Μέ βαθύτατη
λύπη, πληροφηθήκαμε γιά τήν τελευταία ἀπόφαση τοῦ Σ.Τ.Ε, περί τῆς υἱοθεσίας
παιδιῶν, ἀπό ὁμοφυ(λόφι)λα ζευγάρια.
Δυστυχῶς οἱ
φόβοι ὃλων ὃσοι ὑψώσαμε φωνή, ἐναντίον αὐτῶν τῶν νομοθετημάτων, ἐπαληθεύτηκαν. Ἦτο
ἡλίου φαεινότερον ὃτι θά ἀπεφασίζετο καί μέ τήν «βούλα» ἡ υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό
τά ὁμοφυ(λόφι)λα ζευγάρια.
Ἓνα ἀκόμη δυνατό πλῆγμα, κοντά στά ἂλλα, τά ὁποῖα ὑφίσταται ἡ Ἑλληνική Οἰκογένεια, τό κύτταρο αὐτό τῆς κοινωνίας. Ὃλα πλέον κατελύθησαν, ἢθη, θεσμοί, ἀξίες. Ὃμως σέ τί φταῖνε κάποια παιδιά νά τά καταδικάζουν, ὣστε νά μή ποῦν τήν λέξη «πατέρα», ἢ «μητέρα»; Γιατί νά μήν ἒχουν τήν δυνατότητα αὐτά τά παιδιά νά μεγαλώσουν ὃπως ὃλα τά ἂλλα, ἒχοντας τήν βαθειά σχέση μέ τόν πατέρα καί τήν μητέρα; Ποιός ἒχει τό δικαίωμα νά στερῇ ἀπό τά παιδιά, αὐτό τό μέγα προνόμιο, μάλιστα σέ μιά ἡλικία πού δέν ἒχουν τήν δυνατότητα τά ἲδια νά ἐκφέρουν γνώμη ἢ νά ἐπιλέξουν; Ποιός ἐπί τέλους θά ὑπερασπισθῇ τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν; Δέν εἶναι ἐγωϊστικό, κάποιοι νά θέλουν νά ἐκπληρώσουν κάποιους πόθους καί ἐπιθυμίες τους, εἰς βάρος ἀθώων πλασμάτων;