ΠΕΡΙΕΣΧΟΝ ΜΕ ΩΔΙΝΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΟΒΙΤ19 - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΠΕΡΙΕΣΧΟΝ  ΜΕ  ΩΔΙΝΕΣ  ΘΑΝΑΤΟΥ

ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ  ΚΟΒΙΤ19  

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ   ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

         Πανδημίας Κόβιτ19 «ωδίνες θανάτου με έζωσαν, θλίψη κι οδύνη με πλήρωσαν»-ψαλ.114. Διό επανέρχομαι στο θέμα πολλοστή μετά την πρώτη ανάρτηση φορά-«Θανατερή πανδημία δίχως άνω σχώμεν τας καρδίας;»,24.3.20. Είναι τραγικό! Και πώς να το πιστέψει κανείς! Στα όρια της Εκκλησίας Χριστού του Θεού που «Αγάπη εστί» ευάριθμοι Γεροντάδες, Πρωτοπαπάδες, κι Επίσκοποι ένας δυο, θέλεις από ασύγγνωστη αφελότητα καρδίας, θέλεις «από το κάτι το χειρότερο από την αμαρτία, που είναι η αλαζονεία της αρετής» -Ιερός Αυγουστίνος- βγήκαν πάνω κι απέναντι από τη «φρόνιμη» κι «ακέραιη»-Ματθ.10,16- Συνοδική Εντολή! Και, έγιναν αιτία και αφορμή πολλών τε και αδόκητων θανάτων και παράπλευρων οικογενειακών δραμάτων!   

        Λόγος βαρύς, πολύ βαρύς, λόγος οδύνης προσωπικής, όχι άμοιρος συνακόλουθης ευθύνης! Ως στη συνέχεια θα φανεί, από μια απλή, λιτή, ρητή αναφορά σε κάποια πράγματα βασικά. Με «εκ βαθέων» σεβασμό στον Αποστολικό λόγο: «Το να σας γράφω για τα ίδια εμένα δεν με κουράζει, σ’ εσάς όμως δίνει σιγουριά»-Φιλπ.3.1- και τον Πατερικό.

******   ***   ******

1.   α. Η Εκκλησία στην ουσία και φύση της είναι θείος συνάμα και ανθρώπινος Οργανισμός με ζωντανή Κεφαλή Ιησού Χριστό το Θεό, που «Αγάπη εστί». Αποστολή της είναι να αγιάσει τα μέλη της, ευρύτερα, όσους Τον πιστέψουν-εμπιστευτούν. Πράγμα που σε απλά και κοινά, κοινότατα ελληνικά έχει να πει, να τους αναγάγει με τη Διδαχή Του -«Ευαγγέλιο»- και τα Μυστήρια σε πρόσωπα αγάπης, και ζωής όπως του Χριστού.

       β.  Η Εκκλησία ζει κι ενεργεί όχι στον αέρα, αλλά μέσα στα όρια και νομικά δεδομένα ενός Κράτους, είτε απολυταρχικού, και θρησκευτικά διαφορετικού ή και άθεου, είτε, το και προτιμότερο, κράτους «Δικαίου», δημοκρατικού, εγγύς, σε απόσταση ή και απέναντι από αυτήν. «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω»-Ρωμ.13,1- ορίζει ο Αποστολικός λόγος, και όλοι γνωρίζουμε το απολυταρχικό πολίτευμα και το ειδωλολατρικό θρήσκευμα του Κράτους, όπου γράφεται αυτό και ορίζεται για εφαρμογή. Επίσης όλοι γνωρίζουμε πως η Εκκλησία εύχεται-προσεύχεται για ό,τι το καλό τε και αγαθό στο Κράτος  αυτό. «Δος αυτοίς Κύριε ειρηνικόν το βασίλειον, ίνα και ημείς εν τη γαλήνη αυτών ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι». Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου, σε κράτος απολυταρχικό, και από πλευράς χριστιανικής αιρετικό-Ουάλης.

      γ.  Και ταύτα γιατί η Πολιτεία της Εκκλησίας είναι αλλού, είναι ψηλά. «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει»-Φιλπ.3,20. Η παρουσία της στη γη είναι διαβατική. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»-Εβρ.13,14. Όπου δεν έχουν θέση τα «βλεπόμενα»-υλικά αγαθά-ως «πρόσκαιρα», φθαρτά, έχουν θέση, έχουν θέση «τα μη βλεπόμενα» -πνευματικά αγαθά- ως «αιώνια», άφθαρτα-2Κορ.4,18. 

