ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ΔΕ ΕΛΘΩΝ … Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΩΡΑ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Θα έλεγα ότι, στο δεύτερο από τα τρία πρόσωπα της ανθρώπινης, πολύ
ανθρώπινης ιστορίας-σημερινής Παραβολής- επικεντρώνεται πρώτιστα και κύρια το
καίριο μήνυμα που θέλει να προσέξουμε ο Χριστός. Και από τούτο ότι, αυτό είναι που βασικά και κυρίαρχα
πρέπει να εξαρθεί.
α. Ο πατέρας, κάθε πατέρας κατά τεκμήριο
αγαπάει το παιδί του διαπαντός. Αυτονόητο πόσο πολύ-πολύ περισσότερο ο Θεός
Πατέρας που «αγάπη εστί» ! Γνωρίζει τη διακινδύνευση για την ηλικία του αυτού
που του ζητάει ο νεώτερος υιός και από πλευράς διαχείρισης. Αναλογίζεται όλα,
και τα χειρότερα ενδεχόμενα, αλλά και «το επιβάλλον μέρος της ουσίας» του παραχωρεί.
Με την καρδιά όμως σφιγμένη, και αγκυροβολημένη στην ελπίδα, πως δε θα του βγει
σε κακό, ή κι αν ή ό,τι του συμβεί, κάποια στιγμή θα τον ξαναδεί ζωντανό.
Όλα αυτά μπορούν να αποδοθούν στο Θεό σε βαθμό μέγιστο, με την προσθήκη ότι είναι μαθημένος στην άρνηση της πλησμονής της αγάπης του από τον άνθρωπο, αλλά δεν υποχρεώνει κανέναν να ανταποκρίνεται, να μένει σ’ αυτήν !