Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων - Φώτης Κόντογλου

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων. Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο. Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε. Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο. Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο. Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας. Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

Φώτης Κόντογλου

Το όνομα Μαρία

Τὸ ὄνομα Μαρία, τὸ ὁποῖο δόθηκε στὴ Θεοτόκο «κατὰ πρόγνωσιν καὶ βουλὴν τοῦ Θεοῦ», ἑρμηνεύεται «Κυρία». Ὁ ἅγιος Νικόδημος δίνει στὸ ὄνομα τριπλὴ ἑρμηνεία: κυρία, φωτισμὸ καὶ θάλασσα, ποὺ δηλώνουν ἀντιστοίχως τὴ δύναμη, τὴ σοφία καὶ τὴν ἀγαθότητα τῆς Θεοτόκου. Ἀπὸ τὸν Πατέρα ἔλαβε τὴ δύναμη, γιὰ νὰ ἐκπληρώνει σὰν Μητέρα στὴ γῆ ἐκεῖνο ποὺ ἐκπληρώνει ὁ Θεὸς σὰν Πατέρας στὸν οὐρανό. Ἀπὸ τὸν Υἱὸ ἔλαβε τὴ σοφία σὰν Μητέρα Του, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συμφιλιώνει τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τέλος, ἔλαβε τὴν ἀγαθότητα σὰν Νύμφη Του, γιὰ νὰ μεταδίδει τὰ πνευματικὰ χαρίσματα σὲ ὅλα τὰ κτίσματα.

Παρακλήσεις στον Ιερό Ναό Παναγία Βοήθεια ΓΠΝΠ

Στον Ιερό Ναό του

Γενικού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών

“Παναγία η Βοήθεια”

ο π. Χαρίτων Αθανασόπουλος

τελεί την ακολουθία της Παρακλήσεως

στην Υπεραγία Θεοτόκο από 8-9 μ.μ.

Η προσευχή μας ενώνει - Άγιος Ιωάννης Κρονστάνδης

Μη λησμονείτε στην προσευχή σας κανέναν άνθρωπο. Να προσεύχεσθε για τους γονείς και τα αδέλφια σας, τους συγγενείς και τους φίλους σας, τους διδασκάλους και τους εργοδότες σας, τους ποιμένες και τους άρχοντες, τους πιστούς και τους απίστους, «τους εγγύς και τους μακράν». Να προσεύχεσθε «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Η προσευχή μάς ενώνει με όλους τους ανθρώπους μέσω του Θεού. Τι μεγαλείο! Η προσευχή είναι η ζωηρότερη εκδήλωση της αγάπης του χριστιανού, που αγκαλιάζει ολόκληρη την κτίση. Η προσευχή είναι η έκφραση της ενότητος των «πανταχού της οικουμένης» μελών της Εκκλησίας, στο όνομα του Χριστού. Η αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β΄ Κορ. 5, 14).

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Σκοπός των πράξεων - Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Η αγάπη του Θεού χαρίζει στην ψυχή τον παράδεισο. - Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ω αδελφοί, σας παρακαλώ και σας ικετεύω στο όνομα της ευσπλαχνίας του Θεού: Πιστεύετε στο Ευαγγέλιο και στη μαρτυρία της Αγίας Εκκλησίας, και τότε θα γευθείτε, ήδη απ’ αυτή τη γη, τη μακαριότητα του παραδείσου. Αληθινά, η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας: Η αγάπη του Θεού χαρίζει στην ψυχή τον παράδεισο. Πολλοί πρίγκιπες και άρχοντες εγκατέλειψαν τους θρόνους τους, όταν γνώρισαν την αγάπη του Θεού. Κι αυτό είναι ευνόητο, γιατί η αγάπη του Θεού είναι φλογερή. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος η χαρά της ψυχής φτάνει ως τα δάκρυα, και τίποτα επίγειο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Γεύση από Παρίσι

