"Ου επλεόνασεν η αμαρτία..." (Ρωμ. 1,26-28).

"Ου επλεόνασεν η αμαρτία..." (Ρωμ. 1,26-28).

Η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας, η οποία στα χρόνια του Παύλου ήταν ευρέως διαδεδομένη στον ειδωλολατρικό κόσμο, όπως άλλωστε και στον κόσμο μας, δεν προέρχεται από μια  ηθική επιταγή, αλλά σημαίνει την απομάκρυνση από τον Θεό και από τη χάρη του που καθαρίζει τις καρδιές των ανθρώπων από τα σκοτεινά τους πάθη. Στην εποχή του Παύλου η ομοφυλοφιλία αποτελούσε, θα έλεγε κανείς, πολιτιστικό στοιχείο των παγανιστικών κοινωνιών, στις φιλοσοφικές ομηγύρεις, στα γυμναστήρια, και στο στράτευμα. Στην εποχή μας κύριο έναυσμα για την ομοφυλοφιλική σχέση είναι να θέλει κάποιος εκείνο που είναι ο άλλος. Αλλά και ο φόβος για τον άλλο, τον διαφορετικό. Ο άνδρας φοβάται να αφεθεί στη διαφορετική από αυτόν γυναίκα, κι η γυναίκα να αφεθεί στον διαφορετικό απ’ αυτήν άνδρα. Οι ομοφυλόφιλοι της εποχής μας εν πολλοίς φοβούνται το έτερο φύλο, φοβούνται το άγνωστο, στο οποίο θα πρέπει να αφεθούν. Ο φόβος να δοθεί, να αφεθεί στον άλλον, κρατά φυλακισμένο το άτομο στον εαυτό του και στην ποικιλία των ατομικών εκδοχών, που επιδιώκοντας την διαφορετικότητα ουσιαστικά δεν διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς οι επιθυμίες είναι σε όλους κοινές.
 
Αυτή είναι η βάση της ειδωλολατρίας, στην οποία αναφέρεται η φράση, "Σεβάστηκαν και λάτρεψαν την κτίση παρά αυτόν που την δημιούργησε" (Ρωμ.1,25). Η κτίσις είναι γνωστή, προσιτή στις αισθήσεις, όμως ο δημιουργός όχι. Το γνωστό εύκολα λατρεύεται, ενώ το άγνωστο προκαλεί φόβο.
 
Η αναφορά στον Χριστό έχει εκλείψει πλέον από την συνείδηση και επικρατεί η πεποίθηση ότι ο Χριστός είναι "περιττός" στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η στάση αυτή οδηγεί στη σύγχυση και στη βαθμιαία εξάλειψη των διαφορών. Όταν ο ένας καθίσταται για τον άλλον αντικείμενο ή αντίπαλος, οι σεξουαλικές του σχέσεις λαμβάνουν άλλο περιεχόμενο, είτε πρόκειται για ομοφυλοφιλικές είτε για ετεροφυλοφιλικές σχέσεις. Τούτο δεν σημαίνει ότι η ομοφυλοφιλία αποκτά υπόσταση, αν και πολλοί θα ήθελαν να της προσδώσουν υπόσταση, είτε επειδή έλκονται από αυτήν, είτε επειδή την αποστρέφονται. Όσο πιο άπληστα αναζητά μια κοινωνία τις διαφορές, τόσο περισσότερο τις εξαλείφει. Η επιθυμία εκδηλώνεται ως φορέας φωτός, αλλά το φως αυτό το θέτει στην υπηρεσία του ίδιου του σκότους. Η επιθυμία κολακεύεται να πιστεύει πως διαφοροποιεί, ενώ στην πραγματικότητα βυθίζει στην ομοιότητα. (Βλ.Ρενέ Ζιράρ, Κεκρυμμένα από καταβολής, μετάφραση Κων. Ι. Γκότσης, έκδ. Γ.Α.Κουρής ΑΕ).
 
