Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν καί τά Θυρανοίξια τοῦ ἀνακαινισθέντος Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Πύλης Ἀδριανουπόλεως (Ἐντιρνέκαπου)

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. Βαρθολομαίου

κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν καί τά Θυρανοίξια

τοῦ ἀνακαινισθέντος Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Πύλης Ἀδριανουπόλεως (Ἐντιρνέκαπου)

19 Νοεμβρίου 2017

«Καί τόν νεών καθαρίσαντες, ἕτερον θυσιαστήριον ἐποίησαν, καί πυρώσαντες λίθους καί πῦρ ἐκ τούτων λαβόντες, ἀνήνεγκαν θυσίαν μετά διετῆ χρόνον, καί θυμίαμα καί λύχνους, καί τῶν ἄρτων τήν πρόθεσιν ἐποιήσαντο» (Β' Μακ. ι', 3).

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί ἀρχιερεῖς,

Sayın Dr. Adnan Ertem, Vakıflar Genel Müdürü,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Δοξολογίαν καί λογικήν λατρείαν προσφέρομεν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν τῶν Πατέρων μας, ὅτι μᾶς ἀξιώνει νά γευώμεθα εἰς τούς χρόνους τῆς ταπεινῆς Πατριαρχίας μας χαράς καί εὐλογίας πνευματικάς, συγχρόνως πρός τάς, τῇ Αὐτοῦ παραχωρήσει, ἐπισυμβαινούσας συζευκτικῶς δοκιμασίας καί ἀλαλήτους θλίψεις. Ἀλλά, ἔχοντες φρόνημα Ἀναστάσεως Χριστοῦ, ὑπερπηδοῦμεν τά ἐμπόδια καί συνεχίζομεν πρός τό μέλλον μέ γενναιότητα, ταπείνωσιν, ἐπίγνωσιν τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς τῆς Ρωμησούνης μας, καί ἀκολουθοῦντες τά ἴχνη τῶν ἀοιδίμων Προκατόχων μας.

Εἰς αὐτά τά ἴχνη ἐντοπίζομεν τό «μυστικόν» τῆς ἐπιτυχίας παντός ἀγαθοῦ ἐγχειρήματος. Τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ πίστις μας εἰς τόν κενόν Τάφον τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς αὐτόν τόν Τάφον οἰκοδομήθηκε, ὅλη ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτός εἶναι τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Προφητῶν. Αὐτός εἶναι τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τό λάξευμά του εἶναι ἀποτυπωμένη ὅλη ἡ Ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας. Δι᾿ ὅλους αὐτούς τούς λόγους, οἱ μακάριοι Πατέρες μας, κληρικοί καί λαϊκοί, ἐστήριξαν τίς Σταυροαναστάσιμες στιγμές τοῦ Γένους μας ἐπάνω εἰς αὐτόν τόν κενόν Τάφον, οἰκοδομοῦντες Ναούς καί Μοναστήρια διά νά λατρεύουν καί νά πανηγυρίζουν εἰς αὐτούς τήν ἀπερίγραπτον Οἰκονομίαν καί Συγκατάβασιν τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον.

Καί ἡμεῖς σήμερον, αὐτό ἑωρτάσαμε μέσα εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν πού μόλις ἐτελέσθη. Ἑωρτάσαμε καί ἐπανεβεβαιώσαμε τήν ἄρρηκτον κοινωνίαν μας μετά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ἐπί γῆς πορείαν τοῦ Ὁποίου βλέπομεν ἀποκαλυπτομένας τήν Φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀλλά καί τήν δυναμικήν πνοήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά πηγνύουν διά χειρῶν τῶν προγόνων μας Θυσιαστήρια ἀληθινῆς Λατρείας. Συμβαίνει, ὅμως, πολλάκις  αἱ συνθῆκαι νά ἀλλάζουν. Οἱ ἄνθρωποι φεύγουν, εἴτε πρός τόν οἰκεῖον των τάφον ἐπειγόμενοι, εἴτε διά τήν ξενητειάν, ὁ εὐχάριστος θόρυβος τῶν Εὐχαριστιακῶν Συνάξεων σιγεῖ, ὁ ἱερεύς τελεῖ τήν τελευταίαν λειτουργίαν καί τά ὀνόματα τῶν κεκοιμημένων ἤ τῶν ἀπόντων εἰς τήν προσκομιδήν καλύπτουν τά ὀνόματα τῶν ἐνοριτῶν καί ἐπιτρόπων. Ὁ ἦχος τῆς θύρας διαλύει τήν ἀγγελικήν σιωπήν.

