Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ἕνας ἀγωγιάτης περιέφερε μέσα στήν πόλη μέ τό γάϊδαρό του ἕνα θεῖο θησαυρό. Ὁ κόσμος βγῆκε στούς δρόμους καί γονατιστός ὑποδεχόταν
τό θησαυρό. Ὁ γάϊδαρος, νομίζοντας ὅτι οἱ τιμές ἦταν γιά τόν ἴδιο, ἄρχισε νά
χοροπηδάει, ὥσπου κάποια στιγμή ἀπό τό πολύ χοροπήδημα ἔριξε τό θησαυρό στίς λάσπες. Τό ἀφεντικό
του ἀγρίεψε καί τόν σάπισε στό ξύλο.
Ἡ τιμή πού δέχεται ὁ Ἱερέας, δέν εἶναι ἕνεκα τῆς
ἀρετῆς του, ἀλλά ἐπειδή
εἶναι φορέας τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Καί εἶναι ἱεροσυλία νά θεωροῦμε τήν
τιμή αὐτή προσωπική τιμή.
«Ὁ Ἡρώδης, ἐπειδή δέν ἔδωσε τή δόξα στό Θεό, ὁ Θεός ἔστειλε
ἀμέσως Ἄγγελο καί τόν κτύπησε μέ ἀρρώστια·
σκουλήκια ἔφαγαν τό σῶμα
του, καί ξεψύχησε....!». (Πρ.12:22-23).«Αὐτός ὁ Ἱερέας δέν μέ ἀνέπαυσε οὔτε μία ὥρα!», ἀποκάλυψε ὁ
Θεός σ' ἀσκητή, πού ἔτυχε νά παρευρίσκεται στήν κηδεία τοῦ Ἱερέα, πού ὁ κόσμος θεωροῦσε ἅγιο. Ὁ Ἱερέας (φεῦ!) σφετερίσθηκε τή
δόξα τοῦ Θεοῦ!
«Ἀδελφοί, ποῦ εἶναι τώρα ὁ Χρυσόστομος», (εἶπε ὁ Ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος στός ἐννιάμερο μνημόσυνο τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Δασακλάκη). Εἶναι στόν Οὐρανό, ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος. Τί τοῦ εἶπε ὁ Χριστός μόλις τόν εἶδε στόν Οὐρανό; Ἐδῶ Ποιμένας εἶμαι Ἐγώ! Πέταξε τή ράβδο, βγάλε τήν μίτρα, βγάλε τό μανδύα, βγάλε τά ἐγκόλπια· στάσου ἐνώπιόν Μου γυμνός, καί ἀπολογήσου!
Γιά ποιά δόξα ἐργαζόσουν κάτω στή γῆ; Γιά τή δική σου ἤ γιά τή δική Μου; Τί θά Τοῦ ἀπολογηθοῦμε; Θά τολμήσουμε νά Τοῦ εἰποῦμε, πώς τά δίναμε ὅλα γιά τήν δική Του δόξα; Θέλαμε, θά Τοῦ εἰποῦμε, καί τή δική μας δόξα! Καί ὁ Κύριος καί πάλι θά μᾶς εἰπεῖ: Καί γιατί δέν προσπαθήσατε νά «θάψτε» τή δική σας δόξα, καί νά ἐργασθεῖτε ἐξ ὁλοκλήρου γιά τή δική Μου δόξα;» «Συγχαρητήρια», τοῦ ἔλεγαν (στόν π. Ἰωήλ), ὅταν (1965) βραβεύθηκε ἀπό
τήν Ἀκαδημία τῶν Ἀθηνῶν. «Ρεζελίκια!», ἀπαντοῦσε· τό θεωροῦσε δόξα
κοσμική.
Ὁ Χριστός τούς Φαρισαίους πού λιγουρεύονταν τή δόξα τῶν ἀνθρώπων,
τού ἀποκάλεσε ἐμμέσως πλήν σαφῶς «ἀπίστους» (Ἰω. 5:44). Καί εἶχε δίκιο...
8 σχόλια:
Τα λόγια του Ιωήλ Γιαννακόπουλου είναι όλη η αλήθεια.
Υπάρχουν σήμερα κληρικοί της μορφώσεως, του ήθους, και της εμβέλειας του μακαριστού π. Ιωήλ;
Ευχαριστούμε τον π. Βασίλειο.
Σύμφωνα με όσα έχουμε μελετήσει,ο λόγος Του Θεού ,είναι αυτός που είναι πνεύμα κ ζωή και σαγηνεύει τον άνθρωπο που έχει την πιο καλύτερη προαίρεση.Διοτι και ο Απ.Παυλος στην προς Εβραίους επιστολή 4 12-13) μας λέγει ότι " ο λόγος Του Θεού είναι ζωντανός,και δραστικος και κοφτερός σαν το δίκοπο μαχαίρι και εισχωρεί εις βάθος μέχρι την ψυχή,τις πν.δυναμεις και τις αρθρωσεις και τους μυελους και έχει την δύναμη να κρίνει και την καρδιά.
Ερμ.αββα Κασσιανου.