Χωρίς Σταυρό, κανείς δεν πάει στον Παράδεισο - π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Χωρίς σταυρό, κανείς δεν πάει στον παράδεισο. Όμως, τον σταυρό μας πρέπει να τον σηκώνομε· και όχι να τον σέρνομε! Για να σηκώσεις τον σταυρό σου, πρέπει να ιδείς το θέμα πού σε απασχολεί, πνευματικά σωστά. Ας πάρωμε για παράδειγμα ένα τραπέζι. Αν το πιάσεις από την μια άκρη, πολύ δύσκολα θα μπορέ­σεις να το σηκώσεις· με πολύ κόπο· και για λίγο· έστω και αν διαθέτεις καταπληκτική μυϊκή δύναμη. Αν όμως το πιάσεις με τα δυο σου χέρια, και μάλιστα από τη μέση, και εύκολα θα το σηκώσεις· και εύκολα θα το μεταφέρεις εκεί πού θέλεις.Ας φροντίζομε λοιπόν να σηκώνομε τον σταυρό μας πνευματικά σωστά. Τότε ο σταυρός είναι "ελαφρός και χρηστός".

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Ο τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής - π. Εφραίμ Κατουνακιώτης

Γι’ αυτό λέω ότι, όπου κι αν ευρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται. Να μην τα χάνει, να μην τα σαστίζει. Για τον άλφα ή βήτα λόγο, ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει. Σε δοκιμάζει: Μπορείς να κρατήσεις αυτήν τη θλίψη; Μπορώ. Θα σου δώσει χάρισμα. Δεν μπορείς; Κι αυτό που σου έδωσα, θα το αφαιρέσω. Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους. Δειλός άνθρωπος δεν αξίζει τίποτες. Ενώ ο τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής.

