ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΔΥΝΑΤΑ ή ΝΑ ΚΛΑΥΣΩ ΓΟΕΡΑ;

Τ Ρ Α Γ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α

ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΔΥΝΑΤΑ ή ΝΑ ΚΛΑΥΣΩ ΓΟΕΡΑ;

A -ΑΠΟΦΑΣΗ:

(Θεολογική Παν Θες/νίκης Μάρτιος 1995)

 «Το Τµήµα Ποιµαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης µε οδύνην παρακολουθεί ανεπιτρέπτους ενεργείας και πράξεις αρχιερέων διεκδικούντων συγκεκριµµένας εκκλησιαστικάς θέσεις εις την Λάρισαν και την Αττικήν, µε την παρέµβασιν κοσµικού δικαστηρίου και ‘’χριστιανών’’ οι οποίοι ενεργούν ως οπαδοί προσώπων και όχι ως πιστοί του Χριστού και µέλη της Εκκλησίας.

 »…πρέπει να λεχθή,  ότι κατά τους ιερούς κανόνας, η εφαρµογή των οποίων είναι υποχρεωτική δια τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως αποφάσεις Οικουµενικών Συνόδων….

 » Οι εν λόγω αρχιερείς….εξετράπησαν αυτοί και οι οπαδοί των εις απαραδέκτους δια τους χριστιανούς πράξεις βίας και αυθαιρεσίας…

 »…η ιερά  Σύνοδος θα πρέπει να προχωρήση εις άµεσον λύσιν του προβλήµατος εφαρµόζουσα τα υπό των ιερών κανόνων προβλεπόµενα εις τας καταστάσεις αυτάς» 

(Διευθυντής του τοµέως Αγίας Γραφής και Πατερικής

Γραµµατείας π. Θεόδωρος Ζήσης)

Β -ΑΠΟΦΑΣΗ -ψηφισµα:

(Θεολογική Παν. Αθηνων Οκτ. 1994)

    «Το Τµήµα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών επέδειξε και επιδεικνύει πάντοτε τη δέουσα ευαισθησία στα σοβαρά προβλήµατα, τα οποία απασχολούν κατά καιρούς την Εκκλησία της Ελλάδος…

    ΄»…η σύγχρονη εκκλησιαστική κρίση, καίτοι συνδέεται µε το συγκεκριµένο ειδικό ζήτηµα των τριών εκπτώτων αρχιερέων, προσλαµβάνει ασυνήθεις εκκλησιολογικές και θεσµικές διαστάσεις…  

     »…το τµήµα  Θεολογίας.. απευθύνεται και πάλιν προς τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να ζητήση την όσο το δυνατόν ταχύτερη και εποικοδοµητική για το πλήρωµα της Εκκλησίας εσωτερική αντιµετώπιση του εκκλησιαστικού ζητήµατος µε πνεύµα αδελφικής αγάπης και κατανοήσεως, αφού η συνεχιζόµενη πολυκεντρική τροφοδοσία της κρίσεως επιτείνει τη σύγχυση και τον σκανδαλισµό των πιστών». 

(Ο Πρόεδρος του Τµήµατος Θεολογίας.

Καθηγητής Χρηστος Σ. Βουλγαρης)

 

(……..για να τα µαθαίνουν οι νεότεροι)

 Ο πατήρ Θεόδωρος ήταν γνωστός σαν παράγοντας του εκκλησιαστικού παρασκηνίου. Ιστορικά: Ως καθηγητής, θεολόγος, ήταν επιστηµονικός συνεργάτης του Πατριαρχικού Ιδρύµατος Μελετών της Ι.Μ. Βλατάδων από την ίδρυση του 1965/8 έως το 1970 από τον Οικουµενικό  Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ήταν ο συντάκτης του περιοδικού “Κληρονοµία” και έφορος του Ιδρύµατος έως το 1986.

Ήταν κοντά στον πατριαρχικό  καθηγητή Πατρολογίας Παν. Χρήστου και το 1973 έγινε Υφηγητής και λίγο αργότερα, το 1980 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Πατρολογίας στην έδρα του Π. Χρήστου.

Από το 1990-2007 ήταν κληρικός του Οικουµενικού Πατριαρχείου (από το βιογραφικό σηµείωµα), αυτό αναφέρει και στον αρχιεπ. Χριστόδουλο, όταν τον παρέπεµψε στο Συνοδικό Δικαστηριο. Αυτό τον ρωτούσε, γιατί µε διώκεις; Εγώ    δεν ανήκω στην Εκκλησία της Ελλάδος! (περί αυτού στις ΜΕΓΑΛΕΣ “ΑΛΗΘΕΙΕΣ” του “Οµολογητού” πατήρ Θ. Ζήση, το αναφέραµε στην Εφηµ. “ΑΓΩΝΑΣ”, φ. 338, Αύγ. 2025, σελ. 15, 16, 17).

Εκπροσωπούσε για χρόνια ως µέλος του Παγκοσµίου Συµβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) το Οικουµενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος σε διαχριστιανικά συνέδρια. Όπως ο ίδιος τα αναφέρει στο βιογραφικό του. “Στο Διάλογο Ορθοδόξων και Παλαιοκαθολικών, στο Διάλογο Ορθοδόξων και Ρωµαιοκαθολικών και στις συναντήσεις για την προετοιµασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη”!!!