Ο ίδιος ο Χρυσόστομος όμως ξεχωρίζει και διακρίνει στο περίφημο μικρό βιβλιαράκι περί ιερωσύνης,το οποίο μου εδωθη ως δώρο με κάτι άλλα βιβλία που πήρα,και λέγει
" Η δύναμη του λόγου σε συνδιασμό με την ακρίβεια των δογμάτων,δεν έχει ανάγκη ρητορικής".
Που σημαίνει ότι μεταχειρίζεται αυτόν τον λόγο όχι προς ρητορεία για να αρέσκεται είτε να αρέσει στους αλλους,αλλά γνωρίζει ότι από μόνος του ο λόγος έχει την αληθινή ωφέλεια,με την Χάρη Του Θεού ,ώστε να τους κερδίζει στον Χριστό και στέκει ως τώρα ο ΑΓΙΟΣ στην ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,ΜΕ τους λόγους του Ευαγγελίου ,οι οποίοι είναι πλήρεις θείας σοφίας και που με τα συγγράμματα του ανατρέπουν ισχυρισμούς άλλων δογμάτων νοθων και έτσι εξασφαλίζει τα αληθινά δόγματα μαζί με την εν Χριστώ Ζωή μας.
Επομένως,όταν αυτά έχει υπόψιν του κάποιος,δεν θα ήθελε την δική του δόξα,αλλά της Εκκλησίας.
Διότι όπως έλεγε ο γ.Θεοκλητος Διονυσιατης,
Ο Μαρασμός η η άνθιση της Εκκλησίας,εξαρτάται από τα μέλη της...!
Ο μακαριστός μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς έλεγε συχνά ότι "όταν θα βρεθούμε ενώπιον του Κυρίου, δεν θα μας ζητήσει εγκόλπια ,πατερίτσες καί μίτρες, αλλά θα μου πει έλα δω ταλαίπωρε Κοσμά να δω τα έργα σου ..."
Κατατοπιστικό και ωφέλιμο άρθρο για κληρικούς λαϊκούς και Επισκόπους-Μητροπολίτες.
Μας αφορά όλους.
Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα.
Ευχαριστούμε πολύ τον πατέρα Βασίλειο.
Η ιερατική οικογένεια:
(Μια παρουσία σιωπηλή)
Μέσα στην Εκκλησία, εκεί όπου καλούμαστε όλοι να γευθούμε το φως της Βασιλείας, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που βιώνει σιωπηλά ένα ιδιαίτερο βάρος: η ιερατική οικογένεια.
Ο ιερέας δεν ζει μόνος· ζει με τη σύζυγο και τα παιδιά του, μέσα στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους. Και όμως, ορισμένες φορές, οι προσδοκίες γύρω του τον καθιστούν ξένο. Το απλό, το ανθρώπινο – μια βόλτα, ένα παιχνίδι με τα παιδιά του, ένας καφές με φίλους – κινδυνεύει να ερμηνευθεί ως ελαφρότητα. Το ράσο γίνεται πανοπλία και η καθημερινότητα σκάνδαλο.
Και η πρεσβυτέρα – εκείνη που σιωπηλά στηρίζει και συμπορεύεται – βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο. Τα παιδιά – ακόμα και στην αθωότητά τους – κρίνονται.
Η Εκκλησία μας, όμως, δεν καλεί σε θέατρο ευσέβειας. Η αληθινή πνευματικότητα δεν εξαντλείται στην εμφάνιση, αλλά φανερώνεται στην ταπείνωση, στη διακονία, στην αγάπη.
Δεν είναι οι εξωτερικοί τύποι που αγιάζουν τον ιερέα, αλλά το αν η καρδιά του παραμένει στραμμένη στον Θεό, αν αγαπά, αν προσφέρει τον εαυτό του στον άλλο, αν ζει το Ευαγγέλιο.
Μα αν, αντί να στηρίζουμε, στήνουμε εμπόδια· αν κρίνουμε χωρίς διάκριση, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε εκείνοι που “κάμνουσιν τον ουρανόν κλειστόν”.
Ας θυμηθούμε: και οι ιερείς είναι άνθρωποι – όχι άγγελοι. Και η οικογένειά τους δεν καλείται να είναι εικόνα τελειότητας, αλλά ένα εργαστήρι πίστης, συγχώρησης και υπομονής.
Αν πράγματι επιθυμούμε Εκκλησία ζωντανή, ας ξεκινήσουμε όχι με κρίση, αλλά με κατανόηση. Όχι με αυστηρότητα, αλλά με ευχαριστία για εκείνους που, μέσα στην αδυναμία τους, προσφέρουν ολόκληρη τη ζωή τους για να μας οδηγήσουν στο φως του Αναστάντος Χριστού.
Αυτά τα κείμενα οφείλουν όλους μας Διότι η μη κατήχηση του κόσμου και το δεν πειράζει το ένα ούτε το άλλο μας έφθασε εδώ στο μαύρο χάλι της συμφοράς της διαφθοράς και στο τελοςτ
Δημοσίευση σχολίου