Ο Σεφέρης και ο Ελληνισμός 1 - Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Σεφέρης και ο Ελληνισμός 1

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 
                Πριν από εξήντα χρόνια, στις 24 Οκτωβρίου 1963, ανακοινώθηκε στον Γιώργο Σεφέρη ότι επελέγη για το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Η σχετική επίσημη τελετή έλαβε χώρα στη Στοκχόλμη, την 10^η Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Κατά τη διάλεξη που έδωσε στη Σουηδική Ακαδημία, εκείνη την επίσημη και μοναδική ημέρα της ζωής του θέλησε να εκφράσει την αλληλεγγύη του με το λαό, του οποίου είναι γόνος. Και διευκρίνισε: «Όχι μονάχα με τους μεγάλους διδασκάλους του πνεύματος, αλλά και με τους άγνωστους, τους αγνοημένους, αυτούς που έσκυψαν πάνω σ’ ένα και μόνο βιβλίο, με την ίδια θέρμη που σκύβει κανείς πάνω σ’ ένα εικόνισμα – και τα παιδιά, επίσης, που πεζοπόρησαν επί ώρες για να πάνε σε μακρινά σχολειά, “να μαθαίνουν γράμματα, του Θεού τα πράματα…”».
                Και στην επίσημη δεξίωση, που παρατέθηκε προς τιμήν του στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης, είπε για τη χώρα μας:
                «Ανήκω σε μία χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται κάθε τι ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις ερινύες».
                Το 1965, ο Σουηδός σκηνοθέτης Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ανέβασε στο Βασιλικό θέατρο της Στοκχόλμης την τραγωδία του Ευριπίδη «Ιππόλυτος». Με την ευκαιρία έθεσε το εξής ερώτημα στον Σεφέρη: «Πού οφείλεται, κατά τη γνώμη σας, το γεγονός ότι είναι τόσο ασήμαντη  η συμβολή της σημερινής Ελλάδας στα πολιτισμικά θέματα;».
                Ο Σεφέρης, μεταξύ άλλων, απάντησε στον Μπέργκμαν: « Το ερώτημά σας δεν είναι εύκολο, γιατί δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Είναι όμοιο με προβλήματα που κάθε στοχαστικός άνθρωπος πρέπει να θέσει στον εαυτό του: λ.χ. γιατί η Αγγλία γέννησε έναν μονάχα Σαίξπηρ, ή γιατί η Ιταλία γέννησε έναν μονάχα Ντάντε;».
Στη συνέχεια του έγραψε πως ο σύγχρονος κόσμος έχει προχωρήσει πολύ στην επιστήμη και στην τεχνολογία, αλλά δεν μπόρεσε να παρουσιάσει έναν Όμηρο, έναν Αισχύλο, έναν Ηράκλειτο, έναν Πλάτωνα για να καταλήξει ότι τον Ελληνισμό πρέπει να τον κρίνουμε με τις συνθήκες υπό τις οποίες επέζησε, σε σχέση μάλιστα με την Σουηδία, που ουδέποτε γνώρισε βάρβαρη κυριαρχία και που από τα 1813 χαίρεται συνεχώς τα αγαθά της ειρήνης, χωρίς να έχει παρουσιάσει πλήθος προσωπικοτήτων των τεχνών και των γραμμάτων.
                Ο Οκτάβιος Μερλιέ (1897-1976), φιλέλληνας διανοούμενος και διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών,  επιγραμματικά χαρακτηρίζει τον Σεφέρη άξιο ποιητή της ανθρώπινης μοίρας της Ελλάδας. Και ήταν.