«ΕΑΝ ΟΥΤΟΙ ΣΙΩΠΗΣΩΣΙΝ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΕΑΝ ΟΥΤΟΙ ΣΙΩΠΗΣΩΣΙΝ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     Τρίτη, 3 Μαΐου 2022, πάνδημο σαραντάμερο μνημόσυνο Μακρίνας Λιακάκου, μακαριστής Ηγουμένης της Μονής Αγίων Πάντων Σπετσών, με προεξάρχοντες, τον οικείο Άγιο Ύδρας, Σπετσών … Εφραίμ, και το Σπετσιώτη Άγιο Λήμνου Ιερόθεο, παλιό μαθητή μου καλό.

      Και αφορμή τώρα η καταγραφή από τον Ευαγγελιστή Λουκά της θριαμβικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, μετά την ανάσταση του Λαζάρου, και λίγο πριν το Πάθος, όπου διαβάζουμε ότι : «Κάποιοι Φαρισαίοι του ζήτησαν να «επιτιμήσει», να κάνει αυστηρή παρατήρηση στους μαθητές του, γιατί έφτασαν να τον υμνούν ως τον απεσταλμένο από το Θεό Μεσσία εισερχόμενο στην Αγία Πόλη, πράγμα απαράδεκτο». Αλλά ! Καθώς είχε φτάσει η ώρα που αποκαλύπτονταν όλα πια, έλαβαν από μέρους του την ακόλουθη απροκάλυπτη απάντηση. «Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται». Δηλαδή: «Κι αν αυτοί σωπάσουν, οι άψυχες πέτρες θα το φωνάξουν»-19,40. Με άλλα λόγια. «Ναι, Αυτός είμαι ! Κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε αυτό που κι οι άψυχες πέτρες θα φωνάξουν πια» !

      Σ’ αυτή την εντελώς άλλη, και αλλοτινή απάντηση του Χριστού, δεν ξέρω αν χωρεί, ή αν συγχωρείται, να προσθέσει κανείς : «Ιδιαίτερα οι πέτρες οι ιερές», Και να διαβάσει. «Κι αν αυτοί σωπάσουν, οι άψυχες πέτρες θα το φωνάξουν, ιδιαίτερα οι πέτρες οι ιερές» ! Και, να προεκτείνει. «Όπως αυτές του νέου λιτού μεν, περικαλλούς δε ναΐσκου των Αγίων Πάντων, Καθολικού της ταυτώνυμης Μονής των Σπετσών … Και του άλλου, του Απόστολου και Ευαγγελιστή Ιωάννη-«ο Θεός Αγάπη εστί», και των θεμελίων του Μεγάλου της Παναγίας … Συν του νέου, άρτιου και κάθε άλλο παρά μικρού Μοναστηριακού Συγκροτήματος που ευλογήθηκε να ανεγείρει η μακαριστή, και όσων πολλών τε και άλλων ιερών κτισμάτων να ανακαινίσει ή να αναστήσει εκ θεμελίων ως ήδη έχει γραφεί. 

      Και ιδού, ad hoc, αυτό που χρειάζεται τούτη την ώρα, για να κατανοηθεί πιο καλά από πού και πώς έβαλε αρχή, ως μου γράφει ο Άγιος Κυθήρων-Αντικυθήρων Σεραφείμ, που ως Αρχιμανδρίτης διακόνησε πολλά χρόνια «στην Εκκλησία του Θεού που παροικεί στις Σπέτσες». «Έτος 2000 και στα 170 χρόνια της ζωής του ο ναΐσκος των Αγίων Πάντων, Καθολικό του ως τότε Ησυχαστηρίου, έχει ολοκληρωτικά αποσαρθρωθεί … Ομόφωνη όμως απόφαση αρμοδίων … αρχιτεκτόνων … άγρυπνη ενεργητικότητα της υπό τη μακαριστή Μακρίνα γυναικείας Αδελφότητας «των καλών γεωργών»-, που κατά την προσφιλή έκφραση του εκ Πατρών τότε Αγίου Ύδρας, Σπετσών … Ιερόθεου, «έφεραν οι Άγιοι Πάντες στο νησί». Και, το σημερινό Σταυρεπίστεγο κομψοτέχνημα του εκ θεμελίων ανεγερθέντος νέου Ναού των Αγίων Πάντων, και Καθολικού της Μονής, δεν αργεί να στηθεί ! Και «ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας», από το αγιογραφικό τμήμα των «καλών γεωργών» μοναστριών του, να έχει σε μεγάλο μέρος του βυζαντινά άριστα αγιογραφηθεί !

