Θαρρετή ὁμολογία - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή Μετά τήν Ὕψωση
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Θαρρετή ὁμολογία

 «… ὅς γάρ ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους…, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν…» (Μάρκ. η΄38)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Ἐπιβλητικό εἶχεν ἠχήσει μέχρι τά βάθη τῆς καρδιᾶς ὅλων τό προσκλητήριο τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ Μαθητές Του καί τά πλήθη εἶχαν συγκλονισθεῖ. Ὅλοι ἦταν δεκτοί στή βασιλεία Του. Ὅλοι μπο­ροῦσαν νά γίνουν μαθητές Του. Ὅμως πρέπει νά φανοῦν γενναῖοι καί ἀνδρεῖοι. Ὁ κίνδυνος τῆς λιποταξίας εἶναι ἄμεσος καί πολύ μεγάλος. Γιαυτό καί πάλι ἀκούεται ἐπιβλητική ἡ φωνή Του. Προ­σέξετε! Μή σᾶς βρεῖ πειρασμός καί ντραπεῖ κανείς ἀπό σᾶς καί δειλιάσει νά μέ ὁμολογήσει Ἀρχηγό του ἤ ντραπεῖ νά τηρήσει ὅλα ὅσα ἐγώ διατάζω. Γιατί ἕνα τέτοι χριστιανό θά ντραπῶ καί ἐγώ νά τόν ἀναγνωρίσω ὡς δικό μου ἄνθρωπο. Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου θέτουν ἐμπρός μας τό μεγάλο θέμα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς μας. Ἄς δοῦμε λοιπόν ποιό εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ὁμο­λογίας τῶν πιστῶν, πῶς πρέπει νά γίνεται ἡ ὁμολογία αὐτή καί  ποιές εἶναι οἱ ἀμοιβές της.

******

«… ὅς γάρ ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους…, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν…»

          Γιά τούς χριστιανούς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας. Τό Πανάγιο Πρόσωπό Του εἶναι τό ἀντικείμενο τῆς λατρείας μας καί ἡ ἀγάπη μας γι’ Αὐτόν εἶναι ἡ πρώτη καί μεγαλύτερη ἀγάπη. Αὐτά πού ἰσχύουν γιά τό Θεανδρικό Πρόσωπό Του, ἰσχύουν καί γιά κάθε τί πού σχετίζεται μαζί Του, καί ἀφορᾶ τό θεῖο Πρό­σωπό Του. Δηλαδή τόν Ἅγιο Νόμο Του, τίς θεῖες ἐντολές Του, τά Ἅγια Μυστήριά Του, τήν Ἁγία Ἐκκλησία Του. Εἶναι φυσικό λοιπόν καί ἐπιβε­βλημένο ὁ πιστός, ὅταν ἀκούει νά διαστρε­βλώ­νεται ἡ ἀλήθεια γιά τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, νά συκοφαντεῖται καί νά διαβάλλεται, πολύ περισσό­τερο νά βλασφημεῖται, νά θεωρεῖ βασικό χρέος καί καθῆκον του νά τήν  ὑπερασπισθεῖ. Νά διαμα­ρτυρηθεῖ ἐναντίον ἐκείνων πού κατηγοροῦν τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή του, καί Λυτρωτήν ὁλόκλ­ηρου τοῦ κόσμου. Αἰσθάνεται βαθειά τήν ἀνάγκη νά μιλήσει καί νά διακηρύξει τήν ἀλήθεια γι’ Αὐ­τόν, ἀλλά καί νά διαφωτίσει τούς ἄλλους. Ἀλλοι­ῶς τόν ἀρνεῖται τόν Χριστό. Ἄν δέν ἀντι­δράσει στίς ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλη­σίας Του κατηγορίες, δείχνει  ὅτι δέν τόν θεωρεῖ Κύριο καί Θεό του, οὔτε καί τόν ἀναγνωρίζει ὡς τόν μόνο Ἀληθινό Θεό. Παρουσιάζεται ὀλιγόπι­στος ἤ καί ἄπιστος, ὅπως ὁ Ἰούδας ἤ ὁ Ἀπό­στολος Πέτρος στήν αὐλή τοῦ Καϊάφα.

