Ο Μ Ι Λ Ι Α ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ 424 Γ.Σ.Ν.Ε.

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΤΟ 424 Γ.Σ.Ν.Ε.

(22 Ὀκτωβρίου 2013)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κύριε Βαρνάβα,

Ἐλλογιμώτατοι ἰατροί,

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἀπὸ πολλοῦ καιροῦ πολλὰ εὔφημα ἠκούομεν περὶ ὑμῶν καὶ περὶ τοῦ καλοῦ ἔργου σας, ἰδιαιτέρως μάλιστα διὰ τὴν προσφοράν σας εἰς τοὺς κληρικοὺς ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι κατὰ καιροὺς περιθάλπονται ἐνταῦθα. Καὶ τώρα ἔχομεν τὴν χαρὰν τῆς αὐτοπροσώπου ἐπισκέψεως ἡμῶν, κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην, καθ᾿ ἣν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου καὶ Ἰσαποστόλου Ἀβερκίου, Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, ἐνῷ ἡ Πόλις σας, ηὐπρεπισμένη καὶ ὡραϊσμένη, ζῇ τὴν προεόρτιον ἀτμόσφαιραν ἵνα ὑποδεχθῇ τὴν μεγάλην ἡμέραν τοῦ πολιούχου αὐτῆς ἁγίου Δημητρίου, συμπίπτουσαν πρὸς τὴν ἐπέτειον τῆς ἀπελευθερώσεώς της καὶ ἑορταζομένην μετὰ πάσης μεγαλοπρεπείας καὶ λαμπρότητος.

Ἡ ἐπίσκεψις ἡμῶν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ἔχει διπλοῦν σκοπόν. Ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν νὰ σᾶς συγχαρῶμεν διὰ τὸ σύνολον ἰατρικὸν ἔργον σας καὶ τὴν ὑπεύθυνον διακονίαν τῶν πασχόντων ἀδελφῶν μας, ἥτις ἐπιτελεῖται εἰς τὸ Νοσοκομεῖον σας, τὸ ὁποῖον ἔχει τὴν φήμην ἑνὸς ἐκ τῶν καλλιτέρων τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ νὰ σᾶς εὐχαριστήσωμεν διὰ τὴν κατὰ καιροὺς περίθαλψιν τῶν κληρικῶν ἀσθενῶν, ἱερέων καὶ μοναχῶν, καὶ τὴν ἰδιαιτέραν μέριμναν καὶ προσοχήν, τὰς ὁποίας ἐπιδεικνύετε πρὸς αὐτούς. Εὐχαριστοῦμεν, διότι ὄχι μόνον καταβάλλετε πᾶσαν ἐπιμέλειαν διὰ τὴν ἰατρικὴν περίθαλψιν καὶ θεραπείαν των, ἀλλὰ καί, ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνατοτήτων σας, προσπαθεῖτε νὰ καλύψητε καὶ τὰς εἰδικὰς ἀνάγκας τῶν τοιούτων ἀσθενῶν καὶ νὰ προσφέρητε εἰς αὐτοὺς καταλληλοτέρας συνθήκας, μετὰ σεβασμοῦ πρὸς τὸ ἱερὸν λειτούργημα καὶ τὴν ἰδιότητά των, δεδομένου ὅτι δὲν εἶναι ἴδιον τὸ περιβάλλον εἰς τὸ ὁποῖον αἰσθάνεται ἀνέτως εἷς κοσμικός, μὲ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἀναπαύει ἕνα κληρικόν, καὶ μάλιστα ἄγαμον.

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, διελθοῦσα πολλάκις κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους περιόδους πενίας καὶ οἰκονομικῆς ἀδυναμίας, οὐδέποτε ἔπαυσε νὰ θεωρῇ ὡς ἐπιτακτικὴν ἀνάγκην τὴν μέριμναν καὶ φροντίδα τῶν ἀναξιοπαθούντων τέκνων αὐτῆς, ἀλλὰ προσεπάθει διὰ ποικίλων μέσων καὶ τρόπων νὰ θεραπεύσῃ τὰς ποικίλας βιοτικὰς ἀνάγκας των. Ὅτε δὲ ἐνεφανίζοντο πιστοί, ἔχοντες τὴν οἰκονομικὴν ἐπιφάνειαν νὰ ἐνισχύσουν τὸ φιλανθρωπικὸν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, παρεκίνει καὶ προέτρεπεν αὐτοὺς ἵνα τὸ περίσσευμα τῶν ὑλικῶν πλεονασμάτων διαθέσουν εἰς τὴν ἵδρυσιν κοινωφελῶν κέντρων φιλανθρωπίας. Οὕτως ἔχομεν σήμερον ἐν Κωνσταντινουπόλει τὰ Φιλανθρωπικὰ Καταστήματα Μπαλουκλῆ, καρπὸν τῆς φιλανθρώπου προνοίας τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τοῦ γένους ἡμῶν καὶ τῆς φιλογενοῦς προσφορᾶς ἐκλεκτῶν εὐεργετῶν.

Τοῦτο ἀσφαλῶς συνεχίζει μίαν παλαιὰν παράδοσιν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καθ᾿ ὅτι, ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνας τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς, φιλάνθρωποι Πατριάρχαι καὶ ἅγιοι αὐτῆς, ὡς ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος καὶ ὁ ἐν ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Μαρκιανός, Πρεσβύτερος καὶ Οἰκονόμος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀνελάμβανον καὶ ἐμερίμνων διὰ τὴν ἰατρικὴν καὶ ὄχι μόνον περίθαλψιν τῶν πασχόντων καὶ τῶν ἀναξιοπαθούντων. Οὕτως ἔχομεν τὸν Ξενῶνα τοῦ ἁγίου Σαμψών, τὸ Λωβοκομεῖον τοῦ ἁγίου Ζωτικοῦ, τὸ Ὀρφανοτροφεῖον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὸ πρωτοποριακὸν παγκοσμίως πολυδύναμον ἰατρικὸν ἵδρυμα τῆς Ἱερᾶς καὶ Βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος καὶ πολλὰ ἕτερα ἱδρύματα, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν τὴν μόνιμον ἐξάσκησιν τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας. Διὸ δικαίως ἡ φιλόστοργος καὶ φιλότεκνος Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ὠνομάσθη «Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων».

Εἶναι φυσικὴ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἡ ἐξάσκησις τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης ὡς μέσον ποιμαντικῆς δράσεως. Διότι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὁ ἀσθενὴς εἶναι μία ψυχοσωματικὴ ὀντότης. Ὁ ἱερεύς, ὅταν χρίῃ τοὺς πιστούς, εὔχεται αὐτοῖς «εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος». Ὁ σκοπὸς τοῦ ἰατροῦ δὲν εἶναι μόνον νὰ θεραπεύσῃ τὸν ἄνθρωπον σωματικῶς καὶ νὰ ἀνακουφίσῃ τὸν πόνον αὐτοῦ.  Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ Κύριος, ὅταν ἐθαυματούργει, πάντοτε δὲν ἀπέβλεπεν μόνον εἰς τὴν θεραπείαν τοῦ σώματος τοῦ ἀσθενοῦς, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς του. Καὶ εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπῆρξαν ἐξέχουσαι μορφαί, ἰατροί - ἅγιοι αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι, ἀκολουθοῦντες τὸ ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἀποστόλων, ἐθεράπευον μαζὶ μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν τῶν ἀσθενῶν. Ἀπὸ τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ καὶ τῶν Ἀναργύρων ἰατρῶν - μαρτύρων μέχρι τοῦ προσφάτως διαλάμψαντος ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ στερεώματι καὶ πλεῖστα θαύματα ἐπιτελοῦντος σήμερον ἐν Ἑλλάδι ἁγίου Λουκᾶ τῆς Κριμαίας, τοῦ Ὁμολογητοῦ, δὲν ἐξέλιπον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἅγιοι, σπουδάσαντες καὶ κατέχοντες καλῶς τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὴν ἐπιστήμην τῆς ψυχῆς.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἀστείρευτος πηγὴ χαρισμάτων. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ὁμογενοποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀναλόγως πρὸς τὸ τί εἴμεθα ἑκαστος καὶ τί ἐπιζητοῦμεν, ὁ Κύριος προσφέρει τὸ χάρισμα Αὐτοῦ εἰς ὅλους τοὺς φίλους Του, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ ἅγιοι καὶ ὅσοι ἀγωνίζονται νὰ μιμηθοῦν αὐτούς.

Οἱ ἰατροὶ ἅγιοι ἦσαν διαπρεπεῖς ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι τὸ δῶρον τῆς ἰατρικῆς διέθεσαν ἐξ ὁλοκλήρου πρὸς διακονίαν τοῦ πλησίον καὶ δόξαν τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ κρατήσουν τίποτε διὰ τὸν ἑαυτόν των. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς ἀντεδόξασεν αὐτούς. Ὅπως εἰς τὸν αἰσθητὸν οὐρανόν «ἀστὴρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ» (Α΄ Κορ. ιε΄, 41), οὕτω καὶ εἰς τὸν πνευματικὸν πολύφωτον τῆς Ἐκκλησίας οὐρανὸν αἱ μυριάδες τῶν ἁγίων της φωταγωγοῦν ἡμᾶς καὶ θερμαίνουν τὰς καρδίας ἡμῶν, ἀναλόγως πρὸς τὰ προσωπικὰ χαρίσματα ἑκάστου. Διὰ τοῦτο καὶ ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν ἡ συμμετοχὴ εἰς τὰς λειτουργικὰς συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου εἶναι συνηγμένη ἡ ἀόρατος Ἐκκλησία, ὅπου κοινωνοῦμεν μετὰ τῶν ἁγίων, ἑνούμεθα μετ᾿ αὐτῶν καὶ διὰ μέσου αὐτῶν μετὰ τοῦ Θεοῦ, μαζεύομεν ἐπάνω μας ὡς μάκτρα τὴν αἰωνίαν ζωήν.