Εἰς τοιαύτας δυσχειμέρους στιγμάς ἔφθασαν, Θεοῦ παραχωρήσει, πολλές Ἐκκλησίες μας εἰς τήν Μ. Ἀσίαν καί τήν Ἀνατολικήν Θράκην, ἀλλά καί κάποιες ἐκ τῶν ἐδῶ Κοινοτήτων μας. Καί ἐν μέσῳ ἱστορικοῦ χειμῶνος, ἔπνευσεν ὁ ἄνεμος τοῦ θανάτου, ἀπονεκρώνοντας τά τίμια αὐτά τμήματα τῆς Ρωμηοσύνης μας ἀπό τήν ἐποπτείαν μας, τήν διοίκησιν καί τήν διαχείρισίν των. Αὐτό συνέβη καί μέ τοῦτον ἐδῶ τόν ἱστορικώτατον Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Πύλης τῆς Ἀδριανουπόλεως. Εἰς τήν ἄλλοτε πολυπληθῆ Ρωμαίηκην Κοινότητα τῆς περιοχῆς εἰσῆλθεν αὐθαιρέτως καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν δικαίου, ὁ νόμος διά νά τήν ἀποσπάσῃ ὡς mazbut, δηλαδή κατειλημμένην, ἀπό τήν διαχείρισιν τῆς Ὁμογενείας μας. Ὅμως, ἡμεῖς, δέν ἐπαύσαμε ποτέ ὡς Γένος νά ἐλπίζωμεν, νά ἀγωνιζώμεθα, νά παραμένωμεν ἀμετακίνητοι εἰς τό καθῆκον τῆς ζωῆς καί εἰς τό χρέος τῆς Ἱστορίας, διεκδικοῦντες τίποτε περισσότερον τοῦ δικαίου καί τοῦ δικαιώματός μας νά ζῶμεν καί νά διάγωμεν ἐντός μιᾶς Δημοκρατίας ὡς ἱσότιμοι πολῖται, ἔχοντες τό δικαίωμα τοῦ διαχειρίζεσθαι τά ὑπό τῶν προγόνων ἡμῶν κληροδοτηθέντα, ἀπό ἀΰλων παραδόσεων μέχρι καί ὑλικῶν κτισμάτων.

Τά ζοφερά ἔτη τῶν μεγάλων ἀδικιῶν καί τῶν δεινῶν περιστάσεων διά τήν μαρτυρικήν Ὁμογένειάν μας αἰσθανθήκαμεν ὅτι ἐπέρασαν πλέον, ὅταν μᾶς ἐπληροφόρησεν ἡ Γενική Διεύθυνσις Βακουφίων περί τῆς προθέσεώς της νά ἀνακαινίσῃ τόν Ναόν αὐτόν. Ἐχάρημεν πολύ καί αἰσθανθήκαμε ἐν πολλοῖς ὅτι μέσῳ τῆς εὐγενείας καί τοῦ εἰλικρινοῦς ἐνδιαφέροντος τῶν κοπιασάντων διά τήν ἀνακαίνισιν ἀπό πλευρᾶς τῆς Διευθύνσεως αὐτῆς, ἀνεκουφίσθη μερικῶς τό ἄλγος ἐκ τῶν παρελθόντων. Ἀπό τῆς πρώτης ὥρας ἡ Διεύθυνσις ἐζήτησε τήν θεωρητικήν καί πνευματικήν συνδρομήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί εὐχαρίστως τήν παρέσχομεν. Ὁ Ἐντιμολ. Μ. Χαρτοφύλαξ κ. Παντελεήμων Βίγκας, ὁ ἐμπνευστής καί ἔγκοπος ὁραματιστής πολλῶν ἐπιτευγμάτων τῆς Ρωμηοσύνης μας, ἐστάθηκε πλησίον καί αὐτοῦ τοῦ ἔργου μέ παρότρυνσιν καί εὐλογίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἀσφαλῶς, καί ἐδικαίωσεν ἅπαξ ἔτι τήν ἐπιλογήν καί τάς προσδοκίας μας.

