Βλέποντας αυτό το σκίτσο -που μου έδειξε χθες φίλος Καθηγητής- συνειδητοποίησα
ως ενός σημείου την σημερινή
πραγματικότητα. Ήλθαν στο νου μου οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ο σπουδαίος νομικός
και συγγραφέας Πατρολογικών βιβλίων Μιχαήλ Αγγελίδης, σε περιπτώσεις αδιαφορίας του
καθενός μας σε θέματα που μας ξέφευγαν χωρίς να τα διακρίνει η ελληνική κοινωνία
ή και η Εκκλησία. Η μία λέξη ήταν «καθεύδει» (κοιμάται ύπνο βαθύ) και η άλλη «ρένχει»
(ροχαλίζει).
Υπάρχουν μεταβολές των συνηθειών μας χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση από όλους μας. Κάποια πυροτεχνήματα από μερικούς μόνο για την λάμψη, και όχι φως και δράση κατά των όσων συμβαίνουν. Άκουσα προ ημερών την υφυπουργό κ. Βούλτεψη να λέει ότι υπάρχουν στην Ελλάδα 900.000 χιλιάδες νόμιμοι μετανάστες. Δηλαδή το 1/9 του πληθυσμού δεν έχουν καμιά σχέση με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα μας. Όλοι αυτοί μπορούν και κάνουν τις συνήθειες τους με το πρόσχημα της διαφορετικότητας, και όχι με τα όσα θέλει η συντεταγμένη πολιτεία και κοινωνία. Αν υπολογίσει κάποιος και τους παράνομους … άστα να πάνε.
Όπως μας λέει το σκίτσο τα παιδιά μας, και όχι μόνο αυτά δεν ξέρουν σημαντικές
ημερομηνίες εορτών, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά άλλα πράγματα ξενόφερτα όπως το χαλόουιν τα οποία δεν έχουν σχέση με την παράδοσή μας. Ευρισκόμενος στην Κύπρο, βλέπω εδώ και μέρες διακοσμητικές κολοκύθες με μαύρα καπέλα σε
πολλά σπίτια και μπαλκόνια. Στο δρόμο συναντάς παιδιά με βαψίματα προσώπου που
σου δημιουργούν αποστροφή, καθώς και ενδυμασίες τρομακτικές. Θυμάμαι τον
σπουδαίο ηθοποιό Αυλωνίτη που έλεγε την ατάκα «Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε;;;»
Μου έλεγε προχθές εκπαιδευτικός, ότι στην Μέση Εκπαίδευση όπου υπηρετεί, ρώτησε μαθητές του μετά την εορτή πότε ειπώθηκε το Όχι… η απάντηση το 1821, καθώς και άλλα τραγελαφικά που πονά η ψυχή από τα ακούσματα. Την ώρα της εθνικής εορτής παιδιά ελληνόπουλουλα δεν πρόσεχαν και άλλων εθνοτήτων γελούσαν και δεν έδιναν σημασία. Πώς αυτά τα παιδιά θα γνωρίσουν ή θα ενσωματωθούν στην ελληνική πραγματικότητα. Πότε στα ελληνόπουλα θα μεταφερθεί η ιστορία, οι πόνοι, και οι καημοί του έθνους μας. Εμένα η Νόνα μου, μου μιλούσε για την Μικρά Ασία, και η Μητέρα μου για τα ιστορικά γεγονότα του Έθνους, και μου μετέφερε τα νάματα της πίστεως αφού ήταν χριστιανική με Μυστηριακή ζωή, ο δε Πατέρας μου την φιλοπατρία. Ως πότε θα υπάρχει η ανοχή; Αφού ζουν στην Ελλάδα ή την Κύπρο πρέπει να μάθουν την ιστορία μας τα ελληνόπουλα και τις συνήθειες μας οι μετανάστες. Δεν λέω να τις ακολουθούν, αλλά να τις γνωρίζουν και να έχουν σεβασμό, διαφορετικά ας επιστρέψουν στα μέρη τους.
Μα τόση αδιαφορία από όλους μας για το αύριο της
πατρίδας και όχι μόνο, αφού κοινή η διαπίστωση ότι και οι ναοί άδειασαν,
βλέπεις μόνο χιονοσκέπαστα κεφάλια. Με πιάνει απογοήτευση που δεν βλέπω την
μέση ηλικία στον ναό. Λένε μερικοί υπερορθόδοξοι ότι στο εξωτερικό οι αιρετικοί
των χριστιανικών δογμάτων πουλάνε ή ενοικιάζουν τους ναούς τους επειδή δεν έχουν κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν
ότι οσονούπο το ίδιο θα συμβεί και σε εμάς. Όλο για πληθούσα Εκκλησία ακούω να λένε οι
ιερείς μας και στις φωτογραφίες που μου στέλνουν βλέπω αδειανά καθίσματα. Κάποτε οι αίθουσες ομιλιών χριστιανικών
κηρυγμάτων δεν χωρούσαν τον κόσμο και τώρα αν συμπληρωθεί το 1/3 λεμέ ότι είχαμε
κόσμο.
Δεν πάμε καθόλου καλά και δεν βλέπω καμιά αφύπνιση από πουθενά, οι πάντες «καθεύδουν» και «ρένχουν».
Α.Κ.Κ.
Όταν ξυπνήσουμε αν ξυπνήσουμε θα είναι αργά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαί η οι μητροπολίτες δεν βάζουν ένα στοπ ,να πούνε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη... αλλά δεν πειράζει το ένα , μην μιλάτε για το άλλο... καί νά νερό στο κρασί 🍷🍷🍷 μας και ο κατήφορος δεν σταματά.... καί νά θ. Λειτουργία στο σολέα υποδειγματική τάχα... και νά στο αμφιθέατρο καί στις 11 το μεσημέρι να ξυπνήσουν τα Κανακάρια καί ο σώζων εαυτόν σωθείτω λέω εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστάσιε, υπάρχει ένα ωραίο κόλπο για να φαίνονται γεμάτες οι εκκλησίες. Αλλάζουμε τα παλαιά στενά καθίσματα με νέα, πιο μεγάλα, με υφασμάτινη επένδυση και αυξάνουμε τις αποστάσεις μεταξύ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι , εκεί που είχαμε 500 θέσεις καθήμενων στο ναό, τις κατεβάζουμε στις 350.....
Ο μακαρίτης Αυλωνίτης ερωτούσε "Πού πάμε ;", αλλά σήμερα η σωστή ερώτηση είναι "Πού μάς πάνε ;".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοι έχουμε αντιληφθεί ότι η Ευρωπαική Ενωση σχεδιάζει καί αποφασίζει, η Ελληνική Κυβέρνηση εκτελεί, καί άλλοι παράγοντες (πχ Ιεραρχία) έχουν αναλάβει υποστηρικτικό ρόλο για την Κυβέρνηση καί κατευναστικό ρόλο για τόν λαό.
Οταν φθάσουμε μπροστά στον γκρεμό καί το χάος, τότε (όπως έχει προφητεύσει ο Οσιος Πορφύριος) θα αναφωνήσουμε "Πλανηθήκαμε, όλοι πίσω", καί θα γίνει αλλαγή πορείας.
Βέβαια ο Οσιος δέν προσδιόρισε ποιοί καί με ποιές προυποθέσεις θα μετανοήσουν καί πώς θα γίνει η αλλαγή πορείας.
Μετά από αιώνες τελειώνει η Ελλάδα όπως ήταν γνωστή.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε;;;»
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ παραπάνω ἀγωνιώδης ἐρώτηση πού μᾶς ὑπέβαλε ὁ ἀξιότιμος κ. Ἀναστάσιος, ἐπισημαίνει συνάμα καί τή λανθασμένη πορεία μας καί θέλω νά πιστεύω πώς κανείς «παρ’ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι» δέν ἔχει ἀντίθετη ἄποψη πάνω σέ αὐτό.
Μέ μιά ματιά γύρω μας ὅλοι διαπιστώνουμε καί ὅλα δείχνουν πώς καθημερινά κατεβαίνουμε κι ἕνα σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς κρίσης τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν.
Κι ὅπως φαίνεται αὐτή ἡ κλίμακα δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τήν κρίση στά σχολεία καί τήν ἐπικρατοῦσα ἄγνοια ἐπί θεμάτων χριστιανικῆς Πίστεως καί φιλοπατρίας ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει καί σημειώνει ὁ ἀγαπητός κ. Ἀναστάσιος, οὔτε βεβαίως καί μέ τό ὀδυνηρό ἄδειασμα τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά ἔχει νά κάνει μέ μιά γενική κρίση ἀξιῶν ἄνευ προηγουμένου πού ἔχει ἐμποτίσει ὡς τό μεδούλι θά λέγαμε ὅλα τά στρώματα τῆς κοινωνίας μας τόσο σέ ἠθικό ὅσο καί σέ πνευματικό ἐπίπεδο.
Καί εἰδικά ἡ Ὀρθόδοξη (στήν πλειονότητά της) Πατρίδα μας βιώνει τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς πνευματικής καί ἠθικῆς κρίσης ἀλλά καί γενικότερα ὄλος ὁ κόσμος.
Εἶναι μιά γενική ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό.
Καί εἶναι παρατηρημένο πώς ὅταν πτωχεύει κανείς πνευματικά καί ἠθικά, γίνεται ἔρμαιο τριῶν φαρμακερῶν παθῶν πού φέρουν στήν ψυχή τόν πνευματικό θάνατο.
Τά τρία αὐτά πάθη, φίδια φαρμακερά γιά τήν ἀκρίβεια, εἶναι ἡ φιλαργυρία, ἡ φιληδονία καί ἡ φιλοδοξία, ὅπως οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τά κατονομάζουν.
Ἄν κοιτάξουμε γύρω μας προσεκτικά θά δοῦμε πῶς ἡ ἐπιπολάζουσα ἁμαρτία εἶναι ἀπότοκη τῶν τριῶν αὐτῶν παθῶν.
Κι ὅταν χρεωκοπεῖ πνευματικά ὁ ἄνθρωπος πέφτει ἠθικά ὅλο καί πιό χαμηλά.
Κι αὐτή ἡ πνευματική χρεωκοπία καί πτώση ἐπιφέρει καί ὅλα τά δεινά στήν ἀνθρωπότητα καί ὄχι μόνο καθώς ἐπεκτείνεται καί στήν κτίση ὁλάκερη «οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η΄22)
Ἡ κτίση στενάζει καί πονάει ἑνῶ ἀρκετές φορές «διαμαρτύρεται» ἔντονα προκαλώντας φόβο καί τρόμο στούς ἀνθρώπους (σεισμοί, φωτιές, πλημμύρες, ἀνομβρία κλπ).
Αὐτή ἡ ἐκτεταμένη καί πολύμορφη ἀποστασία μας ἀπό τό Θεό εἶναι πολύ δύσκολο ἕως ἀδύνατο νά ἐπανακάμψει, παρά τίς ἐπερχόμενες συμφορές καί τά ποικίλα κακά πού «βλέπουμε» πώς θά μᾶς συμβοῦν στό δρόμο αὐτό πού βαδίζουμε, ἀκόμη κι ἄν ἐπιστρατεύσουμε ὅλες μας τίς δυνάμεις καί τίς δυνατότητες πού ἔχουμε.
Δυστυχῶς καθημερινά θά πέφτουμε καί πιό κάτω.
Καί τό λέω αὐτό διότι τό μόνο «ὅπλο» πού μπορεῖ νά φέρει ἀποτελέσματα, θεολογικά διαπιστευμένο καί ἱστορικά καταγεγραμμένο, εἶναι ἡ μετάνοια καί ἡ ἄμεση ἐπιστροφή μας στό Θεό.
Δυστυχῶς ὄμως, ἔχει καταλυθεῖ ἡ σχέση μας μέ τό Θεό καί συνεργούντων ἠθελημένα ἤ μή καί τῶν Ἐπιστημῶν καί ὑπό τήν ἄμεση ἐπίδραση διαφόρων θεωριῶν καί συστημάτων ὅπου ἀπενοχοποιοῦν τήν ἀμαρτία καί κατά τή ρήση ἁγιορείτου γέροντος «δικαιολογούν όλες τις μορφές της αμαρτίας σαν επιταγή βιολογική, σαν αξίωση της επιστήμης και του πολιτισμού», ἔχουμε ἀποστατήσει πλέον σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά ἀπωθοῦμε βίαια ἀπό τό νοῦ καί τήν καρδιά μας κάθε τί πού ταυτίζεται, ὁρίζεται καί ἀρχίζει ἀπό Αὐτόν.
Πῶς λοιπόν νά ἐλπίζουμε σέ μετάνοια γιά κάτι πού δέν τό θεωροῦμε κακό ὅπως ἡ πολύτροπη καί πολύσχημη ἁμαρτία;
Πῶς νά ἐπιστρέψουμε στό Θεό ὅταν ἔχουμε ἄλλα κριτήρια στή ζωή καί κωφεύουμε σκανδαλωδῶς ἀπέναντι σέ κάθε τί πού ὁ Θεός ἀποστρέφεται ὡς βδέλυγμα καί σιχασιά;
Πῶς νά ἀναστρέψουμε τήν πτωτική πορεία μας ὅταν καθεύδουμε μακαρίως καί ρεγχάζουμε ἀδιαφόρως;
Ἄς εἴμαστε λοιπόν ἔτοιμοι νά δρέψουμε τούς καρπούς τῶν ἐπιλογῶν μας ἐκτός ἄν ὁ Κύριος ἔχει ἄλλα σχέδια.
Ἐμεῖς ἀνθρωπίνως ἀδυνατοῦμε καί τό ὀμολογοῦμε.
Κι αὐτό προσευχή εἶναι.
Εὐχαριστοῦμε τόν ἀγαπητό κ. Ἀναστάσιο γιά τό ἀφυπνιστικό του κείμενο καί τόν ἔντονο προβληματισμό πού μᾶς προκάλεσε.
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.