Εἰς τὴν ἐποχήν μας ἡ τεχνολογικὴ ἐξέλιξις εἶναι ραγδαία. Αὕτη ἡ ἀνάπτυξις ἔφερε τὸν ἄνθρωπον ἐνώπιον ἠθικῶν διλημμάτων καὶ προβλημάτων, τὰ ὁποῖα δὲν ὑπῆρχον πρίν. Δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἀναλύσωμεν ταῦτα. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον αὐτὴν τὴν στιγμὴν θέλομεν νὰ τονίσωμεν εἰς ἐσᾶς, ὡς διαπρεπεῖς καὶ κατηξιωμένους ἐκπροσώπους τοῦ ἰατρικοῦ κόσμου, εἶναι ὅτι αἱ πνευματικαὶ ἀξίαι παραμένουν ἀμετάβλητοι, ὅσοι αἰῶνες καὶ ἐὰν παρέλθουν, ὅση τεχνολογικὴ πρόοδος καὶ ἐὰν ὑπάρξῃ. Ὅπως τὸ ἐτοποθέτησεν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, κάθε πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δὲν γίνεται μὲ ἀγάπην, ἔστω καὶ ἐλαχίστην, δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ἐκ Θεοῦ. Τί εἶναι κόλασις, ἐρωτοῦν τινες. Τὸ νὰ μὴ ἀγαπᾶς, εἶναι ἡ ἀπάντησις. Οὕτως ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται ποτέ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, νὰ συγχωρήσῃ καὶ νὰ στέρξῃ πράξεις ἢ πρόοδον, αἱ ὁποῖαι δὲν γίνονται ἐν ἀγάπῃ. Δὲν δύναται νὰ ἀποδεχθῇ ποτὲ τὸν συνεχιζόμενον δυστυχῶς σήμερον φόνον ἀθώων ὑπάρξεων πρὶν νὰ ἔλθουν εἰς τὸ φῶς τῆς ζωῆς, δι᾿ οἱανδήποτε αἰτίαν. Δὲν δύναται νὰ ἀποδεχθῇ τὴν ἀφαίρεσιν μιᾶς ἀνθρωπίνης ζωῆς δι᾿ οἱονδήποτε σκοπόν, ὅσον καλὸς καὶ ἐὰν φαίνεται οὗτος. Διότι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ τὸν Θεόν, ἕκαστος ἄνθρωπος εἶναι μία ἀνεπανάληπτος προσωπικότης, διὰ τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς ἔδωσε τὰ πάντα, ἐθυσίασε τὸν μονογενῆ Υἱὸν Αὐτοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔχυσε τὸ αἷμά Του ὑπὲρ αὐτοῦ. Καὶ ἡ Ἐκκλησία μέχρι τέλους τῶν αἰώνων δὲν θὰ παύῃ νὰ ὑπερασπίζηται καὶ τὴν τελευταίαν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν, εἴτε αὐτὴ εἶναι νέος, εἴτε ὑπερῆλιξ, εἴτε βρέφος, εἴτε ἔμβρυον εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρός του, εἴτε πλούσιος, εἴτε πτωχός, εἴτε ἀσθενής, εἴτε ὑγιής, εἴτε ἰσχυρός  καὶ δυνατός, εἴτε ἀδύνατος.

Μὲ τὰς τοιαύτας σκέψεις κλείομεν τὴν παροῦσαν ὁμιλίαν ἡμῶν. Πατρικῶς προτρεπόμεθα πάντας ὅπως μηδέποτε παύσητε ἐξασκοῦντες ἀνιδιοτελῶς καὶ θυσιαστικῶς τὴν φιλάνθρωπον διακονίαν σας. Ὅταν ποιῆτε ταύτην ἀποβλέποντες οὐχὶ εἰς ἀτομικὰ ὀφέλη ἀλλὰ εἰς τὴν ὠφέλειαν τοῦ πλησίον, ἐξομοιοῦσθε πρὸς τὸν οὐράνιον Πατέρα, ὁ Ὁποῖος «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ  ἀδίκους» (Ματθ. ε΄, 45-46).

Αὐτοῦ τὴν εὐλογίαν εὐχόμεθα πλουσίαν εἰς ἐσᾶς, εἰς τὸ νοσοκομεῖον σας, εἰς τὸ σπουδαῖον λειτούργημά σας, ὥστε τοῦτο νὰ ἀποβαίνῃ πηγὴ ἁγιασμοῦ διὰ σᾶς καὶ διὰ τοὺς ὑφ᾿ ὑμῶν θεραπευομένους ἀφορμὴ δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.