Η Εκκλησία σήμερα τιμά τη μνήμη των μαρτύρων Μαρκιανού και Μαρτυρίου και της αγίας Ταβιθάς, η οποία υπήρξε βιβλικό πρόσωπο και το όνομά της στα ελληνικά σημαίνει Ζαρκάδι.
Ζούσε στην Ιόππη και ήταν ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη. Σε όλους μάλιστα ήταν γνωστή για τη σεμνότητα του χαρακτήρα, τη νοικοκυροσύνη και τις αγαθοεργίες της. Όταν ασθένησε βαριά και πέθανε, η θλίψη όλων των πιστών της Εκκλησίας ήταν απερίγραπτη.
Όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, ενώ τα πάντα είχαν ετοιμαστεί για την κηδεία, έφθασε η πληροφορία ότι ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν στη γειτονική Λύδδα. ΄Εστειλαν και τον φώναξαν και εκείνος πρόθυμα ανταποκρίθηκε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πλησιάζοντας το σκήνωμα της Ταβιθάς και επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου, την ανέστησε, η οποία μετά από το θαύμα αυτό έζησε ακόμα για πολλά χρόνια, ευαρεστώντας με την αγία ζωή της το Θεό και διακονώντας τους συνανθρώπους της.
Στα όσα έχουν αναφερθεί, μπορεί κάποιος καλοπροαίρετα να επισημάνει, για μια ακόμη φορά, την αξία και την τιμή με την οποία ο Χριστός και η Εκκλησία Του περιέβαλαν και περιβάλλουν τη γυναίκα. Μπορεί επίσης να βρει ικανοποιητική απάντηση στο γιατί, μερικές φορές, επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν και να πεθαίνουν νωρίς οι δίκαιοι και πιστοί άνθρωποι. Κυρίως όμως μπορεί να διαπιστώσει ότι η διδασκαλία για την ανάσταση και την αιωνιότητα δεν ήταν κάτι που αφορούσε αποκλειστικά τον Ιησού Χριστό, τον όντως αθάνατο ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, αλλά είναι μια αλήθεια που επιβεβαιώνεται στη ζωή όλης της ανθρωπότητας, όπως το ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Αυτή είναι η εμπειρία της Εκκλησίας μέσα στη λειτουργική της ζωή:
«Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθεὶς τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι».
Μας εξαγόρασες από την κατάρα του νόμου με το δικό σου τίμιο αίμα· αφού καρφώθηκες στο σταυρό και τρυπήθηκες διά της λόγχης, πήγασες αθανασία στους ανθρώπους· Σωτήρα μας, δόξα σοι.
Με το τίμιο αίμα του, ο Χριστός μάς ελευθέρωσε από την κατάρα του νόμου, ο οποίος τιμωρούσε αυστηρά τους παραβάτες των εντολών του, όλους δηλαδή τους ανθρώπους που τον δέχονταν. Το σωτήριο όμως πάθος Του, ως φιλάνθρωπος, χάρισε την αθανασία στους ανθρώπους. Βέβαια όχι τη φυσική, γιατί η σωματική φύση είναι θνητή. Την αθανασία του σώματος θα χαρίσει η εκ νεκρών ανάσταση κατά τη συντέλεια του κόσμου. Με την αθανασία ο άνθρωπος εξομοιώνεται προς το Θεό, ο οποίος (την αθανασία) την έχει σαν φυσική του ιδιότητα. Γίνεται δηλαδή ο άνθρωπος «χάριτι αθάνατος», ενώ ο Θεός είναι «φύσει αθάνατος».
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου