ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Σήμερα,
Κυριακή 5 Ιουνίου, «των Αγίων Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής». Μετά τη
Λειτουργία πλησιάζω τη Γερόντισσα για τη συνήθη ευλογία. «Θα ήθελα να σας δώσω
το βιβλίο για το μακαριστό π. Ηλία Μαστρογιαννόπολο», της λέω, ανυποψίαστος για
ό,τι έχει συμβεί στο μεταξύ. «Ευπρόσδεκτο», απαντά με τη γνώριμη ευπροσηγορία
της.
Φεύγω, πάω απέναντι, στο μικρό Βιβλιοπωλείο. «Προχθές Παρασκευή 3 Ιουνίου έγινε η τελετή ενθρόνισης της Ηγουμένης, δεν ήσασταν», ακούω. Και, φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου! Ήταν μια γιορτή, που δεν ξέρω πώς, τι ή γιατί, ασφαλώς και θα ήθελα να είμαι εκεί, να χαρώ οπωσδήποτε τη χαρά αυτή.! «Μα είχε ανακοινωθεί την προηγούμενη Κυριακή». «Κύριος όμως οίδε πώς», είπα. Στην Εκκλησία υπάρχει πρόβλημα καθαρού λόγου, στρογγυλού, εύηχου, δημοσίων σχέσεων ευρύτερα …
Δεν πέρασαν μερικά λεπτά, και μοναχή που κατάλαβε αμέσως τι έχει συμβεί, φέρνει και μου εγχειρίζει ωραίο φάκελο. Ανοίγω, μια θαυμάσια μικρή εικόνα, αντίγραφο. «Η Μητέρα του Θεού Πλατυτέρα των Ουρανών». Και πίσω η σφραγίδα έγραφε. «Ενθύμιον ενθρονίσεως της Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίων Πάντων Σπετσών Μαγδαληνής Μοναχής Παρασκευή 3 Ιουνίου 2022». Ποιος δεν καταλαβαίνει, ήταν η χαριστική βολή! «Ευτυχώς! Η Παναγία ποτέ δεν είναι για τέτοια», είπα μέσα μου, κι άρχισα να νιώθω αλλιώς …
****** *** ******
Έχω
πολλή αγάπη και βαθύ σεβασμό στον Άγιο Ύδρας, Σπετσών, Αίγινας, Ερμιονίδος, και
Τροιζηνίας Εφραίμ. Είναι απλός, λιτός, πρακτικός στο λόγο, ρεαλιστής,
θεολογικός σε μέτρα εποχής, συν παραδοσιακός. Τέλεσε τα πάντα ως προβλέπει το
βυζαντινό μοναστικό τυπικό. Είχε συν ευχόμενους εκλεκτούς κληρικούς, το
Ιερατείο του νησιού, τις αδελφές της Μονής, και όχι λίγους πιστούς της
Εκκλησίας του Χριστού που παροικεί στις Σπέτσες, και … «άκουσαν» την ανακοίνωση. Κεντρικό πρόσωπο,
ψυχή της Μητρόπολης από τα χρόνια του προκατόχου του μακαριστού Ιερόθεου. Με
πείρα και γνώση προσώπων και πραγμάτων. «Ενθρόνισε», λοιπόν, στο όνομα του
Κυρίου τη μοναχή Μαγδαληνή στην ευθύνη της υψηλής διακονίας της
Καθηγουμένης της Ι. Μονής Αγίων Πάντων Σπετσών με αγαθές ελπίδες και
προσδοκίες της Εκκλησίας, και προσωπικές του, ως ο «εις τύπον και τόπον
Χριστού»!
****** ***
******
Πέμπτη 17 Μαρτίου προπέμπεται εκεί, «όπου
ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως Κύριε δόξα σοι», η Καθηγουμένη
μακαριστή Μακρίνα. Τετάρτη 30 Μαρτίου η Σύναξη των μοναστριών αδελφών της Μονής
Αγίων Πάντων Σπετσών εκλέγει τη Μοναχή Μαγδαληνή, χρόνια και χρόνια παρά τους
πόδας της νέα Καθηγουμένη της Μονής. Και, Κυριακή 3 Απριλίου, Τέταρτη των
Νηστειών, Οσίου Ιωάννη της Κλίμακος, την ώρα του Αντίδωρου ο υπογράφων παίρνει
ευλογία και τη συστήνει στο εκκλησίασμα με τα εξής: «Έχουμε Ηγουμένη! Και το όνομα
αυτής Μαγδαληνή, το όνομα της προεξάρχουσας ανάμεσα στις γυναίκες που
ακολουθούσαν το Χριστό. Και η ευχή είναι να έχει τη χαρά και τη χάρη εκείνης! Πρώτη
στο Σταυρό! Πρώτη και στην Ανάσταση!»
