«Σταυρός ο φύλακας των ανθρώπων» - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Μετά την ύψωση του Τιμίου Σταυρού  

«Σταυρός ο φύλακας των ανθρώπων»

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Διαβάσαμε ένα μικρό κομματάκι από το Ευαγγέλιο του Μάρκου σήμερα, τέσσερις-πέντε στίχοι, το οποίο όμως είναι συνέχεια ενός περιστατικού που είχε διαδραματισθεί πριν, και εξ αιτίας αυτού του περιστατικού υπήρξε η διδασκαλία.

Είναι μαζί όλοι οι Απόστολοι, και ο Χριστός τους διηγείται ότι πρόκειται να πάνε τώρα στα Ιεροσόλυμα και εκεί θα σταυρωθεί. Και όπως ήταν από χαρακτήρος αψίκορος και εκδηλωτικός άνθρωπος, όταν το άκουσε ο Πέτρος, ότι θα πάει εκεί και θα τον ατιμάσουν, θα τον βρίσουν, θα τον εμπαίξουν και στο τέλος θα τον σταυρώσουν, πετάχτηκε και Του λέει: «Για τ’ όνομα του Θεού, δεν πρέπει, να γίνει ποτέ αυτό. Δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσω να συμβεί». Και ο Χριστός τότε του είπε: «Φύγε από μπροστά μου διάβολε». Τον διαβολόστειλε, δηλαδή, ουσιαστικά.

Τι σημαίνει αυτό;

Σε συνέχεια εκείνου του περιστατικού, ο Χριστός είπε τα λόγια τα οποία ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, θα πάρει τον σταυρό του και θα ’ρθει κοντά Μου. Αν θέλεις να κερδίσεις την ψυχή σου, θα την χάσεις, κατά την αξιολόγηση των ανθρώπων. Αν την χάσεις, κατά την αξιολόγηση των ανθρώπων, τότε θα την κερδίσεις πραγματικά. Τι μπορεί να αντισταθμίσει την ψυχή σου; Τι θα δώσεις αντάλλαγμα γι’ αυτήν;».

Ο Χριστός μάς λέει μια πελώρια κουβέντα βέβαια εδώ, ξεκινώντας απ’ τον Εαυτό Του, ότι: «Αν δεν μάθεις να σταυρώνεσαι, δεν θα υπάρξεις ποτέ. Θα είσαι μονίμως ένα εγωιστικό τερατάκι, που όλους τους άλλους θα τους βλέπει κάτω από την προοπτική των δικών του εξυπηρετήσεων». Η Κυριακή πριν απ’ την Ύψωση του Σταυρού, η Κυριακή μετά την Ύψωση του Σταυρού, συνδυάζονται επιδιώκοντας να μας επισημαίνουν το πελώριο γεγονός του Σταυρού του Χριστού.

Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι μονάχα ένα σύμβολο, που εμείς τον κρεμάμε απ’ τον λαιμό μας, τον βάζουμε στα κεραμίδια των Εκκλησιών μας, και το θεωρούμε αποτροπαϊκό (όπως οι αρχαίοι έβαζαν στις γωνίες των σπιτιών τους διάφορα αποτροπαϊκά σύμβολα). Έχουμε καταντήσει δυστυχώς κι εμείς οι χριστιανοί να βλέπουμε τον σταυρό μονάχα ως αποτροπαϊκό, κάτι δηλαδή, που αποτρέπει, απομακρύνει, μας εξασφαλίζει «σιγουριά από».