      Και, τι ωραίο, τι θαυμάσιο, αλλά και λίαν ευδιάκριτο, με τη μέριμνα ποίου έχει τακτικό Λειτουργό ! Και, έτερο τμήμα «καλών γεωργών» μοναστριών, έχει συστήσει αρμονικό βυζαντινό χορό, ευλαβούς ήχου, συν εύληπτα εκφερόμενου λόγου. Και με όλα αυτά, εκτός από επίκεντρο αδιάλειπτης ασκητικής προσευχής, να λειτουργεί ουσιαστικά και ως 5^ος ενοριακός Ναός, με όχι λίγους εκκλησιαζόμενους μεγάλους τε και μικρούς !

       Τέλος, επανερχόμενος στην απάντηση του Χριστού. «Κι αν αυτοί-οι μαθητές μου-σωπάσουν, οι άψυχες πέτρες θα το φωνάξουν», συν την προσθήκη, «ιδιαίτερα οι πέτρες οι ιερές», αναρωτιέμαι και λέω : Κι αν ποτέ συμβεί να εκλείψει όλη αυτή η ανθρώπινη ιεροτελεστική αναφορά στο Θεό, από μόνες τους, αυτές, «ιδιαίτερα οι πέτρες οι ιερές» των κτισμάτων της «μια ζωή δημιουργικά στο Χριστό μακαριστής Μακρίνας», δε θα συνεχίσουν χρόνια … και χρόνια … και … να υψώνουν «εν σιωπή» ασίγητη στο Θεό ιερή κραυγή; Μα αν, «δεν υπάρχουν λαλιές, ούτε λόγοι, που ο ήχος τους δε φτάνει στο Θεό, κι η μέρα στη μέρα μεταδίδει λόγο, κι η νύχτα στη νύχτα γνώση»-Ψ.18,4κε. Πολύ περισσότερο από βέβαιο και δεδομένο είναι ότι θα φτάνει στις υπέρ, υπέρ … ευαίσθητες ακοές Του η «εν σιωπή» ασίγητη κραυγή «ιδιαίτερα αυτών των λίθων των ιερών» !

       Με πολλά τε και άλλα, και όχι πιο λίγο θαυμαστά θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς. Όπως, τι και πώς ευλόγησε ο Θεός να ενταχθεί και να μείνει πιστά, υπάκουα και ταπεινά στην ασκητική καθοδήγησή της, ικανός αριθμός ασκητριών-τριάντα συν σταθερά-και έτη τριάντα και πέντε συν-μόνο τα Σπετσιώτικα. Και, ικανός αριθμός από αυτές με υπέρτερα των δικών της τυπικά τουλάχιστον μετρούμενα προσόντα σπουδαστικά. Το τελευταίο δε σημειώνεται για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για να αναδυθεί και φανεί το αμφοτέρωθεν με τη χάρη του Θεού κατορθωτό, και όχι λίγο αξιοθαύμαστο !

     Τέλος όμως, τελεία πια. Ευλογία του Θεού, η Μοναστική Αδελφότητα των Αγίων Πάντων Σπετσών ανέδειξε Ηγουμένη. Και το όνομα αυτής μοναχή Μαγδαληνή. Έτη και έτη παρά τους πόδας της μακαριστής ! Και, ευχή, προσευχή, και ελπίδα όλων από τον Πρώτο της Επισκοπής μέχρι τον έσχατο πιστό, ότι θα συνεχίσει το ίδιο και πιο δυναμικά δημιουργικά, με όλες τις αδελφές, σε γραμμή αποκλειστικά και μόνο. «Όλα για τη δόξα του Χριστού»

«Χριστός Ανέστη»

Αθανάσιος Κοτταδάκης