ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΔΙΑ ΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΞΥΝΙΣΜΕΝΗ ΓΕΥΣΗ ΑΘΕΪΑΣ - Αθανάσιος Κοτταδάκης

 

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ  ΔΙΑ  ΔΑΝΙΚΑ

ΚΑΙ  

ΞΥΝΙΣΜΕΝΗ  ΓΕΥΣΗ  ΑΘΕΪΑΣ

Αθανάσιος  Κοτταδάκης

      Δημήτρης Δημητριάδης, διαπρεπής του Καλλιτεχνικού χώρου, και συγγραφέας, εναντίον Χρήστου Γιανναρά και Στέλιου Ράμφου, με ενδιάμεσο το Δημήτρη Δανίκα,  γνωστό Δημοσιογράφο. Ουσιαστικά και απροκάλυπτα με πρόσχημα αμφοτέρους,  ριπές «βολή κατά βολή» μανικής προσωπικής καταφοράς εναντίον του Χριστού και της Εκκλησίας. Ήτοι, 21^ος αιώνας και ξυνισμένη γεύση αθεΐας 19^ου, πασπαλισμένη με άφθονη άχνη μαρξιστικής, και νεώτερων παραπλήσιας. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο !  Και το όλο …  στον οδοστρωτήρα της ιστορίας.  

      Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, το ξαναδιάβασα … Και είπα να παραλληλίσω την περίπτωση με εκείνη των Αθηναίων κατά το λόγο του Παύλου στον Άρειο Πάγο. Και είδα την απόσταση απροσμέτρητη. Γιατί, εκείνοι μετά την προσφώνηση, «άνδρες Αθηναίοι», συν την επισήμανση, «κατά πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους υμάς θεωρώ»-«Σας βλέπω ευλαβέστατους από κάθε άποψη»-να τον ακούσουν ενδιαφέρθηκαν.  Μετά δε τα περί του βωμού, «αγνώστω Θεώ», και τη θαυμάσια  ad hoc απόληξη. «Ον ουν αγνοούντες ευσεβείτε»-«αυτόν που λατρεύετε χωρίς να γνωρίζετ»-«τούτον εγώ καταγγέλλω υμίν», τους ανακινήθηκε κι η περιέργεια-«τι αν θέλοι ο σπερμολόγος ούτος λέγειν». Κι έπιασαν και  τον άκουγαν απ’ την αρχή.  «Ο Θεός ο ποιήσας τον ουρανόν και την γην…», με εμφανή προσοχή, αν μη και συνακόλουθη αποδοχή, παρότι τους γκρέμιζε στη διαδρομή του λόγου παλιές καθιερωμένες θέσεις. Π.χ. «Ουκ εν χειροποιήτοις ναοίς κατοικεί, ουδέ υπό χειρών ανθρώπων θεραπεύεται, προσδεόμενος τινός».

     Άρχισαν, βέβαια, να ανησυχούν, προφανώς και να παίρνουν αποστάσεις, ακούγοντας πως αυτός ο Θεός. «Έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη» ! Το τελευταίο-«εν δικαιοσύνη»-πάλι θα τους κράτησε. Αλλά ο Παύλος  δεν κρατήθηκε, συνέχισε, προχώρησε, προσδιόρισε τον κριτή. «Εν ανδρί ω ώρισε» ! Και πώς ακριβώς τον όρισε. «Πίστιν παρασχών πάσιν», «δίνοντας βέβαιη απόδειξη ότι αυτός θα είναι ο κριτής». Η ανησυχία, γράφε, η αγωνία είχε φτάσει σε κορύφωση. Κι ως έφτασε και βγήκε απ’ τα χείλη του, κι ακούστηκε αυτό το πρωτάκουστο ! «Αναστήσας αυτόν εκ νεκρών»-«Ανασταίνοντας τον από τους νεκρούς», άναψαν, κόρωσαν, δεν κρατήθηκαν, ξέσπασαν. «Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον-κορόιδευαν, αποδοκίμαζαν περιπαιχτικά-οι δε-πιο συγκρατημένοι-είπον, ακουσόμεθά σου και πάλιν περί τούτου»-καλά, άσε, μας τα λες μια άλλη φορά.

    Έγινε, δηλαδή, αυτό που ήταν φυσικό και επόμενο να γίνει. Όταν στην καρδιά της Αθήνας, στο κέντρο κορύφωσης του φιλοσοφικού λόγου, ένας, μέσα τους τώρα … Ανατολίτης, ένας Εβραίος ήρθε να πει, και τόλμησε και είπε, την άλλη Αλήθεια ! Αυτήν που δεν τη χωράει ανθρώπου νους ! Ότι, ένας άλλος Εβραίος, άνθρωπος κρυμμένος Θεός, πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς ! Ότι, νίκησε το θάνατο ! Ποιος αλήθεια ανθρώπινος νους μπορούσε ή μπορεί να το χωρέσει αυτό χωρίς συνδρομή άνωθεν !

     Αλλά ! Την ώρα που ο Παύλος πήρε να βηματίζει προς έξοδο, δυσαρεστημένος προφανώς από αυτή την εξέλιξη, ένα μικρό ευχάριστο είχε γι αυτόν Χριστός ο Θεός. «Τινές δε άνδρες κολληθέντες αυτώ επίστευσαν, εν οις και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και γυνή ονόματι Δάμαρις, και έτεροι συν αυτοίς» ! Ήταν λίγοι εδώ, αλλού πολλοί, αλλού πιο πολλοί … «Η μικρή ζύμη που θα ζύμωνε όλο το φύραμα», όλο τον κόσμο με Σταυρό και Ανάσταση Χριστού, του «Θεού που Αγάπη-χωρίς όρια-εστί», είχε κάνει κι εδώ αρχή. Το μικρό ποτάμι, το μέγα, το  μέγιστο, το Σώμα Του. Η Εκκλησία με όλα της τα καλά, και όλα της τα λάθη, τα μικρά, τα μεγάλα, τα βαριά, της ανθρώπινης πλευράς, της ανθρώπινης αδυναμίας παράγωγα. Τα καινά τε και παλαιά, όλα που τα πήρε και τα σηκώνει στους ώμους του ο Χριστός στο Σταυρό ! Ο Χριστός, «ο επεκτεινόμενος στους αιώνες»,  η ψυχή της, η Αγάπη Του, η αγάπη της ! Που την κρατά απ’ το χέρι και προχωρεί, και συνεχίζει, και θα συνεχίσει «μέχρι τερμάτων αιώνων» να προχωρεί !

    Πώς όμως να βρουν τόπο τα τοιαύτα στο νου, πιο πολύ στην καρδιά ενός ανθρώπου που ακόμα και ως γυμνή λέξη ο Θεός του προκαλεί σκοτοδίνη !

******   ***   ******

       Ωστόσο έκπληξη για μας και συνακόλουθη απορία, όχι ανησυχία, ούτε αγωνία. Πριν λίγες μέρες, Δημήτρης Δημητριάδης, ενδιάμεσος Δημήτρης Δανίκας … και ριπές «βολή κατά βολή», εναντίον του Χριστού, εναντίον της Εκκλησίας, ουσιαστικά και απροκάλυπτα. «Η ανθρώπινη θνητότητα είναι το κέντρο και το κλειδί του παντός», έφα ρητά αυτός! Και συνέχισε. «Ο Χριστιανισμός βασίζεται ολόκληρος σε ένα ψεύδος: Την Ανάσταση του Χριστού … Η Σταύρωση είναι. Αλλά αυτό που έγινε με τη Σταύρωση, και πολύ περισσότερο με την Ανάσταση … δεν υπήρξε ποτέ αυτό το πράγμα … Η Εκκλησία εκπροσωπεί απόλυτα αυτό το ψεύδος, αυτή την απάτη. Είναι η ίδια μια απάτη, ένα ψεύδος, διότι δεν δέχεται τον άνθρωπο στην ουσιαστική του διάσταση, που είναι τρία πράγματα: η σεξουαλικότητα, η ιστορικότητα και η θνητότητα … Τα πάντα δεν έχουν συνέχεια μετά από ένα ορισμένο σημείο. Και το σημείο αυτό είναι ο θάνατος. Ο Χριστιανισμός … υπόσχεται μια άλλη ζωή».

      Κοινές, κοινότατες, προσωπικές, αυθαίρετες, ρηματικές, μανικές καταφορές και διακηρύξεις ενός ακόμη αρνητή, ασφαλώς όχι του  τελευταίου ! Έχει ακούσει πάμπολλα τέτοια, και όχι μόνο, υποστεί και δεινούς διωγμούς η Εκκλησία, έχει ακούσει πολλά τέτοια ο Χριστός. Και είναι δυστύχημα που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι, «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν», όταν αυτά είναι. «Η Οδός, η Αλήθεια, η Ζωή» ! Από τούτο και, «το περισσόν ζωής»- η περίσσια της- η ζωή χωρίς τέλος !

       Όσο για τα πολλά τε και άλλα, όπως τα  περί πλατωνισμού στο Χριστιανισμό, και δεν είναι του παρόντος, θέλουν σελίδες όχι λίγες, και είναι απαντημένα και επιστημονικά από κάθε χριστιανική τε και άλλη πλευρά. Και μπορεί ένας διαπρεπής του Καλλιτεχνικού χώρου και συγγραφέας να λέει τα δικά του και να τα … χαίρεται. Και να κινείται σε ρηχότητες εντυπωσιασμού ως το διαβόητο «πίστευε και μη ερεύνα», που είναι μια προκατειλημμένη διαστροφή της γνωστής τολμηρής και υπερβολικής αποστροφής του Απολογητή Τερτυλλιανού. «Credo quia absurdum est»-«πιστεύω κι ας είναι παράλογο». Που δεν είναι, παρά σήμα κατατεθέν κάθε ολοκληρωτισμού, και εκ προοιμίου αντί-χριστιανικό !

     Στο μέτρο που, «Χριστός ο Θεός κανέναν δεν αναγκάζει να τον αγαπήσει», και η δική του πρόταση ελευθερίας είναι καθαρή και ξάστερη. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», με όρο ή προϋπόθεση ξεκαθαρισμένα από την αρχή. «Απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού». Το Σταυρό της Αγάπης, που σήκωσε και ο Ίδιος, και δεν είναι λίγο βαρύς. Και η δική του σύσταση κινείται στην αντίπερα όχθη. «Ερευνάτε τας Γραφάς … εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού»-Ιωα.5,39.

     Και με την ευκαιρία, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν παρών και στην αυλή του Αρχιερέα Καϊάφα, και στο Πραιτώριο του Πιλάτου προφανώς, και βέβαια πάνω στο Γολγοθά, στο Σταυρό … Και αυτά που γράφει είναι. «Ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν»-1Ιω.1.1. Και όσο για τους άλλους Ευαγγελιστές-Ματθαίο, Μάρκο, και Λουκά-αν θυμάμαι καλά, ο πρύτανης των Πανεπιστημιακών Θεολόγων της εποχής μου αοίδημος Π. Ν. Τρεμπέλας έλεγε κι επεσήμαινε για κάποιους παραπλήσιους ότι, «αυτοί ήταν τόσο αθώοι, τόσο άδολοι, ως και αφελείς, που στα Ευαγγέλια τους, δεν παραλείπουν να καταγράφουν και να περιλαμβάνουν και αυτές τις εγγενείς αδυναμίες τους»!

******   ***   ******

       Άλλος λόγος, λόγος τελικός. Παράξενο «δέσιμο» στα κατάβαθα Δημήτρη Δημητριάδη με το Χριστό, και όχι δυσδιάκριτο.. Αυτή η μεγάλη φωνή, η μεγάλη κραυγή, η μανική ρηματική καταφορά εναντίον αυτού που θεωρεί και λέει πως είναι ένα ψεύδος, μια απάτη, ένα φάντασμα. Αέρα δέρνει, λοιπόν; Εδώ ξέρει καλά το πράγμα ο Χριστός, όσο κι αν θέλει ανύπαρκτη και εξαφανισμένη ιδιαίτερα την Ανάσταση Αυτού ! Το κύριο, το καίριο, το όντως “sine qua non”-«χωρίς το οποίο τίποτα»-της Εκκλησίας Του.

     Η υπόθεση του, αποκλειστικότητα του υπαρκτού για εμάς τους και όσους πολλούς άλλους Ιησού Χριστού. Που φαίνεται έχει έρωτα με τα … απροσδόκητα. Άλλοτε έξω από τα τείχη της Δαμασκού ! Άλλοτε για έναν ξεσαλωμένο κυριολεκτικά και στη σεξουαλικότητα, πρώτο από τους τρεις όρους Δ.Δ. κλειδιά ζωής. Ως τη στιγμή που έφτασε και διάβασε. «Η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους … ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν»-Ρωμ.13,12κε-και άλλαξε κατά 360^ο τρόπο ζωής !  

     Και εδώ, η οφειλή της αγάπης, και η ευχή κάθε χριστιανού είναι, κάτι αντίστοιχο από τον καθ’ ημάς και υπαρκτό και ζώντα μετά το Θάνατο στο Σταυρό, την Ταφή και την Ανάσταση  Ιησού Χριστό !          

 Αθανάσιος Κοτταδάκης