών και νιώθαμε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.

          Περνούσαν οι αιώνες ώσπου φτάσαμε στον 21^ο . Η εξέλιξη συνεχιζόταν και συνεχίζεται αδιάκοπα. Η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν θαύματα και σήμερα έχουμε τόσα πολλά εργαλεία που ούτε ξέρουμε σε τι χρησιμεύουν τα περισσότερα! Η εξέλιξη συνεχίστηκε με εντυπωσιακά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, βιομηχανίες. Πρόοδος, χρυσάφι, λεφτά, χρήμα ..

          Βέβαια όλα αυτά μας βοηθούν όμως μας απομακρύνουν συνεχώς από την φυσική και υγιεινή ζωή. Γίναμε οκνηροί και θέλουμε να τα κάνουμε όλα με το πάτημα κουμπιών, μέχρι που βαριόμαστε να κλείσουμε διακόπτες κι αφήνουμε τα φώτα συνεχώς αναμμένα. Τις πόλεις και τα χωριά μας τα γεμίσαμε με δηλητηριώδη αέρια και δαιμονικούς θορύβους.  Μέχρι και τον καιρό τον τρελάναμε με τις αναθυμιάσεις και τους καπνούς του πετρελαίου και της βενζίνης , σε σημείο που κινδυνεύουμε να γίνουμε ψητοί ή να πνιγούμε από το λιώσιμο των πάγων.

          Όμως, η πιο μεγάλη μας ασυγχώρητη γκάφα είναι το γεγονός ότι, μεθυσμένοι από τον πλούτο και την τεχνολογία, ξεχάσαμε πως θα πεθάνουμε! Λησμονήσαμε τον Θεό, νομίσαμε πως πήραμε εμείς την θέση Του κι ούτε που τον έχουμε ανάγκη! Ξεχάσαμε τους συνανθρώπους μας, λησμονήσαμε και περιφρονήσαμε τους «ελάχιστους αδελφούς» του Κυρίου Ιησού, κυρίως αυτούς που δεν διαθέτουν τον πλούτο, που έγινε πια ο δικός μας Θεός. Βγάλαμε από τα στήθη μας την απλή, άδολη και γεμάτη από έλεος καρδιά που μας χάρισε ο Θεός, την βάλαμε στα θησαυροφυλάκιά μας, ανάμεσα στο χρυσάφι στις λίρες και στα ευρώ και στην θέση της τοποθετήσαμε άλλη, δική μας, πέτρινη, σκληρή κι ανελέητη. Όμως, τελικά, ίσως αύριο ή το πολύ μετά από μερικές δεκαετίες που θα πεθάνουμε, ποιο θα είναι το όφελος για μας; Πού θα πάμε και τι θα κερδίσουμε; Μήπως το μάρκετιγκ που κάναμε όσο ζούσαμε στη γη δεν είχε τους σωστούς στόχους; Μήπως ενώ περάσαμε εδώ καλά χάσουμε τα ασύγκριτα αγαθά των ουρανών;

          Ας προβληματιστούμε λοιπόν όλοι κι ας έχουμε συνεχώς στο νου μας αυτό που μας δίδαξε ο Κύριος: «Τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;»

                                                                                            Ιάκωβος