«Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.» - Χρήστος Κ. Τσούβαλης

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ    (Λουκᾶς κεφ. 17 στιχ.11-19)

«Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.»

          

Σήμερα, γιορτάζει ἡ ‘Εκκλησία μας τή μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἀθανασίου καί Κυρίλλου Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, ταῖς πρεσβεῖες τῶν ὁποίων ἐπικαλούμεθα πρός Τόν Κύριον γιά τή σωτηρία μας.

Ὁ ἱερός Ἄμβων ὅμως σήμερα Αἰδεσιμολογιώτατε Πάτερ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.θά ἐπικεντρωθεῖ στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, πού ἀκούσαμε ἀπό τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ.

Εἶναι τό δεύτερο θαῦμα τοῦ Κυρίου, θεραπείας ἀπό τή νόσο λέπρα, πού ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής. Πρόκειται γιά τή θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν, πού συνάντησε σ’ ἕνα χωριό ἀνάμεσα στή Σαμάρεια καί τή Γαλιλαία.

Ἦταν μιά ἀπαίσια καί ἀνατριχιαστική πομπή ἀπό δέκα λεπρούς ἄνδρες, παραμορφωμένους ἀπό τή μάστιγα τῆς ἀρρώστιας τους, οἱ ὁποῖοι φώναζαν ἀπό μακρυά μέ τή βραχνή καί ἀδύνατη φωνή τους «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τά μύχια τῶν καρδιῶν μας,  γιά νά δοκιμάσει τήν πίστη τους, δέν τούς λέγει ἀμέσως τό  «καθαρίσθητε», ὅπως εἶπε στό λεπρό τοῦ πρώτου θαύματος, ἀλλά ὑποδεικνύει σ’ αὐτούς νά πᾶνε στούς ἱερεῖς καί νά πιστοποιήσουν τή θεραπεία τους: «πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτούς τοῖς ἱερεῦσι». Καί τοῦτο γιά νά τούς διδάξει, ὅτι χρειάζονται τήν πίστη, πού δίνει τήν πλήρη σιγουριά, ὅτι εἶναι ἀληθινά αὐτά πού ἐλπίζουμε καί πραγματικά αὐτά πού δέ βλέπουμε καί δέ γνωρίζουμε μέ τίς αἰσθήσεις καί τό λογικό μας, δηλαδή ὅτι χρειάζονται τήν πίστη, πού εἶναι «τῶν ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Γι’ αὐτό καί ἐπειδή ὑπάκουσαν στήν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου πρίν φθάσουν πρός τούς ἱερεῖς «ἐκαθαρίσθησαν». Ξεκίνησαν λεπροί καί ἔφθασαν ὑγιεῖς στούς ἱερεῖς. Αὐτή εἶναι ἡ δύναμη τῆς πίστης.

Ἀλλά ἐνῶ ἔφυγε ἡ λέπρα ἀπό τό σῶμα τῶν δέκα, ἦρθε ἡ ἀχαριστία καί κατέλαβε τήν ψυχή τῶν ἐννέα. Μόνον ἕνας μᾶς λέγει ὁ εὐαγγελιστής «ἐπέστρεψε μετά φωνῆς μεγάλης δοξάζων τόν Θεόν καί ἔπεσεν ἐπί πρόσωπον παρά τούς πόδας Αὐτοῦ, εὐχαριστῶν Αὐτῷ καί αὐτός ἦν Σαμαρείτης». Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος σ’ αὐτόν τόν εὐγνώμονα ἀλλογενὴ,  λέγει : «Αναστάς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».

Ἀδελφοί μου,

Τό γεγονός αὐτό τῆς θαυμαστῆς θεραπείας δέν εἶναι κάτι πού ἔγινε κάποτε μόνον. Ἀντιθέτως εἶναι μιά πράξη πού ἐπαναλαμβάνεται ἀπό τότε πού ἦλθε ὁ Χριστός στή γῆ μας, πού ἐπαναλαμβάνεται κάθε μέρα καί κάθε στιγμή, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει πίστη, ὅπως τοῦ εὐγνώμονα Σαμαρείτη.

«Ἰησοῦς χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας». ὅπως τότε ἔτσι καί τώρα καί σήμερα καί αὐτήν ἐδῶ τήν στιγμή, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀπό μακρυά ἔρχεται καί φθάνει καί κτυπᾶ κάθε πόρτα, ἀρκεῖ νά ἀνοίξει κανείς τήν πονεμένη πόρτα τῆς ζωῆς του, ἀρκεῖ νά πάρει κανείς τόν ἴδιο δρόμο, πού πῆραν οἱ δέκα λεπροί. Τόν δρόμο πρός τόν Ἰησοῦν. Εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιά κάθε πονεμένο ἄνθρωπο, ὁ μόνος δρόμος πού δίνει ἐλπίδα καί ἀνακούφιση ἀπό κάθε πόνο. Πρός ὅλους ἐμᾶς ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς. Ἔρχεται ὅπως τότε, μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί συμπάθεια. Ἔρχεται, ἀφοῦ ἔχουμε πίστη, μέσα ἀπό τή Θεία Χάρι τῶν Μυστηρίων καί τίς εὐλογίες τῆς Ἐκκλησίας μας καί χαρίζει τήν ἄφεση σέ  ὅποιον τήν ἐπιθυμεῖ.

Δυστυχῶς ὅμως ὑπάρχουν ἀγνώμονες καί ἀχάριστοι συνάνθρωποί μας. Καί δέν εἶναι μόνον ἐκεῖνοι, πού δέν γνώρισαν τό Θεό καί δέν ἔζησαν συνειδητά  τίς εὐλογίες Του. Εἶναι καί ἐκεῖνοι πού θεραπεύθηκαν ἀπό τήν προπατορική ἁμαρτία, μέ τά Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος. Εἶναι οἱ χριστιανοί ἐκεῖνοι πού περιφρονοῦν ἀπό ἐγωϊσμό τούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί καταπατοῦν τό θέλημά Του. Καί τό πιό φοβερό ἐπιμένουν νά Τόν ἀγνοοῦν.

Ἡ εὐγνωμοσύνη, ὄχι μόνον πρός τόν Θεό, ἀλλά καί πρός πάντα ἄνθρωπο, πού βρίσκεται δίπλα μας, καί μᾶς προσφέρει «ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος» εἶναι ψυχικό ἄρωμα. Εἶναι καρπός πνευματικός, πού ἀποδεικνύει τήν εὐγένεια τῆς θείας καταγωγῆς μας. Γι’ αὐτό ἄς κατάβάλλουμε κάθε προσπάθεια και ἄς μή κυριευθοῦμε ἀπό τό πάθος τῆς ἀχαριστίας τόσο πρός τόν Θεό, ὅσο καί πρός τούς συνανθρώπους μας, ἀλλ’  ὡς καλοί χριστιανοί νά ἀποβλέπουμε μέ εὐγνωμοσύνη πρός ὅλους, γιά νά φανοῦμε ἀντάξιοι τοῦ χριστιανικοῦ ὀνόματός μας.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ Χριστός πάντοτε θά μᾶς χαρίζει θεραπεία ἀπό τή λέπρα τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί θά μᾶς ἐρωτᾶ μέ παράπονο, ὅπως ρώτησε τόν ἕνα ἀπό τούς δέκα, πού γύρισε νά εὐχαριστήσει τόν Εὐεργέτη του: «Οὐχί οἱ δέκα ἐκκαθαρίσθησαν, οἱ δέ ἐννέα ποῦ ;».

 Ποῦ ξεχαστήκαμε «οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα» ; Ποῦ εἶναι ἡ εὐλάβεια τῆς ψυχῆς μας πρός Ἐκεῖνον, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ σωτηρία μας ; Ἐμεῖς πότε θά γυρίσουμε νά πέσουμε στά πόδια Του μέ τά λουλούδια τῶν πράξεων εὐγνωμοσύνης στά χέρια καί μέ τό ἄρωμα τῆς εὐχαριστίας στήν καρδιά ; Ἀλήθεια, πότε ; Πότε θά ἀφήσουμε  τό «ἐγώ» καί τίς ἀπολαύσεις μας γιά νά στραφοῦμε πρός τόν Εὐεργέτη μας καί νά Τόν εὐχαρηστήσουμε ;

Εὐχόμαστε αὐτό νά γίνει ἀμέσως τώρα, σύντομα, μέ τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, πού γιορτάζουμε σήμερα. Εἴθε μέ τό «Κύριε ἐλέησον», πού ἐπικαλούμαστε καθημερινά, νά  ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε κι’ ἐμεῖς τήν κάθαρση ἀπό τήν λέπρα τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νά εἴμαστε εὐγνώμονες πρός ‘Εκεῖνον, πού μᾶς χάρισε τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καί νά Τόν δοξολογοῦμε καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε πάντοτε, μέχρις ὅτου βρεθοῦμε κοντά Του .  Ἀμήν.

 Χρήστος Κ. Τσούβαλης

Θεολόγος

Άρχων Οστιάριος της Μ. τ. Χ. Ε.

Ἱ.Ναός Παντανάσσης Πατρῶν   (18.01.2015)