Καὶ ὕστερα; - «Κ.Π.»

Καὶ ὕστερα; 

«Κ.Π.»

Τὸ παίζαμε σκὲτς στὶς ψυχαγωγίες στὴν ἀγαπημένη μας Κατασκήνωση, ὅταν ἤμαστε παιδιά, καὶ γελούσαμε ἀθῶα μὲ τὶς παιδικές μας καρδοῦλες. Ἦταν μονόπρακτη ἡ σκηνή: Τὸ ἕνα παιδάκι ἔπαιζε τὸν ἔξυπνο δημοσιογράφο, ποὺ ἔκανε μὲ ἐπιμονὴ τὶς ἐρωτήσεις του. Τὸ ἄλλο ἔπαιζε τὸν ἔφηβο, ποὺ ἔκανε ὄνειρα γιὰ τὴ ζωή του, καὶ ἦταν τόσο σίγουρο ὅτι θὰ τὰ καταφέρει καὶ θὰ γίνει σπουδαῖος καὶ ἐπιτυχημένος.

- Πές μου, φίλε, τί θὰ γίνεις, ὅταν μεγαλώσεις;

- Θὰ τελειώσω τὸ Γυμνάσιο, μετὰ τὸ Λύκειο, πάντα θὰ εἶμαι ἀριστοῦχος!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ ἐπιτύχω στὸ Πανεπιστήμιο, στὴν ἀγαπημένη μου Νομική!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ πάω στρατὸ νὰ ὑπηρετήσω τὴν Πατρίδα μου!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ ἀνοίξω τὸ δικηγορικό μου γραφεῖο, θὰ εἶμαι σπουδαῖος δικηγόρος!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ χτίσω μία βίλα καὶ θὰ παντρευτῶ, μία ὄμορφη καὶ πλούσια γυναίκα!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ ἐργάζομαι καὶ θὰ φροντίζω τὴν οἰκογένειά μου!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ σπουδάσω τὰ παιδιά μου, θὰ τὰ παντρέψω!
- Κι ὕστερα;- Θὰ ἀσχοληθῶ πολὺ μὲ τὰ ἐγγόνια μου, μέχρι νὰ βροῦν τὸ δρόμο τους κι αὐτά!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ πάρω τὴ σύνταξή μου καὶ θὰ ἀπολαύσω τοὺς κόπους τῆς ζωῆς μου!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ κάνω πολλὰ ταξίδια, θὰ χορτάσω ξεκούραση καὶ χαρά!
- Κι ὕστερα;
- Θὰ γεράσω κι ἐγώ, βρὲ φίλε, ὅπως ὅλος ὁ κόσμος!
- Κι ὕστερα;
- Ἔχει κι ἄλλο ὕστερα; Δὲν ἔχει ἄλλο… Αὐτὸ δὲν τὸ ἔχω σκεφτεῖ!
- Κι ὕστερα; Ἐσὺ δὲν θὰ πεθάνεις; Ὅλος ὁ κόσμος κάποτε πεθαίνει…
- Αὐτό, φίλε μου, δὲν τὸ ἔχω σκεφτεῖ, οὔτε θέλω νὰ τὸ σκέφτομαι. Φοβᾶμαι!
- Κι ὕστερα, φίλε μου, ὕστερα ἀπὸ τὸ θάνατο, τί γίνεται; Ποῦ θὰ βρεθεῖς!
- Ἀδύνατον νὰ τὸ σκεφτῶ αὐτό, δὲν θέλω, δὲν μπορῶ…
- Αὐτὸ τό ὕστερα εἶναι τὸ σημαντικότερο! Πῶς δὲν τὸ ὀνειρεύτηκες, πῶς δέν τό σχεδίασες; Αὐτὸ τὸ ὕστερα ρυθμίζει τὴν αἰώνια ζωή! Ὡραία προγραμματίζεις ἐτούτη τὴ ζωὴ καὶ θὰ ἀγωνιστεῖς γιὰ νὰ τὴν κατακτήσεις. Γιὰ τὴν ἄλλη ζωὴ κανένα ὄνειρο, καμία σκέψη; Πῶς τήν ξέχασες; Δὲν ἐπιθυμεῖς τὸν Παράδεισο; Δὲν φοβᾶσαι τὴν κόλαση; Θὰ μοῦ πεῖς πὼς εἶσαι παιδὶ ἀκόμη. Θὰ τὸ σκεφτεῖς ὅμως μεγαλώνοντας;
Ξέρεις, φίλε μου. Τὸ ἔπαιζα τὸ σκὲτς στὸ σπίτι μου, ἔκανα πρόβες, πρὶν ἔρθουμε στὴν Κατασκήνωση, μπροστὰ στὸν παππού μου, τὸν πάπα-Παῦλο. Ἄκου τί μοῦ εἶπε:
-Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ὕστερα, παιδί μου, πρέπει νὰ τὸ σκεφτόμαστε πρῶτο ἀπὸ ὅλα τὰ ὄνειρά μας. Γιατί τότε ὅ,τι κάνουμε τὸ κάνουμε μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὸ φωτισμὸ καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως θέλει ὁ Θεός, γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», δὲν γράφει τὸ Εὐαγγέλιο; Νὰ χτίζουμε τὴ ζωή μας μὲ θεμέλιο τὸ Χριστό, τὸ Ἅγιο Θέλημά Του ὄχι τὸ δικό μας ἐγωιστικὸ θέλημα...
- Σ΄εὐχαριστῶ φίλε μου. Ἔχει δίκιο ὁ πάπα-Παῦλος, ὁ παππούς σου!