Ιερομόναχος Εφραίμ Κατουνακιώτης

Εθνική αυτοσυνειδησία - Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος

Η εθνική αυτοσυνειδησία, ως φρόνημα και βίωμα, έχει αρχαίαν την προέλευσιν. Λέγει δε σχετικώς ο Απ. Παύλος, ότι ο Θεός «εποίησε παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γης, ορίσας… και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών» (Πράξ. Ιζ΄ 26), από της πυργοποίας της Βαβέλ διασπαρέντων, ως γνωστόν, «επί παν το πρόσωπον της γης» βαθμηδόν. Η Εκκλησία, εξ άλλου, διασπαρείσα εκτός της Ιερουσαλήμ «από της θλίψεως, της γενομένης επί Στεφάνω» (Πράξ. Ια΄ 19) και προοδευτικώς, μετά τον διωγμόν εκείνον, εξαπλωθείσα ανά την οικουμένην δια μέσου των αιώνων, ήτο επόμενον ότι θα αντιμετώπιζεν εν καιρώ την ανάγκην «κανονικής» διαργανώσεως αφορώσης εις τους επισκόπους εκάστου έθνους (Κανών λδ΄Αποστολικός: «Τους επισκόπους εκάστου έθνους ειδέναι χρη τον εν αυτοίς πρώτον,, και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν, και μηδέ τι πράττειν περιττόν άνευ της εκείνου γνώμης μόνα δε πράττειν έκαστον, όσα τη αυτού παροικία επιβάλλει και ταις υπ’ αυτήν χώραις… Αύτη είναι η θεμελιώδης Κανονική διάταξις περί Εκκλησίας και Ιεραρχίας εκάστου έθνους».). Όθεν θα εδημιούργει και άλλα παράλληλα κέντρα μεταλαμπαδεύσεως της πίστεως και διοικητικής περαιτέρω οργανώσεως, Ούτω προέκυψεν η «πενταρχία» των Πατριαρχών (Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως- Αλεξανδρείας- Αντιοχείας- Ιεροσολύμων) και το όλον σύστημα των εν συνεχεία προελθουσών «αυτοκεφάλων» ορθοδόξων Εκκλησιών, των οποίων την διάρθρωσιν εντός του σώματος της «μιας αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας» εξετάζομεν ενταύθα.
Ο Απόστολος Παύλος αποκαλείται «απόστολος εθνών» (Ρωμ. Ια΄13) η δε ονομασία αύτη εμφαίνει τον εξωιουδαϊκόν χώρον εν γένει, όχι υπό γεωγραφικήν ή εθνολογικήν έννοιαν, αλλά ως διαχωριστική γραμμή από του «περιουσίου» λαού του Θεού (Πρβλ. Πράξ. Ια΄ 1 και 18 «ήκουσαν οι απόστολοι… ότι και τα έθνη εδέξαντο τον λόγον του Θεού… άρα γε και τοις έθνεσιν ο Θεός την μετάνοιαν έδωκεν εις ζωήν»). Πρόκειται δια διάκρισιν ανάλογον προς εκείνην την οποίαν εμφαίνει ο λόγος του αυτού αποστόλου «Έλλησί τε και βαρβάροις … οφειλέτης ειμί» (Ρωμ. Α΄ 14), ως και αι συναφείς φράσεις αυτού «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος… βάρβαρος, Σκύθης…» (Κολοσ. Γ΄ 11), «ου γαρ εστι διαστολή Ιουδαίου τε και Έλληνος» (Ρωμ. Ι΄ 12) κ. ά. Ήτοι η διάκρισις Ιουδαίου και Έλληνος σημαίνει θρησκευτικήν διαφοροποίησιν; ως η ακολουθούσα διάκρισις Έλληνος και βαρβάρου ή Σκύθου σημαίνει απλώς πολιτιστικήν τοιαύτην. Δεν πρόκειται πάντως δια την εθνικήν ταυτότητα καθ’ εαυτήν των εις ους αφορά ο αντίστοιχος χαρακτηρισμός.
Οπωσδήποτε όμως η εθνολογική διαφοροποίησις των ανθρώπων αποτελεί αδιαμφισβήτητον πραγματικότητα, εκδηλουμένην ποικιλοτρόπως και συνηθέστατα. Όσον δε και αν, κατά Χριστόν, έχη πρωταρχικήν βαρύτητα η ενότης του χριστιανικού κόσμου («πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Ιησού Χριστώ (Γαλ. Γ΄ 28)»), υπεισέρχεται ούτως ή άλλως και το ανθρώπινον στοιχείον δια να προβάλη, μετά της ενότητος, και την ποικιλίαν και τον λεγόμενον «πλουραλισμόν» των εθνοτήτων και των παραδόσεων αυτών (…).
Ούτως η διάδοσις του Χριστιανισμού και η αποδοχή της εις Χριστόν πίστεως παρά των διαφόρων λαών δεν εσήμαινε και απεμπόλησιν της ιδιαιτερότητος της φυσιογνωμίας αυτών, αλλ’ ήτο πάντοτε αυτονόητον ότι επιφυλάσσεται η ιστορική πραγματικότης (φυλετική, γλωσσική, παραδοσιακή, πολιτιστική) εκάστου λαού, διατηρούντος και την ιδίαν αυτού νοοτροπίαν. Μία δε μόνη αλλοίωσις ήτο εκ προοιμίου παραδεκτή η ύψωσις της πνευματικής και ηθικής στάθμης των εις Χριστόν προσιόντων, δια της προσαρμογής της όλης ζωής και του φρονήματος αυτών κατά το ευαγγέλιον του Χριστού».

Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος (Βαλληνδράς)

Ορθοδοξία και Εθνικισμός - Μητροπολίτης Κάλλιστος Γουέαρ

What is that? (Τι είναι αυτό;)

Ο Ιερός Ναός Παντανάσσης Πατρών ανοίγει ξανά από 1ης Αυγούστου.

