Έρημος και μόνος
Ψηλός, καλλίγραμμος κι ωραίος
μ’ Απόλλωνα θεού κορμί και σφρίγος,
αλόγιστα τα πλούτη του σκορπάει
σε θέατρα σκιών και παρανόμων.
Κι έτσι αθόρυβα που φεύγει η ζωή του,
το κάλλος πια της νιότης του παλιώνει
και γίνεται κρασί της λησμονιάς,
στο κάλεσμα κωφεύοντας του χρόνου.
Μα φτάνει κάποτε η ύστατη στιγμή,
π’ ολότελα το πνεύμα του στραγγίζει
και μένει πια η σάρκα του πηλός,
με την ψυχή απόλυτα φθαρμένη.
Οι μνήμες τώρα πιότερο πονούν,
παρά της αποξένωσης τα βέλη.
Και γίνεται η μοναξιά πηγή
της πιο φρικτής τ’ ανθρώπου τιμωρίας.
Με θλίψη αναπολεί πλέον τα πλούτη,
που πρόθυμα επένδυε στο ψέμα.
Το χρόνο τώρα πίσω πώς θα φέρει,
τις θύμησες αυτές εξάπαντος να σβήσει;
Στάχυς
7 σχόλια:
Εισαι πρωτος, και αυτο ειναι καταπληκτικο.
Και εγω σε αυτο το "πώς" έχω μεινει....Στάχυ, πάντα βρίσκω κάτι στα ποιηματά σου που να μου θυμίζει τον εαυτό μου.Για άλλη μια φορά μου άρεσες!
Το ίδιο θα κάμω και εγώ αν προφτάσω να περάσουν τα χρόνια και να αναπολώ τα περασμένα
Τώρα ποια είσαι προ πολλού ένας φτασμένος και επιτυχημένος ποιητής.
Πρέπει να μας δώσεις το όνομά σου.
«Κι έτσι αθόρυβα που φεύγει η ζωή» μου το νιώθω αυτό τώρα που τα χρόνια πέρασαν. Νομίζω πως η κόλασή μου θα γίνει «η μοναξιά πηγή της πιο φρικτής τ’ ανθρώπου τιμωρίας». Να μην δώσει ο Θεός.
Φίλε Στάχυ με έφερες «εις εαυτόν»
Ως αν άλλος Ουάϊλντ σκιαγραφείς με δικό σου τρόπο το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη...
Εχεις εξελιχθεί πάρα πολύ στον τρόπο γραφής σου.Τα θέματα που θίγεις πάντα με αγγίζουν.
Δημοσίευση σχολίου