ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ - π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Οἱ Ἅγιοι Πάντες, ὡς καρπός τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, εἶναι οἱ προστάτες πάντων τῶν πιστῶν πού πίστεψαν καί πιστεύουν στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον.

Ἰδιαίτερη ἡ εὐλογία σήμερα ἀδελφοί μου, ὅπου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει καί τήν σύναξη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλά καί τήν μνήμην πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίων της. Γιορτάζει ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία· ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως ὅπου παρέχει στούς Ὀρθοδόξους τήν Ἄκτιστον Χάριν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσίου. Ἑορτάζει καί ἀπελευθερώνει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τήν ἀνυψώνει σύν Χριστῷ, στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἅγιοι, σεβαστή γερόντισσα, ἔγιναν μέ τήν ὑπακοή τους, μιμητές τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί κηρύττουν λέγοντες ὅτι ἔφθασε ἡ ἐπί τῆς γῆς ἔλευσις καί ἐγκαθίδρυσις τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν· «…πορευόμενοι δέ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».^[1]

Διετράνωσαν καί διατρανώνουν, ἕως τῆς συντελείας, στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ὅτι ἡ γνῶσις τῆς Ἀληθείας ὁδηγεῖ στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ δηλαδή μᾶς χαρίζει, διά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου· αὐτή εἶναι ὄντως ἡ πιό ἐχθίστη δουλεία, ἡ χειρίστη ἀποτυχία, ἡ ἀπόλυτη ἀπώλεια.

Οἱ Ἅγιοι Πάντες μέ τήν πράξη, τήν θυσία καί τόν λόγο τους, εἶναι αὐτοί πού μᾶς δυναμώνουν ὥστε νά φροντίζουμε μέ πίστη καί λαχτάρα νά γίνεται ζωή μας, ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση. Διδάσκουν ἐπίσης, αὐτήν τήν σωτήρια παράδοση νά τήν ἀφήνουμε ὡς ἀθάνατη περιουσία καί στούς μετά ἀπό ἐμᾶς πιστούς ὅπου θά εἶναι ἱκανοί νά τήν μεταδώσουν ὡς ζωντανή φλόγα στούς κληρονόμους τῆς Χάριτος.

 Συνεπῶς, ἔμαθαν καί μᾶς μαθαίνουν τούς ἁγίους πόθους τῆς καρδιᾶς καί τήν δύναμη τῆς ἁγιασμένης ψυχῆς μας, νά ἐναποθέτουμε στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε ἡ πορεία μας πρός τόν οὐρανό νά γίνεται καί νά τελειοῦται «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις».

Ὄμορφο καί ὡραῖο· κάλλος καί ἀρχοντιά εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ τόν Θεάνθρωπο· τότε καθίσταται εἰκόνα Θεοῦ. Φρονοῦμε, ἀδελφοί, ὅτι αὐτό διδάσκουν μέ τήν γιορτή τους σήμερα οἱ Ἅγιοι Πάντες· οἱ δικοί μας φίλοι καί ἀδελφοί. Ἡ φροντίδα γιά τήν σωτηρία μας, σ’ αὐτήν τήν περίπτωση, γίνεται μετ’ ἐπιστήμης. Ἡ ἁγιότητα εἶναι ὄντως ἡ ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν.

Οἱ Ἅγιοι μᾶς παρέχουν τρόπους καί μεθόδους γιά ἀνάσταση καί ἀνάταση πνευματική, ὥστε συνοδοιπόροι μέ τόν Σωτῆρα Χριστό, νά μήν φοβόμαστε πλέον. « …ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον»^[2]. Γι’ αὐτό πράγματι εἶναι ἀπαραίτητο τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἐκκλησίας, νά γίνεται προϋπόθεσις, ὥστε φωτισμένος ὁ νοῦς καί καθαρά ἡ καρδία νά γνωρίζει τό μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

Ἀπαραίτητη ἐν τούτοις, καθίσταται καί ἡ θεία Ἀποκάλυψις. Γιά νά κατανοήσουμε αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀπόστολος καί βίωσαν καί βιώνουν ἐμπειρικά οἱ Ἅγιοι Πάντες. Εἶπε: «Ὅτι ἡ ἀνθρωπίνῃ φύσις ἀνέβη ἀπό τήν μηδαμινότητά της στό μεγαλεῖο τῆς θείας μεγαλειότητας «ὑπεράνω» τῶν ἄνω δυνάμεων πού ἐκεῖ βρίσκεται μόνον ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Χριστός».

Σέ τέτοιο ὕψος ἐξύψωσε ἡ Ἅκτιστος Χάρις τόν ἄνθρωπο μέ τήν δύναμη τοῦ Ἀναστάντος καί Ἀναληφθέντος Χριστοῦ πού ἔπεμψε στήν Ἁγία Του Ἐκκλησία τόν Παράκλητο, τό πνεῦμα τῆς Ἀληθείας· τό γεγονός αὐτό ἑορτάζουμε σήμερα, δηλαδή τούς Ἁγίους τοῦ Παρακλήτου. Σαφῶς καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ξεκάθαρη.

Φρονοῦμε ὅτι μακριά ἀπό τόν Χριστό, τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, ὁ ἄνθρωπος καταντάει καί φθάνει  ἕως τόν Ἅδη. Ἕνα οἰκτρό ὑποκείμενο, δυστυχισμένο καί πονεμένο. Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα, γνωρίζουμε ὅτι γιά χάρη ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος ὥστε νά ἀποκαλύψει τόν ἑαυτό Του, δηλαδή τόν τέλειο ἄνθρωπο, τόν κατά πάντα ἅγιον· καί τήν ἴδια στιγμή νά μᾶς παράσχει ὅλα τά ἅγια μέσα, ὥστε ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ἐάν θέλει, θά μπορέσει νά οἰκοδομηθεῖ σέ τέλειο ἄνθρωπο, σέ ἅγιο τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπο.

Συνεπῶς ἀδελφοί, φρονοῦμε ὅτι ἐμπειρικά οἱ καθαροί στήν καρδιά γνωρίζουν, μέ τήν χάρη τῆς φωτοφανείας πού γίνεται μέσα τους, ὅτι ὑπάρχει ὁ ἀληθινός Θεός καί εἶναι Φῶς, μᾶλλον πηγή φωτός, νοεροῦ καί ἀΰλου, γι’ αὐτό καί εὐγνωμονοῦν Ἐκεῖνον πού φωτίζει καί χαρίζει τά ἀγαθά. Ἐκείνους δηλαδή τούς θέλοντας, πού διακρίνονται γιά τήν ἁγνεία, τήν ταπείνωση, τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τήν Δικαιοσύνη, τήν Ἀγάπη. Αὐτῶν καί τά ἅγια σκηνώματα μένουν ἄφθαρτα καί τά ἅγια λείψανα θαυματουργοῦν καί εὐωδιάζουν, γιατί δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπ’ αὐτά ἡ θεία Χάρις τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ.

Ἀκριβῶς ὅπως οὔτε ἡ θεότης δέν ἀποσπάστηκε ἀπό τό προσκυνητό σῶμα τοῦ Μεσσίου κατά τόν ζωοποιό θάνατό Του.

Οἱ Ἅγιοι Πάντες ἀδελφοί, σήμερα, μᾶς διηγοῦνται μέ τήν γιορτή τους καί τά θαύματά τους, τήν Δόξα πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό, στά ἅγια σκηνώματα, τά ἄφθαρτα καί στά ἅγια λείψανα, ὅπου ἡ εὐωδία καί ἡ θαυματουργία παραμένει σ’ αὐτά· καί ἀναδίδεται ἀπ’ αὐτά τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων καθώς καί οἱ διάφορες καί σωτήριες φανερώσεις-ἐπιφάνειες, πού γίνονται καί προσφέρονται δωρεάν σ’ ἐμᾶς, δι’ αὐτῶν.

Γιατί κατά τόν Μ.Βασίλειο, οἱ πνευματοφόρες ψυχές πού δέχτηκαν τήν ἔλλαμψη τοῦ Πνεύματος· καί οἱ ἴδιες γίνονται πνευματικές καί σέ ἄλλους μεταδίδουν τήν Χάρη. Ἀπό αὐτό προέρχεται ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό καί τέλος ἡ θέωση, πού εἶναι τό ἀκρότατο πού μπορεῖ νά ἐπιθυμήσει κανείς.

Σύμφωνα μέ τά ἀνωτέρω οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μᾶς κληροδότησαν στήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, τήν μόνην καί μοναδικήν ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον, ὅπου χωρίς αὐτήν, δέν ὑπάρχει ζωή, οὔτε ἁγιότητα. Γιατί τό νά ἀναγνωρίζει κανείς ἕνα Θεόν, αὐτό κατά τήν Γραφή^[3], εἶναι ρίζα ἀθανασίας καί τό νά γνωρίζει κανείς τό κράτος τῆς Τρισυπόστατης Μονάδος, αὐτό εἶναι πλήρης δικαιοσύνη.

Ἀνάλογα πρέπει νά ἐννοοῦμε καί αὐτό πού λέγεται στό Εὐαγγέλιο: «Αὐτό εἶναι ἡ αἰώνια ζωή γιά νά γνωρίζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι Ἐσένα, τόν μόνον Ἀληθινό Θεό, μέ τρεῖς ὑποστάσεις· Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα· κι Ἐκεῖνον πού ἀπέστειλες τόν Ἰησοῦν Χριστόν, μέ δύο φύσεις καί δύο θελήσεις»^[4].

Στόν Τρισυπόστατον, Μόνον, Ἀληθινόν Θεόν καί τόν Θεάνθρωπον Σωτῆρα Χριστόν, ἡ Βασιλεία καί ἡ Δόξα καί ἡ Λατρεία καί ἡ Προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ματθ. Ι΄,7)

[2][2](Α΄ Ἰωάν. δ΄,18)

[3](Σοφία Σολομῶντος15,3)

[4](Ἰωάν. 17, 3)