Κι, ώ αναμνήσεις, που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ
απ’ αυτό που ζήσαμε...
Όμως, εδώ τέλειωσα.
Ώρα να φύγω.
Όπως θα φύγετε
κάποτε κι εσείς.
Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας
μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
Έτσι συνήθως έρχεται το
φθινόπωρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου