«ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Η ΑΦΟΡΜΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Ο κ. Στ. Ζουμπουλάκης καταθέτει αλήθεια
πικρή, αλλά Αλήθεια ! Ελληνική απόδειξη επ’ αυτού, το πόσο ζημιώθηκε η Εκκλησία
από τη συμπόρευση με την Απριλιανή Δικτατορία-1967-αλλά και ο υπέροχος
Πρωθιεράρχης προσωπικά. Και τωρινή, τα συμβαίνοντα στη Ρωσία, για τα οποία
μπορείτε να καταλάβετε πολλά, ακούγοντας λίγο π. Νικόλαο Λουδοβίκο στη σχετική
ανάρτηση-«Ου φονεύσεις».
Τώρα, αφήνουμε τον ψευδώνυμο Θεόδωρο
Σ.-«Όπου γάμος και χαρά … πρώτος ευγενώς γαλατικά», και τις υποταγμένες στο
πνεύμα του φοβερού τιμωρού Θεού της Π. Διαθήκης, του … «Θεού Τρομοκράτη», το
και νομικό και δικανικό από δυτικής πλευράς-«Έγκλημα-τιμωρία». Στην Καινή Διαθήκη κινούμαστε στο εντελώς
άλλο πνεύμα, αυτό της ανυπέρβλητης Αγάπης του Θεού !
Προσέχουμε από την αρχή τούτο το απλό. Τρίτη λέξη στο «Πιστεύω», είναι η λέξη, «Πατέρας»- «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα»-που από μόνη της κατεβάζει αυταπόδεικτα ως γεγονός, ουσία και πραγματικότητα την Αγάπη- «Ο Θεός Αγάπη εστί». Και πόση Αγάπη; Τόση που να φτάνει και στη θυσία του παιδιού του-«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν-εμπιστευόμενος προσωπικά, ήτοι ανταποκρινόμενος σ’ αυτήν την αγάπη-… έχη ζωήν αιώνιον». Και ο Ιησούς Χριστός επικυρώνει. «Μείζονα ταύτης Αγάπην ουδείς έχει …». Πράγματα που σημαίνουν ότι στην Καινή Διαθήκη κινούμαστε-το επαναλαμβάνω ενσυνείδητα-σε άλλο επίπεδο, αυτό του Θεού της ανυπέρβλητης Αγάπης.
Προσέχουμε και τα εξής ακόμα πιο απλά. Όταν
ο Χριστός λέει. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», προσθέτει. «Απαρνησάσάσθω
εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». «Ακολουθήτω μοι», πού;
Στο Σταυρό, στη θυσία, ως το ακραίο όριο της υπέρτατης Αγάπης ! Είσαι, δηλαδή,
μαζί μου έτοιμος και για μια τέτοια
Αγάπη, έτοιμος να Σταυρωθείς όπως Εγώ. Φυσικά όχι έτοιμος για …
«αγαπώ»-«ευσεβολογία» ! Απαγγέλλω το Πιστεύω κι … «ομολογώ», και βγαίνω από το
Ναό, και πιάνω τον αδελφό μου από το λαιμό να τον πνίξω.
Προσέχουμε επίσης ότι. Όταν ο άσωτος γιός
γύρισε και ζήτησε ως κατάλαβε ότι αυτό του άξιζε μια θέση δούλου -μετάνοια- για
να φάει λίγο ψωμί και να ζήσει, ο Πατέρας που
έτρεξε πρώτος και τον αγκάλιασε-αποδέχτηκε και υποδέχτηκε-τον αποκατέστησε
ως ήταν πριν γιος του. «Τον έντυσε με τα ρούχα και τα παπούτσια του παιδιού
του, του έδωσε το οικογενειακό δαχτυλίδι, αποκατέστησε σε αγάπη τα δυο αδέλφια,
έσφαξε το νεαρό σιτεμένο μοσχάρι, και κάθισαν στο τραπέζι της χαράς και της
αγάπης όλοι μαζί. Αυτά είναι να συμβαίνουν στην Καινή Διαθήκη !
Πάμε τώρα σε επισφράγιση. Ο Απ. Παύλος
γράφει. «Ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός, ει δε υιός και κληρονόμος Θεού δια
Χριστού»- «Συνεπώς δεν είσαι πια δούλος, αλλά γιος, παιδί του Θεού. Και ως
παιδί του Θεού, κληρονόμος του δια του Χριστού»-Γαλ.4,7. Στην Καινή
Διαθήκη-Εκκλησία-συνδεόμαστε με το Θεό
μέσω της θυσίας του Χριστού ως παιδιά με Πατέρα, όχι ως δούλοι. Θέλετε
ακόμα ένα. «Η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ»-«Και η ζωή σας είναι
κρυμμένη μαζί το Χριστό στο Θεό»-Κολ.3,3.
Στα της πνευματικής καθοδήγησης από μέρους
των Ιερέων «Πνευματικών»-και αφήνω απ’ έξω των Γερόντων και τα περί Γεροντισμού
ίνα μη εισέλθω εις πειρασμόν κι επαναφέρω τα εκ της επιδημίας Κόβιτ19 φοβερά-οφείλω να είμαι και θα είμαι
προσεκτικός. Θα ερωτήσω μόνο και απλώς, με ευδιάκριτη βέβαια την απάντηση στην
ερώτηση εντός. Λοιπόν, να βοηθήσουν τον
πιστό να κάνει τι; Να τον βοηθήσουν να μορφώσει μέσα του ώριμο Χριστό !- «Εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού,
ίνα μηκέτι ώμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντί ανέμω της
διδασκαλίας»-«Έτσι θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο
της είναι ο Χριστός. Δε θα ήμαστε πια νήπια, δε θα κλυδωνιζόμαστε, και δε θα
μας πηγαίνει πέρα δώθε ο άνεμος της κάθε διδασκαλίας»-Εφ.4,13- ή να τον κάνουν υποχείριο και τυφλό
ενεργούμενο δικών τους απωθημένων και υπεραναπληρώσεων;
******
*** ******
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούση της φωνής μου και
ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός
μετ’ εμού»-Και από την ωραιότατη νεοελληνική μεταγλώττιση Γ.
Σεφέρη. «Ιδού στάθηκα μπροστά στη θύρα και την κρούω. Αν κανείς ακούσει τη φωνή
μου και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί
μου»-Απ.3,20.
Είναι το τελευταίο, το και πιο απλό, και ποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό ! Αυτή είναι η νέα δυναμική και ωραία ατμόσφαιρα της Καινής Διαθήκης, της Εκκλησίας, αυτή είναι η ευδιάκριτη δια γυμνού οφθαλμού Ελευθερία της Αγάπης του Ιησού Χριστού ! Εικόνα και γεγονός ! Και, «ο δυνάμενος χωρείν, χωρείτω» ! Το κλειδί πάντα είναι από μέσα, είναι εντός ! Είναι στην προσωπική σχέση του μέτρου της αγάπης του για το Χριστό, του μέτρου της ευθύνης καθενός !
Αθανάσιος Κοτταδάκης
15 σχόλια:
Είναι τοις πάσι γνωστόν ότι η αγάπη αποτελεί βασική διδασκαλία του Ιησού και δη η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους. Η αγάπη «είναι η πόρτα που μπαίνει μέσα στην καρδιά μας ο Θεός και παράλληλα η πόρτα του ουρανού που μπαίνουμε εμείς στη ζωή του Θεού» (π. Δανιήλ Αεράκης). Ο Απ. Παύλος ως πρώτο καρπό του Αγίου Πνεύματος αναφέρει την αγάπη: «Ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά….κλπ.» (Γαλ.5,22). Πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει στη ζωή του αγάπη. Η αγάπη δεν έχει καμιά σχέση με τον φόβο, γιατί «Η τέλεια αγάπη διώχνει τον φόβο. Γιατί ο φόβος σχετίζεται με την τιμωρία κι όποιος φοβάται την τιμωρία, δείχνει πως δεν έχει φτάσει στην τέλεια αγάπη».. Σε τελευταία ανάλυση όπως γράφει στην αρχή του άρθρου του ο κ. Κοτταδάκης «κινούμαστε στο εντελώς άλλο πνεύμα, αυτό της ανυπέρβλητης Αγάπης του Θεού» ο άνθρωπος που αγαπά δεν φοβάται την τελική Κρίση, οποτεδήποτε κι αν συμβεί.