Πλέον, εἰς τόν τόπον τοῦ ὑπό τοῦ χρόνου καί τῶν ἱστορικῶν συγκυριῶν φθαρέντος Ἱεροῦ Ναοῦ εὑρίσκεται μετά παρέλευσιν τριῶν ἐτῶν ἕνα ἀνακαινισμένον Θυσιαστήριον, ὅπου ἀνάπτεται τό πῦρ τῆς Θεότητος καί πάλιν, «καθαῖρον τῆς ἁμαρτίας τήν ὕλην καί ἐμπιπρῶν παθῶν τάς ἀκάνθας». Θυμίαμα, λοιπόν, καί ἄρτος καί οἶνος καί ὕδωρ προσφέρονται εἰς τόν Τρισήλιον Θεόν, διά νά ἐπιστρέψουν ὡς εὐωδία πνευματική, εὐφραίνουσα τήν ἀρκετά αἱμάσσασαν καρδίαν τῆς Ρωμηοσύνης μας. Ἤλθαμε μετά τόν ἀνακαινισμό διά νά ἐπικαλεσθῶμεν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, νά σφουγγίσωμεν αἵματα καί ἱδρῶτας ἀπό τό παρελθόν, νά ἀσπασθῶμεν τά ἔργα καί τάς ἡμέρας τῶν πολυφιλήτων Πατέρων μας, νά ἀναστήσωμεν τό λαμπρόν πνευματικῶς παρελθόν, ἀλλά καί νά δημιουργήσωμεν μέ ἐλπίδα καί αἰσιοδοξίαν τό μέλλον. Διότι παρελθόν δίχως μέλλον δέν νοεῖται εἰς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν μας. Δέν εἴμεθα στατικοί ἀλλά μένομεν ἐκστατικοί ἐμπρός εἰς τάς ἐκπλήξεις καί τάς δωρεάς τοῦ Θεοῦ.

Διά τοῦτο ἐσκέφθημεν νά τοποθετήσωμεν ὡς Προεστῶτα, ἀπό μέρους καί ἐξ ὀνόματος ἡμῶν, τοῦ Ἱεροῦ τούτου σεμνώματος, τόν νέον Πνευματικόν (δηλαδή ἐξομολόγον) τῆς ἡμετέρας Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Ἐρυθρῶν κ. Κύριλλον, ἀδελφόν δοκιμασθέντα ἐπαρκῶς εἰς τήν ποιμαντικήν του σύνεσιν, ἐγνωσμένον διά τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπην του πρός τό ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, εἰρηνοποιόν, φιλακόλουθον καί ἀφωσιωμένον ὅσον ὀλίγοι εἰς τά ἰδανικά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Πατριάρχου του, ὥστε μέ τά κοσμοῦντα αὐτόν χαρίσματα νά διακονήσῃ καί εἰς τό Θυσιαστήριον αὐτό τήν λατρείαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πρός ὠφέλειαν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, ἀνεξαρτήτως φυλετικῶν διακρίσεων, καί πολιτισμικῶν καταβολῶν, ὅπως ἄλλωστε ἔπραξεν εἰς πᾶσαν ἀνατεθεῖσαν αὐτῷ διακονίαν. Ἐξ ἄλλου, εἰς τούς παρακειμένους χώρους τοῦ ὡσαύτως ἀνακαινισθέντος ἄλλοτε σχολείου θά λειτουργήσῃ καί τμῆμα Διδασκαλίας τῆς πατρῴας ἐκκλησιαστικῆς μας Μουσικῆς (ὑπό τήν εὐθύνην καί ὡς Παράρτημα τοῦ Συνδέσμου Μουσικοφίλων), ὥστε νά λαμπρύνεται ἀκόμη περισσότερον ἡ λειτουργική ζωή ἐν τῇ Πόλει ἡμῶν.

Ὅθεν, συγχαίροντες καί εὐχαριστοῦντες τήν Ἔντιμον Κυβέρνησιν τῆς Χώρας καί τήν Γενικήν Διεύθυνσιν Βακουφίων ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἐλλογιμ. Dr. Adnan Ertem καί τούς συνεργάτας αὐτῆς διά τά ἐπιτελεσθέντα ἀνακαινιστικά ἔργα, ἐπιδαψιλεύομεν τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐχήν καί εὐλογίαν καί πρός τούς πολύ κοπιάσαντας, ἀπό ἡμετέρας πλευρᾶς, ὡς τόν Ὁσιώτατον Μοναχόν Νικόλαον Διονυσιάτην καί τούς καλούς συνεργάτας αὐτοῦ.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», ὑποσχόμενοι ἅπαντες οἱ τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν διακονοῦντες, καί τά ἰδανικά τοῦ εὐσεβεστάτου ἡμῶν Γένους ὑπηρετοῦντες, ὅτι δέν θά παύσωμεν νά αγωνιζώμεθα καί να προσκαρτερῶμεν καί νά προσευχώμεθα διά τήν ἀπόδοσιν τῆς πλήρους κατ' ἄνθρωπον δικαιοσύνης εἰς τάς ἀδικίας τοῦ παρελθόντος, ποιοῦντες χρῆσιν παντός παρεχομένου ἡμῖν ἐνδίκου καί ἐντίμου μέσου.

«Ἐν δέ τῷ ὄρει Σιών ἔσται ἡ σωτηρία, καί ἔσται ἅγιον· καί κατακληρονομήσουσιν ὁ οἶκος Ἰακώβ τούς κατακληρονομήσαντας αὐτούς». (Ὀβ.α', 17) Ἀμήν.