Ιερός Ναός Παντανάσσης Πατρών. Φωτογραφία γδμ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Γνωρίζομε στο ευσεβές Πλήρωμα της θεοσώστου και Αποστολικής Μητροπόλεως μας, ότι με την Χάρη του Θεού, επερατώθησαν οι εργασίες υποστηλώσεως εσωτερικά και εξωτερικά του Ιερού Ναού της Παντανάσσης, συμφώνως προς τις υποδείξεις των αρμοδίων Υπηρεσιών και κατ’ εφαρμογήν της ειδικής μελέτης.

Μετά το πέρας των εργασιών αυτών, θα τελούνται οι Ιερές Ακολουθίες στον Ιερό Ναό, αρχής γενομένης από την πρώτη Παράκληση προς την Παναγία μας, την 1ην Αυγούστου, ημέρα Κυριακή και ώρα 7μ.μ.

Στην Ιερά Παράκληση, θα χοροστατήση ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος. Πριν από την Ιερά Ακολουθία θα μεταφερθή λιτανευτικά η θαυματουργός Εικών της Παναγίας της Παντανάσσης από το Παρεκκλήσιο, όπου προσωρινώς φιλοξενείται, στον κυρίως Ιερό Ναό.
Πιστεύουμε ότι με την Χάρη του Θεού και δια πρεσβειών της Παντανάσσης Παναγίας μας, συντόμως θα αρχίσουμε την δευτέρα φάση των εργασιών αποκαταστάσεως του περικαλλούς Ιερού Ναού.

Η Εκκλησία έχει ανοιχτή την αγκαλιά της - Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ. Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριὰ τὴ συνείδηση. Ἂς τρέξουμε καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν παρρησία πρὸς τὸ Θεό, νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα...

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Όταν η ψυχή σου μιλά - Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

...Κι όταν η ψυχή σού μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος, για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου...

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Κατασκήνωση Χριστιανικής Ενώσεως Αιγίου στο Πυργάκι

Κατασκήνωση Χριστιανικής Ενώσεως Αιγίου στο Πυργάκι

Πειρασμοί - Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

« Έχοντας πείρα των πολλών επεμβάσεων της θείας συνδρομής στους πειρασμούς, ο άνθρωπος αποκτά επίσης σταθερή πίστη. Απ’ εκεί και έπειτα γίνεται άφοβος και με την άσκηση που έκανε αποκτά θάρρος στους πειρασμούς. Ο πειρασμός ωφελεί τον καθένα… Οι αγωνιστές δοκιμάζονται για να αυξήσουν τον πλούτο τους. Οι οκνηροί δοκιμάζονται για να προφυλαχθούν απ’ ό,τι είναι βλαβερό σ’ αυτούς. Οι νυσταλέοι δοκιμάζονται, για να παρασκευαστούν για αγρυπνία. Εκείνοι που βρίσκονται μακριά δοκιμάζονται για να μπορέσουν να πλησιάσουν τον Θεό. Αυτοί που είναι του Θεού, δοκιμάζονται για να εισέλθουν με παρρησία στον οίκο του… Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην αισθάνεται συνθλιμμένος τον καιρό της άσκησής του. Και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος, που να μη βρίσκει πικρό τον καιρό που ποτίζεται με το φαρμάκι των δοκιμασιών. Χωρίς πειρασμούς ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποκτήσει ισχυρή κράση…».

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Πού πρέπει να προσευχόμαστε; - Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Πού πρέπει να προσευχόμαστε;
Παντού! Δηλαδή; και στην δουλειά μας• και στο σπίτι μας• και στον δρόμο• και στην αγορά- και ξαπλωμένοι στο κρεβάτι! Παντού• και πάντοτε. Μα πιο πολύ στην Εκκλησία Όλοι μαζί.
Αυτή ή προσευχή έχει πολύ μεγάλη αξία και ισχύ.
Ακούτε, τι λέγει ο απόστολος Παύλος!
Ζητεί τις προσευχές των μαθητών του. Και τούς ευχαριστεί, πού ανταποκρίθηκαν στο αίτημα του.
Λέγει: Με γλύτωσε ο Θεός από συμφορές χειρότερες και από θάνατο. Και δεν θα παύσει να Με γλυτώνει, από το όποιο κακό, όταν σεις προσεύχεσθε για μένα!..
Όσο πιο πολλοί προσεύχονται μαζί, τόσο πιο πολύ μας ακούει ο Θεός! Καταλάβετε το λοιπόν, αδελφοί μου: όσο πιο πολλοί βρισκόμαστε μαζί στην Εκκλησία, τόσο πιο πολύ μας ακούει ο Θεός.
Δηλαδή, στο σπίτι ή προσευχή δεν πιάνει;
Να προσεύχεσαι και στο σπίτι σου. Όσο πιο πολύ μπορείς. Μα η προσευχή στο σπίτι δεν έχει ποτέ την αξία της προσευχής μας, πού την κάνουμε στην Εκκλησία, όλα τα παιδιά του Θεού μαζί, Με ένα στόμα, και μαζί Με τούς ευλογημένους ιερείς του.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Συνομιλία με Θεό -Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Μη λυπάσαι γιατί δεν παίρνεις αμέσως εκείνο πού ζητάς από το Θεό, γιατί θέλει να σε ευεργετήσει περισσότερο με το να υπομένεις καρτερικά στην προσευχή. Τι ανώτερο υπάρχει από το να πλησιάζεις το Θεό και να ασχολείσαι σε συνομιλία μαζί Του;

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Πνευματικά δηλητήρια - Τολστόι

Η διαφορά μεταξύ των πραγματικών και πνευματικών δηλητηρίων είναι πως τα πραγματικά δηλητήρια έχουν και απαίσια γεύση, αλλά τα πνευματικά, όπως τα κακά βιβλία, δυστυχώς είναι ελκυστικά.

