Άρκεσε να ριχτεί η ιδέα-πρόταση, και
συναγερμός, ξεσηκωμός, εφ΄ όπλου λόγχη από γνωστούς. «Ζήλον Θεού έχοντες, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν», ως πάλαι ποτέ. Που συνοδικά είχαν
αποφασίσει πως η Εκκλησία δεν θα γίνει
παράρτημα της Συναγωγής. Και ήταν Πέτρος και Παύλος στην Αντιόχεια, και όλα
καλά, Ιουδαίοι χριστιανοί, και εθνικοί χριστιανοί, αδελφοί ! «Πάντες γαρ υμείς
εις-ένας-εστέ εν Χριστώ» ! Αλλά
με το «ελθείν τινάς από Ιακώβου,
υπέστελλε-μαζεύτηκε-και αφώριζεν-ξεχώριζε-εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής» !
Ποιος παρακαλώ; Αυτός ο Πέτρος ! «Και
κατά πρόσωπον αυτώ αντέστην ότι κατεγνωσμένος-αξιοκατάκριτος-ην», επισημαίνει ο Παύλος-Γαλ.2,11κε. Αλλά,
και γνωρίζουν οι πάντες, κι αυτές οι πέτρες, τι τράβηξε στη συνέχεια ο Παύλος
με τους … «τινάς από Ιακώβου» !
Το αυτό και οι σημερινοί … «από Ιακώβου». Μα είστε σοβαροί ! Και είναι
δυνατό ! Και πώς μπορεί εμείς να μιανθούμε γιορτάζοντας το Πάσχα την ίδια Κυριακή
μέρα με όλους αυτούς τους ξεπεσμένους, τους αιρετικούς !
Και τι να γράψει τώρα ή να πει κανείς εδώ, όταν εν τη μωρία τους κάποιοι φτάνουν να επιστρατεύσουν κανόνα συνόδου ως το κόκκαλο φίλο Αρειανικής και όχι μόνο-Αντιόχεια 341, όπου αρκεί η σημείωση ότι ο Κωνστάντιος, γιος και κύριος διάδοχος του Μ. Κωνσταντίνο, μανικός υπέρ του Αρειανισμού ήταν παρών-για να ενισχύσουν το … απαραβίαστο του Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής, που ρυθμίζει και ορίζει τα της γιορτής του Πάσχα !
****** ***
******
Αλλά από όση Θεολογία έχω διδαχτεί και
γνωρίζω, άλλο οι Κανόνες, και άλλο,
εντελώς άλλο τα Δόγματα, η Αλήθεια της Εκκλησίας. «Τα δόγματα
αντιπροσωπεύουν το αμετακίνητο της αποκαλύψεως, ενώ οι κανόνες το κινητό της μέσα
στις ιστορικές μορφές. Δεν πρέπει επομένως να συγχέουμε αυτά τα εντελώς δυο
χωριστά επίπεδα, ούτε ιδίως να
θεωρούμε ως δόγματα τους κανόνες … Οι κανόνες είναι η εξωτερική, ορατή,
ιστορική και κινούμενη έκφραση του αμετακίνητου των δογμάτων. Η έκφραση και
οι υπαρκτικές μορφές μεταβάλλονται κατά τις περιστάσεις και την ιστορική εποχή
που ζει η Χριστιανοσύνη. Ο σκοπός των κανόνων είναι να δίδουν σε μια δεδομένη
εποχή το περίγραμμα του δογματικού «είναι»
της Εκκλησίας και να βοηθούν έτσι τους πιστούς να το ενσαρκώνουν μέσα στη ζωή
τους …»
Αυτά σημαίνουν ότι ! «Καμία όμως θεσμική μορφή δεν είναι ποτέ τέλεια
για την έκφραση του δόγματος, αλλά αποτελεί πάντοτε μια σχετική προσέγγιση της
αλήθειας ανάλογα με την εποχή της. Έτσι κατανοούμε ότι δεν είναι δυνατόν να
δογματοποιείται και να απολυτοποιείται η έγχρονη και σχετική μορφή ενός
κανόνος. Από το άλλο μέρος βέβαια, κάθε
τροποποίηση ενός στοιχείου που έγινε παράδοση, πρέπει να δικαιολογείται μόνον
αν συντελεί στην καλύτερη έκφραση της δογματικής αλήθειας» ! Π. Ευδοκίμωφ,
«Η Ορθοδοξία», σ.252.
Και πιο απλά. «Η ζωή της Ορθοδοξίας έχει
πολλούς Κανόνες, συχνά πολύ αυστηρούς και άκαμπτους. Θα πρέπει όμως να
ομολογήσουμε πως στη σημερινή εποχή είναι δύσκολο ή και αδύνατο ακόμη να
εφαρμοστούν πολλοί Κανόνες, και γι αυτό έχουν πέσει σε αχρηστία … Οι δογματικοί όροι των Συνόδων διαθέτουν ένα
απόλυτο και αμετάβλητο κύρος, το οποίο
δεν διαθέτουν οι Κανόνες. Οι δογματικοί Όροι ασχολούνται με τις αιώνιες
Αλήθειες, ενώ οι Κανόνες με την επίγεια ζωή της Εκκλησίας, όπου οι συνθήκες
συνεχώς μεταβάλλονται, και οι διαφορετικές περιπτώσεις είναι όντως άπειρες.
Μεταξύ όμως των Κανόνων και των Δογμάτων της Εκκλησίας υφίσταται μια ουσιαστική
σύνδεση». Κάλλιστος Γουέαρ, «Η Ορθόδοξη Εκκλησία», σ. 325.
Και ένα τελευταίο, και όχι λίγο ζουμερό,
από τον διαπαντός αγαπημένο φίλο και αδελφό. «Στα ίδια τα κείμενα της εν
Τρούλλω Συνόδου διατυπώνεται απερίφραστα ο ένας και μοναδικός σκοπός και στόχος
στον οποίο αποβλέπουν οι Κανόνες. «Προς
ψυχών θεραπείαν και ιατρείαν παθών». Η καθιέρωση των Κανόνων έχει χαρακτήρα
ιαματικό και θεραπευτικό, όχι νομικό και δικανικό … Οι Κανόνες προσδιορίζουν
και οριοθετούν την ιαματική και θεραπευτική πράξη της εκκλησιαστικής
παιδαγωγίας, της χειραγώγησης του ανθρώπου στο πλήρωμα των δυνατοτήτων της
ζωής»-Χ. Γιανναράς, «Η Ελευθερία του Ήθους», σ.235. Ιαματική και θεραπευτική
βέβαια που δεν μπορεί να είναι η ίδια από τη μια στην άλλη εποχή ! Πράγμα που
επιβεβαιώνει και η αδράνεια πολλών Κανόνων, η παράδοσή τους σε ηχηρή παύση και
σιωπή.
Ταύτα παραπλήσια με π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο
συν ένα τελευταίο συνολικό, αλλά πρώτιστο και καίριο για κάθε χριστιανικό
βηματισμό από Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό. «Άπειρον το θείον και ακατάληπτον ! Και
τούτο μόνον καταληπτόν αυτού, η απειρία και η ακαταληψία» ! Ήγουν, προσοχή,
σύνεση, ταπείνωση, απ’ αυτά η ενότητα και η οριακή ισορροπία, και μακριά κάθε
εγωτικός διχασμός !
«Χριστός Ανέστη … Θανάτω, θάνατον πατήσας»
! «Ο λίθος ον απεδοκίμασαν», και
δυστυχώς αποδοκιμάζουν κι οι σήμερον…
«οικοδομούντες». Αλλά μένει η μόνη πίστη ! Η μόνη ελπίδα ζωής ! Και νυν
και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν !
Αθανάσιος Κοτταδάκης
23 σχόλια:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Αγαπητέ κ. Κοτταδάκη αναδείξατε καθαρά τήν διάκριση κανόνων καί δόγματος η ταύτιση τών οποίων βασανιζει τό μυαλό τόσων ορθοδόξων πού επιθυμούν αποδείξεις γιά νά υπάρξουν. Τό πρόβλημα πού κρύβεται όμως κάτω από τόν μάταιο φανατισμό τους είναι τό Φιλιόκβε. Τό οποίο δημιούργησε τόν Δυτικό πολιτισμό καί επέστρεψε μέσω αυτού στήν ορθόδοξη Πίστη μας καί στόν τρόπο ζωής μας. Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.
Ωραίες οι κάτοθι παραπομπές σας :
«…κάθε τροποποίηση ενός στοιχείου που έγινε παράδοση, πρέπει να δικαιολογείται μόνον αν συντελεί στην καλύτερη έκφραση της δογματικής αλήθειας» ! Π. Ευδοκίμωφ,
"…όμως των Κανόνων και των Δογμάτων της Εκκλησίας υφίσταται μια ουσιαστική σύνδεση…». Κάλλιστος Γουέαρ,
Με βάση αυτές λοιπόν, ερωτούμε τον κο Συγγραφέα του άρθρου:
Στα απολύτως παρόντα ενδοκοσμικά/ιστορικά πλαίσια, τουτέστιν γεωπολιτική ευθραυστότητα με Ρώσους Ορθοδόξους αλλά και πλησίασμα με καθολικούς από μερίδα διανοουμένων,
άραγε, πώς βοηθιέται η έκφραση της δογματικής αλήθειας και πώς διακυβεύουμε εμείς η φτωχοί μία τόσο εύθραυστη ενότητα; Είναι το μείζον αυτή η αλλαγή την παρούσα ταραγμένη στιγμή; Θέλει πολύ σκέψη για να απαντήσουμε άραγε αρνητικά;
Αναστάσιε, τον ιστότοπό σου, τον έχεις κάνει θυγατρική εταιρία του Πάπα Ρώμης. Και σε ανώτερα
«Ζήλον Θεού έχοντες, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν» τα είπε ΟΛΑ ο Αγ.Νεκτάριος για όλους τους αυτοχειροτόνητους ορθοδοξοαμύντορες αμπελοθεολογούντες από θεολόγους,γιατρούς,μηχανικούς,δικηγόρους,νοικοκυρές .Άψογο κείμενο !
Σχετικά με το κείμενο 12.58
".....γεωπολιτική ευθραυστότητα με Ρώσους Ορθοδόξους ..... παρούσα ταραγμένη στιγμή; " Η ευθραυστότητα και η ταραγμένη στιγμή προέκυψαν αυτόματα μετά από την υποτιθέμενη καπιταλιστικοποίση της Ρωσσίας που πλέον θέλει ,με οποιανδήποτε αιτία-αφορμή ,να επικυριαρχήσει στην ορθόδοξη ανατολή,πχ Πατρ.Αντιοχείας επί Τσάρων.Δεν είναι δογματικές οι προφάσεις της Μόσχας.
Στην Ελλάδα κάντε ότι σας αρέσει. Εμείς στον Ορθόδοξο Ναό μας συνεορτάζουμε από ετών ημερολογιακά το Πάσχα με τους Καθολικούς χριστιανούς. Καθένας στον ναό του με τους ιερείς τους.
Το θέμα αυτό δεν είναι απλό κ ως έτυχε ,ου μικρόν το παραμικρον περί Πίστεως στην Εκκλησία.
Ακριβως έτσι έλεγε ο κ.Φραγκισκος παλαιότερα που μας είχε κάνει εντύπωση,είχε πει ότι η εμπειρία του πνεύματος,είναι αυτή που μας δίνει το χρίσμα της πίστεως,
π α ρ α μ ε ρ ι ζ ο ν τ α ς κανόνες,οικ.συνοδους κ αιρέσεις.
Ποιο πνεύμα κ ποια πίστη που ισοπεδώνει όλα τα όρια ,τα δικά μας;
Δηλαδή που βαδίζουμε αν όχι στην ένωση;
Και το ερώτημα πώς γίνεται αυτό αφού το " ..ίνα πάντες εν ωσιν" θα πει είμαστε μέλη ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ..εν τη ορθοδόξω πίστει κ ζωή κ εν τοις Μυστηριοις!!!
Αλλά η ενότης είναι έργον Του Αγ.Πνευματος,πως θα παραμερίσει,Κανόνες,Συνοδούς ,Αιρέσεις;Η Ενότης είναι Χριστο-κεντρική "..εις Κύριος,μια πίστις εν Βάπτισμα,ένας Θεός κ Πατέρας όλων".
Η Εκκλησία οριοθετείται από ορθά δόγματα!
Οι άγιοι Πατέρες, η έγνοια τους ήταν η καθαρότητα του δογματος.Διέλυαν κακοδοξίες,έθεταν Ι.Κ Κ ΟΡΟΥΣ που προστάτευαν την καθαρότητα του δόγματος κ την Εκκλησία.ΟΙ δε άγιες ΟΙΚ.ΣΥΝΟΔΟΙ,αντιπροσώπευαν όλη την ΕΚΚΛΗΣΙΑ καταδίκαζαν αιρέσεις,και οι δογματικοι όροι είχαν δογματική εννοια.
Το θέμα αυτό για το οποίο συζητάτε,έχει τακτοποιηθεί Συνοδικά κ τελεσίδικα στην Α'
Οικ.Συνοδο.Μηπως δεν είχαν επίγνωση οι άγιοι Πατέρες τότε;
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος είχε πει ότι οποιος αθετεί όλα αυτά κληρονομεί το ουε.
Χριστός Ανέστη!
Χρειαζόταν η θεολογική σας παρέμβαση.
ΥΓ. Όλο επαίνους σου δίνουν κ. Ιστολόγε όπως ο 1:12 μ.μ.
Πρέπει να θεσπίσεις το ‘’παράσημο της παλάμης’’ για κάθε ανώνυμο που σε ανεβάζει στα ύψη με την κριτική του και να το προσφέρεις στον ‘’’άγνωστο σχολιαστή’’
Πέτρος Αναγνώστου
Ευχή και προσευχή ας είναι «η ενότητα και η οριακή ισορροπία, και μακριά κάθε εγωτικός διχασμός» ώστε σύντομα να συνεορτάσουν οι δύο Εκκλησίες ημερολογιακά το Πάσχα.
π. Νεόφυτος
Αν η Εκκλησία αγνοήσει τον Κανόνα της Α' Οικουμενικής Συνόδου καί εορτάζει το Πάσχα σε άλλη ημερομηνία, τότε φυσικά σχετικοποιείται η αξία των Ιερών Κανόνων καί είναι πολύ πιθανόν (το έχει αναφέρει ο Πατριάρχης), να αγνοηθούν καί άλλοι Κανόνες, όπως είναι αυτοί που απαγορεύουν τις συμπροσευχές.
Πιθανόν λοιπόν το Πάσχα να είναι μόνον η αρχή, καί να σχεδιάζεται συνέχεια.
Εκτός αυτού, δέν μπορούμε να ξεχάσουμε, όταν πρό τετραετίας η Κυβέρνηση έκλεισε τους ναούς καί η Σύνοδος συμφώνησε ή δέν αντέδρασε, ο αρθρογράφος καί άλλοι (Μητροπολίτες, Ιερείς, θεολόγοι) επετέθησαν με δριμύτητα σε όσους διαφώνησαν, χρησιμοποιώντας ως όπλο την ΥΠΑΚΟΗ στη Σύνοδο.
Σήμερα μάς λένε το αντίθετο.
Οχι υπακοή στη Σύνοδο, που είναι καί ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΉ, αλλά εφαρμογή αλλαγών κατά την επιθυμία των Λατίνων.
Πράγματι αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά.
Άρα υπάρχουν δύο εκκλησίες.Μπορεί και τρεις , ίσως και άπειρες. Πάει και το Σύμβολο της Πίστεως: εις μίαν ,αγίαν...
«Αλλά από όση Θεολογία έχω διδαχτεί και γνωρίζω, άλλο οι Κανόνες, και άλλο, εντελώς άλλο τα Δόγματα, η Αλήθεια της Εκκλησίας.»
Εὐχαριστοῦμε τόν ἀξιότιμο κ. Καθηγητή γιά τά ὅσα περί Δόγματος καί Ἱερῶν Κανόνων μᾶς πληροφόρησε.
Ὅμως, μιά ἐρώτηση προκυπτει ἀβίαστα.
Ἀφοῦ ἄλλο Δόγματα καί ἄλλο Κανόνες, ὅπως πολύ σωστά μᾶς πληροφορήσατε,τότε γιατί τόσο ἐνδιαφέρον γιά νά ἑορτάζουμε τό Πάσχα τήν ἴδια ἡμερομηνία μέ τούς ἑτερόδοξους Ρωμαιοκαθολικούς μέ τούς ὁποίους ἔχουμε Δογματικές διαφορές;
Μήπως τίς ἀποκήρυξαν;
Ἐάν ὄχι τότε ποιός ὁ λόγος νά παραβοῦμε τούς Ἱερούς Κανόνες, σχετικά μέ τόν ὑπολογισμό τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, πού ναί μέν δέν εἶναι Δόγμα, ἡ παράβασή τους ὅμως θά γίνει χάριν τῶν παραβαινόντων τά Δόγματα;
Τί ὀξύμωρο σχῆμα εἶναι αὐτό;
Καί τί ὡφελεῖ αὐτή ἡ παράβαση;
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἄραγε τί ὡφελεῖ πού τήν ἐορτάζουμε τήν ἴδια ἠμερομηνία μέ τούς ἑτερόδοξους;
Ποιός ὁ λόγος λοιπόν τῆς παράβασης τῶν Ἱερῶν Κανόνων γιά μιά τέτοια ρύθμιση;
Ὅσο γιά τή μομφή σας ἔναντι τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου:
«... όταν εν τη μωρία τους κάποιοι φτάνουν να επιστρατεύσουν κανόνα συνόδου ως το κόκκαλο φίλο Αρειανικής και όχι μόνο...»
ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρει σχετικά:
«ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΛΕΓΌΜΕΝΑ
Ἡ ἐν Ἀντιοχεία τῆς Συρίας συγκροτηθεῖσα τοπική Σύνοδος γέγονεν ἐπί Κωνσταντίου υἱοῦ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, παρόντος ἐν Ἀντιοχεία ἐν ἔτει 341, συνήχθησαν δέ εἰς αὐτήν, κατά μέν τόν Σωκράτη Πατέρες ἐννενήκοντα, κατά δέ τόν Σωζόμενον ἐννενήκοντα ἑπτά, κατά δέ τόν Θεοφάνη ἐκατόν εἴκοσιν, ἀπό τούς ὁποίους ἀρχηγός μέν ἦν Εὐσέβιος ὁ Βηρυτοῦ πρότερον ὤν, ὕστερον δέ Νικομηδείας καί ἀπό Νικομηδείας γενόμενος Ἐπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.
Ἀντιοχείας δέ Ἐπίσκοπος ἦν τότε Πλάκοτος.Ὁ δέ Ρώμης Ἰούλιος εἰς τήν σύνοδον ταύτην δέν ἦτον παρών, οὔτε αὐτοπροσώπως, οὔτε διά τοποτηρητῶν. Ἀλλ’οὔτε ὁ Ἱεροσολύμων Μάξιμος.
Ἡ σύνοδος οὖν αὕτη τούς παρόντας κε΄ κανόνας ἐξέδωκεν, ἀναγκαίους ὄντας εἰς τήν τῆς ἐκκλησίας εὐταξίαν καί κατάστασιν. Οἵτινες, κοντά ὁποῦ οἱ περισσότεροι, ὄχι μόνον κατά τό νόημα συμφωνοῦν μέ τούς Ἀποστολικούς κανόνας (ὅρα εἰς τά προλεγόμενα τῶν Ἀποστολικῶν κανόνων), ἀλλά καί τάς ἰδίας λέξεις ἐκείνων μεταχειρίζονται.
Ἐπικυροῦνται πρός τούτοις, ἀορίστως μέν ἀπό τόν α΄τῆς δ΄(ἀγκαλά αὕτη, ἐν τῆ δ΄πράξει αὐτῆς. αὐτολεξεί ἀναφέρη καί τόν δ΄καί ε΄ταύτης κανόνα, ὡς θέλομεν εἰπῆ) καί ἀπό τόν α΄τῆς ζ΄ ὠρισμένως δέ, ἀπό τόν β΄τῆς στ΄καί διά τῆς ἐπικυρώσεως ταύτης, οἰκουμενικήν τρόπον τινά ἀναλαμβάνουσι δύναμιν.»
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
11.44
Ακόμα ηχούν τα λόγια του Ποντίφικα στα αυτιά μας ότι είναι φανατικός στο να βρούμε μια κοινή ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα,αλλά δεν είναι φανατικός,που τα δικά του όρια είναι απαράβατα,απαρασαλευτα,μόνο εμείς είμαστε οι φανατικοί.
Στην Α Βατικανη σύνοδο ,απαράβατος 0ρος ήταν το πρωτείο και το αλάθητο.
Στη δε Β Βατικανη σύνοδο διατηρώντας αυτά τα δύο,καλούσε τους χριστιανούς σε μια παχριστιανικη ενότητα με κέντρο την Ρώμη και Α ρ Χ η γ ο τον Πα ΠΑ ,που σήμερα ξεκάθαρα μας έδωσε να καταλάβουμε πολύ καλά και ο πρώην κ ο νυν ότι ένα στόχο έχει η εκκλ.οτι ο στόχος είναι το " διευθυντήριο του ΠΑ ΠΑ"..
Μόνο εμείς φαινόμαστε οι φανατικοί..
Και μερικά πιστά μέλη δικά μας ,θεωρούν ακόμα φανατισμό την καθαρότητα του δόγματος.
Ο μακαριστός π.Γεωργιος Μεταλληνός θεωρούσε το διακυβευμα ως "Βαβυλωνια αιχμαλωσία".
Δυστυχώς τα αποκομμένα από την Άμπελο κλήματα ,δεν μπορούν να βγάλουν καρπό!
Τι βλέπουμε,εδώ κ χρόνια τώρα,ότι όταν ο εχθρός δεν μπορεί να σε προσεταιριστεί,εργάζεται να μειώσει το κύρος της Αγίας Πίστης σου...
Δεν παίρνουμε παράσημα διότι το κέρδος που λαμβάνουμε είναι η αλήθεια που ανήκει σε όλους επειδή είναι ο Χριστός.
Αλλά ας σταματήσει αυτή η εμμονή ότι είμαστε φανατικοί.
ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ "έτερον Θεόν";
Συγνώμη κ πάλι για την παρεμβολή !
Αληθώς Ανέστη Κύριος!
Tό ενδιαφέρον μας γιά τήν προστασία τών κανόνων είναι κατανοητό γιά τήν εξασφάλιση μιάς κανονικής χριστιανικής ζωής. Η οποία ανταποκρίνεται σέ ένα αίσθημα ασφάλειας καί βεβαιότητος. Σταθερότητος. Αλλά γίνεται λόγος καί γιά τήν δογματική αλήθεια τής οποίας φορέας είναι η Εκκλησία. Γιά τήν οδό τής Σωτηρίας στήν οποία μάς καλεί ο Κύριος΄. Ομως ο Κύριος ήρθε νά σώσει τά απολωλότα όχι τούς κανονισμένους οι οποίοι δέν τόν χρειάζονται.Η πίστη μας ορίστηκε από τόν απόστολο σάν αοράτων υπόστασις. Σάν λίθος τόν οποίο απορρίπτουν οι οικοδομούντες. Ετσι λοιπόν τό αίτημα τής ενότητος τών εκκλησιών μεταξύ τους πολύ δύσκολα ανιχνεύεται στήν οικοδομή τής Εκκλησίας τού Κυρίου.Είναι ένα ψυχικό αρχέτυπο τό οποίο καθοδήγησε τήν μεγαλομανία τού Σολόβιεφ τού πατέρα τού οικουμενισμού. Η χάρις τού Κυρίου ανταποκρίνεται στήν θέλησί μας καί μας ενώνει μαζί Του. Καθιστώντας μας αδελφούς ενός κοινού Πατρός. Τού Κυρίου μας.Τό πρόβλημα όμως πού κρύβουμε ασχολούμενοι μέ τόσο πάθος μέ τήν τήρηση τών κανόνων τών αντιαιρετικών Συνόδων είναι δογματικό. Καί διαλύει τήν πίστη μας στόν Τριαδικό Θεό. Είναι τό Φιλιόκβε τό οποίο μεταλλάσσει τήν Αγία Τριάδα σέ μεταφυσική αιτιώδη αρχή. Δύο Αρχών. Κάτι πού σημαίνει ότι δέν έχουμε τόν ίδιο Θεό πλέον. Αυτό τό θέμα, κληρονομιά τού Βυζαντίου καλύπτομε μέ τόν ζήλο τών κανόνων. Χριστός Αληθώς Ανέστη.
«Πᾶς ἄνθρωπος ἁγιάζεται διὰ τῆς ἀκριβοῦς ὁμολογίας τῆς πίστεως»
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (580-662)
«Πίσω ἀπό τή γνησιότητα τῆς πίστεως ἔρχεται ἡ ἐπίσκεψις τῆς θείας χάριτος»
Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (1815-1894)
«ORTHODOXIA ORTHO» θά συμφωνήσω ἀπόλυτα μαζί σου καί ἐπειδή μᾶς μέμφονται γιά «Ζήλον Θεού έχοντες, αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν ως πάλαι ποτέ», δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά μεταφέρω ἀπό τήν κατωτέρω διεύθυνση, ἀποσπασματικά ἀπό κείμενο τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Κοσμήτορος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, συγγραφέα 40 καί πλέον θεολογικῶν βιβλίων καί βραβευθέντα τό ἔτος 2015 μέ τό Μακεδονικό Βραβεῖο γιά τό συνολικό του ἔργο:
https://www.oodegr.com/oode/oikoymen/proswp1.htm
Αιρέσεις, Οικουμενισμός: Οι διάλογοι χωρίς προσωπείον
Του π. Γ. Δ. Μεταλληνού.
«Ο Οικουμενισμός είναι "εργαλείο" της αντι-Εκκλησιαστικής Διαφωτιστικής πολιτικής της Νέας Τάξης. Δείτε τα πράγματα γυμνά και δυσώδη όπως ακριβώς είναι... Και προετοιμασθείτε για μια νέα περίοδο ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ των Χριστιανών που θα παραμείνουν προσκολλημένοι στην αλήθεια, ίσως προδομένοι από μεγάλο μέρος της ηγεσίας της Εκκλησίας. Θα είσαστε ανάμεσά τους ή θα προτιμήσετε την αγάπη του κόσμου;
Είναι κοινή διαπίστωση, ότι οι Διάλογοι, διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί, γίνονται στις ημέρες μας όλο και πιο συχνοί
.........
Από τον «Διάλογο της αγάπης», εφεύρημα παραπλανητικό της Β΄ Βατικανής Συνόδου, και του οποίου ο μεγαλύτερος προπαγανδιστής υπήρξε ο Αθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στον Θεολογικό Διάλογο, χωρίς όμως να εκπληρωθή ο βασικός όρος της Ορθοδοξίας, η άρση δηλαδή του παπικού πρωτείου και αλαθήτου, δεδομένου ότι ο παπικός θεσμός συνιστά την τραγικότερη αλλοίωση του Ευαγγελίου του Χριστού και το σημαντικότερο εμπόδιο στην «εν αληθεία» συνάντηση Ρωμαιοκαθολικισμού και Ορθοδοξίας.
........
Από την μικρή έστω εμπειρία, που έχουμε στους διαχριστιανικούς διαλόγους, γνωρίζουμε την εφαρμοζομένη από τους Ετεροδόξους μέθοδο ήδη επί δεκαετίες: Καλλιέργεια προσωπικών σχέσεων και κλίματος (κοσμικής) φιλίας μεταξύ των θεολόγων, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, αλλά και η παροχή οικονομικών ενισχύσεων ....
........
Στο πνεύμα αυτό κινείται και η Ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, χρησιμοποιείται δε και εδώ η ίδια πρόφαση: Διάλογο κάνουμε, ισχυρίζονται, δεν αλλάζουμε την πίστη μας! Και ναι μεν ο διάλογος ως «αγαπητική έξοδος» προς τον άλλο (όπως λέγουν στη γλώσσα τους οι οικουμενισταί) είναι ευλογημένος. Εδώ όμως από ετών ο διάλογος νοείται ως «αμοιβαία αναγνώριση» και όχι συνάντηση στην Αλήθεια, τον ένα Χριστό δηλαδή, όπως παραδίδεται στον λόγο και την πολιτεία των Αγίων μας.
.........
Ο σκοπός της υπάρξεως του Π.Σ.Ε. δεν ήταν άλλος, τελικά, από την νεοποχική Πανθρησκεία, κάτι, που απεσαφηνίσθη πλέον με πληρότητα στην εποχή μας. Ερωτούμε τους υψιπέτες αγαπολόγους και λυρικούς ωραιολογους (κατά παπα-Γιάννη Ρωμανίδη) συναδέλφους: Είναι αυτό «έξοδος αγάπης» προς τους άλλους ή (αυτό)υποδούλωση της Ορθοδοξίας στην πολυπρόσωπη και πολυώνυμη πλάνη; Βέβαια δεν είναι η Ορθοδοξία των Πατέρων ημών που υποδουλώνεται, αλλά η ήδη υπόδουλη στα πάθη μας (συμφέροντα κ.λπ.) κακοδοξία μας, που υποκρίνεται την Ορθοδοξία.
.........
Όταν οι οικουμενιστές μας απορρίπτουν ως φανατικούς και φονταμενταλιστές, συναπορρίπτουν και τους Αγίους μας, των οποίων την στάση ταπεινώς μιμούμεθα. Αλλά και αυτόν τον Κύριον, ο Οποίος, μη θέλοντας να συνάξη οπαδούς, θυσιάζοντας την Αλήθεια, όταν ο λόγος Του εθεωρήθη «σκληρός» και πολλοί τον εγκατέλειψαν, εστράφη και στους έντρομους «δώδεκα» και τους ρώτησε: «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν»; ( Ιωάνν. 6, 48 έπ.). Αυτή είναι η δική μας «γραμμή», αγαπητοί αγαπολόγοι και ωραιολόγοι και όχι η «γραμμή» των συνθηκολογούντων με τους άρχοντες του κόσμου τούτου και μη γνησίων Ποιμένων μας.»
Προφανῶς κι ὁ μακαριστός π. Γεώργιος διαπνεόταν ἀπό «ζῆλον Θεοῦ οὐ κατ’ἐπίγνωσιν» ως πάλαι ποτέ.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Χριστός Ανέστη καλημέρα,μια ερώτηση να κάνω , τελικά οι καθολικοί είναι η δεν είναι αιρετικοί, έχουν μυστήρια, τι γίνεται, γιατί υπάρχουν πολλές απόψεις,η σωστή ποια είναι τελικά?
Ο Ρωμανίδης συμμετείχε στούς διαλόγους καί μάλιστα αναγνώρισε τήν ορθοδοξία τού μονοφυσιτισμού. Ποιός αντέδρασε;Δέχονταν τίς ομιλίες τού Ζηζιούλα σάν ορθόδοξες. Τότε; Ας τό αφήσουμε εδώ τό θέμα. Τό πρόβλημα είναι βαθύτερο από τό σχίσμα. ΑΦΟΡΆ ΑΚΡΙΒΏς ΤΌΝ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΌ.
Αληθώς Ανέστη. Και εμένα με έχει απασχολήσει το εάν είναι αιρετικοί; σε αυτό θα απαντήσουν οι πιο αρμόδιοι. Σε εκείνο στο οποίο μπορώ εγώ να σου απαντήσω είναι ότι στο Ευχολόγιον το Μικρό της Εκκλησίας της Ελλάδος, έκδοση της Αποστολικής Διακονίας. Λέει πως γίνεται δεκτός ένας οποίος έχει βαπτισθεί ως Καθολικός και θέλει να προσέλθει στην ορθοδοξία. Μας λέει για λίβελο και για άγιο Μύρο δεν μας λέει και πάλι για βάπτιση, δηλαδή 3 καταδύσεις. Καμιά αναφορά σε επαναβάπτιση. Συμπεραίνω ότι η Εκκλησία της Ελλάδος αποδέχεται το μυστήριο του βαπτίσματος των ρωμαιοκαθολικών. Για τα περαιτέρω δεν γνωρίζω, ας απαντήσουν οι αρμονικότεροι.
Το πρόβλημα είναι οι παλινδρόμηση ναι ,όχι ,ναι μεν αλλά ,γενικά στην εκκλησία.
Όπως λέει ο προηγ.σχολιαστης ,επειδή η πολιτική έχει υπερβεί την αληθινή πίστη.
Όταν είδα τους καρδινάλιους που δεν έχω τίποτα με τα πρόσωπα,δημόσια στη ακολουθία μπροστα μπροστά ,να παρακολουθούν την τελετή με τον Πούτιν, αμέσως ήρθε στο νου μου ,ο Ιερός Κανών της εν Λαοδίκεια ο στ' της Συνόδου αυτό το μη συγχωρείν τοις αιρετικοις εισεναι εις τον Οίκον Του Θεού επιμένοντας τη αιρέσει.
Και λέω κιεγω στον εαυτόν μου κ τον έρωτω εάν η Ρωσία ορθόδοξει κ ας μην έλαβε μέρος στην Κρήτη κ πήρε το αυτί μου κάτι περί οικ.πατριαρχειου.
Είναι τόσο λυπηρό να υπάρχει σχίσμα κ αυτά τα κάνει η επίδραση της αιρέσεως η οποία διαλύει το ενιαίο φρόνημα.Και μερικοί μου λένε τι πειράζει εάν μονοπλευρως έρχονται
Μήπως κ πιστέψουν,ορίστε όμως τι λέει ο Ι.Κανων πιο πάνω.
Μήπως όμως
Θα φθάσουμε στο " ει δε επετρεψεν αυτοίς ως κληρικοις ενεργήσε τι;"?????
Όταν ξεχνάς τους Κανόνες ,πέφτεις στο λάκκο στα σίγουρα.
Δεν ξέρω μπορεί κ εγώ κάπου να έχω ξεχάσει κάτι...
Χριστός Ανέστη!
«Ὁ διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων
καί ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης»
Περί τοῦ κορυφαίου θεολόγου τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα μακαριστοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη καί πρός ἄρση τῶν ἰσχυρισμῶν τοῦ «amethystos» μεταφέρω ἀποσπασματικά ἀπό τή διεύθυνση:
file:///C:/Users/User/Downloads/34-%CE%9A%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%20%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%85-83-1-10-20190605%20(3).pdf
Ὁ διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων
καί ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου
κ. Ἱεροθέου
Στόν διάλογο πού ἔγινε μεταξύ τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν Ἀντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτῶν) συμμετεῖχε ἐνεργῶς ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ Πρωτοπρ. π. Ἰωάννης Ρωμανίδης καί μάλιστα εἶχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ἔχοντας παρακολουθήσει τό θέμα ὁ ἴδιος ἀπό τήν ἀρχή μαζί μέ τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκι προσπάθησε νά βοηθήση νά ἀντιμετωπισθοῦν μερικά σημεῖα ὁρολογίας μέ σκοπό τήν ἐπαναφορά τῶν Ἀντιχαλκηδονίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά νά μή τούς προσεταιρισθῆ τό Βατικανό.
Ἔτσι ἔκανε μιά ἐργασία γιά τήν φράση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας «μία φύση τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένη» καθώς καί ἐπίσης μελέτησε τά Πρακτικά τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἀπέδειξε ὅτι ἡ βάση τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου αὐτῆς ἦταν τά Δώδεκα Κεφάλαια τοῦ ἁγίου Κυρίλλου καί ἐπί τῇ βάσει αὐτῶν ἑρμηνεύθηκε ὁ τόμος τοῦ Πάπα Λέοντος.
Μέ τόν τρόπο αὐτόν ἤθελε νά τονίση ὅτι καί οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι στηρίζονται στόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας γιά νά ἑρμηνεύσουν σωστά τήν Δ' Οἰκουμενική Σύνοδο. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀφ' ἑνός μέν θά ἀντιμετωπισθῆ ἡ θεωρία τοῦ νεοχαλκηδονισμοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ἀναίρεση τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς, καί ἡ Ε' ἑρμήνευσε διαφορετικά τήν Δ', ἀφ' ἑτέρου δέ νά πείση τούς Ἀντιχαλκηδονίους νά ἀποδεχθοῦν τήν Δ' Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος καί νά ἐπιστρέψουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅμως τελικά δέν ἐπιτεύχθηκε ὁ σκοπός αὐτός μέ εὐθύνη τῶν Ἀντιχαλκηδονίων.
Ἐπειδή μερικοί σχολιάζουν ἀρνητικά τίς προσπάθειες αὐτές τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδου, θά προσπαθήσω νά δείξω στήν συνέχεια ποιά ἦταν ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων, ποιές ἦταν οἱ ἀπόψεις τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν, ποιά ἦταν ἡ θεολογία τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη καί πῶς οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ὑπεχώρησαν, πράγμα πού ἔκανε τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη νά καταλάβη ὅτι οἰ Ἀντιχαλκηδόνιοι γιά νά γίνουν Ὀρθόδοξοι θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά δεχθοῦν τίς ἀποφάσεις τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διαφορετικά θά παραμείνουν στήν αἵρεσή τους.
.........
Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης συμμετεῖχε στόν διάλογο μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Ἀντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτῶν) μέσα ἀπό τήν βασική του θεωρία ὅτι ἄλλο εἶναι τά ἄρρητα ρήματα, ἡ ἴδια αὐτή ἡ ἐμπειρία, καί ἄλλο εἶναι τά κτιστά ρήματα, νοήματα καί εἰκονίσματα. Ἀκολουθοῦσε τούς Καππαδόκες Πατέρες καί τόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦσαν μέ βάση τήν ἀποκάλυψη τοῦ ἀσάρκου Λόγου στούς Προφῆτες καί τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου στούς Ἀποστόλους καί τούς Πατέρας. Στήν συνέχεια προσπαθοῦσαν νά ἐκφράσουν τήν ἐμπειρία αὐτή μέσα σέ σύγχρονους ὅρους γιά νά βοηθήσουν στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐπαναφέρουν τούς αἱρετικούς στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί νά καταργήσουν τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα.
Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης προσπαθοῦσε νά βρῆ τρόπο γιά τήν κατανόηση καί τήν χρήση τῆς ὁρολογίας, κάτι παρόμοιο πού ἔκανε ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μέ τόν Ἰωάννη Ἀντιοχείας, καί προέκυψαν οἱ λεγόμενες «Διαλλαγές», τό 433 μ.Χ., καί συμπεριελήφθησαν στά Πρακτικά τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Νομίζω στό σημεῖο αὐτό βλέπω τήν διαφορά τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη ἀπό ἄλλους Ὀρθοδόξους θεολόγους πού συμμετεῖχαν στόν διάλογο αὐτόν. Γιατί ὁ π. Ἰωάννης ἀντιμετώπισε τό θέμα αὐτό μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων καί ἔτρεφε μιά ἐλπίδα ὅτι μποροῦσε μέ μιά κατανόηση τῶν ὅρων νά βοηθήση στήν ἐπιστροφή τῶν Ἀντιχαλκηδονίων, ὅπως τό ἔλεγε στά τελευταῖα του χρόνια πρίν τόν θάνατό του.
............
Συνεχίζεται
Θ.Σ.
«Ὁ διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων
καί ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης»
Συνέχεια
«........
Ἔβλεπε καθαρά τήν διαφορά πού ὑπάρχει στήν ὁρολογία μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ἀντιχαλκηδονίων.
«Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά τούς προσάψουμε καταγγελίες βάσει τῆς δικῆς μας ὁρολογικῆς παραδόσεως, ἐνῶ αὐτοί ἔχουν ἄλλη ὁρολογία.
Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα τό βασικό, ὅτι ἔχουν ἄλλη ὁρολογία. Ἄλλο σημαίνει σ’ ἐμᾶς φύσις, ἄλλο σημαίνει σ’ αὐτούς φύσις. Αὐτό εἶναι τό βασικό πρόβλημα. Σέ μᾶς φύσις σημαίνει οὐσία, ἐνῶ σέ αὐτούς φύσις σημαίνει ὑπόσταση. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα.
Ὅταν ἐμείς λέμε "μία φύσις", αὐτοί ἐννοοῦν μία ὑπόστασις, ἀλλά ἐκεῖ δέν εἶναι τό πρόβλημα. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι "ἐκ δύο φύσεων". Ὁπότε ἐάν δεχθοῦμε τήν ταύτιση μεταξύ φύσεως καί ὑποστάσεως, τότε τό "ἐκ δύο φύσεων" σημαίνει δι’ αὐτούς "ἐκ δύο ὑποστάσεων", πού γιά μᾶς εἶναι αἵρεση. Διότι ὁ Χριστός δέν εἶναι "ἐκ δύο ὑποστάσεων" εἶναι "ἐκ δύο φύσεων". Εἶναι κάτι πού θέλει πολύ προσοχή.
