ΡΗΤΑ ΡΗΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

ΡΗΤΑ  ΡΗΜΑΤΙΚΑ  ΤΕΛΙΚΑ

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 
       Μέρες 2014, και ανάρτηση για το μικρό, αλλά λίαν ενδιαφέρον βιβλίο του μακαριστού π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, «Η Δύση ανακαλύπτει την Ανατολή» ! Και σχόλια επιθετικά υπεραρκετά, ιδιαίτερα από όσους θεωρούν μαύρο πρόβατο κι επικατάρατο την πέρα απ’ την Ορθοδοξία Χριστιανοσύνη, με πρώτη τη Ρωμαιοκαθολική, Λατίνων, Παπική, συν η καραμέλα «οικουμενιστής» κλπ. Το αυτό και νυν σε πολύ πιο μικρό βαθμό για την ανάρτηση, «Γιορτή του Πάσχα την ίδια Κυριακή». Παρών βέβαια ψευδωνύμως ωσεί «όπου γάμος και χαρά …», ο γνωστός μεταπράτης φοβικού παλαιό-λογισμού, με ευγένεια γαλατική-«Ευχαριστούμε τον αξιότιμο κ. Καθηγητή …. Με εκτίμηση».
   Επειδή όμως τα γραφόμενα αμφοτέρωθεν διαβάζονται ευρύτερα, ώρα είναι, και κόπος δεν είναι, να επισημανθούν μερικά πράγματα, από την αρχή-αρχή, ρητά, ρηματικά, αλλά τελικά πια.

******   ***   ******

Ι.  α. «Τη διάταξη καθορισμού ενιαίας ημέρας γιορτασμού του Πάσχα-«την πρώτη Κυριακή μετά την Πανσέληνο της εαρινής ισημερίας»-από την Α’ Οικουμενική γνωρίζουμε εκ διαφόρων ιστορικών πηγών, διότι το σχετικό κείμενο της Συνόδου δεν διεσώθη μέχρις ημών. Η δε απόφαση απέβλεπε, «ως μηδέν μετά των πατροκτόνων και κυριοκτόνων εκείνων είναι κοινόν» ! Ήτοι, όχι την ίδια μέρα με το Ιουδαϊκό»-Ιωάννη Καρμίρη, «Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τ. 1^ος, σ.125.  Και η προσθήκη, γνωστό ποιους αφορούσε και έπιανε η διάταξη !
β. «Ο Κωνστάντιος, γιος και διάδοχος του Μ. Κωνσταντίνου κυρίαρχος στην Ανατολή ήταν συνειδητός Αρειανόφρων και υποστήριξε με πάθος την επιβολή του Αρειανισμού τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση»-Βλάση Φειδά, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τ.1^ος. σελ. 488. Και είναι γνωστό, προσθέτω, πόσο πολύ αντιμαχόταν το Μ. Αθανάσιο. Δύο από τις πέντε εξορίες του Αγίου είναι δικής του επιβουλής, απόφασης, κι επιβολής !
     «Ο πρεσβύτερος γιος και ο νεώτερος, ήτοι Κωνσταντίνος Β’ και Κώνστας ανέλαβαν τη διοίκηση της Δύσεως … και αναδείχτηκαν υπέρμαχοι της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου»-επίσης σελ. 488-και φυσικά υπέρμαχοι του Μ. Αθανασίου, προσθέτω. Ευρύτερα και αναλυτικά για το θέμα δες στον ίδιο τόμο, από σελ. 483 κε. «Η δεύτερη περίοδος των-Αρειανικών-ερίδων». Όπου φαίνεται καθαρά ότι, από το 337, θάνατος Μ. Κωνσταντίνου μέχρι το 361, θάνατος Κωνστάντιου στον πόλεμο κατά Περσών, οι σχετικές Σύνοδοι είναι δικής του Αρειανικής επιβουλής κι επιβολής του Αρειανισμού στην αυτοκρατορία ολόκληρη !  
 
ΙΙ.  Το απόσπασμα από Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, τον οποίο ως οφείλω σέβομαι και τιμώ, που παρατίθεται και διάβασα … εκθέτει τον Άγιο πρώτα απ’ την αναφορά στον πανίσχυρο Ευσέβιο Νικομηδείας, γνωστό επίσης Αρειανόφρονα, πρωτοστάτη πρεσβείας προς Μ. Κωνσταντίνο με αίτημα  την αποκατάσταση του Αρείου στην Εκκλησία ! Αποκατάσταση που  ευτυχώς ματαιώθηκε από το Θεό ! Έπειτα, καθώς λόγος πολύς για τη δογματική διαφορά της προσθήκης Filioque με Ρωμαιοκαθολικούς, και όχι μόνο, που ο Άγιος γνώριζε ασφαλώς, και είχε κατά νου. Τι λέτε, δεν τον εκθέτει πάλι, που έχει μεταφράσει και εκδώσει ελληνικά με τον τίτλο, «Αόρατος πόλεμος», το έργο «Combattimento Spirituale» του Ιταλού ρωμαιοκαθολικού μοναχού Λορέντζο Σκούπολι; Και πιο πολύ, το έργο του ιδρυτή και αρχηγού του Τάγματος των Ιησουϊτών Ιγνάτιου Λογιόλα, «Exercisios Spitituale», με τον τίτλο «Πνευματικά Γυμνάσματα» ! Αμφότερα διαβασμένα ευρύτατα, πριν την δεκαετία του 60, και αφετηρία της προς την Ορθοδοξία στροφής, επιστροφής !
 
ΙΙΙ.  Πάμε σε δυο, όχι τυχαία ονόματα, ως των μακαριστών, π. Γεωργίου Μεταλληνού, π. Ιωάννη Ρωμανίδη, αμφοτέρων Πανεπιστημιακών, που επιστρατεύει για να … δείξει το μάταιο, το αναποτελεσματικό, και το επικίνδυνο των Διαλόγων, ιδιαίτερα με Ρωμαιοκαθολικούς ! Προφανώς στηριζόμενος στο … ανυποχώρητο αποκλειστικά του παλαιό-λογισμού στο θέμα της πίστης, βάζοντας πλάι το, «Αγάπη εστί». Τι κάνει, δηλαδή, θεωρεί καλύτερο, και προτιμά, προτείνει, Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί, και λοιποί χριστιανοί, να είναι γυρισμένοι πλάτη με πλάτη, συν τα παρεπόμενα αυτού, και όχι πρόσωπο με πρόσωπο, συν αναζήτηση των αμφοτέρωθεν λαθών στην ιστορική διαδρομή, και με ταπείνωση και μετάνοια όλων αναθεώρηση !

     Αλλά ! Εβδομήντα χρόνια από την ιστορική συνάντηση, μετά από χίλια χρόνια χωρισμού, και όχι μόνο, Οικουμενικού Πατριάρχη-Πάπα παραμονή Θεοφανείων 1964 στα Ιεροσόλυμα, και την έναρξη των σχετικών επαφών και Διαλόγων.  Αλήθεια ! Ποια εικόνα κουνήθηκε από τη θέση της, ποια Λειτουργική Αναφορά άλλαξε, ποιο Σύμβολο της Πίστεως παραποιήθηκε κι έγινε Δυτικό, τι και πώς και ποια από τις «απαιτήσεις» του Πάπα έγινε έστω και εξ αποστάσεως αποδεκτή ! Ή τέλος, μη και δεν είναι σπουδαίο και σημαντικό το Παπικό συγγνώμη για τα μεγάλα λάθη τα παλιά, συν ότι, και ο νυν και πρότεροι Πάπες έχουν απαγγείλει σε επίσημη και ιστορική Θ. Λειτουργία το Σύμβολο της Πίστεως και ανόθευτο, και καθαρό, χωρίς το Filioque, ως ακριβώς έχει από τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο ολοκληρωθεί ! Και, γιατί δεν είναι πιο όμορφο και χριστιανικό το εξής. «Η ενότητα είναι αφ’ ενός ήδη κάτι το δεδομένο, και αφ’ ετέρου κάτι που πρέπει να ενισχύσουμε»-π. Σέργιος Μπουλγκάκωφ .
 
ΙV.  Διαβάζω παράθεση. «Πας άνθρωπος αγιάζεται δια της ακριβούς ομολογίας της πίστεως», από Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Και το, «ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου…», πού; Αλλά ας είναι, σε λίγο θα παραθέσω Άγιο Μάξιμο κι εγώ. Οπότε περνώ στο πρώτο ας πούμε  αξίωμα. «Η Ορθοδοξία ευνοεί και προστατεύει τη μέγιστη ελευθερία των θεολογικών γνωμών μέσα στα πλαίσια της μιας παραδόσεως. Η Εκκλησία ξεπερνά-υπερβαίνει κάθε σχολή, ενώ ταυτόχρονα τις περιέχει όλες. Όμως ! Κανένα κείμενο-δηλαδή, γραπτό ιερού προσώπου-εκτός από τους δογματικούς ορισμούς των Συνόδων, δεν μπορεί να αξιώσει «συμβολικό» κύρος». Ήτοι είναι μια ιερή γνώμη ή πρόταση ή εμπειρία πνευματικού επιπέδου ανοιχτή σε ελεύθερη προσωπική αποδοχή ή μη, και έτερον μηδέν ! 
       Και στο άλλο αξίωμα. «Γνωρίζω-ως χριστιανός Ορθόδοξος- πού είναι η Εκκλησία, δεν έχω όμως την εξουσία να εκφέρω κρίση και να πω, πού δεν είναι η Εκκλησία». Κι αυτό γιατί. «Το (Άγιο) Πνεύμα όπου θέλει πνει (πνέει)».  Αλλά και γιατί. «Πολλοί εντός της Εκκλησίας, μπορεί να είναι ουσιαστικά εκτός αυτής, και άλλοι τυπικά εκτός της Εκκλησίας, να είναι ουσιαστικά εντός αυτής»-Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ήτοι, κατά πάντα και δια πάντα ο τελικός λόγος ανήκει στον Κύριο ! Και, κατ’ επέκταση. Δεν μπορώ να θεωρώ, να αντιμετωπίζω, να συμπεριφέρομαι στους πέραν από την Ορθοδοξία χριστιανούς, ως μη χριστιανούς, ως άπιστους, ως άθεους !
 
V. «Τοίνυν εξερχόμεθα προς Αυτόν έξω της παρεμβολής τον ονειδισμόν Αυτού φέροντες»-Εβρ.13,13. Πέρα από τείχη και φραγμούς, τον αγαπητικό και θυσιαστικό τρόπο της ζωής Του, ως τρόπο της ζωή μας μετά φέροντες ! Σε όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους πληγωμένους αδελφούς. Και ιδού τώρα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, που είπα. «Είμαστε εκτεθειμένοι σε κολασμό, όχι μόνο για το κακό που διαπράξαμε, αλλά και για το καλό που παραλείψαμε, και, για το ότι δεν αγαπήσαμε τον πλησίον μας». Ιδού και η εντολή του Χριστού: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». «Πάντα τα έθνη», θα πει όλη την Οικουμένη ! Και ιδού με τη σειρά η Αρχιερατική παράκληση του Χριστού στον Πατέρα. «Ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς συ πάτερ εν εμοί, καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσι, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας»-Ιωαν.17,21. Που θα πει ότι, χωρίς το τελευταίο ο κόσμος δε θα πιστέψει ! Όπερ μη γένοιτο !

    Μια Ορθοδοξία ανοιχτή στην Οικουμένη, Οικουμενική ! Είναι σήμερα ο μόνος δρόμος, δρόμος αιμάτινος, σταυρικός, και θέλει το δικό του χρόνο ! Και θέλει και προσεκτικό συντονισμό με το μήκος κύματος στο οποίο ακούει και καταλαβαίνει ο άνθρωπος της εποχής. Διό αλήθεια μεγάλη, πολύ μεγάλη για την ώρα, η εξής. «Η ανώτερη και πολλά υποσχόμενη «οικουμενική αρετή» είναι η υπομονή»-π. Γεώργιος Φλορόφσκυ !!

Χριστός Ανέστη.

Αθανάσιος  Κοτταδάκης