ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ -π. Παναγιώτης Ρόδης

Το σημερινό αποστολικό και ευαγγελικό ανάγνωσμα, αναφέρονται στη δύναμη του μυστηρίου της μετανοίας, που κινείται σε δύο αβυσσώδη μεγέθη: 1) την άβυσσο της αμαρτίας και 2) την άβυσσο της φιλανθρωπίας του Θεού.

 Ο διάβολος προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει τον άνθρωπο ότι η αμαρτία έχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη του Θεού. Γι' αυτό κι οδηγεί τον άνθρωπο στην απόγνωση και την απελπισία.

 Η εμπειρία των αγίων της Εκκλησίας μας τονίζει πως κανένα αμάρτημα, όσο μεγάλο κι αν είναι δεν μπορεί να νικήσει την φιλανθρωπία του Θεού.

 Το αποστολικό ανάγνωσμα ( Α' Κοριν.στ'12-20), ιδιαιτέρως τονίζει την αληθινή ελευθερία και κυριότητα του ανθρώπου, που υπερβαίνει την ζωώδη βιολογικότητα της φύσεώς του. Το σώμα του ανθρώπου είναι "ναός του αγίου Πνεύματος που βρίσκεται μέσα μας" και προορίζεται να δοξάζει τον Θεό, δηλ. να φανερώνει στον κόσμο την άπειρη αγάπη Του, φιλανθρωπία και την αιώνια ομορφιά Του στην οποία καλείται να μετάσχει κάθε δημιούργημα.

  Ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι όλα επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν όλα. Ο άνθρωπος δεν πρέπει  να αφήσει τον εαυτό του να εξουσιασθεί από τίποτα. Η δημιουργία της κτίσεως και του ανθρώπου υπάγονται στην απόλυτη δικαιοδοσία του Θεού. Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος δεν ήλθε στον κόσμο από ένα τυχαίο βιολογικό γεγονός, αλλά επειδή το ήθελε η αγάπη του Θεού. Η επίγνωση αυτής της αλήθειας θωρακίζει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε αντίξοο γεγονός στη ζωή του.

  Όταν ο άνθρωπος αποδεχθεί την ύπαρξή του  ως δώρο του Θεού, τότε η καρδιά του γεμίζει από ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Συνδέει και καταξιώνει τη ζωή του μόνο σε αναφορά με τον Θεό-δημιουργό του. Έτσι γεύεται την ελευθερία και την αγάπη του Θεού στην ύπαρξή του.

 Παύει ο άνθρωπος να δεσμεύει τη ζωή του και το νόημά της από την βιολογικότητα, από την εξάρτηση και ειδωλοποίηση της τροφής και των συναφών. Γιατί η υποδούλωση στην τροφή, την λαιμαργία και τα λοιπά πάθη στερεί την ελευθερία και δημιουργεί εξαρτήσεις σκλαβιάς και ανελευθερίας.

 Η τροφή που χρειαζόμαστε, είναι μεν βιολογική ανάγκη και λειτουργία. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός. Η Αγία Γραφή μας λέει πως η τροφή του ανθρώπου, ολόκληρη η υλική δημιουργία αποσκοπεί με την σωστή χρήση να κάνει τη ζωή του ανθρώπου κοινωνία με τον Θεό. Το φαγητό, το δείπνο, η τράπεζα δεν συντηρούν απλώς την φύση μας, αλλά μπορούν να γίνουν τρόποι επικοινωνίας με τον Θεό, όταν ο άνθρωπος τα δέχεται ως δώρα αγάπης του Θεού, και τα αντιπροσφέρει ευχαριστώντας Τον. Κορυφαία πράξη κοινωνίας μέσω των υλικών αγαθών με τον Θεό είναι η Θεία Ευχαριστία, όπου το ψωμί και το κρασί γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού, το οποίο κοινωνούμε.