Τολστόι, Λέων Νικολάγεβιτς

Οικουμενικές Σύνοδοι - π. Ιωάννης Μέγεντορφ

Οι Οικουμενικές Σύνοδοι ουδέποτε υπήρξαν όργανα ενός αλαθήτου, του οποίου η απόφαση γινόταν αυτομάτως αποδεκτή. Σπάνια αναγνωρίζονταν αμέσως σε όλη την έκταση της αυτοκρατορίας. Η πρώτη μάλιστα Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας (325), αμφισβητήθηκε για πάνω από μισό αιώνα, προτού απολάβει της γενικής αναγνώρισης και καταστεί το κατ' εξοχήν σύμβολο μιας οικ. συνόδου. Στην Έφεσο και πάλι, το 449, η σύνοδος που τυπικά χαρακτηρίστηκε ως οικουμενική, αποκηρύχθηκε και έμεινε στην ιστορία ως "Ληστρική Σύνοδος". Η δε Σύνοδος στη Χαλκηδόνα (451), που συνεκλήθη και πραγματοποιήθηκε κάτω από εξαιρετικές συνθήκες ως προς την ελευθερία συμμετοχής και διαλόγου και με εκπροσώπους από διάφορες θεολογικές σχολές παρόντες, θα έπρεπε κατά τα φαινόμενα να είναι σε θέση να διαμορφώσει μια κοινά αποδεκτή σύνθεση απόψεων ποικίλων τάσεων' οι αποφάσεις της όμως δεν έγιναν ποτέ αποδεκτές από την πλειοψηφία των μη ελληνικών στοιχείων της ανατολικής αυτοκρατορίας.
Ο δυτικός χριστιανός σήμερα ενδέχεται να νιώθει κάπως αμήχανος από αυτή την απουσία ενός ακριβούς και συγκεκριμένου θεολογικού κριτηρίου. Στην περίπτωση που είναι ρωμαιοκαθολικός, είναι συνηθισμένος να αντιλαμβάνεται την Παράδοση ως κάτι αναγνωρισμένο ή που μπορεί να καθοριστεί από τη δογματική αυθεντία της παπικής έδρας στη Ρώμη, ενώ, αν είναι Προτεστάντης, θα τη θεωρεί ως κάτι καθιερωμένο και οριοθετημένο σε τελική ανάλυση από την Αγία Γραφή μόνο. Έχει δυσκολία στο να κατανοήσει πώς η Εκκλησία μπορεί να συνεχίζει να εκφράζεται οργανικά μέσα σε ένα κυκεώνα δογματικών συγκρούσεων και διαμάχης χωρίς κάποιο μόνιμο κριτήριο αληθείας. Θα προτιμήσει λοιπόν την προφανή αλήθεια που προσέφερε στη Δύση η μεσαιωνική παποσύνη ή θα καταφύγει στην αρχή sola scriptura. Ο ρωμαιοκαθολικός θα υποστηρίξει ότι κατά τους πρώτους αιώνες "η ανάπτυξη μιας κάποιας δογματικής" ήταν απαραίτητη προκειμένου αφενός να υπάρξει ένας οδηγός, ένα μέτρο υπόδειξης προς αντιμετώπιση του αρχικού χάους των συγκρουομένων δογμάτων, και αφετέρου για να καταστήσει εμφανή τη ιδέα περί δογματικής αυθεντίας της Ρωμαϊκής έδρας, που οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν ανεπιφύλακτα αναγνωρίσει. Ο προτεστάντης θα απορρίψει εν γένει αυτή καθ' αυτή τη βάση των δογματικών συγκρούσεων, αφού κατά την άποψή του όσοι συμμετείχαν σε αυτές είχαν ήδη απομακρυνθή από την καταγεγραμμένη αποκάλυψη. Ο ορθόδοξος ιστορικός διαβλέπει στις οικουμενικές συνόδους ένα ολοφάνερο σημάδι της συνεχιζόμενης αφοσίωσης και πρόνοιας του Χριστού προς την Εκκλησία Του, μιας θαυμαστής πιστότητας που καμμία ακριβή δικανική θέσπιση δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως. Βεβαίως τα ορθόδοξα θεολογικά εγχειρίδια κάνουν λόγο για το αλάθητο των οικ. συνόδων, αλλά το γεγονός παραμένει και δεν μπορεί να αγνοηθή, ότι δηλ. κάποιες σύνοδοι, θεωρούμενες σήμερα ως οικουμενικές, δεν ήταν και τόσο αναγνωρισμένες στην εποχή τους, ενώ άλλες που θεωρούνταν οικουμενικές, αργότερα αποχαρακτηρίστηκαν. Ρώσοι θεολόγοι του 19ου αι., και ιδιαίτερα ο Χομιάκβ, υπερθεμάτισαν την "αποδοχή" αυτή των συνοδικών αποφάσεων από ολόκληρη την Εκκλησία, παρ' ότι δεν ήταν οι πρώτοι που έπραξαν κάτι τέτοιο. Θα ήταν λανθασμένο πάντως, να παρατηρεί κανείς μια αντίθεση ανάμεσα σε τούτη την ιδέα περί "αποδοχής" και εκείνης για το αλάθητο των συνόδων, όπως ενίοτε γίνεται. Μια οικ. σύνοδος πραγματική αντιπρόσωπος του Χριστού βεβαιότατα και θα επιφοιτησθή από το Άγιο Πνεύμα και ως εκ τούτου θα καταστεί αλάθητη. Ωστόσο εναπόκειται στο Άγιο Πνεύμα και στην Εκκλησία την καθοδηγούμενη από Αυτό να κρίνει, αν και κατά πόσο μια σύναξη που αυτοανακηρύσσεται ή χαρακτηρίζεται ως οικουμενική είναι ή δεν είναι στην πραγματικότητα τέτοια. Η σύνοδος δεν είναι όργανο εξωτερικό προς το σώμα της Εκκλησίας. Το αλάθητο της Εκκλησίας είναι σε τελική ανάλυση πάντοτε εκείνο του Πνεύματος της Αληθείας και μόνο, το οποίο εγκατοικεί και διατρέχει όλο το σώμα της Εκκλησίας. Το σώμα αυτό υπόκειται στους δικούς του ιδιαίτερους νόμους, τους νόμους του Πνεύματος, και διαθέτει τη δική του αλλόκοτη μορφή ή δομή, την ιεραρχική οργάνωση της Εκκλησίας' και τα δύο αυτά εξαρτώνται από την εκ προθέσεως προσωπική ομολογία της αληθινής πίστης, από τους πάντες και πάντοτε.

