Με αφορμή τις εορτές των
δύο πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου καθώς και της σύναξης των Δώδεκα
Αποστόλων, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το 9ο κεφάλαιο του βιβλίου
των Πράξεων των Αποστόλων, όπου περιγράφεται η πιο διάσημη μεταστροφή στην
παγκόσμια ιστορία: αυτή του ζηλωτού Φαρισαίου Σαύλου, σε Παύλου. Η λέξη μεταστροφή,
πιθανόν να μας προκαλεί νευρικότητα. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η
έκκληση για μεταστροφή είναι απλώς στενόμυαλη και πρωτόγονη. Το να ζητάς από
κάποιον να μεταστραφεί ή να προσηλυτιστεί στη θρησκεία σου μπορεί να φανερώνει
έλλειψη σεβασμού και κατανόησης. Είναι επίσης αλήθεια ότι κάνει τους ανθρώπους
μέσα στην εκκλησία να νιώθουν άβολα, επειδή μπορεί να αρχίσουν να διερωτώνται:
«χρειάζομαι μεταστροφή παρότι είμαι μέλος της Εκκλησίας;» Ο Χριστός απαντά
θετικά. Χρειάζεται η μεταστροφή: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε
ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».[1] Την ανάγκη
για μεταστροφή την τονίζει ο Χριστός και στον Νικόδημο: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι,
ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».[2]
Η μεταστροφή του αποστόλου
Παύλου είχε τρία άμεσα αποτελέσματα στη ζωή του: απέκτησε οικειότητα με τον
Θεό, θυσιαστικό φρόνημα και επιθυμία για κοινωνία.
Πρώτα η οικειότητα με τον Θεό. Βλέπουμε τον Παύλο, τυφλός από τη λάμψη της θεότητας του Χριστού, να προσεύχεται στο σπίτι κάποιου Ιούδα.[3] Δεν μας προξενεί εντύπωση το γεγονός, αφού ένας ζηλωτής Φαρισαίος, όπως ο Σαύλος, προσευχόταν εφτά ή και περισσότερες φορές την ημέρα. Είναι όμως άλλο πράγμα να λες προσευχές και άλλο να προσεύχεσαι.