π. Νεόφυτος
Ο Γέροντας και ο Γεροντισμός είναι μια πληγή στην Εκκλησία των τελευταίων δεκαετιών. Στη περίοδο του κορονοϊού την έζησαν αρνητικότατα αρκετοί από εμάς. Παπάδες που εισήχθησαν στην Θεολογική με 3 όπως είχε πει ο Μεσογαίας Νικόλαος νομίζουν πως έγιναν θεολόγοι. Όχι μόνο θεολόγοι δεν είναι αλλά ούτε θεολογίσκοι. Διχάζουν τους ενορίτες σε παρατάξεις οπαδών όπως τα κόμματα το 80 άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος, αποφεύγουν να συλλειτουργήσουν μαζί. Αντί να σπέρνουν την αγάπη μεταξύ των ενοριτών σπέρνουν το μίσος των παρατάξεων. Θα πρέπει η Σύνοδος να καταδικάσει τον γεροντισμό και την αυθεντία της άποψης στους παπάδες. Θα πρέπει να αφαιρέσει την πνευματική πατρότητα από τους περισσότερους. Αντί να εξομολογούν καθοδηγούν, δηλαδή δεν δίδουν άφεση αμαρτιών, αλλά κοιτάνε πως θα φτιάξουν οπαδούς για το προσωπικό τους ίματζ. Δεν υπερβάλλω είμαι ένας απογοητευμένος ενορίτης. Που βλέπω να έχουμε 3 εφημέριους και ο καθένας να τραβάει τον δικό του δρόμο και να μας χωρίζει έτσι ώστε περισσότερο να πηγαίνουμε σε άλλες ενορίες, να μην γνωρίζουμε τους παπάδες από το να παραμείνουμε στην ενορία μας. Όταν δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους πώς θα διδάξουν την αγάπη σε μας;
Μια μικρή συμπλήρωση. Αν θέλετε, κρατείστε μέσα σας όσο μπορείτε πιο πολύ, και, στην καλύτερη θέση την τελευταία παράθεση από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, αυτή τη θαυμάσια, την υπέροχη εικόνα, γεγονός διαχρονικό. Αυτός είναι ο όλος Χριστός, αυτό το καθαρό πνεύμα-πράξη Του για την ελευθερία της συνειδήσεως. Δυνητικά αυτό και της Εκκλησίας Του. Και ανά-στοχαστείτε στα δυο απλά, πλην απαραίτητα παρακάτω.
1. Αυτό το «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;» του Χριστού στους Μαθητές που αναδείχνει ο κ. Στ, Ζουμπ., διαβάζεται σε σημερινή γλώσσα διαπρύσια ως εξής. «Ο Χριστός δε θέλει οπαδούς», «ούτε χειροκροτητές», «ούτε λόγια του αέρα», πιο πολύ, «ούτε διχαστές τύπου «Ορθοδοξία ή θάνατος», και άλλα παρόμοια, απότοκα δεινών, όχι σπάνια. Το ευτύχημα είναι ότι δεν άργησε να καλυφτεί από την απάντηση του Πέτρου στο όνομα όλων. «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα, ρήματα γαρ ζωής αιωνίου έχεις …»-Ιω.6,68.
2. Ο ιστορικός Χριστιανισμός-Εκκλησία-υπερασπίστηκε την ελευθερία της συνειδήσεως κάθε ανθρώπου καθαρά, ξάστερα, και αιμάτινα, πολύ αιμάτινα-«Νέφος Μαρτύρων»-τους τρεις πρώτους σε διωγμό αιώνες. Όχι όμως χωρίς απώλειες, ούτε μικρές σε αριθμό ή λίγες-«Πεπτωκότες». Από τη στιγμή όμως που ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας-«πλανητάρχης εποχής»-και ανέβασε τον ιστορικό Χριστιανισμό-Εκκλησία στην πρώτη θέση, το πράγμα γύρισε αλλιώς, και «θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου …»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Κάθε φορά που διαβάζω κείμενό σας λέω τι ωραία που τα γράφει. Πραγματικά τα κείμενά σας αποπνέουν μια θεολογία πραγματικότητας, προσγειωμένη στο σήμερα και εδραιωμένη στην Πατερική και την Αγιογραφική διδασκαλία. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει ο κόσμος ακούει τα χωρίς ειρμό λόγια των απροετοίμαστων που ποντάρουν στο ράσο που φορούν, και στο ρόλο του γέροντα. Αυτοί οι γκουρού της ορθοδοξίας δεν έμαθαν το τι θα πει αγάπη όσο και να τους κτυπά ο Χριστός την πόρτα για να τους φωτίσει αυτοί θα παραμείνουν έγκλειστοι στο ναρκισσιστικό εγώ τους. Είναι χαμένοι από χέρι και τραβούν στην κόλασή τους και τους οπαδούς που έχουν αγκιστρωθεί σε αυτούς και όχι στην Εκκλησία δηλαδή στον Χριστό.
Στην πρώτη μου νιότη μια ψυχή κάποιας ηλικίας μου έλεγε ότι η αγάπη εψύγη. Τώρα που ο καιρός περνάει το καταλαβαίνω. Την αγάπη δεν θα την βρεις στους ιερείς που μόνιμα έχουν τον ρόλο ου εισαγγελέα με το κατηγορώ χωρίς ποτέ να ρωτάνε οι ίδιοι τι κάνουν στην ζωή τους.
«...καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.»
(Λουκ. κγ΄43)
Ἀξιότιμε κ. Κοτταδάκη,
ἐν πρώτοις Χρόνια πολλά καί Καλό κι εὐλογημένο παρά Κυρίου τό νέο ἔτος.
Ἐπί τοῦ προκειμένου, ἕνα μόνο ἐρώτημα θά κάνω καί περιμένω τήν ἀπάντησή σας.
Γιατί, ἀφοῦ ὅπως πολύ σωστά γράφετε «Στην Καινή Διαθήκη κινούμαστε στο εντελώς άλλο πνεύμα, αυτό της ανυπέρβλητης Αγάπης του Θεού !» ὁ Κύριος ἐπί τοῦ Σταυροῦ συγχώρησε καί δέχτηκε στόν Παράδεισο ΜΟΝΟ τόν ἕνα ἀπό τούς δύο ληστές ἑνῶ τόν ἄλλο διά τῆς σιωπῆς Του τόν ἀπέρριψε στήν πιό κρίσιμη καί ὕστατη στιγμή τῆς ζωῆς του;
Παρακαλῶ γιά τήν τοποθέτησή σας ἐπ’αὐτοῦ.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Σε αυτή την εξαγγελία της συγχωρήσεως του Κυρίου πιστεύω και εγώ Θεόδωρε Σ. κάθε φορά που αμαρτάνω πηγαίνω στον Εσταυρωμένο και του λέω ‘Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου’ και τον ακούω να μου απαντάει ‘ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ’ το τί κάνει ο άλλος συναμαρτωλός είναι δικό του θέμα. Ας ζητήσει και αυτός το έλεός Του όπως εγώ.
Ο κ. Θεόδωρος Σ είναι της Παλαιάς Διαθήκης. Η Ζωή και η Διδασκαλία του Σωτήρα Χριστού της Καινής Διαθήκης τον αφήνουν αδιάφορο. Το ίδιο και η διδασκαλία των Πατέρων. Απλά μάλλον τα διάβασε αλλά δεν εμβάθυνε.
Για την ώρα θα αντευχηθώ τα αυτά για το 2025 στον με Γαλατική ευγένεια και ψευδώνυμο "Θεόδωρος Σ." σχολιαστή. Θα του πω ότι, η μισή αλήθεια για άλλους είναι μισή, άρα δεν είναι αλήθεια, και για άλλους είναι ένα ακέραιο ψέμα ! Ήγουν, αρκετά και ως εδώ ο έρωτας και το παιχνίδι μαζί της ! Αλλά και θα τον παραπέμψω στο Ιωάννη 6,37-"Τον ερχόμενο προς με ου, μη εκβάλω έξω", ως βασικό κλειδί με το οποίο, αν διαβάσει το διάλογο μεταξύ των δυο "κρεμασθέντων κακούργων" εις επήκοον του Χριστού, που από τους τρεις Συνοπτικούς διασώζει μόνο ο Ευαγγελιστής Λουκάς 23, 39-44, μπορεί, αν πέσουν τα λέπια απ' τα μάτια, το νου και την καρδιά του, να έχει και να καταλάβει την υπάρχουσα πλήρη και ακέραια η απάντηση ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
« ... στο Ιωάννη 6,37-"Τον ερχόμενο προς με ου, μη εκβάλω έξω",»
Ἀξιότιμε κ. Κοτταδάκη,
σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν καλωσύνη σας νά ἀπαντήσετε στήν ἐρώτησή μου.
Ἀντιλαμβάνομαι πώς μέ αὐτή σας τήν τοποθέτηση παραδέχεστε ἐμφανῶς τήν ὕπαρξη ἑνός προαπαιτούμενου («βασικό κλειδί» τό λέτε ἐσεῖς) πού ἡ ἀναγκαία χρήση του καταρρίπτει τόν ἰσχυρισμό σας περί «ἀγάπης χωρίς ὄρια» ἑνῶ ταυτόχρονα ἀνοίγει διάπλατα τἰς ἀγκάλες τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν.
Καί ποιό εἶναι αὐτό τό προαπαιτούμενο, αὐτό τό «βασικό κλειδί», αὐτή ἡ προϋπόθεση πού ἀπαιτεῖται γιά νά καταστεῖ δυνατή ἡ διαβεβαίωση καί ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ὅτι ὅποιος προστρέχει σ’Αὐτόν δέν θά τόν ἀπορρίψει;
Τί εἶναι αὐτό πού μᾶς δείχνει πώς ἡ ἀγάπη Του δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη;
Εἶναι ἡ φράση «τόν ερχόμενο πρός με».
Μέσα σ’αὐτή τή φράση κρύβεται καί παράλληλα ἐκδηλώνεται τό «θέλω» μας, ἡ δική μας προαίρεση, ἡ δική μας προδιάθεση, ἡ δική μας βούληση γιά κίνηση πρός συνάντησή Του.
Αὐτή εἶναι ἡ βασική, βασικότατη προϋπόθεση πού ἄνευ αὐτῆς εἶναι ἀδύνατο νά ἐκδηλωθεῖ ἡ ἀγάπη Του.
Καί ποιός εἶναι ὁ ἐρχόμενος πρός τόν Κύριο;
Πῶς πιστοποιεῖται καί βεβαιώνεται τό «θέλω» μας καί ἡ κίνησή μας πρός Αὐτόν;
Μᾶς τό λέι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἀμέσως πιό κάτω:
«... πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον...» (Ἰω. στ΄40).
Ἰδού ἡ ἀπόδειξη τοῦ ποιός εἶναι ὁ ἐρχόμενος πρός τόν Κύριο.
Εἶναι ὁ «θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν».
Εἶναι αὐτό πού ἔκανε ὁ ἕνας ληστής μέ τό «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» καί δέν ἀπορρίφθηκε, δέν περιφρονήθηκε, δέν ἀγνοήθηκε οὔτε ἀποδοκιμάστηκε.
Πίστεψε στόν Κύριο, ὁμολόγησε καί σώθηκε.
Τό ἴδιο ἔγινε καί στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου πού φέρατε ὡς παράδειγμα.
Ἄν δέν ἔκανε τήν κίνηση ὁ ἄσωτος υἱός πῶς θά ἐκδηλωνόταν ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα του πρός αὐτόν;
Νά λοιπόν ἡ πρωταρχική καί σημαντική προϋπόθεση τό «βασικό κλειδί» τοῦ «ξεκλειδώματος» τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι ἡ κίνησή μας καί ἡ ἐλπίδα μας πρός Αὐτόν, εἶναι ἡ πίστη μας στό Ὄνομά Του.
Εἶναι αὐτό πού μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:
«χωρὶς δὲ πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι· πιστεῦσαι γὰρ δεῖ τὸν προσερχόμενον τῷ Θεῷ ὅτι ἔστι καὶ τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν μισθαποδότης γίνεται. » (Ἑβρ.ια΄6).
Ἑρμηνεία Ἰωάννου Κολιτσάρα
«Χωρὶς δὲ τὴν πίστιν εἶναι ἀδύνατον νὰ εὐαρεστήσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεόν· διότι ἐκεῖνος ποὺ προσέρχεται εἰς τὸν Θεὸν πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ πιστεύσῃ πρῶτον μὲν ὅτι ὑπάρχει Θεός, καὶ δεύτερον, ὅτι ὁ Θεὸς ἀποδίδει πάντοτε τὸν δίκαιον μισθὸν εἰς ἐκείνους ποὺ τὸν ἀναζητοῦν καὶ προσέρχονται εἰς αὐτὸν καὶ τηροῦν τὸ θέλημά του.»
Ἡ σωτηρία μας ἀρχίζει καί τελειώνει μέ τήν πίστη μας στόν Χριστό, στόν ἀληθινό Θεό.
Αὐτή εἶναι τό «βασικό κλειδί» γιά νά ἀνοίξει ἡ θύρα τοῦ ἐλέους Του.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Γράφει ο Θεόδωρος συχνά τον διαβάζω όπως όλα τα σχόλια αλλά δεν δίνω μεγάλη σημασία διότι είναι ανώνυμο σχόλιο όπως το δικό μου. Ο Κοτταδάκης υπογράφει και τον γνωρίζει ο καθένας από εμάς από τα βιβλία του και την αρθρογραφία του. Εσύ Θεόδωρε είσαι άγνωστος και η υπογραφή σου δεν έχει αξία.
Τα ίδια και τα ίδια υπό το ψευδώνυμο «Θεόδωρος Σ.΄», και μια εδώ, και μια εκεί … παραπλανητικά. Και απορώ, ειλικρινά απορώ πώς απαντώ.
Ωστόσο και πάλι όλα από πρώτο χέρι, από τα ιερά γραπτά και για τους πιο απλούς μεταγλωττισμένα νεοελληνικά.
Εποχή της Καινής Διαθήκης-εποχή της Εκκλησίας-εποχή της Αγάπης, της Αγάπης του Θεού σε ανυπέρβλητο βαθμό ! Αυτό μόνο αυτό, όσο και όποιους κι αν ενοχλεί, είναι το Α και Ω ! Το Κυρίαρχο ! «Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κύμβαλου αλαλαγμός .. Κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα»-1Κορ.13,1κε.
1. «Ο Θεός είναι Αγάπη, κι όποιος ζει μέσα στην αγάπη ζει μέσα στο Θεό, κι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν». 1η Επιστολή Ιωάννη 4,16.
2. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή Υιό του για να μη χαθεί όποιος τον εμπιστεύεται-ανταποκρίνεται σ’ αυτή του την αγάπη-αλλά να έχει ζωή αιώνια»-Ιωάννη 3,16.
3. «Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του»-Ιωάννη 15,13
4. Και το επιστέγασμα. «Αυτή είναι η δική μου εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα»-Ιωάννη 15,12.
Πάμε και στα γεγονότα της Σταύρωσης. Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος γράφουν ότι, περαστικοί, Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίοι, αλλά και οι δυο ληστές ειρωνεύονται, περιγελούν, βρίζουν το Χριστό στο Σταυρό-Ματ.27,38κε, Μαρ.15,20κε. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς-23,32κε-γράφει αλλιώς, και ιδού.
«Όταν έφτασαν στο μέρος που ονομαζόταν «Κρανίο» σταύρωσαν εκεί το Ιησού και τους δυο κακούργους, τον ένα στα δεξιά του και τον άλλον αριστερά … Ο λαός στεκόταν κι έβλεπε. Μαζί μ’ αυτούς οι άρχοντες κορόιδευαν κι έλεγαν. «Τους άλλους τους έσωσε, ας σώσει τώρα και τον εαυτό του, αν αυτός είναι ο Μεσσίας, ο εκλεκτός του Θεού» … Ο Ιησούς έλεγε. «Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν» !
«Ένας από τους κακούργους που ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλασφημούσε και του έλεγε. «Εάν εσύ είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Ο άλλος στράφηκε σ’ αυτόν, τον επιτίμησε και του είπε. «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως κι εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι αυτά που κάναμε, αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό». Και στον Ιησού έλεγε. «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Ιησούς του απάντησε. «Σε βεβαιώνω πώς σήμερα κιόλας είσαι μαζί μου στον παράδεισο».
Μέσα στο πανδαιμόνιο της θρασύδειλης κοροϊδίας, και αφήστε του αφόρητου Σταυρικού πόνου, που ήταν και πρωτοφανής για τον αναμάρτητο Ιησού, φορτωμένο τις αμαρτίες απάντων στους ώμους … Και ο Θεός έβαλε ν’ ακουστεί μια φωνή συμπαράστασης, ναι μάλιστα, από έναν δίκαια σταυρωμένο ως ληστή, για τον μοναδικά Αθώο, άρα άδικα Σταυρωμένο ! Που συνέχιζε να αγαπάει από υπερβολής εις υπερβολήν ώστε να παρακαλεί. «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν».
Καθένας μπορεί να συναγάγει ό, τι δει.
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Υ,Γ. Παράκληση για έντονα στοιχεία όπου κι εγώ,
Θαυμάζω την ψυχραιμία του Θεόδωρου Σ.
Στη θέση του θα αντιδρούσα πιο έντονα.
Είναι άξιος επαίνου.
Το δικό σου σχόλιο δεν έχει αξία 10:47. Καμία.
«Εσύ Θεόδωρε είσαι άγνωστος και η υπογραφή σου δεν έχει αξία.»
Σέβομαι τήν ἀνωτέρω καλοπροαίρετη τοποθέτηση τοῦ Ἀνωνύμου 11 Ιανουαρίου 2025 στις 10:47 π.μ., καθόσον ἐκφράζει μιά ἐπιφύλαξη θά ἔλεγα σέ κάποιον ἄγνωστο πού τό μόνο χαρακτηριστικό του γνώρισμα εἶναι τό «Θεόδωρος Σ.».
Πίσω ἀπό αὐτό τό ὄνομα καί τί δέν μπορεῖ νά κρύβεται.
Ἀπό ἕνα ἁπλό πιστό μέχρι κάποιο σημαντικό πρόσωπο σέ κάποιο σπουδαῖο πόστο.
Ἀπό ἕνα οἰκουμενιστή πού δίνει μάχη γιἀ τόν ἐκσυγχρονισμό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέχρι ἕνα ζηλωτή (οὐ κατ’επίγνωσιν) πού ἐπιθυμεῖ νά μετατρέψει τήν Ἐκκλησία σέ τυπολατρεία.
Ἀκόμη, πίσω ἀπό αὐτή τήν ἀόριστη ὀνομασία «Θεόδωρος Σ.» μπορεῖ νά εἶναι ἕνας σχισματικός ἤ αἱρετικός ἤ καί ἄθεος, πού μέ πλάγιο καί ὕπουλο τρόπο μάχεται νά «περάσει» τίς θέσεις του.
Πράγματι καί τί δέν μπορεῖ νά κρύβεται!
Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι ἄλλη.
Κάτω ἀπό αὐτό τό ὄνομα, πού εἶναι πραγματικό κι ὄχι ψευδώνυμο, κρύβεται κάτι ἄλλο.
