"ΗΜΑΡΤΟΝ"

"ΗΜΑΡΤΟΝ"

Χρόνια πολλά περάσανε εκκλησία για να πάω
Και απ'το χέρι του παπά αντίδωρο
να φάω.

Θυμάμαι από πολύ παλιά σαν ήμουνα παιδάκι,
έκανα στο ιερό και γω το
παπαδάκι.

Έφηβος σαν έγινα πήραν τα μυαλά μου αέρα,
δεν άκουγα την μάνα μου ούτε τον πατέρα.

Έμπλεξα με δύο παιδιά και κάναμε παρέα,
έλεγα πώς εγώ περνάω πολύ ωραία.

Άρχισα τις δοκιμές και πολλά ακόμα,
ως και μαύρο τσίγαρο έβαλα στο στόμα.

Ξέχασα τότε τους γονείς και πως έχω σπίτι,
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν πιώμα και ξενύχτι.

Γυναίκες μπάρ και ηδονές ήταν η ζωή μου,
έλεγα πως μέσα κει θελω ν' αφήσω την πνοή μου.

Είχα ξεχάσει εντελώς πως να κάνω το σταυρό μου,
ζούσα και κολύμπαγα μέσα στον θησαυρό μου.

Πέρασαν τα χρόνια μου χωρίς να καταλάβω,
είχα από μικρό παιδί Χριστό να μεταλάβω.

Μια μέρα σαν καθόμουνα μόνος στο κρεβάτι, ένιωθα μες την καρδιά να μ' ενοχλεί σαν κάτι.

Ήταν πόνος δυνατός ανάμεικτος με  φόβο,
είπα για τα "ραδίκια ανάποδα" τώρα με μιας με κόβω.

Τα μάτια τότε κάρφωσα σε εικόνα κρεμασμένη,
ήτανε η Παναγιά με σκόνες σκεπασμένη.

Πέρασαν απ' το μυαλό όσα είχα κάνει,
τότε ο δόλιος ένιωσα πόσο είχα αμαρτάνει.

Πενηντάρης έφτασα και ήμουνα ρεμάλι,
προσπάθησα τις αισθήσεις μου να ανακτήσω πάλι.

Τάμα τότε έκανα απ'τον θάνατο αν γλιτώσω,
ότι πάθος είχα και κακό μια κ' έξω να σκοτώσω.

Τελικά ο θεός με γλίτωσε μου έκανε την χάρη,
του χάρου μανία έδιωξε μαζί του μην με πάρει.

Τότε αποφάσισα συνήθειες ν'αλλάξω
και όσα καλά δεν έκανα τώρα να τα πράξω.

Έτρεξα σ' έναν παπά ντρέπομαι τού λέω
και άρχισα αυθόρμητα με λυγμούς να κλαίω.

Είχα βίο αμαρτωλό από πού να ξεκινήσω;
Πως τον Θεό που συγχωρεί εγώ να συγκινήσω;

Πίστευα πως η ζωή στον τάφο τελειώνει
και το σώμα όσο ζει ο χρόνος τ'αλλοιώνει.

Η ψυχή μου έλεγα πως καθόλου δεν με μέλει,
γιατί αμαρτίες και ηδονές είναι γλυκές σα μέλι.

Έλεγα και πίστευα βλακείες πολλές ακόμη και όσους εγώ παρέσυρα ζητάω θερμά συγνώμη.

Μετάνιωσα αληθινά με δάκρυα στα μάτια,
τις αμαρτίες πέταξα τις έκανα κομμάτια.

Ένοιωσα πόθο και καημό χριστιανικά να ζήσω
και την παλιά μου τη ζωη με πράξεις καλές να σβήσω.

Πήγα λοιπόν κοινώνησα αχ πόσο μου είχε λείψει!!!
Τον μικρό εαυτό πόσο είχα εγκαταλείψει???

Ένα έχω να σας πω αδερφοί μετανοήστε ,
πάντα μέσα στην ζωή με τον Χριστό να είστε...!!!

Πηγή: potamoula