Ο Χριστός μάς λέει ότι ο Σταυρός είναι μια μεγαλύτερη υπόθεση. Χαράσσεται πρώτα στην καρδιά και μετά κρεμιέται απ’ το λαιμό. Γίνεται πρώτα τρόπος με τον οποίον σκεπτόμαστε και αξιολογούμε, και μετά συμβολισμός προσευχής ο οποίος χαράσσεται με το δεξί μας χέρι και τα τρία μας δάχτυλα, πάνω στο σώμα μας, γυρεύοντάς να φωτίσει τη σκέψη μας, να μας κάνει αφεντικά των επιθυμιών μας και να ρυθμίσει τις ενέργειές μας που πηγάζουν απ’ τα χέρια μας. Όταν το καταλάβουμε αυτό, θα καταλάβουμε ότι ο Χριστός δεν ήθελε να βρίσει τον Πέτρο με τα απορριπτικά Του λόγια! Ήθελε να εξηγήσει το θέμα και το έκανε μ’ αυτή τη σοκ θεραπεία, λέγοντας στον Πέτρο: «Φύγε από μπροστά μου διάβολε». Και κατόπιν επεξηγεί στην κουβέντα Του λέγοντας: «Γιατί, δεν σκέφτεσαι όπως ο Θεός, αλλά όπως οι άνθρωποι».

Μέσα στην Εκκλησία μπαίνουμε όλοι μας για ν’ αρχίσουμε σιγά-σιγά να σκεφτόμαστε όπως ο Θεός. Να αποχτήσουμε μια ζυγαριά· την ζυγαριά του θελήματος του Θεού. Για να μπορέσουμε σιγά-σιγά να αξιολογούμε τι κρατάμε και τι πετάμε. Τι είναι δικό μας, και τι θεωρούμε ξένο. Τι απ’ αυτά που κουβαλάει η καρδιά μας είναι υγιή, και τι είναι νοσηρά. Τα υγιή τα εγκολπωνόμαστε και τα νοσηρά τα αποβάλλουμε. Αν δεν αγαπήσουμε τον Σταυρό του Χριστού δεν θα γίνει ποτέ αυτή η διαδρομή, κι αυτή η διαδικασία, κι αυτός ο τρόπος σκέψεως κτήμα και περιουσία της ύπαρξής μας. Θα σχηματίζουμε πάλιν και πολλάκις πάνω μας τον Σταυρό από συνήθεια και επαναληπτικότητα, (ή θα αποφεύγουμε να τον κάνουμε από ντροπή μη μας δει κάποιος), και παρά ταύτα δυστυχώς δεν θα αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενό του. Και θα είναι κρίμα.

Μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν τα σύμβολα που μας δείχνουν μια άλλη προοπτική δεδομένων, αλλά ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι απλώς ένα σύμβολο. Δεν είναι σύμβολο. Κάθε δυο κάθετα τεμνόμενες ευθείες δεν είναι σταυρός. Ο Σταυρός του Χριστού είναι ο τρόπος του σκέπτεσθαι. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν σταυρώσει εκατομμύρια ανθρώπους. Ο διάβολος δεν φοβάται ένα σχήμα σταυρού. Φοβάται τον Σταυρό του Χριστού. Το περιεχόμενο και την έκφραση και την νοοτροπία που γεννάει ο Σταυρός του Χριστού. Ειδάλλως τα «εξωτερικά» δεν τον νοιάζουν. Γι’ αυτό είναι τραγωδία για τους χριστιανούς να κολλάνε στα «εξωτερικά» πολλές φορές, να ασχολούνται με τα παπούτσια τους αν έχουν από κάτω σχήματα σταυρού, με τη μάσκα, …με τρίχες, με το 666, με χίλια δυο ανόητα, χωρίς περιεχόμενο «εξωτερικά», που φαντάζουν ουσία και περιεχόμενο.

Ο Χριστός σήμερα ξεκαθαρίζει και η γιορτή της Εκκλησίας μάς επαναλαμβάνει κλείνοντας, (μέχρι αύριο γιορτάζουμε τον Σταυρό του Χριστού), και μας μαθαίνει, ότι θα πρέπει να αρχίσουμε να φρονούμε τα του Θεού. Και το φρόνημα του Θεού είναι: «Θυσία του εαυτού μου χάριν της αγάπης των άλλων, όπως Εκείνος σταυρώθηκε χάριν της δικής μας αγάπης».