  Αντίθετα η αποκοπή των υλικών αγαθών από τον Θεό και η υποδούλωση σε αυτά εισάγει στην ανθρώπινη υπόσταση μια εκτροπή και ανωμαλία. Η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η ακατάσχετη ικανοποίση των αισθήσεων, η μέθη, η τρυφή, αποτελούν για τον άνθρωπο παράχρηση-κατάχρηση, μπλοκάρουν την πνευματική λειτουργία του ανθρώπου και αποκορυφώνονται στα πάθη της σαρκός (=πορνεία).

  Γι' αυτό ο απ. Παύλος τονίζει το σοβαρό αμάρτημα της πορνείας, η οποία διασπά και σκοτώνει την αγάπη και ικανοποιεί την ανθρώπινη φιληδονία και φιλαυτία. Κινείται στο επίπεδο των αισθήσεων και βλέπει τον άλλο άνθρωπο ως αντικείμενο που εύκολα το χρησιμοποιεί για την ικανοποίηση των αλόγων ενστίκτων και ορμών του.

  Αυτή η κατάσταση υποβιβάζει τον άνθρωπο, τον προσβάλλει ως εικόνα του Θεού, και τον ομοιώνει με τα ανόητα και άλογα κτήνη. Ο άνθρωπος παύει να ακτινοβολεί την ομορφιά του Θεού και να φανερώνει την δόξα Του. Κατεβαίνει στο επίπεδο του ζώου.

 Η σαρκική ακολασία οδηγεί τον άνθρωπο στον σωματικό και πνευματικό θάνατο. Απ' αυτόν τον σώζει ο Χριστός με την Σάρκωση-Σταύρωση-Ανάσταση, όπου μας ενώνει  όλους μέσα στην Εκκλησία με τον Εαυτό Του, κάνοντάς μας μέλη Του. Γι' αυτό λέει ο απ. Παύλος, πώς μπορεί να κάνεις τα μέλη του Χριστού, δηλ., τον εαυτό σου υπόδουλο της (οποιασδήποτε) σαρκικής ακολασίας.

  Η σαρκική ακολασία δημιουργεί μόνο εσωτερικά κενά. Ψυχικό άδειασμα. Που επιδεινώνεται όσο περισσότερο προσπαθεί να το γεμίσει ο άνθρωπος με τα ίδια ξυλοκέρατα της ακολασίας και των διαστροφών.

  Η πίστη της Εκκλησίας μας λέει πως το σώμα μας έχει δημιουργηθεί, για να είναι χώρος κατοικίας του Αγίου Πνεύματος. Με όλη μας την ύπαρξη (ψυχή και σώμα), μετέχουμε στη ζωή του Χριστού και γινόμαστε καινούργιοι. Όχι μόνο εδώ, αλλά αιώνια. Γιατί προσδοκάμε ανάσταση νεκρών.

 Ο άνθρωπος που ζει την κατάσταση της σαρκικής ακολασίας δεν μπορεί να γευθεί την ζωή του Χριστού. Δεν μπορεί να μετέχει στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματός Του, που μας αγιάζει και μας ενώνει μαζί Του, (γιατί έχει απολυτοποιήσει άλλα μεγέθη στη ζωή του, κι αυτό σημαίνει ειδωλολατρεία).

 "Νουν, ψυχήν και καρδίαν, αγίασον, Σώτερ, και το σώμα  μου και  καταξίωσον ακατακρίτως, Δέσποτα, τοις φρικτοίς μυστηρίοις προσέρχεσθαι". ( Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως).

  Μεγαλύτερη δόξα, καταξίωση και υπερύψωση του ανθρωπίνου σώματος δεν μπορούμε να βρούμε πουθενά αλλού, απ' αυτήν που μας αποκαλύπτει η Εκκλησία. Σ' αυτήν την πορεία θέλει να μας κατευθύνει ο απ. Παύλος. Από την απόφαση που θα πάρουμε ο καθένας μας θα εξαρτηθεί και η αναμόρφωση και μεταμόρφωση της ανθρωπιάς μας.

  π. Παναγιώτης Ρόδης