Κρύβεται ἕνας ἄθλιος κι ἐλεεινός τύπος, πού γιά νά μήν περιγράφω ὅλα τά κουσούρια του θά ἀναφέρω ἐπιγραμματικά πώς εἶναι καί φιλάργυρος καί φιλήδονος καί φιλόδοξος.
Αὐτές οἱ τρεῖς κατηγορίες πού περικλείουν ὅλα τά ἀνθρώπινα πάθη καί τίς ἀδυναμίες πού τυρρανοῦν τούς ἀνθρώπους καί δέν τούς ἀφήνουν νά δοῦν Θεοῦ πρόσωπο, κατατρώγουν καθημερινά κι ἐμένα.
Ἄν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ὡς τόν ἁμαρτωλότερο πάντων, ἐγώ ποῦ νά κρυφτῶ ὁ δύσμοιρος;
Καί μήν νομίσεις πώς ταπεινολογῶ, ὄχι!
Ἴσως νά εἶμαι καί πολύ χειρότερος ἀπό αὐτά, ἕνας ἀμετανόητος, πού συνεχῶς πέφτει στά ἴδια καί στά ἴδια σφάλματα.
Γιά ἕνα πρᾶγμα ὅμως κανείς δέν μπορεῖ νά μέ κατηγορήσει.
Γιά τήν πίστη μου.
Αὐτό τουλάχιστον μπορεί κάποιος νά τό διαπιστώσει, ἀπό τί ἄλλο, παρά ἀπό τά γραφόμενά μου.
Ὁπότε χαρακτηριστικό μου γνώρισμα δέν εἶναι μόνο τό «Θεόδωρος Σ.» ἀλλά καί τό τί γράφω, ὅπου ἐκεῖ γίνεται φανερό καί τό τί ἀκριβῶς πιστεύω.
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μᾶς διαβεβαιώνει:«Πᾶς ἄνθρωπος ἁγιάζεται διὰ τῆς ἀκριβοῦς ὁμολογίας τῆς πίστεως».
Σ’αὐτό ἐλπίζω κι ἐγώ.
Στήν ἀκριβή ὁμολογία πίστεως.
Αὐτό μᾶς χρειάζεται.
Τώρα γιά τά ὑπόλοιπα τά τῆς ζωῆς μας, τίς ἁμαρτίες μας καί τίς πτῶσεις μας, τούς ἀγῶνες μας καί τήν προσπάθειά μας, αὐτά τά ξέρει μόνο ὁ Θεός πού γνωρίζει ὄχι μόνο ἐπιφανειακά, τό τί δείχνουμε πώς εἴμαστε, ἀλλά τά βάθη καί τά κρύφια τῆς καρδιᾶς μας καί τούς κάθε λογῆς φανερούς καί ἀπόκρυφους λογισμούς μας.
Γιά τό λόγο αὐτό κι ἐλπίζουμε στό ἔλεός Του.
Ἀδελφέ μου ἀνώνυμε,
μετά ἀπό αὐτά κι ἄν ἰκανοποίησα καί ξεδιάλυνα πλήρως τούς καλοπροαίρετους ἐνδοιασμούς σου γιά τό ἄτομό μου, ἕνα πρᾶγμα σοῦ ζητῶ ἀπό τά βάθη τῆς ἁμαρτωλῆς καρδιᾶς μου.
Ἄν ὑπάρχει λίγος χῶρος νά μέ βάλης στήν προσευχή σου.
Τό ἔχω ἀνάγκη.
Μέ ἀγάπη Χριστοῦ,
ἱκέτης σου,
Θεόδωρος Σ.
ΥΓ
Ευχαριστίες στόν ἀξιότιμο κ. Ἀναστάσιο γιά τό σεβασμό πού δείχνει στή διατήρηση τῆς ἀνωνυμίας μερικῶν ἐκ τῶν ἀξιοτίμων ἀρθρογράφων καί ἀξιόλογων ἐπισκεπτῶν τοῦ ἱστολογίου «ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ».
Θ.Σ.
Δημοσίευση σχολίου