Μνήμη της Oσίας Φεβρωνίας (25 Ιουνίου)

 Η Αγία μας ορθόδοξος Εκκλησία μαζί με τον αναστάσιμο χαρακτήρα της Κυριακής τιμά σήμερα, 25 Ιουνίου, τη μνήμη της Οσίας Φεβρωνίας και του Αγίου μάρτυρα Ορεντίου καθώς και των έξι αδελφών του, που ήσαν στρατιωτικοί και μαρτύρησαν μετά από εξορίες και πολλές κακουχίες, επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Επίσης, εορτάζουμε τον Επίσκοπο Θεόληπτο Φιλαδελφείας και το νεομάρτυρα Γεώργιο από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας.
Η Οσιομάρτυς Φεβρωνία έζησε κατά το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. και διακρινόταν για την εκθαμβωτική, χαρισματική ομορφιά της και το ψυχικό της κάλλος.
Είχε αφιερωθεί στο Νυμφίο της Εκκλησίας Ιησού Χριστό από τα νεανικά της χρόνια και σε ηλικία δεκαεπτά ετών μόνασε σε ονομαστή μονή της Μεσοποταμίας, όπου διακρίθηκε για την αρετή και την υπακοή της. Κατά τη διάρκεια επιδρομής ειδωλολατρών, συνελήφθη μαζί με την ηγουμένη Βρυένη.
Αρνούμενη τις δελεαστικές υποσχέσεις του έπαρχου Λυσίμαχου, που ήθελε να την κάνει σύζυγό του, τις απειλές και τα βασανιστήρια που ακολούθησαν, έμεινε μέχρι τέλους πιστή στο Σωτήρα Ιησού Χριστό, αντλώντας θάρρος και δύναμη από το Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.
Τελικά δέχτηκε μαρτυρικό θάνατο με ξίφος, παραδίδοντας την ψυχή της στον Θεάνθρωπο αρχηγό της ζωής και του θανάτου.
Στο πρόσωπο της οσιομάρτυρος Φεβρωνίας τιμούνται όλες οι γενναίες και ηρωίδες γυναίκες που αγωνίζονται στη ζωή τους, στη συζυγική στέγη, στην οικογένεια και στο χώρο εργασίας, σε κάθε θέση μέσα στην κοινωνία, με υπομονή και αγωνιστικό φρόνημα, παρά τις κάθε λογής δοκιμασίες της ζωής, εφαρμόζοντας το θέλημα του Παρακλήτου Πνεύματος «ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός».
Σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο στη σημερινή αποστολική περικοπή: «Δεν καυχώμεθα μόνον δια την χάριν, που ελάβομε και την δόξα που θα απολαύσωμε, αλλά και δια τις θλίψεις, επειδή γνωρίζουμε καλά, ότι η θλίψη εργάζεται σιγά-σιγά και φέρει ως πολύτιμο αγαθό την υπομονή, η δε υπομονή έχει ως καρπό της την δοκιμασμένη αρετή, η δε δοκιμασμένη αρετή φέρει την σταθερή ελπίδα προς τον Θεόν». «Ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν» (Ρωμ. 5, 2-5).

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου