«Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε;;;»

Βλέποντας αυτό το σκίτσο -που μου έδειξε χθες φίλος Καθηγητής- συνειδητοποίησα ως ενός σημείου  την σημερινή πραγματικότητα. Ήλθαν στο νου μου οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ο σπουδαίος νομικός και συγγραφέας Πατρολογικών βιβλίων Μιχαήλ Αγγελίδης, σε περιπτώσεις αδιαφορίας του καθενός μας σε θέματα που μας ξέφευγαν χωρίς να τα διακρίνει η ελληνική κοινωνία ή και η Εκκλησία. Η μία λέξη ήταν «καθεύδει» (κοιμάται ύπνο βαθύ) και η άλλη «ρένχει» (ροχαλίζει).

Υπάρχουν μεταβολές των συνηθειών μας χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση από όλους μας. Κάποια πυροτεχνήματα από μερικούς μόνο για την λάμψη, και όχι φως και δράση κατά των όσων συμβαίνουν. Άκουσα προ ημερών την υφυπουργό κ. Βούλτεψη να λέει ότι υπάρχουν στην Ελλάδα 900.000 χιλιάδες νόμιμοι μετανάστες. Δηλαδή το 1/9 του πληθυσμού δεν έχουν καμιά σχέση με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα μας. Όλοι αυτοί μπορούν και κάνουν τις συνήθειες τους με το πρόσχημα της διαφορετικότητας, και όχι με τα όσα θέλει η συντεταγμένη πολιτεία και κοινωνία. Αν υπολογίσει κάποιος και τους παράνομους …  άστα να πάνε.

Όπως μας λέει το σκίτσο τα παιδιά μας, και όχι μόνο αυτά δεν ξέρουν σημαντικές ημερομηνίες εορτών, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά άλλα πράγματα ξενόφερτα όπως το χαλόουιν τα οποία δεν έχουν σχέση με την παράδοσή μας. Ευρισκόμενος στην Κύπρο, βλέπω εδώ και μέρες διακοσμητικές κολοκύθες με μαύρα καπέλα  σε πολλά σπίτια και μπαλκόνια. Στο δρόμο συναντάς παιδιά με βαψίματα προσώπου που σου δημιουργούν αποστροφή, καθώς και ενδυμασίες τρομακτικές. Θυμάμαι τον σπουδαίο ηθοποιό Αυλωνίτη που έλεγε την ατάκα «Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε;;;»

Μου έλεγε προχθές εκπαιδευτικός, ότι στην Μέση Εκπαίδευση όπου υπηρετεί, ρώτησε μαθητές του μετά την εορτή πότε ειπώθηκε το Όχι… η απάντηση το 1821, καθώς και άλλα τραγελαφικά που πονά η ψυχή από τα ακούσματα. Την ώρα της εθνικής εορτής παιδιά ελληνόπουλουλα δεν πρόσεχαν και  άλλων εθνοτήτων γελούσαν και δεν έδιναν σημασία. Πώς αυτά τα παιδιά θα γνωρίσουν ή θα ενσωματωθούν στην ελληνική πραγματικότητα. Πότε στα ελληνόπουλα θα μεταφερθεί η ιστορία, οι πόνοι, και οι καημοί του έθνους μας. Εμένα η Νόνα μου, μου μιλούσε για την Μικρά Ασία, και η Μητέρα μου για τα ιστορικά γεγονότα του Έθνους, και μου μετέφερε τα νάματα της πίστεως αφού ήταν χριστιανική με Μυστηριακή ζωή, ο δε Πατέρας μου την φιλοπατρία. Ως πότε θα υπάρχει η ανοχή; Αφού ζουν στην Ελλάδα ή την Κύπρο πρέπει να μάθουν την ιστορία μας τα ελληνόπουλα και τις συνήθειες μας οι μετανάστες. Δεν λέω να τις ακολουθούν, αλλά να τις γνωρίζουν και να έχουν σεβασμό, διαφορετικά ας επιστρέψουν στα μέρη τους.  

Μα τόση αδιαφορία από όλους μας για το αύριο της πατρίδας και όχι μόνο, αφού κοινή η διαπίστωση ότι και οι ναοί άδειασαν, βλέπεις μόνο χιονοσκέπαστα κεφάλια. Με πιάνει απογοήτευση που δεν βλέπω την μέση ηλικία στον ναό. Λένε μερικοί υπερορθόδοξοι ότι στο εξωτερικό οι αιρετικοί των χριστιανικών δογμάτων πουλάνε ή ενοικιάζουν τους ναούς τους επειδή δεν έχουν κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οσονούπο το ίδιο θα συμβεί και σε εμάς. Όλο για πληθούσα Εκκλησία ακούω να λένε οι ιερείς μας και στις φωτογραφίες που μου στέλνουν βλέπω αδειανά καθίσματα. Κάποτε οι αίθουσες ομιλιών χριστιανικών κηρυγμάτων δεν χωρούσαν τον κόσμο και τώρα αν συμπληρωθεί το 1/3 λεμέ ότι είχαμε κόσμο.

Δεν πάμε καθόλου καλά και δεν βλέπω καμιά αφύπνιση από πουθενά, οι πάντες  «καθεύδουν» και «ρένχουν».

Α.Κ.Κ.