π. Ιωάννης Μέγεντορφ

Υάκινθος

Γνήσια προσευχή - Αντώνιος Μητροπολίτης Σουρόζ

Κάθε γνήσια προσευχή, δηλαδή προσευχή που γίνεται με συντριβή και υποταγή στο Θεό, αργά ή γρήγορα ενεργοποιείται από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η Χάρη γίνεται η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε δραστηριότητα και άρα πίσω από το καθετί στη ζωή μας. Παύει να γίνεται μια δραστηριότητα και γίνεται όλο μας το είναι, η παρουσία εντός μας Εκείνου που τα πάντα πληροί και τα οδηγεί στην ολοκλήρωσή τους.

Αντώνιος Μητροπολίτης Σουρόζ

Ο Εορτασμός της Αγίας Παρασκευής στην Πάτρα

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος

στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής (Άνω πόλεως) Πατρών.

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα περιλαμβάνει μία φράση: "όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού" (Γαλ. γ΄ 27-28).
Αυτό το "ουκ έν άρσεν και θήλυ" αναφέρεται στην Αγία Παρασκευή και θέλει να πει στην αγιότητα και το μαρτύριο δεν υπάρχει διαφορά, αφού οι γυναίκες συναγωνίσθηκαν τους άνδρες στην άθληση και το μαρτύριο, υπέμειναν τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Πράγματι, όταν διαβάσουμε τον βίο της Αγίας Παρασκευής και δούμε πόσα μαρτύρια αντιμετώπισε η Αγία, και μάλιστα με μεγάλη καρτερία και ανδρικό φρόνημα, θα θαυμάσουμε....

Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος

Οι φωτό είναι από την πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει ακριβώς απέναντι από τον εορτάζοντα Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Πλατανίου, την Κυριακή παραμονή της εορτής.

Επιμέλεια: Αλέξανδρος Κολλιόπουλος

Το ετήσιο πανηγύρι της Τοπόλοβας

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στην Αγία Παρασκευή (Τοπόλοβα) εόρτασαν πανηγυρικά την προστάτιδά τους. Πλήθος κόσμου από διάφορα σημεία της Αχαΐας εκκλησιάστηκε. Το χωριό έστω και για μια μέρα το χρόνο ξαναπαίρνει ζωή. Ο καλοπροσεγμένος Ναός με τον προαύλιο χώρο δεν επαρκεί από την πληθώρα των προσκυνητών. Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο π. Χαράλαμπος Οικονόμου, ο οποίος δεν παράλειψε μετά την Θεία Λειτουργία να επισκεφθεί όλα τα σπίτια του χωριού, ώστε να έχει προσωπική συζήτηση με όλους τους χωριανούς. Προσκεκλημένος της οικογενείας Δούβρη, με την συνοδεία του Θεολόγου-Φιλολόγου κ. Χριστοφόρου Μοσχόβη, ανηφόρισα και εγώ στην όμορφη και φιλόξενη Τοπόλοβα.