          Ἡ ἐποχή μας δυστυχῶς στιγματίζεται ἀπό  αὐ­τή τήν πραγματικότητα τῆς θεωρητικῆς καί πρακτικῆς  ἄρνησης τοῦ Χριστοῦ μας. Πολλοί εἶ­ναι ἐκεῖνοι, πού κατηγοροῦν τόν Χριστόν, τόν συκοφαντοῦν καί τόν ὑβρίζουν μέ λόγια καί γρα­πτά, μέ βιβλία καί ἄρθρα προϊόντα τῆς ἀρρωστη­μένης καί παθιασμένης φαντασίας τους. Μέ ἐκ­πομπές ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἰδιαί­τε­ρα τίς παραμονές καί τίς ἡμέρες μεγάλων Δε­σπο­τικῶν ἑορ­τῶν. Ἄλλοι ὑβρίζουν καί χλευάζουν καί ποδοπατοῦν τήν ἠθική διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μέ τήν στενή καί τήν εὐρύτερη ἔννοια τῆς ἠθι­κῆς, καί θεωροῦν «περικαθάρματα τοῦ κόσμου» τούς πιστούς πού σέβονται τόν ἑαυτό τους καί τούς γύρω τους ἀνθρώπους. Μπροστά σέ τέτοιο χείμαρρο ὕ­βρεων καί συκοφαντιῶν, πού ἀπειλοῦν νά κλονί­σουν τούς πιστούς καί νά παρασύρουν στόν ὄλε­θρο τούς ἀστήρικτους καί ἀκατάρτι­στους στήν πνευματική ζωή ἀδελφούς μας, ἔχου­με χρέος, ὅποιοι κι ἄν εἴμαστε, νά ἀντιτάξουμε σθεναρή τήν ὁμολογία μας καί τήν ἀφοσίωσή μας στόν Χριστό, τήν ἀλήθειά του, τόν Νόμο Του καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του.

          Γιά νά προβοῦμε ὅμως σέ μιά τέτοια ἐνέρ­γεια, πού κάποτε ἐγκυμονεῖ καί κινδύνους περι­θωριοποίησής μας ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κό­σμου, ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας, ἀκόμη καί ἀπώλειας τῆς θέσης καί τῆς ἐργασίας μας, πρέπει νά ἔχουμε βαθειά πίστη στόν Θεό. Ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι φυσική συνέπεια καί καρπός ζωντα­νῆς πίστης. Ὅπου ὑπάρχει πίστη ἐκεῖ ὑπάρχει καί ὁμολογία. «Ἐπίστευσα διό ἐλάλησα» ἔλεγεν ὁ ψαλμωδός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Ψαλμ.115,1). Καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί «πιστεύομεν διό καί λαλοῦμεν». Ἄλλωστε εἶναι κανόνας ὅτι «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τά χείλη λαλεῖ» (Ματθ. ιβ΄34.

          Ἡ ὁμολογία πίστης στό πρόσωπο τοῦ Κυ­ρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀποτέλεσμα καί συνέ­πεια τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης πού ὀφεί­λουμε νά τρέφουμε πρός τόν Κύριο. Διότι Ἐκεῖ­νος εἶναι ὁ Λυτρωτής μας, ὁ Εὐεργέτης μας. Ἐκεῖ­νος εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς. Ἡ ἀγάπη του, ὁ Σταυρός Του, τό Αἷμα Του μᾶς ἔχουν αἰχμαλωτίσει τήν ψυχή. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατό νά μή ὁμολο­γή­σουμε ἐκεῖνον πού τόσο μᾶς ἀγάπησε;

******

Ἡ ὁμολογία μας αὐτή, τώρα,  θά γίνεται πρῶτον μέ τούς λόγους μας. Ὁ Ἀπόστολος Πέ­τρος μᾶς προτρέπει νά εἴμαστε «ἕτοιμοι πρός ἀπολογίαν … περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» (Α΄Πέτρ. γ΄15). Νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά διαφωτίσουμε, νά διαμαρτυρηθοῦμε, νά διαψεύσουμε τούς συκο­φάντες καί ἐκείνους πού ψεύδονται κατά τῆς ἀληθείας. Αὐτή ὅμως ἡ ὁμολογία μας εἶναι ἀνάγ­κη νά γίνεται χωρίς φανατισμό. Χωρίς φωνές καί θυμούς, χωρίς ἐξάψεις καί κακή συμπεριφορά ἀπέναντι τῶν ὑβριστῶν τοῦ Χριστοῦ. Μέσα στήν ψυχή μας νά αἰσθανό­μαστε λύπη γιά τούς ἀν­θρώπους αὐτούς, πού τά βάζουν μέ τόν Θεό καί γίνονται ἐχθροί Του. Καί νά τούς βλέπουμε μέ ἀγάπη. Ὁ Κύριός μας ἔλεγε γιά τούς σταυρωτές Του: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποι­οῦσι» (Λουκ. Κγ΄34).  Ἀνάλο­γα αἰσθήματα πρέπει νά κυριαρχοῦν καί στίς δικές μας ψυχές γι’ αὐ­τούς.  Νά τούς διορθώνουμε χωρίς ἐμπάθεια. Ἄν εἶναι ἄνθρωποι μέ καλή διάθεση, θά ἀναγνω­ρίσουν τό λάθος καί τήν πλάνη τους καί θά ἐπι­στρέψουν καί θά ὁμολο­γήσουν τήν ἀλήθεια. Καί τοῦτο διότι ἡ ἀλήθεια γιά τόν Χριστό μιλάει μόνη της καί ἐπιβάλλεται μόνη της. Πάντοτε ὁ καλός τρόπος καί ἡ ἔλλειψη φανατισμοῦ, ἡ σεμνότητα καί ἡ μετριοφροσύνη κερδίζουν τούς ἀνθρώπους. Ἄλλωστε αὐτό μᾶς ἔδειξεν ὁ Κύριος μέ τό παρά­δειγμα του ἐνώπιον τῶν Γραμματέων καί Φαρι­σαίων. Ἐνώπιον τοῦ Ἄννα καί τοῦ Καϊάφα καί ὅλων τῶν ἐχθρῶν του ἦταν ὁ θαρραλέος, ἀλλά καί ὁ εἰρηνικός στήν ἀντιμετώπισή τους. Ὁ πρᾶος καί ὁ ταπεινός. Ὁ ἤρεμος στήν διακήρυξη τῆς ἀλήθειας. Ἐκεῖνος πού ἤθελε τή σωτηρία τους καί ὄχι τήν καταστροφή τους.

