Ο Μ Ι Λ Ι Α ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΞΕΝΩΝΟΣ ΣΥΝΟΔΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ "ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ" (ΕΞΟΧΗ)

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ

ΞΕΝΩΝΟΣ ΣΥΝΟΔΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ "ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ" (ΕΞΟΧΗ)

(22 Ὀκτωβρίου 2013)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κύριε Βαρνάβα,

          Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν τοῦ τόπου,

          Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἔχοντες τὴν χαρὰν καὶ τὴν τιμὴν νὰ ἐγκαινιάζωμεν ξενῶνα συνοδῶν ἀσθενῶν ὑπὸ τὸ ὄνομα «Φιλοξενία», ἕνα ἐπὶ πλέον καρπὸν τῆς φιλανθρώπου μερίμνης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως διὰ τοὺς «κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους» (πρβλ. Ματθ. ια΄, 28), ἀπευθυνόμεθα ἐν εὐφροσύνῃ καὶ ἀγαλλιάσει ἐπὶ τῇ ἀποπερατώσει τοῦ ἔργου πρὸς τοὺς ἐκλεκτοὺς παρόντας, ὑπογραμμίζοντες τὴν σημασίαν τῆς προσφερθησομένης ἐνταῦθα διακονίας.

          Ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐναγκαλιζομένη καὶ περιθάλπουσα τὸν ἄνθρωπον ἐν συνόλῳ, ὡς ψυχοσωματικὴν ἑνότητα, ἐπέδειξεν ἀείποτε ἐνδιαφέρον οὐ μόνον διὰ τὴν πνευματικὴν αὐτοῦ κατάρτισιν καὶ σωτηρίαν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ἱκανοποίησιν τῶν σωματικῶν καὶ ἐν γένει ὑλικῶν αὐτοῦ ἀναγκῶν, βαίνουσα οὕτω κατ᾿ ἴχνος τοῦ Ἱδρυτοῦ καὶ Μεγάλου Ἀρχιερέως αὐτῆς, ὁ ὁποῖος, παραλλήλως πρὸς τὸ κήρυγμα καὶ τὴν πνευματικὴν διακονίαν τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ, ἐθεράπευε νόσους καὶ ἔτρεφε τὰ προσερχόμενα πρὸς Αὐτὸν πλήθη καὶ διὰ ὑλικῆς τροφῆς, ὅταν ἔκρινε τοῦτο πρὸς τὸ συμφέρον τῶν παρισταμένων.

          Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ τῆς μερίμνης περὶ τῶν σωματικῶν ἀναγκῶν ἐντάσσεται καὶ ἡ φιλοξενία, ἥτις, ὡς γνωστόν, μεγάλως ἐπαινεῖται ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου συγκαταλεγομένη μὲν εἰς τὰ καλὰ ἔργα τὰ μαρτυροῦντα τὴν πνευματικότητα τῶν γυναικῶν: «εἰ ἐξενοδόχησεν, εἰ ἁγίων πόδας ἔνιψεν, εἰ θλιβομένοις ἐπήρκεσεν, εἰ παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ ἐπηκολούθησε» (Α΄ Τιμ. ε΄, 10-11), ἀποτελοῦσα δὲ ὑποχρέωσιν πάντων, ὡς δεικνύει ἡ προτροπὴ «τῆς φιλοξενίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· διὰ ταύτης γὰρ ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους» (Ἑβρ. ιγ΄, 1-3). Ἐμφαντικώτερον δὲ παραγγέλλει ἀλλαχοῦ: «τὴν φιλοξενίαν διώκοντες» (Ρωμ. ιβ΄, 14), νὰ ἐπιδιώκωμεν δηλαδὴ αὐτόκλητοι νὰ προσφέρωμεν τὴν ὑπηρεσίαν ταύτην εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην αὐτὴν συνανθρώπους ἡμῶν. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν, ὁμιλῶν περὶ τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας, συμπεριλαμβάνει τὴν φιλοξενίαν εἰς τὰ κριτήρια διὰ τῶν ὁποίων θὰ διαχωρισθοῦν τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, οἱ ἀγαθοὶ ἄνθρωποι καὶ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἀπὸ τοὺς πονηροὺς τοιούτους, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀπέλθωσιν εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον (Ματθ. κε΄, 35 καὶ 43).

