ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΨΕΙΣ

ΟΙ ΠΑΡΑΛΗΨΕΙΣ

«Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα, ἢ διψῶντα, ἢ ξένον,

ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;»

 Ξαφνιασμένοι οἱ ἄδικοι ἄνθρωποι, ποὺ τοὺς ὀνομάζει «κατηραμένους» ὁ δίκαιος Κριτὴς στὴν δευτέρα Παρουσία Του, ρωτοῦν: «Κύριε πότε σε εἴδαμε πεινασμένο ἢ διψασμένο ἢ ξένο ἢ γυμνὸ ἢ ἄρρωστο ἢ φυλακισμένο καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε;».

Καὶ τότε θὰ ἀποκριθεῖ σ’ αὐτοὺς ὁ Κύριος: «Ἀλήθεια σᾶς λέω. Ἐφ’ ὅσον δὲν ἐκάματε τὰ καλὰ ἔργα σ’ ἕνα ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ὁ κόσμος τοὺς θεωρεῖ πολὺ μικρούς, οὔτε σ’ ἐμένα τὸ ἐκάματε». Παραλείψατε δηλαδὴ νὰ κάνετε ἔργα ἐμπράκτου ἀγάπης. Μείνατε στὰ λόγια καὶ στὶς θεωρίες. Ἢ δείξατε ἀγάπη σὲ πλουσίους, σὲ συγγενεῖς, σὲ φίλους σας. Ξεχάσατε ὅμως τὸ ἄρρωστο ὀρφανὸ παιδί, τὸν διψασμένο διαβάτη, τὸν φυλακισμένο πατέρα, τὴν πεινασμένη μοναχικὴ γερόντισσα, ποὺ τουρτούριζε μέσα στὸ σπιτάκι της.

Πόσο διαφορετικὰ θὰ ἔκαναν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ θὰ καταδικαστοῦν «εἰς κόλασιν αἰώνιον», ἐὰν γνώριζαν καὶ πίστευαν, ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ φυλακισμένου, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ πεινασμένου, τοῦ διψασμένου, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός;

 Πολλοὶ σημερινοὶ Χριστιανοί, ὅταν ἀκοῦν γιὰ ἁμαρτήματα καὶ γιὰ τὴν ἀνάγκη ἐξομολογήσεως, λένε: Τί νὰ πάω νὰ πῶ; Δὲν σκότωσα, δὲν ἔκλεψα, δὲν ἀτίμασα κανένα. Περιορίζουν δηλαδὴ σὲ τρία - τέσσερα πράγματα, τὰ ἁμαρτήματα ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα κανεὶς πρέπει νὰ ἐξομολογηθεῖ.

Μερικοὶ ἄλλοι, ἀναφέροντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Μωσαϊκοῦ Δεκαλόγου, λένε σὰν τὸν νεανίσκο ἐκεῖνο ποὺ πλησίασε τὸν Κύριο. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔχω τηρήσει, τὰ «οὐ φονεύσεις», «οὐ μοιχεύσεις», «οὐ κλέψεις», «οὐ ψευδομαρτυρήσεις» κλπ. Μένουν δηλαδὴ στὴν ἠθικὴ τοῦ Δεκαλόγου, στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ὅμως ὁ Χριστὸς ἦλθε γιὰ νὰ συμπληρώσει τὸν Νόμο καὶ ὅσα δίδαξαν οἱ Προφῆτες. Καὶ μέσα στὸν τέλειο Νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης μᾶς μιλάει καὶ στὴ σημερινὴ περικοπὴ γιὰ τὶς παραλείψεις μας στὴ μεγάλη ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Ἁμαρτία δὲν εἶναι μόνο νὰ κλέψεις, νὰ σκοτώσεις, νὰ ψευδομαρτυρήσεις, ἀλλὰ καὶ ὅταν παραλείπεις νὰ δείξεις τὴν ἀγάπη σου καὶ τὸ ἐνδιαφέρον σου σ’ ἕνα παιδὶ ποὺ κινδυνεύει.

Τί θὰ λέγατε π.χ. γιὰ τὴ μητέρα ἐκείνη ποὺ παρέλειψε ἀπὸ ἀμέλεια νὰ πάρει τὰ ἀναγκαῖα μέτρα γιὰ νὰ μὴ πάθουν κακὸ τὰ παιδιά της, ἀπὸ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα; Δὲν εἶναι ἔνοχη γιὰ τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ τῆς παραλείψεως; Ἀσφαλῶς εἶναι ἔνοχη καὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος τονίζει στὴν ἐπιστολή του: «εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν» (δ΄ 17). Δηλαδή, ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει πιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ μπορεῖ νὰ τὸ πραγματοποιήσει, ἀλλὰ δὲν τὸ κάνει, διαπράττει ἁμαρτία.

Μετὰ ἀπὸ τὶς ἀλήθειες αὐτὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐὰν κάνουμε καλὴ αὐτοκριτικὴ γιὰ τὸ χρόνο, τὸ μῆνα ἢ γιὰ τὴν ἑβδομάδα ποὺ πέρασε, θὰ βροῦμε ἀρκετὰ ἢ πολλὰ ἁμαρτήματα παραλείψεων στὴν πρώτη ἐντολὴ τῆς ἀγάπης.

Γιὰ τὸν συνάδελφο π.χ. ποὺ ἦταν ἄρρωστος στὸ Νοσοκομεῖο, ἡ συνείδησή μου θὰ μὲ κατηγορήσει ὅτι ἔμεινα ἀδιάφορος.

Γιὰ τὸ πένθος ποὺ εἶχε γνωστὴ οἰκογένεια, δὲν ἔδειξα τὴν συμπαράσταση ποὺ ἔπρεπε. Γιὰ τὸ παραστράτημα τοῦ παιδιοῦ τῆς γειτόνισσας, ἐνῶ μποροῦσα νὰ βοηθήσω εἶπα: δὲν βαριέσαι καϋμένε, κοίταξε τὸν ἑαυτό σου.

Γιὰ τὴν ξαδέλφη ποὺ πῆγε καὶ ἔκανε ἔκτρωση καὶ σκότωσε τὸ σπλάχνο της, τὸ παιδί της, ἐνῶ μποροῦσα νὰ τὴν ἐμποδίσω, δὲν τὴν βοήθησα.

Γιὰ τὸν γείτονα ποὺ βασανίζεται ἀπὸ τὶς ἀδικίες καὶ τὶς συκοφαντίες φθονερῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν πῆρα τὸ μέρος του καὶ δὲν τὸν στήριξα στὰ δίκαιά του.

Γιατὶ δὲν φρόντισα νὰ συμφιλιώσω δυὸ συγγενεῖς μου, ποὺ ἔχουν κακία καὶ ἔχθρα μεταξύ τους γιὰ κληρονομικὲς διαφορές.

Γιατὶ δὲν μίλησα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ λυτρωτικὴ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου Του, σὲ μιὰ συντροφιὰ νέων ἀνθρώπων, ποὺ ἔλεγαν «περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων».

Γιατὶ ἔδειξα ἀσυμπάθεια καὶ ἀσπλαχνία στὸ ζητιάνο, στὸ φτωχό, στὸ ὀρφανὸ παιδί...

Ἂς φροντίσουμε, λοιπόν, μὲ μιὰ τίμια καὶ εἰλικρινὴ αὐτοκριτικὴ νὰ δοῦμε καὶ νὰ διορθώσουμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν παραλείψεών μας. Καὶ ἂς ἐργαζόμαστε μὲ ἐπιμέλεια καὶ μὲ πληρότητα τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. 

Περιοδικό «ΖΩΗ»