Η πίστη στον Χριστό είναι η μόνη που σέβεται την διαφορετικότητα του ανθρωπίνου προσώπου. Ο άνθρωπος που αγαπά τον Χριστό δεν ακολουθεί κανένα άλλο πρότυπο, παρά μόνο τον Χριστό τον σταυρωμένο και αναστημένο εκ νεκρών. Τότε η ζωή του καθενός, λαμβάνει ένα περιεχόμενο μοναδικό για τον καθένα, και ο άνθρωπος αυτός ανάγεται σε πρόσωπο μοναδικό. Λαμβάνει "όνομα καινόν", ό ουδείς οίδε ει μη ο λαμβάνων (Αποκ. 2,17). (Το οποίο κανείς δεν γνωρίζει παρά μόνον εκείνος που το έλαβε).
 
 Ο άνθρωπος θέλει ουσιαστικά να λατρέψει τον εαυτό του, και κάνει ό,τι μπορεί για να ετοιμάσει στον εαυτό του έναν θρόνο αυτοπληρότητας. Ο Θεός καθίσταται κάτι αμελητέο, κάτι ασήμαντο, που ο άνθρωπος αψηφά μπροστά σ’ αυτό που προσδοκά για τον ίδιον, και στρέφεται στον άλλον με πρόθεση να τον εγκολπωθεί ή να τον εξουσιάσει. Η καρδιά απομακρύνεται από τον Θεό, και ταλανίζεται από τις βίαιες πνοές των παθών. Η πορνεία, η πονηρία, η πλεονεξία, ο φθόνος, η έριδα, ο δόλος, η κακοήθεια, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να δει καθαρά, καθηλωμένος όπως είναι στα πάθη του. Συκοφάντες, ψιθυριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέτες κακών, ανόητοι, άστατοι, άστοργοι, σκληροί, ανελεήμονες, έμπλεοι αδικίας΄ αυτές είναι οι στάσεις που υιοθετούνται στην καθημερινή ζωή. (Οι οποίοι αν και γνωρίζουν το θέλημα του Θεού, ότι εκείνοι που κάνουν τέτοια πράγματα είναι άξιοί θανάτου, όχι μόνο τα κάνουν, αλλά και επιδοκιμάζουν εκείνους που τα κάνουν-Ρωμ.1,32).
 
 Αυτόν τον ζόφο γεννά η άρνηση του Χριστού, κι αυτόν τον ζόφο κουβαλούν οι αρνητές του Χριστού στην καρδιά τους. Ο ζόφος της ανθρώπινης καρδιάς διαχέεται παντού, ώστε όλη η ατμόσφαιρα της γης να διακατέχεται από τον φόβο, την απειλή, τον θάνατο. Ο Χριστός είναι το ΦΩΣ στη ζωή των ανθρώπων. Το  φως του Χριστού φέρνει εγκαρδίωση, παρηγοριά, ιλαρότητα. Τα δεσμά που ταλανίζουν τον άνθρωπο ξεκινούν απ’ αυτόν τον ίδιο, ευδοκιμούν στα σπλάχνα του. Δεν υπάρχει χειρότερη τυραννία από τα δεσμά της αμαρτίας και του κακού. Η αμαρτία είναι έργο των ανθρώπων, περιδινείται γύρω από τους ανθρώπους. Ο Θεός είναι ξένος προς την αμαρτία. Η αμαρτία δεν αποτελεί βεβήλωση του Θεού ή "βλάβη της τιμής του". Ο Θεός δεν βεβηλώνεται, διότι είναι πέραν πάσης ανθρωπίνης αντιλήψεως, και ούτε θέλει την τιμωρία κανενός.  (Κανένας να μην πει όταν πειράζεται ότι "πειράζομαι απο τον Θεό". Ο Θεός δεν προσβάλλεται από το κακό και δε βάζει σε πειρασμό κανέναν. Καθένας παρασύρεται και δελεάζεται απο τη δική του επιθυμία. επιστολή Ιακώβου 1,13-15)

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος, 

("Λύτρον λύπης", Εκδόσεις Αθανασίου Αλτιντζή, 2020).

Υάκινθος