«ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Η ΑΦΟΡΜΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Ο κ. Στ. Ζουμπουλάκης καταθέτει αλήθεια
πικρή, αλλά Αλήθεια ! Ελληνική απόδειξη επ’ αυτού, το πόσο ζημιώθηκε η Εκκλησία
από τη συμπόρευση με την Απριλιανή Δικτατορία-1967-αλλά και ο υπέροχος
Πρωθιεράρχης προσωπικά. Και τωρινή, τα συμβαίνοντα στη Ρωσία, για τα οποία
μπορείτε να καταλάβετε πολλά, ακούγοντας λίγο π. Νικόλαο Λουδοβίκο στη σχετική
ανάρτηση-«Ου φονεύσεις».
Τώρα, αφήνουμε τον ψευδώνυμο Θεόδωρο
Σ.-«Όπου γάμος και χαρά … πρώτος ευγενώς γαλατικά», και τις υποταγμένες στο
πνεύμα του φοβερού τιμωρού Θεού της Π. Διαθήκης, του … «Θεού Τρομοκράτη», το
και νομικό και δικανικό από δυτικής πλευράς-«Έγκλημα-τιμωρία». Στην Καινή Διαθήκη κινούμαστε στο εντελώς
άλλο πνεύμα, αυτό της ανυπέρβλητης Αγάπης του Θεού !
Προσέχουμε από την αρχή τούτο το απλό. Τρίτη λέξη στο «Πιστεύω», είναι η λέξη, «Πατέρας»- «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα»-που από μόνη της κατεβάζει αυταπόδεικτα ως γεγονός, ουσία και πραγματικότητα την Αγάπη- «Ο Θεός Αγάπη εστί». Και πόση Αγάπη; Τόση που να φτάνει και στη θυσία του παιδιού του-«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν-εμπιστευόμενος προσωπικά, ήτοι ανταποκρινόμενος σ’ αυτήν την αγάπη-… έχη ζωήν αιώνιον». Και ο Ιησούς Χριστός επικυρώνει. «Μείζονα ταύτης Αγάπην ουδείς έχει …». Πράγματα που σημαίνουν ότι στην Καινή Διαθήκη κινούμαστε-το επαναλαμβάνω ενσυνείδητα-σε άλλο επίπεδο, αυτό του Θεού της ανυπέρβλητης Αγάπης.
Προσέχουμε και τα εξής ακόμα πιο απλά. Όταν
ο Χριστός λέει. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», προσθέτει. «Απαρνησάσάσθω
εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». «Ακολουθήτω μοι», πού;
Στο Σταυρό, στη θυσία, ως το ακραίο όριο της υπέρτατης Αγάπης ! Είσαι, δηλαδή,
μαζί μου έτοιμος και για μια τέτοια
Αγάπη, έτοιμος να Σταυρωθείς όπως Εγώ. Φυσικά όχι έτοιμος για …
«αγαπώ»-«ευσεβολογία» ! Απαγγέλλω το Πιστεύω κι … «ομολογώ», και βγαίνω από το
Ναό, και πιάνω τον αδελφό μου από το λαιμό να τον πνίξω.
Προσέχουμε επίσης ότι. Όταν ο άσωτος γιός
γύρισε και ζήτησε ως κατάλαβε ότι αυτό του άξιζε μια θέση δούλου -μετάνοια- για
να φάει λίγο ψωμί και να ζήσει, ο Πατέρας που
έτρεξε πρώτος και τον αγκάλιασε-αποδέχτηκε και υποδέχτηκε-τον αποκατέστησε
ως ήταν πριν γιος του. «Τον έντυσε με τα ρούχα και τα παπούτσια του παιδιού
του, του έδωσε το οικογενειακό δαχτυλίδι, αποκατέστησε σε αγάπη τα δυο αδέλφια,
έσφαξε το νεαρό σιτεμένο μοσχάρι, και κάθισαν στο τραπέζι της χαράς και της
αγάπης όλοι μαζί. Αυτά είναι να συμβαίνουν στην Καινή Διαθήκη !
Πάμε τώρα σε επισφράγιση. Ο Απ. Παύλος
γράφει. «Ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός, ει δε υιός και κληρονόμος Θεού δια
Χριστού»- «Συνεπώς δεν είσαι πια δούλος, αλλά γιος, παιδί του Θεού. Και ως
παιδί του Θεού, κληρονόμος του δια του Χριστού»-Γαλ.4,7. Στην Καινή
Διαθήκη-Εκκλησία-συνδεόμαστε με το Θεό
μέσω της θυσίας του Χριστού ως παιδιά με Πατέρα, όχι ως δούλοι. Θέλετε
ακόμα ένα. «Η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ»-«Και η ζωή σας είναι
κρυμμένη μαζί το Χριστό στο Θεό»-Κολ.3,3.
Στα της πνευματικής καθοδήγησης από μέρους
των Ιερέων «Πνευματικών»-και αφήνω απ’ έξω των Γερόντων και τα περί Γεροντισμού
ίνα μη εισέλθω εις πειρασμόν κι επαναφέρω τα εκ της επιδημίας Κόβιτ19 φοβερά-οφείλω να είμαι και θα είμαι
προσεκτικός. Θα ερωτήσω μόνο και απλώς, με ευδιάκριτη βέβαια την απάντηση στην
ερώτηση εντός. Λοιπόν, να βοηθήσουν τον
πιστό να κάνει τι; Να τον βοηθήσουν να μορφώσει μέσα του ώριμο Χριστό !- «Εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού,
ίνα μηκέτι ώμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντί ανέμω της
διδασκαλίας»-«Έτσι θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο
της είναι ο Χριστός. Δε θα ήμαστε πια νήπια, δε θα κλυδωνιζόμαστε, και δε θα
μας πηγαίνει πέρα δώθε ο άνεμος της κάθε διδασκαλίας»-Εφ.4,13- ή να τον κάνουν υποχείριο και τυφλό
ενεργούμενο δικών τους απωθημένων και υπεραναπληρώσεων;
******
*** ******
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούση της φωνής μου και
ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός
μετ’ εμού»-Και από την ωραιότατη νεοελληνική μεταγλώττιση Γ.
Σεφέρη. «Ιδού στάθηκα μπροστά στη θύρα και την κρούω. Αν κανείς ακούσει τη φωνή
μου και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί
μου»-Απ.3,20.
Είναι το τελευταίο, το και πιο απλό, και ποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό ! Αυτή είναι η νέα δυναμική και ωραία ατμόσφαιρα της Καινής Διαθήκης, της Εκκλησίας, αυτή είναι η ευδιάκριτη δια γυμνού οφθαλμού Ελευθερία της Αγάπης του Ιησού Χριστού ! Εικόνα και γεγονός ! Και, «ο δυνάμενος χωρείν, χωρείτω» ! Το κλειδί πάντα είναι από μέσα, είναι εντός ! Είναι στην προσωπική σχέση του μέτρου της αγάπης του για το Χριστό, του μέτρου της ευθύνης καθενός !
Αθανάσιος Κοτταδάκης
4 σχόλια:
Είναι τοις πάσι γνωστόν ότι η αγάπη αποτελεί βασική διδασκαλία του Ιησού και δη η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους. Η αγάπη «είναι η πόρτα που μπαίνει μέσα στην καρδιά μας ο Θεός και παράλληλα η πόρτα του ουρανού που μπαίνουμε εμείς στη ζωή του Θεού» (π. Δανιήλ Αεράκης). Ο Απ. Παύλος ως πρώτο καρπό του Αγίου Πνεύματος αναφέρει την αγάπη: «Ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά….κλπ.» (Γαλ.5,22). Πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει στη ζωή του αγάπη. Η αγάπη δεν έχει καμιά σχέση με τον φόβο, γιατί «Η τέλεια αγάπη διώχνει τον φόβο. Γιατί ο φόβος σχετίζεται με την τιμωρία κι όποιος φοβάται την τιμωρία, δείχνει πως δεν έχει φτάσει στην τέλεια αγάπη».. Σε τελευταία ανάλυση όπως γράφει στην αρχή του άρθρου του ο κ. Κοτταδάκης «κινούμαστε στο εντελώς άλλο πνεύμα, αυτό της ανυπέρβλητης Αγάπης του Θεού» ο άνθρωπος που αγαπά δεν φοβάται την τελική Κρίση, οποτεδήποτε κι αν συμβεί.
