ΑΛΛΟΣ... ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ. - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΑΛΛΟΣ... ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ.

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2022

Καινούργια χρονιά από σήμερα!

Τι δηλαδή; Αρχή της μέτρησης ενός νέου διαστήματος μελλοντικού, το οποίο άλλοι θα ολοκληρώσουν (365 ημερονύκτια εικοσιτετράωρα) και άλλοι όχι. Ας μη διστάζουμε να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα. Μόνον έτσι κρυώνει το μυαλό και κρίνει σωστά. Μια μέρα θα ‘ναι η τελευταία... για τον καθένα μας.

Σήμερα όμως ας μη βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, αλλά ας σκεφτούμε το διάστημα που τέλειωσε, τι λάθη και κενά είχε, και αυτό που αρχίζει πώς θα γίνει ουσιαστικά περιεκτικότερο.

Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού λέμε, και σ’ αυτό καταλήγουμε με δεδομένο την λογική σκέψη ότι Αυτός είναι Δημιουργός-Πατέρας και μεις Δημιουργήματα-παιδιά Του.

Μέσα στην Εκκλησία στήνεται με πρωτοβουλία του Πατέρα μια σχέση, στην οποία ο προσκαλούμενος, μόνον ελεύθερα έχει αξία να ανταποκριθεί. Αλλά και στην ελεύθερη ανταπόκριση (όπως κάθε σχέση) υπάρχουν ενδεχόμενα λανθασμένων ενεργειών. Η ανθρώπινη ευθραυστότητα, ο φόβος, η αδυναμία, αν αγνοηθούν περιπλέκουν τον τρόπο μετοχής στη σχέση.

Ο άνθρωπος αμαρτάνει. Δηλαδή αστοχεί. Καλεσμένος να αγαπά, όταν νομίσει ότι βρίσκεται μπροστά σε μια διαψευσμένη αγάπη (γιατί δεν έχω ό,τι θέλω; γιατί αρρώστησα; γιατί...; γιατί...;) ο ψυχικός κόσμος του μετατρέπει σε μίσος (=αγάπη με παράπονο) γι’ αυτό που δεν κατάλαβε! Κάθε σχέση, όλες οι σχέσεις, βασίζονται στην πίστη-εμπιστοσύνη. Πολλές φορές αυτή η πίστη αποδεικνύεται μια πίστη από άχυρο... Καίγεται κι απ’ την ελάχιστη «φωτιά»!

Εκτεθειμένοι εμείς οι άνθρωποι στον κίνδυνο–πειρασμό ιδεολογικοποίησης της πίστεως, φανταζόμαστε ότι την έχουμε επειδή την ομολογούμε! Ο Πέτρος «δεν μας έμαθε» τίποτε και ο Ιούδας φαντάζει ξένος και απόμακρος. Πόσες φορές όμως δεν λειτούργησαν και οι δυο τους μέσα μας, στην χρονιά που πέρασε...!;

Ο Χριστός μέσα από τον Πέτρο και τον Ιούδα θέλει να μας προσγειώσει «αποκαθηλώνοντας κάθε ηρωοποίηση και εξιδανίκευση της πίστης».

Μας μαθαίνει ότι κάθε ανθρώπινη αγάπη πέφτει, μικραίνει, χάνεται και προδίδει ακόμα και την ίδια την πηγή της.

Μας μαθαίνει ότι ακόμα και στην πιο γνήσια αγάπη ενυπάρχει ο κίνδυνος της παρέκκλισης και της απώλειας, και η ευθραυστότητα συνακολουθεί τον άνθρωπο ισοβίως.

Τι είναι λοιπόν ο χρόνος;

Το αμόνι πάνω στο οποίο η πίστη και η αγάπη μας σφυρηλατούνται για να αντέχουν! Χωρίς την δοκιμασία της φωτιάς (...προσωπικά θέματα υγείας, COVID, δυσκολίες, θάνατοι, «δυστυχίες»...) η πίστη μένει αναιμικό ιδεολόγημα, και η αγάπη, φίλαυτη διάθεση με άπειρα σκαμπανεβάσματα! Φυσικά μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθαμένη πίστη! Και μια ψευδώς ιδανική αγάπη είναι ανύπαρκτη, καθώς αγάπη χωρίς ελλείψεις και αντιφάσεις δεν βρίσκεται στον ανθρώπινο βίο!

Λοιπόν κοιτάζοντας την χρονιά που πέρασε ή μάλλον κοιτάζοντας τις ελλείψεις της πίστης μας και τις προδοσίες της αγάπης μας, κατ’ αυτήν την χρονιά, ας ξαναξεκινήσουμε τη σχέση μας με τον Χριστό ξεκαθαρίζοντας ότι:

α. Το σπουδαιότερο δεν είναι να μην πέσεις, αλλά το πόσο γρήγορα σηκώνεσαι!

β.  Το να μάθουμε να κατανοούμε την ίδια μας την αντίφαση, τα λάθη μας, την ασυνέπεια, τις αποτυχίες μας, όχι ως εγωιστικό θίξιμο, αλλά κάτω από το φως της διδασκαλίας, ότι ο Χριστός μάς αγαπά όχι επειδή δήθεν εμείς είμαστε καλοί, αλλά γιατί Αυτός είναι καλός, τότε κάτι τέτοιο μπορεί να είναι η αρχή της διόρθωσης και της υγείας.

«Το κλάμα του Πέτρου δεν δηλώνει το τέλος μιας αγάπης, αλλά την επανεκκίνησή της μετά την πτώση». Από την συνειδητοποίηση των ελλείψεών μας ας φτιάξουμε τα θεμέλια της πίστης και της αγάπης μας.

«Κύριε, ἄφες μοι καί τοῦτο τό ἔτος» (Λουκ. 13,8).

Καλή ουσιαστική χρονιά.

π. Θεοδόσιος