Ἀλλ’ αὐτοί στήν ἀνθρωπολογία τους δηλαδή εἶναι ἐντάξει. Δεν ὑπάρχει φύσις χωρίς ὑπόσταση, οὔτε γιά μᾶς δηλαδή, ἀλλά με ἐξαίρεση τήν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ. Η ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι ἀνυπόσταστη, ἀλλά εἶναι ἐνυπόστατη, ὁπότε ἐξ ἀρχῆς ἔχει ὡς ὑπόσταση, τήν ὑπόσταση τοῦ Λόγου, ὁπότε εἶναι ἐνυπόστατη, δέν εἶναι αὐθυπόστατη».
Ὅμως, παρά τίς προσπάθειές του νά ἐπαναφέρη τούς Ἀντιχαλκηδονίους στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί νά μή προσπέσουν στίς ἀγκάλες τοῦ Πάπα, ἐν τούτοις δέν εὐοδώθηκαν οἱ προθέσεις του, οἱ ὁποῖες ξεκίνησαν ἀπό ἀγαθά αἰσθήματα καί ὄχι ἀπό σκοπιμότητες. Νόμιζε ὅτι ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι δώσουν τήν πραγματική ἑρμηνεία τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἑνωτικοῦ ἔργου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας καί ὅταν οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἀποδεχθοῦν ὅτι ἡ βάση τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν Χαλκηδόνα, ἦταν ἡ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου, τότε θά ἀποδεχθοῦν τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὁπότε θά ἐπέλθη ἡ ἕνωση μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Ἀντιχαλκηδονίων.
Θεωροῦσε ὅτι ὁ διάλογος πρέπει νά στηριχθῆ στήν ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, στήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλά μέσα ἀπό τίς ὀρθόδοξες προϋποθέσεις, πού εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση. Μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική θά γινόταν ἀντιληπτό ὅτι ἄλλο εἶναι τό μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τά ἄρρητα ρήματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ἄλλο εἶναι τά κτιστά ρήματα, νοήματα καί εἰκονίσματα.
Δυστυχῶς, διαψεύσθηκε ἀπό τήν πορεία τῶν θεολογικῶν διαλόγων, τόσο ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξων, γιατί δέν ἀκολουθοῦσαν τήν δική του ἀντίληψη στόν τρόπο τῶν προϋποθέσεων διά τῶν ὁποίων πρέπει νά γίνη ὁ διάλογος, ὅσο καί ἀπό πλευρᾶς τῶν Ἀντιχαλκηδονίων.
.............
Εἶναι φανερόν ὅτι ἀπό τόν διάλογο αὐτόν ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔμεινε ἀπογοητευμένος, ἀφοῦ οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι δέν ἀποδέχθησαν τελικά τήν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, γιά τήν ὁποία ἐκεῖνος ἔκανε τόσο μεγάλο ἀγώνα ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή στηρίχθηκε στήν θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου καί δέν τήν ὑπονόμευσε, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι. Καί αὐτή ἡ ἀπογοήτευσή του ἐκφράσθηκε πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του καί μοῦ τό ἀνέφερε πολλές φορές κατά τίς προφορικές συνομιλίες μας.
Αὐτό δείχνει ὅτι στούς θεολογικούς διαλόγους δέν προσφέρει τίποτε ἡ διπλωματία, πού εἶναι ἀναγκαία σέ πολιτικά θέματα, ὄχι ὅμως σέ ἐκκλησιαστικά καί θεολογικά ζητήματα. Πρέπει νά παραμείνη σταθερή ἡ ὁρολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἡ ἑρμηνεία τους πού δίνεται ἀπό τούς θεουμένους Πατέρες.»
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Ο αγώνας πρέπει να γίνεται αλλά τον ένδοξον δεν πραγματεύεται έλεγε ο αγ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ!
Παρόλα αυτά υπάρχουν θεολογικά θέματα τα οποία χρειάζονται αποσαφήνιση .
Αλλά αυτά γίνονται εν αποκαλύψει θείου φωτισμού και κοινών εννοιών των θεουμενων Πατέρων σε σχέση με τη συνολική ερμηνεία των προηγούμενων αγίων θεοφόρων Πατέρων.
Τονίζει λοιπόν ο άγιος πατήρ της εκκλησίας ότι δεν είναι δυνατόν να τύχουν θείας εκλάμψεις οι εκτός Αγίου Βαπτίσματος σοφοί.
Αφού οι κεκαθαρμενοι γνωρίζουν βαθύτερα το θείον .
Και εμείς δίνουμε μεγάλη αξία σε αυτη την ποιότητα των θέσεων!!!
Αληθώς Ανέστη!
Καλή μετάνοια μας!
Aγαπητέ Ορθόδοξε ο Ιερόθεος Βλάχος δέν αξιόπιστος μάρτυρας τών πραγμάτων. Υπάρχει η διαμαρτυρία καί η καταγγελία τής Μονής Γρηγορίου, του Γ. Καψάνη. Σήμερα η Καθολική εκκλησία έχει προσαρμοστεί στίς ανάγκες τής ενώσεως. Εχουν αφαιρεθεί τά εμπόδια πού έθεσαν οι Ορθόδοξοι στούς διαλόγους διότι τό σχίσμα αντιμετωπίστηκε θεσμικά καί θεσμικά δέν υφίσταται σχίσμα. Ο κλήρος μέ τήν καινοτομία τού Ζηζιούλα αντκατοπτρίζει τήν ιεραρχική πυραμίδα τού παπισμού. Η αιτία τής ρήξεως, τό Φιλιόκβε, θάφτηκε.Τόσο ώστε τό σχίσμα παρουσιάζεται σάν πολιτική αντιπαράθεση. Οι γίγαντες τής ορθοδοξίας, μαθητές εμμέσως ή αμέσως τού Φλωρόφσκι απέτυχαν τόσο ώστε η ενωση βρίσκεται πρό τών πυλών.Ο σχωρεμένος ο παπα Γιώργης υπήρξε πρωταθλητής στόν αγώνα μετ' εμποδίων πού αγωνίστηκε η πληγωμένη από τόν Τρεμπέλα ορθοδοξία. Οι Πατέρες τής Εκκλησίας δέν έλαβαν μέρος. Τά λέμε.
Δημοσίευση σχολίου