          Ἡ ἀξία καὶ σημασία τῆς φιλοξενίας εἶναι μάλιστα ὅλως ἰδιαιτέρα, ὅταν φιλοξενοῦνται πρόσωπα τὰ ὁποῖα τυγχάνουν οὐ μόνον μακρὰν τῆς οἰκίας των εὑρισκόμενα, ἀλλὰ καὶ ἐμπερίστατα λόγῳ τῆς ὀδύνης τῶν ἀσθενῶν συγγενῶν των οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκην περιθάλψεως, ὁπότε εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ παρεχομένη εἰς αὐτοὺς ὑπηρεσία ὑπάρχει μεγίστη εὐεργεσία καὶ λίαν εὐάρεστος εἰς τὸν Οὐράνιον Πατέρα ἡμῶν.

          Διὸ καὶ ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία, ἐνωτιζομένη τοῦ στεναγμοῦ τῶν τέκνων αὐτῆς, τῇ συντόνῳ προσπαθείᾳ κλήρου καὶ λαοῦ, ἀνήγειρε τὸν ἐγκαινιαζόμενον σήμερον ξενῶνα, ὥστε οἱ συνοδοὶ τῶν ἀσθενῶν τῶν ἐκ τῶν διαφόρων ἐπαρχιῶν καταφευγόντων εἰς τὰ μεγάλα νοσηλευτικὰ κέντρα τῆς συμπρωτευούσης νὰ ἔχουν ποῦ νὰ κλίνουν τὴν κεφαλὴν των (πρβλ. Λουκ. θ΄, 59), κατ᾿ ἀρχὴν μὲν σωματικῶς, ἐν συνεχείᾳ ὅμως καὶ πνευματικῶς, διότι, αἰσθανόμενοι τὴν θαλπωρὴν τῆς στοργικῆς μητρός, τῆς Ἐκκλησίας, φυσικὸν εἶναι νὰ τὴν προσεγγίσουν στενότερον, νὰ ἐναποθέσουν εἰς αὐτὴν τὸν πόνον καὶ τὰ προβλήματά των καὶ νὰ εὕρουν στήριξιν καὶ παρηγορίαν παρὰ τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος τοῦ ἱδρύσαντος αὐτὴν καὶ μένοντος ἐν αὐτῇ.

          Ὅθεν, ἐπὶ τοῖς ἐγκαινίοις τοῦ παρόντος φιλανθρωπικοῦ καθιδρύματος, ἐπιδαψιλεύομεν τὰς πατρικὰς καὶ Πατριαρχικὰς ἡμῶν εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῷ τε Ποιμένι τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως ἀδελφῷ κυρίῳ Βαρνάβᾳ καὶ τῷ εὐσεβεῖ πληρώματι τῷ συνεργήσαντι εἰς τὸ θεοφιλὲς τοῦτο ἔργον, εὐχόμενοι ὑμῖν πάντοτε «καλῶν ἔργων προΐστασθαι» (Τίτ. γ΄ 8), ὥστε νὰ ἔχητε εἰς τὴν ζωήν σας πλουσίαν τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, ἄνευ τῆς ὁποίας αὕτη καταντᾷ ἀνιαρά, προβληματικὴ καὶ ὄντως ἀβίωτος, ἔστω καὶ ἂν ἔχῃ ὁ ἄνθρωπος ἀφθονίαν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἀνέσεων· ἀντιθέτως δέ, τῆς θείας χάριτος παρούσης, πάντα τὰ λυπηρὰ φυγαδεύονται.