Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Κυριακού του Αναχωρητού (29 Σεπτεμβρίου) - Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Ούτος είχε, πατρίδα μεν την Κόρινθον, γονείς δε, Ιωάννην τον Πρεσβύτερον της εν Κορίνθω Εκκλησίας, και Ευδοξίαν καλουμένους, κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μικρού, εν έτει υη’ [408]. Είχε δε ούτος και θείον από τον πατέρα του, Πέτρον τον Επίσκοπον της Κορίνθου, από τον οποίον έγινεν Αναγνώστης. Κυριευθείς δε από πόθον Θεού, πηγαίνει εις τα Ιεροσόλυμα. Και προσελθών εις τον Μέγαν Ευθύμιον, μετά χαράς εδέχθη από αυτόν, και κείρεται παρ’ αυτού τας τρίχας της κεφαλής. Ήτοι γίνεται Μοναχός, δεκαοκτώ χρόνων ων κατά την ηλικίαν. Επειδή δε ήτον αγένειος, δια τούτο εστάλθη παρά του Αγίου Ευθυμίου προς τον εν Αγίοις Γεράσιμον. Αφ’ ου δηλαδή απέθανεν ο μακάριος Θεόκτιστος. Υπηρέτει λοιπόν προθύμως ο θείος Κυριακός εις όλα τα προστάγματα του μεγάλου Γερασίμου, τόσον, ώστε οπού και αυτός ο Γεράσιμος αρεσκόμενος και επαινών την αυτού σκληράν ζωήν, έπερνεν αυτόν μαζί του εις την έρημον του Ρουβά, όταν επήγαινεν εκεί κατά τον καιρόν της νηστείας της μεγάλης τεσσαρακοστής.

Αφ’ ου δε απέθανεν ο Άγιος Γεράσιμος, επήγεν εις την Λαύραν του μεγάλου Ευθυμίου, και ησύχαζεν. Από εκεί δε επήγεν εις την Λαύραν του Χαρίτωνος, την καλουμένην του Σουκά. Και εκεί διακονήσας επιμελώς, ηξιώθη του της ιερωσύνης χαρίσματος. Εις τους χρόνους δε εκείνους, κατά τους οποίους διέτριψεν εις την Λαύραν του Σουκά, δεν ωργίσθη ποτέ ο τρισόλβιος, αλλ’ ούτε έφαγέ ποτε την ημέραν, αλλά την νύκτα. Όταν δε έγινε χρόνων εβδομηκονταεπτά, τότε ανεχώρησεν εις την έρημον την καλουμένην του Νατουφά. Και έζη με μόνας τας εκεί ευρισκομένας σκυλλοκρομμύδας. Από τας οποίας ταύτας φαγών κρυφίως μίαν φοράν ο μαθητής του, εβλάβη και έγινεν ωσάν νεκρός. Ο δε Άγιος δια προσευχής του ανέστησεν αυτόν. Αλλά και ένα νέον πάσχοντα από δαιμόνιον, ηλευθέρωσεν.

Από εκεί δε πάλιν αναχωρήσας δια την των πολλών σύγχυσιν, επήγεν εις ένα τόπον άβατον, ονομαζόμενον Σουσακείμ, ώντας τότε χρόνων εννενήκοντα εννέα. Όπου είχεν ο αοίδιμος και ένα λέοντα, οπού υπηρέτει αυτόν, και εφύλαττε τα λάχανα. Επειδή δε μίαν φοράν εξηραίνοντο από ανομβρίαν τα λάχανά του, και ο Άγιος είχε δίψαν, ω του θαύματος! ήλθε δια προσευχής του άνωθεν νέφαλον και έβρεξεν. Όθεν εγέμωσαν αι στάμναι και τα κοιλώματα των πετρών. Επειδή δε οι Πατέρες της του Σουκά Λαύρας ελθόντες, παρεκάλεσαν αυτόν πολλά δια να υπάγη να ησυχάση εις το του Αγίου Χαρίτωνος σπήλαιον, δια τούτο υπήκουσεν εις τας τούτων δεήσεις ο Όσιος, και επήγεν εκεί και ησύχασεν. Όθεν ο θαυμάσιος Κύριλλος, ο τους βίους συγγράψας των μεγάλων Οσίων Ευθυμίου, και Σάββα, αυτός λέγω συχνά πηγαίνωντας εκεί προς τον Όσιον Κυριακόν, έμαθε παρ’ αυτού καταλεπτώς τα των ανωτέρω Οσίων κατορθώματα, και δια τούτο επεχείρησε, και έγραψε τους βίους αυτών. Έζησε λοιπόν ο μέγας ούτος Κυριακός εκατόν επτά χρόνους. Και μέχρι τέλους δεν εσυγκατέβη από την συνήθη του άσκησιν. Ήτον δε ο Άγιος ούτος πράος, ευκολοπλησίαστος, προλέγων τα μέλλοντα εκ θείας αποκαλύψεως. Ήτον μεγαλόσωμος, έχων και κάποιαν ωραιότητα και φυσικήν χάριν. Και έσωζεν όλα τα μέλη του σώματος υγιά χωρίς καμμίαν βλάβην την από του γηρατείου προξενουμένην. Ασθενήσας δε ολίγον, ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις τον ποθούμενον Κύριον.

Αναχωρητής ούτος φαίνεται να ωνομάσθη ιδιαιτέρως, δια τας πολλάς και συχνάς αναχωρήσεις, ας εποίει, αναχωρών από Μοναστήριον εις Μοναστήριον, και από μίαν έρημον εις άλλην έρημον, ως δείκνυται εκ του βίου του.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης