Παναγιώτης Ν. Γκουρβέλος
Τὀ σῶμα μας εἶναι καλό, ὡς
δημιούργημα τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ, ὅμως εἶναι κατώτερο ἀπό τήν ψυχή, διότι αὐτή
τήν τάξη ἔχει ὁρίσει ὁ Θεός: τό νά ὑπηρετεῖ τό σῶμα (τό κατώτερο) τἠν ψυχή (τό ἀνώτερο)
κι’ ὄχι τό ἀντίστροφο. Ὅ,τι θά γραφεῖ στή συνέχεια ἀποτελεῖ ἀνάπτυξη τῆς
κεντρικῆς αὐτῆς ἰδέας, βάσει καί τῆς ἁγίας πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου
Παύλου (Ρωμ. Ζ΄14- Η΄13).
1. Κατά τήν Δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν ὑφίσταται ὀντολογική (μεταφυσική) δυαρχία, δέν ἰσχύει θεολογικοφιλοσοφικός δυϊσμός (δυαλισμός) ἀνάμεσα στήν καλή ψυχή καί στό δῆθεν κακό σῶμα. Ἡ κακόδοξη αὐτή θέση εἶναι Γνωστικιστική καί μάλιστα Μανιχαϊστική, μᾶς ἔρχεται ἀπό τίς Ἀπωανατολικές θρησκεῖες καί ἀπηχεῖ τίς ἰδέες τοῦ σύγχρονου Γνωστικισμοῦ, τοῦ θρησκειοφιλοσοφικοῦ δηλαδή ρεύματος τῆς Νέας Ἐποχῆς (New Age). Οἱ αἱρέσεις αὐτές βδελύσσονται καί ἀπορρίπτουν τό ἀνθρώπινο σῶμα, τόν ὑλικό κόσμο καί τήν παροῦσα ζωή ὡς κάτι τό κακό καί μιαρό, θεωρώντας τα ὡς δημιουργήματα κάποιου ἄλλου κακοῦ Θεοῦ (Γνωστικισμός), ἤ ἔστω ἀποφαίνονται πώς ὁ ὑλικός κόσμος καί τά ἀνθρώπινα σώματα εἶναι τόποι φυλακῆς καί ἐξορίας τῶν ψυχῶν, οἱ ὁποῖες ψυχές δῆθεν ἐξέπεσαν ἀπό τήν ἀρχέγονη ἀσώματη καί μακάρια κατάστασή τους (Ἀπωανατολικές θρησκεῖες, Πλάτωνας).