Γέλιο - Αλεξανδρεύς

Η Θυσία του Αβραάμ. (Domenico Zampieri)

Γέλιο

Είναι φορές που το μυαλό μου ανηφορίζει

στο μονοπάτι που μπροστά ο γέρο Αβραάμ τραβάει

βαριά η ανάσα του ακούγεται στην ανηφόρα

μα πιο πολύ βαραίνει όταν κοιτάζει δίπλα του

τον φορτωμένο με τα ξύλα γιο του.

Το γέλιο σκέφτεται της Σάρας, το πικρό

τι αληθινό που βγήκε τώρα!

Θυμάται...

θυμάται την αστρόφεγγη τη νύχτα

που τη φωνή ξανάκουσε του Πλάστη

εκείνη που απ' τη χώρα του μακρά τον είχε οδηγήσει.

Τ' αστέρια και της αμμουδιάς οι κόκκοι

τι σύμβολα υπέροχα ξάφνου εγίναν

ενός λαού τρανού κι ευλογημένου!

Χρόνια περίμενε να βγει αλήθεια ο λόγος

κι ας τον κορόιδευαν συχνά κρυφά ακόμα κι οι βοσκοί του

καθώς τον βλέπανε να ασπρίζει και να καμπουριάζει!

Είχε αφήσει στην καλύβα του σε μια γωνιά δεμένες τις ελπίδες

ώσπου το γεύμα της βελανιδιάς νέα φτερά του είχε δώσει.

Θύμωσε τότες με το γέλιο της συνεύνου

κι ευλογημένη και γλυκιά την τιμωρία βρήκε

“Γέλιο” το γιόκα το μονάκριβο να ονομάσει.

Είχε θυμώσει με τη Σάρρα, κι ας την αγαπούσε τόσο

-ένιωθε σκλαβωμένος πιο πολύ απ' τη σκλάβα του την Άγαρ

που ευγενικά τη θέση της στην κλίνη είχε δώσει

το όραμα του επίγονου υπηρετώντας.

Τώρα πορεύεται ψηλά με του παιδιού ανασεμιά στο πλάι

και δύο μαχαίρια: ένα στα ρούχα του κρυμμένο

κι ένα καρφί στο μέσο της καρδιάς του.

.............................................................................................

Είναι στιγμές που η καρδιά μου ανηφορίζει

στο μονοπάτι που ο γέρο Αβραάμ τραβάει

το Γέλιο το δικό μου στην αγκάλη μου κρατάω

και νιώθω το λεπίδι στην καρδιά μου.

Εμένα δε μου έταξες τους ουρανούς με τ' άστρα

μα τούτο δω το γέλιο ήθελα να το κρατήσω.

Όμως έφτασα πια στην κορυφή

και χέρι αγγελικό δε βλέπω

ούτε κι είναι κρυμμένο κατσίκι μες στα βάτα!

Αλεξανδρεύς