π. Νεόφυτος
Ο Γέροντας και ο Γεροντισμός είναι μια πληγή στην Εκκλησία των τελευταίων δεκαετιών. Στη περίοδο του κορονοϊού την έζησαν αρνητικότατα αρκετοί από εμάς. Παπάδες που εισήχθησαν στην Θεολογική με 3 όπως είχε πει ο Μεσογαίας Νικόλαος νομίζουν πως έγιναν θεολόγοι. Όχι μόνο θεολόγοι δεν είναι αλλά ούτε θεολογίσκοι. Διχάζουν τους ενορίτες σε παρατάξεις οπαδών όπως τα κόμματα το 80 άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος, αποφεύγουν να συλλειτουργήσουν μαζί. Αντί να σπέρνουν την αγάπη μεταξύ των ενοριτών σπέρνουν το μίσος των παρατάξεων. Θα πρέπει η Σύνοδος να καταδικάσει τον γεροντισμό και την αυθεντία της άποψης στους παπάδες. Θα πρέπει να αφαιρέσει την πνευματική πατρότητα από τους περισσότερους. Αντί να εξομολογούν καθοδηγούν, δηλαδή δεν δίδουν άφεση αμαρτιών, αλλά κοιτάνε πως θα φτιάξουν οπαδούς για το προσωπικό τους ίματζ. Δεν υπερβάλλω είμαι ένας απογοητευμένος ενορίτης. Που βλέπω να έχουμε 3 εφημέριους και ο καθένας να τραβάει τον δικό του δρόμο και να μας χωρίζει έτσι ώστε περισσότερο να πηγαίνουμε σε άλλες ενορίες, να μην γνωρίζουμε τους παπάδες από το να παραμείνουμε στην ενορία μας. Όταν δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους πώς θα διδάξουν την αγάπη σε μας;
Μια μικρή συμπλήρωση. Αν θέλετε, κρατείστε μέσα σας όσο μπορείτε πιο πολύ, και, στην καλύτερη θέση την τελευταία παράθεση από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, αυτή τη θαυμάσια, την υπέροχη εικόνα, γεγονός διαχρονικό. Αυτός είναι ο όλος Χριστός, αυτό το καθαρό πνεύμα-πράξη Του για την ελευθερία της συνειδήσεως. Δυνητικά αυτό και της Εκκλησίας Του. Και ανά-στοχαστείτε στα δυο απλά, πλην απαραίτητα παρακάτω.
1. Αυτό το «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;» του Χριστού στους Μαθητές που αναδείχνει ο κ. Στ, Ζουμπ., διαβάζεται σε σημερινή γλώσσα διαπρύσια ως εξής. «Ο Χριστός δε θέλει οπαδούς», «ούτε χειροκροτητές», «ούτε λόγια του αέρα», πιο πολύ, «ούτε διχαστές τύπου «Ορθοδοξία ή θάνατος», και άλλα παρόμοια, απότοκα δεινών, όχι σπάνια. Το ευτύχημα είναι ότι δεν άργησε να καλυφτεί από την απάντηση του Πέτρου στο όνομα όλων. «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα, ρήματα γαρ ζωής αιωνίου έχεις …»-Ιω.6,68.
2. Ο ιστορικός Χριστιανισμός-Εκκλησία-υπερασπίστηκε την ελευθερία της συνειδήσεως κάθε ανθρώπου καθαρά, ξάστερα, και αιμάτινα, πολύ αιμάτινα-«Νέφος Μαρτύρων»-τους τρεις πρώτους σε διωγμό αιώνες. Όχι όμως χωρίς απώλειες, ούτε μικρές σε αριθμό ή λίγες-«Πεπτωκότες». Από τη στιγμή όμως που ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας-«πλανητάρχης εποχής»-και ανέβασε τον ιστορικό Χριστιανισμό-Εκκλησία στην πρώτη θέση, το πράγμα γύρισε αλλιώς, και «θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου …»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Κάθε φορά που διαβάζω κείμενό σας λέω τι ωραία που τα γράφει. Πραγματικά τα κείμενά σας αποπνέουν μια θεολογία πραγματικότητας, προσγειωμένη στο σήμερα και εδραιωμένη στην Πατερική και την Αγιογραφική διδασκαλία. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει ο κόσμος ακούει τα χωρίς ειρμό λόγια των απροετοίμαστων που ποντάρουν στο ράσο που φορούν, και στο ρόλο του γέροντα. Αυτοί οι γκουρού της ορθοδοξίας δεν έμαθαν το τι θα πει αγάπη όσο και να τους κτυπά ο Χριστός την πόρτα για να τους φωτίσει αυτοί θα παραμείνουν έγκλειστοι στο ναρκισσιστικό εγώ τους. Είναι χαμένοι από χέρι και τραβούν στην κόλασή τους και τους οπαδούς που έχουν αγκιστρωθεί σε αυτούς και όχι στην Εκκλησία δηλαδή στον Χριστό.
Δημοσίευση σχολίου