Ἡ ὁμολογία μας θά γίνεται καί μέ τά ἔργα μας. Ἄλλωστε τό δένδρο «ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γνωρίζεται» (Λουκ. στ΄44).  Ἐκεῖ λοιπόν πού ἐρ­γάζεται, ζεῖ ἤ ὑπηρετεῖ ὁ συνεπής χριστιανός, ἤ ἐκεῖ πού κάποια ἀνάγκη θά τόν φέρει, θά δείξει ποιός εἶναι. Θά ἐπιτελέσει δηλαδή τά χριστιανικά του καθήκοντα χωρίς δειλία καί φόβο. Θά ἀπο­φύγει νά κάμει ὁτιδήποτε ἀντίθετο πρός τό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ.

******

Ἐφ’ ὅσον ἔτσι γίνεται ἡ ὁμολογία τοῦ χρι­στιανοῦ γιά τήν πίστη του στόν Χριστό καί τήν Ἀλήθειά Του, θά ἔχει καί τίς ἀνάλογες ἀμοιβές.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ τόν Χριστό, ὁ Κύριος τοῦ ἀνοί­γει τούς οὐρανούς, τοῦ παρουσιάζει τό φοβερό δικαστήριο τῆς μελλούσης Κρίσεως, τοῦ δείχνει τούς ἀγγέλους καί τήν ἀνακήρυξη τότε τῶν οὐ­ράνιων βραβείων καί τῶν στεφάνων τῆς δόξης. Ὑπόσχεται δηλαδή ὅτι κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του καί κατά τήν διενέργεια τῆς Κρίσεως, θά τόν ὁμολογήσει δικό του ἄνθρω­πο, ἐνῶ ἐκεῖνον πού δειλίασε καί τόν ἀρνήθηκε ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων δέν θά τόν ἀναγνωρίσει ὡς ἰδικόν του. Καί ὅλα αὐτά μπροστά στά τάγμα­τα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί πρό παντός ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρός Του. Αὐτά ὅμως τί ἄλλο σημαίνουν παρά δόξα μοναδική καί χαρά ἀνέκ­φραστη;

Ἄν ὅλα αὐτά εἶναι ἡ τελική καί ὁριστική ἀμοιβή ἐκείνου πού ὁμολογεῖ τόν Χριστό, ὑπάρχει καί ἀπό τήν παρούσα ζωή ἡ ἀμοιβή του. Ὁ Εὐαγ­γελιστής Ἰωάννης μᾶς τονίζει ὅτι ὅποιος ὁμολο­γήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ «ὁ Θεός ἐν αὐτῷ μένει καί αὐτός ἐν τῷ Θεῷ» (Α΄Ἰω. δ΄15). Ἤδη ἀπό τή ζωή αὐτή ὁ Θεός μένει μέσα του καί αὐτός μένει ἐν τῷ Θεῷ. Εἶναι δηλαδή στενά συνδεδεμένος μέ τόν Θεόν. Καί ἑπομένως εἶναι γεμάτος ἀπό εἰρήνη, χαρά πνευ­ματική, γεμάτος ἀπό τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.

*****

«… ὅς γάρ ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους…, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν…»

          Ἀδελφοί μου! Καί ἄν ἀκόμη ὁ Κύριος δέν μᾶς ὑποσχόταν καμμία ἀμοιβή, ἐμεῖς ἔπρεπε νά θεωροῦμε χρέος καί τιμή μας τήν ὁμολογία τοῦ ὀνόματός Του. Διότι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Λυτρωτής μας, Ἐκεῖνος πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά τήν σωτηρία μας. Ἄς ἀναλογιζόμαστε τό ἀνα­ρίθμητο πλῆθος τῶν χριστιανῶν ἀγωνιστῶν πού ἔδωσαν γενναῖοι τό «παρών» στήν ἐθελοντική στρατιά τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι αύτοί μᾶς τείνουν τό χέρι νά ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς τή σεμνή πο­ρεία τους στήν ὁμολογία τῆς πίστης μας στόν Χριστό, γιά νά ἀπολαύσουμε μαζί τους τόν τελικό θρίαμβο: τή δόξα τοῦ οὐρανοῦ.