 

2.    α. Αυταπόδεικτο από αυτά ότι. η διοικητική μέριμνα και ευθύνη για τη συλλογική οργάνωση ζωής των ανθρώπων στη γη-η Εξουσία-ανήκει στο Κράτος, όποιας πολιτειακής μορφής ! Πολύ περισσότερο στο λεγόμενο Κράτος «Δικαίου», το και  δημοκρατικό, όπου ο λαός ως ο κυρίαρχος εκλέγει και ορίζει ποιος θα κυβερνήσει για χρόνο τακτό, ως υπεύθυνος και υπόλογος απέναντι σ’ αυτόν.

     β.  Επί του προκειμένου, και για να μην πολυλογούμε, αλλά να έρθουμε στο δικό μας Κράτος «Δικαίου» και δημοκρατικό, στα της θανατερής Πανδημίας Κόβιτ19, είναι λίαν ευδιάκριτο ποιος έχει το δικαίωμα, την υποχρέωση, και την ευθύνη να λάβει, και έλαβε, μάλιστα μετά από εισήγηση αρμόδιας ιατρικής -υγειονομικής- επιτροπής, τα πρέποντα κατά την κρίση του μέτρα για την προστασία της υγείας και της ζωής των Ελλήνων πολιτών, ευρύτερα όλων των κατοίκων του. Φυσικά τε και ασφαλώς, και των πιστών μελών της Εκκλησίας-κληρικών και λαϊκών-ως Ελλήνων πολιτών. Προσθέτω, και αυτής της ίδιας της Εκκλησίας ως θείου και ανθρώπινου Οργανισμού, που ζει και ενεργεί όχι στον αέρα, αλλά μέσα στα όρια και νομικά δεδομένα του. Φυσικά όμως και ασφαλώς, χωρίς από μέρους του ανάμειξη ούτε την παραμικρή, καλύτερα με διακριτικό σεβασμό, στα της ουσίας της Αλήθειας-Πίστης της, στα της δομής και μορφής λειτουργίας της.    

      γ.  Αυτά -Αλήθεια, Πίστη κλπ. ανήκουν στην απόλυτη δικαιοδοσία και ευθύνη της Συνοδικής Ηγεσίας της Εκκλησίας. Και εδώ ο Αποστολικός λόγος ορίζει κατ’ αρχήν. «Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω»- «Όλα να γίνονται με ευπρέπεια και τάξη» -1Κορ.14,40. Αλλά και την αρμοδιότητα, την ευθύνη, το χρέος καθενός. «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε»- «Ν’ ακολουθείτε πιστά και να υπακούτε τους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες». Της Συνοδικής Ηγεσίας την Απόφαση-Εντολή, ευνόητο πρώτιστα οι κληρικοί παντός βαθμού, συνάμα και οι λαϊκοί. Και γιατί: «Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες»- «Γιατί αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία σας, επειδή θα δώσουν λόγο στο Θεό». Έργο ιερό, για να μπορούν να το επιτελούν με χαρά, όχι με στενοχώρια : «Ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι και μη στενάζοντες» - «Έτσι η μέριμνά τους αυτή θα γίνεται με χαρά, όχι με στενοχώρια». Πράγμα-η στεναχώρια-που κανένα δε συμφέρει, ούτε ωφελεί. «Αλυσιτελές γαρ τούτο»-Εβρ.13,17.

 

3.   Ένα ακόμα βασικό ευρύτερα, και για την Εκκλησία ιδιαίτερα. «Κακόν μεν η αναρχία πανταχού και πολλών υπόθεσις συμφορών, και αρχή αταξίας και συγχύσεως, μάλιστα δε εν εκκλησία τοσούτον επισφαλεστέρα εστίν, όσον και το της αρχής μείζον και υψηλότερον». «Η αναρχία είναι κακό πράγμα παντού-σε κάθε μορφή κοινωνικής συμβίωσης. Είναι η αιτία και η αφορμή πολλών συμφορών, και η απαρχή της αταξίας και της σύγχυσης. Ιδιαίτερα στο χώρο της Εκκλησίας -η αναρχία-είναι τόσο πιο επισφαλής και πιο επικίνδυνη, όσο πιο ανώτερη- εν. ως αγία, αγία, θεία-είναι η ουσία, η φύση και η αποστολή αυτής»! Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μεγάλος Πατέρας και Οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας.

   

4.    Και ένα πιο ειδικό, όχι όμως λιγότερο βασικό. Αφορά στη θέση, αρμοδιότητα, κι ευθύνη Ιατρικής-Ιατρών από τη μια, Εκκλησίας και Λειτουργών της από την άλλη στο θέμα της αρρώστιας. Ανέκυψε και αποτολμήθηκε να μπερδευτεί  κατά την πρόσφατη Πανδημία, παρότι εκκλησιαστικά παλαιόθεν έχει επιλυθεί. Από κάποιους Λειτουργούς της Εκκλησίας που, «εισπήδησαν» σε αλλότριο χώρο, και διεκδίκησαν λόγο και ρόλο υπέρ … «ιατρού».   

α. Η Εκκλησία έχει την Ιατρική Επιστήμη στην πιο υψηλή θέση και τιμή, τη θεωρεί χάρισμα και δώρο της Αγάπης του Θεού στην αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. «Βοήθεια ημίν προς το της φύσεως ασθενές ιατρική υπό του Θεού κεχάρισται»-«Για βοήθεια στο ασθενικό της ανθρώπινης φύσης μας έχει χαριστεί από το Θεός η Ιατρική επιστήμη».   

β.  Για τις ασθένειες του ανθρώπινου σώματος αρμόδιους και υπεύθυνους, και σε υψηλή θέση και τιμή θεωρεί τους θεράποντες αυτής Ιατρούς και Νοσηλευτές. «Τους τα σώματα νοσούντας τοσούτον ιατροίς καταπιστεύειν ώστε … ευεργέτας λογίζεσθαι» -«Όταν αρρωσταίνουμε σωματικά οφείλουμε να εμπιστευόμαστε τους γιατρούς σε βαθμό που να τους θεωρούμε ευεργέτες της ζωής μας». Λιτά, ρητά, καθαρά, ξάστερα. Ιατρική επιστήμη και Ιατροί αποκλειστικά αρμόδιοι και υπεύθυνοι για τη θεραπευτική αγωγή της αρρώστιας του σώματος. Άγιος και Μέγας Βασίλειος, επίσης Μεγάλος Πατέρας και Οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας. 

      Τουτέστιν, διατρέχω θανάσιμο κίνδυνο από Κόβιτ19, λαϊκός ή  κληρικός, προσφεύγω στο γιατρό, όχι στο Γέροντα, όχι στον Πνευματικό! Πάω και στο Νοσοκομείο, και παπάς. Και καλώ ενδεικτικά μια νοσηλεύτρια να μου δώσει το χέρι της. Το ασπάζομαι συμβολικά και λέω με νόημα και νεύμα προς όλο το ιατρικό προσωπικό. «Τώρα εδώ εσείς είσαστε ο παπάς». Που θα πει, μέσω υμών κάνει για την αρρώστια του σώματος μου, ό,τι για την αρρώστια της ψυχής μέσω εμού και των συν ευχόμενων στη Λειτουργία πιστών, ο Θεός!  Είναι το πιο υπέροχο που διάβασα μέσα στη σκοτεινιά και τη θλίψη των ημερών, καθαρά, όντως, αληθινά χριστιανικό. Και το όνομα αυτού, Χρυσοβαλάντης Θεοδώρου, Πρωτοπρεσβύτερος!

   5.   Και στη ζωή, στην πράξη τώρα, η προσωπική σχέση, η αποδοχή, η τιμή στην ιατρική, στο γιατρό. Και από γραπτά μαρτυρικά, Επιστολές Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, ξαναγράφω, Μεγάλου Πατέρα και Οικουμενικού Διδάσκαλου της Εκκλησίας, εξορισμένου άδικα των αδίκων στη μακρινή Κουκουσό της Αρμενίας, «χωρίον ερημότατον και πάσης της καθ’ ημάς οικουμένης ερημότερον», και μάλιστα «υπό Συνόδου της παρανόμως συγκροτηθείσης», κατά Μέγα Φώτιο.  Όπου πήγε, και πώς πήγε, και πώς έμεινε και τι τράβηξε τρία ολόκληρα χρόνια, μην το ρωτείστε, μόνο κρατείστε ότι δυστυχώς πίσω δε γύρισε! Και διαβάστε στα ελάχιστα αυτά ενδεικτικά αποσπάσματα, πώς και τι γράφει εκ μέσης καρδίας για την αξία Ιατρικής και Ιατρού.

α.  «Δε σε έχω βγάλει από τη σκέψη μου ούτε λεπτό … Γι αυτό έρχομαι να παραδώσω στα χέρια της αγάπης σου σαν σε λιμάνι καλό, και τον κύριο μου εντιμότατο Επίσκοπο Σέλευκο, που υποφέρει από βήχα φοβερό … Προσπάθησε να τον αποσπάσεις από αυτό το βασανιστικό κύμα, από τον πόνο και την όλη αδυναμία που η αρρώστια του προξενεί, να τον θεραπεύσεις με τη δύναμη της επιστήμης σου, με την οποία πολλούς που κινδύνεψαν να ναυαγήσουν χτυπημένοι απ’ τα κύματα κάποιας αρρώστιας, όχι λίγες φορές έσπευσες γρήγορα, και τους θεράπευσες, και δεν άφησες να καταποντιστούν». Επιστολή 38 προς τον Αρχίατρο Υμνήτιο.

β.   «Δε θα πάψω να σε θαυμάζω πιο πολύ από όλους ως άνδρα αγαθό, άριστο γιατρό, και άνθρωπο που ξέρει να αγαπάει αληθινά. Όταν εδώ στη μακρινή Κουκουσό γίνεται λόγος για την αρρώστια μου, αυτόματα μπαίνεις κι εσύ σ’ αυτήν. Και επειδή έχω προσωπική πείρα της μεγάλης επιστημοσύνης και της ιδιαίτερης εκτίμησής σου στο πρόσωπό μου, δεν μπορώ να παρασιωπήσω τις ευεργεσίες σου, τις διαλαλώ σε όλους και δοκιμάζω μεγάλη χαρά. Μου έδειξες τόση αγάπη, που ενώ είμαι από υγεία καλά, θα πλήρωνα όσα χρήματα κι αν χρειάζονταν να σε φέρω εδώ μόνο και μόνο να σε δω» -Επιστολή 81 επίσης προς Αρχίατρο Υμνήτιο.

γ. «Δεν υστερείς καθόλου στην αγάπη σου για μένα από όσους έχουν έρθει να με επισκεφτούν … Ίδιο με κείνους σε αναγνωρίζω, μεταξύ των πρώτων φίλων μου σε καταριθμώ, και σε ευγνωμονώ … Και βέβαια θα επιθυμούσα πολύ να σε ιδώ παρόντα εδώ, αλλά για να μην αδικήσουμε τους πολλούς που έχουν μεγάλη ανάγκη τις ιατρικές υπηρεσίες σου στερώντας τους ένα τόσο μεγάλο και σπουδαίο λιμάνι καταφυγής, δεν τολμώ να σε τραβήξω κατά δω … Να μου γράφεις, παρακαλώ, να με πληροφορείς τα ευχάριστα της υγείας σου … Έτσι … αν και βρίσκομαι τόσο πολύ μακριά, θα νιώθω μεγάλη ανακούφιση και παρηγοριά» -Επιστολή 228 προς ιατρό Θεόδωρο.

     Τόσο πηγαία, τόσο ευγενικά, τόσο ανθρώπινα, «πολύ ανθρώπινα», και όχι λίγο ιερά και άγια. Και τόσο ζωντανά και ζεστά εκφραστικά, και τόσο παραστατικά. Γραφίδα χρυσή, χρυσής ψυχής, κορυφαίας αγιότητας, συνακόλουθης γνώσης και σοφίας ανθρώπινης συνάμα και θείας! Και από μαρτύριο άδικης εξορίας ... Άλλος κόσμος, «η καινή κτίσις», η κτίση της Εκκλησίας Ιησού Χριστού του Θεού που, «Αγάπη Εστί» !

       Δες. Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, «Γράμματα από την Εξορία», Εισαγωγικά-Νεοελληνική Απόδοση, Αθαν.Κοτταδάκης, Έκδοση «Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας», 2009.

******  ***    ******

       Αρκετά αυτά για όσους έχουν στοιχειώδη χριστιανική φρόνηση, και στοιχειώδη χριστιανικό βηματισμό ζωής. Για τα γνωστά δεινά, οδυνηρά, και δυστυχώς πολύ-πολύ  αντί-χριστιανικά! Που έγιναν και γίνονται στον καθ’ ημάς εκκλησιαστικό χώρο κατά την τρέχουσα πανδημία Κόβιτ19. Από, «λαλίστατη α-θεολογησία», «ερμηνευτικά ψευδεπίγραφα», «σύγχυση του νου», «αρρώστια αθεράπευτη».

      Πλην ευτυχώς, ζει Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Θεός που «Αγάπη εστί»! Και είναι και μένει η ζωντανή της Εκκλησίας Κεφαλή! Και είναι Αυτός που παραχώρησε ό,τι παραχώρησε! Και ο Μόνος που ξέρει και το γιατί ! Κι ας μου συγχωρήσει αυτό που ανθρώπινα θα πω, δε θα περίμενε δικοί του κλητοί οδηγοί ψυχών να ανοιχτούν σε τέτοια παραπλάνηση, να προκαλέσουν τόσα δεινά, να φορτωθούν, δεν ξέρω εγώ, ο Θεός ξέρει, πόση ευθύνη και ενοχή γι αυτά. Συνάμα όμως να ευχηθώ και να ελπίσω ότι η άβυσσος της ανεξιχνίαστης ευσπλαχνίας Του δε θα αργήσει να βρει και να δείξει οδό εξόδου σε νέα όντως δική του πορεία ζωής σε όλους μας.

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης