Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Παραμόνου, και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Μαρτύρων (29 Νοεμβρίου) - Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Ακυλίνου άρχοντος της Ανατολής, εν έτει σν’ [250]. Η δε αιτία του μαρτυρίου αυτών εστάθη τοιαύτη. Εις ένα τόπον της Βαλσατίας: ήτοι της νυν λεγομένης Μπάστρας, της ευρισκομένης κοντά εις το στόμα του Τίγριδος ποταμού, εις ένα λέγω τόπον της Μπάστρας ταύτης, ονομαζόμενον ιερόν, ευγαίνουν θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας. Εις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Ακυλίνος, δια να ιατρευθή από κάποιαν ασθένειαν σωματικήν οπού είχεν. Όθεν επρόσταξε να ακολουθούν εις αυτόν από την Νικομήδειαν, όσοι Χριστιανοί ήτον εκεί δεδεμένοι δια την του Χριστού πίστιν. Πηγαίνωντας δε εις τον ναόν της θεάς Ίσιδος, και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, επρόσταξε και τους Μάρτυρας του Χριστού να προσκυνήσουν και να θυσιάσουν εις τα είδωλα.

Επειδή δε εκείνοι δεν επείσθησαν, δια τούτο επρόσταξε να τους θανατώσουν όλους. Και έτζι έλαβον οι γενναίοι τους στεφάνους της αθλήσεως παρά του Παμβασιλέως Χριστού, τον αριθμόν όντες τριακόσιοι εβδομήκοντα.

Τούτους λοιπόν βλέπωντας έτζι ασπλάγχνως θανατωθέντας ο Άγιος Παράμονος, με μεγάλην φωνήν ανεβόησε λέγων. Μεγαλωτάτην ασέβειαν βλέπω, ότι ο μιαρός ούτος άρχων τόσους πολλούς δικαίους, και μάλιστα ξένους όντας, κατασφάζει ωσάν να ήτον άλογα ζώα. Ο δε άρχων ταύτα ακούσας, άναψεν από τον θυμόν, και ευθύς προστάζει να τον θανατώσουν. Τούτο δε ο Μάρτυς δεν ήξευρεν. Όθεν πιάσαντες αυτόν αιφνιδίως οι απεσταλμένοι εκεί, οπού αφόβως επεριπάτει, άλλοι μεν, τον εκτύπουν με λόγχας, άλλοι δε, ετρύπουν την γλώσσαν και τα λοιπά μέλη του με καλάμια κοπτερώτατα. Και έτζι έμπροσθεν του άρχοντος εθανάτωσαν αυτόν, και προς τας ουρανίους μονάς τον απέστειλαν. Ίνα χαίρη αιωνίως μετά των λοιπών τριακοσίων εβδομήκοντα. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μαζί με τα λείψανα των ανωτέρω Αγίων.

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Φιλουμένου

Ο Άγιος Μάρτυς Φιλούμενος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού, εν έτει σο’ [270], καταγόμενος μεν από την Λυκαονίαν (ήτις είναι μέρος της Καππαδοκίας). Εργόχειρον δε έχων, το να φέρη το σιτάρι εις την χώραν της Γαλατίας, της τουρκιστί λεγομένης Γελάς. Ούτος λοιπόν διαβαλθείς εις τον ηγεμόνα της Αγκύρας Φίληκα, και παρασταθείς έμπροσθεν αυτού, ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Όθεν καρφόνουν πρώτον τους πόδας του με σίδηρα και δέρνουσιν αυτόν. Έπειτα κρεμάσαντες αυτόν, τον σπαθίζουσιν με σπάθας ξυλίνας, και βάλλουσιν αυτόν μέσα εις αναμμένον φούρνον. Επειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την δύναμιν του Χριστού, δια τούτο εκάρφωσαν την κεφαλήν και τα χέρια και τα πόδιά του. Έπειτα τον αναγκάζουσι να τρέχη έως εις διάστημα τριάκοντα σταδίων, ήτοι έως τέσσαρα μίλια. Ώστε οπού λειποθυμήσας εις τον δρόμον ο του Χριστού αθλητής, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, παρά του οποίου και έλαβε τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης