20 παιδιά, ανήλικα δηλαδή, παρακολουθούσαν το
σκληρό ξύλο που έριχναν άλλα δέκα ανήλικα σε μια συμμαθήτριά τους.
Δύο γονείς αυτών, δεν δέχτηκαν πως το παιδί τους
συμμετείχε στα επεισόδια..."αποκλείεται το δικό μας το παιδί" είπαν.
Σε αυτούς τους δύο γονείς λοιπόν, στους υπόλοιπους
και σε όλους εμάς...
Θα σου πω όλη την ιστορία, από την αρχή. Για να
μην αναρωτηθείς ξανά πώς ένα καλό παιδί καταλήγει να κλωτσάει στο κεφάλι έναν
άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος, να σκοτώνει έναν σκύλο, να βιάζει μια γυναίκα, να
σκοτώνει έναν άνθρωπο.
Όλα ξεκίνησαν όταν τα αγόρια σου ήταν δύο- τρία
χρονών.
Είχατε πάει βόλτα σε μια καφετέρια.
Και τα είδες να μαδάνε την γλάστρα του μαγαζιού
και να γεμίζουν τον τόπο χώματα και σκέφτηκες πως αυτό το παιχνίδι θα τα
απασχολήσει για λίγο και ήπιες μια ακόμα γουλιά εσπρέσο.
Και όταν ο σερβιτόρος προσπάθησε να τους μιλήσει,
έγινες έξαλλη που ανακατεύεται με ξένα παιδιά.
Και τότε που πετούσανε πετρούλες στην παραλία
επάνω σε μια κοπέλα και εκείνη σε στραβοκοίταξε και σκέφτηκες πως δεν έχει ιδέα
από παιδιά, η κακομαθημένη!
Ίσως να φταίει και εκείνη η πρώτη φορά που ο
μικρός άρπαξε το φτυαράκι από το χέρι ενός παιδιού, στο πάρκο κι εσύ έκανες ότι
δεν είδες.
Και μεταξύ μας, καμάρωσες που το παιδί σου είναι
διεκδικητικό.
Και όταν το παιδάκι αντέδρασε, το χτύπησε με το φτυάρι στο κεφάλι.