Δεν ήξερα τίποτε ιδιαίτερο για τη
μοναχική διαδρομή της. Απλώς είχα δει να προΐσταται του χορού των μοναχών, και
κάθε χρόνο Μ. Παρασκευή έπιανα θέση δίπλα τους, ν’ απολαύσω τη θαυμάσια
βυζαντινή μουσική εκτέλεση του θαυμάσιου Δοξαστικού Γεωργίου Ακροπολίτη : «Δος
μοι τούτον τον ξένον»! Επίσης όταν έγραφα το «Δίπτυχο», ιστορικό της Μονής,
συν Νεοελληνική Απόδοση του Βίου της Οσίας Μακρίνας, έργο Αγίου Γρηγορίου
Νύσσης, με είχε ξεναγήσει και ενημερώσει απλά, συγκρατημένα, και συγκροτημένα
για τις ως εκείνη την ώρα πιστές, ζωντανές, λες θα σου μιλήσει η εικόνα,
Αγιογραφήσεις που είχε επιτελέσει στο Νέο περικαλλή Ναό των Αγίων Πάντων και
Καθολικό της Μονής, το οικείο τμήμα. Και είχα συναγάγει, ότι πρέπει να έχει
θέση-Διακονία-ευθύνης και στον τομέα αυτό …
Δεν προσθέτω για το στο μεταξύ χρόνο παρά
μόνο αυτό. Μια έκδηλη συστολή, και μια πιο έκδηλη προθυμία να τρέξει-σπεύσει
πρώτη πρόθυμα, ευγενικά, ταπεινά ως η έσχατη να υπηρετήσει στο κάθε τι. Και πιο
πολύ τούτο το και χαριτωμένο, και πολύ αγαπημένο του Χριστού. Κάθε Κυριακή λίγο
πριν κοινωνήσει, όχι μικρή αράδα «νηπίων του Χριστού», μικρά αγοράκια και
κοριτσάκια, σπεύδουν να της φιλήσουν το χέρι, να λάβουν την ευλογία της. Κι
εκείνη, αν δεν κάνω λάθος, και πάντως δεν είναι κουτσομπολιό, αλλά και έτσι, αν
το πάρετε, δεν παύει να είναι καλό, δεν παραλείπει να σφραγίζει στο κεφαλάκι
καθενός με έναν από καρδίας ιερό ασπασμό!
Το ωραιότερο ! Κι όποιος θέλει και
μπορεί κάνει αναγωγικό συμβολισμό !
Με «την
αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Ευχαριστώ ιδιαίτερα για την επιλογή των φωτογραφικών στιγμιότυπων που πλαισίωσαν την ανάρτηση, και πιο πολύ για την άριστη σειρά παράθεσης αυτών. Ήτοι. Για το σήμα-πνεύμα που εκπέμπουν ! Αποκορύφωμα, οι δυο τελευταίες. Η προ τελευταία για τη χαρωπή όψη αμφοτέρων, Επισκόπου και Ηγουμένης, όχι τυποποιημένη, στεγνή, κακομούτσουνη … «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε» ! «Πάλιν ερώ χαίρετε» !-Φιλ.4,4. Επίσης. «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε», ναι ! Αλλά και. «Πάντοτε χαίρετε» ! Προπάντων. «Εν παντί ευχαριστείτε» !-1Θεσ.5,16. Και η τελευταία, για την ανάπαυση ψυχής που αποπνέει η χαρωπή όψη του στραμμένου προς την Ηγουμένη Επισκόπου, ότι όλα επιτελέστηκαν ως Κύριος ο Θεός ευλόγησε ! Κατά προέκταση, ότι Κύριος ο Θεός θα «επισκοπεί» ανεξιχνίαστα για τα αγαθά παραπέρα ! Αμήν ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
ΑπάντησηΔιαγραφή