Κάποια στιγµή ο Πατριάρχης του έδωσε δρόµο και τα παπούτσια στο χέρι, ήταν το Μάιο του 1994, αρ. π. 425, ο ίδιος τότε έκανε τον ανήξερο και το θυµήθηκε µετά δέκα χρόνια (Μάιος 2005), για να σωθεί από επισκοπικό δικαστήριο του Χριστόδουλου, επέβαλε ένσταση αναρµοδιότητας στην Εκκλησία της Ελλάδος, διότι ανήκει – είπε – στο Πατριαρχείο που τον είχε διώξει πρίν δέκα χρόνια, (τέτοιες οµολογιακές αλήθειες!).

Τότε έκανε στροφή απότοµη και έγινε αντιοικουµενιστής, όπως µας τα µεταφέρει ο αφοσιωµένος συνεργάτης του π. Αγ. Αγγελακόπουλος. Είναι όµως έτσι; Ας δούµε:

«Στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης,-γράφει- όπου φοίτησε την περίοδο 1961-65, όλοι οι καθηγητές του ήταν οικουµενιστές. Δεν υπήρχε ούτε ένας αντιοικουµενιστής καθηγητής. Και µάλιστα περιέργως στη Θεολογική Σχολή είχε εισαχθεί το µάθηµα της Οικουµενικής Κινήσεως, «Ιστορία δογµάτων και Οικουµενική Κίνησις», το οποίο διδάσκονταν ενθουσιωδώς από τον αρµόδιο καθηγητή, και όλοι οι καθηγητές µε ενθουσιασµό προέβαλαν την «µεγάλη προφητική µορφή» του Πατριάρχου Αθηναγόρου και όλους τους µεγάλους οικουµενιστές. Ο π. Θεόδωρος, λοιπόν, ανατράφηκε µέσα σ’ αυτό το πατριαρχικό κλίµα και το οικουµενιστικό περιβάλλον.

»Αλλά, κάποια στιγµή, διαβάζοντας ο ίδιος κείµενα αγίων Πατέρων και συνειδητοποιώντας την κατάσταση, τόλµησε και έκανε την ρήξη µόνος του. Θα µπορούσε να είχε παραµείνει εκεί στα συµπόσια, στις τιµές και στα ιδρύµατα και να ήταν σήµερα ο πρώτος στα συνέδρια παντού.

»Υπάρχουν πατριαρχικά επαινετικά έγγραφα, τα οποία καθιστούν φανερό και γνωστό ότι ο π. Θεόδωρος ήταν του Πατριαρχείου και ανατράφηκε µέσα στο κλίµα αυτό. Ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύµατος Πατερικών Μελετών και διδάσκαλος του π. Θεοδώρου, του οποίου ο π. Θεόδωρος υπήρξε στενός συνεργάτης στο πανεπιστήµιο, καταγόταν από το χωριό του Πατριάρχου Αθηναγόρου, από το Βασιλικό της Ηπείρου, και ήταν στενότατα συνεδεδεµένος µ’ αυτόν. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας διόρισε τον καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου διευθυντή του Πατριαρχικού Ιδρύµατος Πατερικών Μελετών. Όλες, λοιπόν, οι συζητήσεις ήταν ενθουσιώδεις υπέρ αυτής της «µεγάλης προφητικής µορφής» του Πατριάρχου Αθηναγόρου.

» Όταν συναντήθηκαν ο µέγας οικουµενιστής Πατριάρχης Αθηναγόρας µε τον αιρεσιάρχη Πάπα Παύλο Στ΄ στα Ιεροσόλυµα το 1964, έλεγαν οι τότε οικουµενιστές καθηγητές του π. Θεοδώρου: “Είδατε πώς εξαφάνισε ο Αθηναγόρας τον Πάπα; Σαν τον Μωυσή. Με την µακρυά του γενιάδα και µε την αγκαλιά του και µε το παράστηµά του τον εξαφάνισε τον Πάπα”. Δεν ακουγόταν, λοιπόν, την περίοδο εκείνη των σπουδών και των πρώτων ετών της πανεπιστηµιακής καριέρας του π. Θεοδώρου λόγος κριτικός εναντίον του Πατριάρχου Αθηναγόρου και εναντίον του Οικουµενισµού…».

Μόνο σ΄αυτό το µικρό τµήµα του δηµοσιεύµατος αναφέρει πόσες φορές  ο Θεόδωρος (µετά Ιερέας) ανατράφηκε, διδάχθηκε και διαποτίστηκε από τα φοιτητικά και µετέπειτα χρόνια µέσα από αρχές και αξίες του Οικουµενισµού, όπως µπορεί και ο πιο καλόπιστος να συµπεράνει το αντίθετο, όταν “όλοι οι καθηγητές του ήταν οικουµενιστές. Δεν υπήρχε ούτε ένας αντιοικουνενιστής καθηγητής”. Οι αρχαίοι πρόγονοί µας δεν µπορεί να είχαν άδικο, όταν για παρόµοιες περιπτώσεις χρησιµοποιούσαν τη λαϊκή παροιµία: «Όταν µε στραβό σαν κοιµηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις».

Από το 1968 υπηρετούσε από διάφορους τοµείς το Οικουµενίστικο (κατά τα δικά του λεγόµενα) Οικουµενικό Πατριαρχείο έως το 1994 και παρ’ ό,τι είχε εκδιωχθεί, ήταν όµως κατσικωµένος µέχρι το 2007 (όπως ο ίδιος απάντησε στον µέχρι τότε φίλο του Χριστόδουλο). Δηλαδή ένα τίποτα! 39 ολόκληρα χρόνια!

Ο π. Θεόδωρος µέχρι το 2002, ως καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστηµίου µπορεί να µας πει Τί Θεολογία διδάσκονταν οι φοιτητές στον Πανεπιστήµιο του, όταν όλοι οι καθηγητές – όπως οµολογείτο – ήταν οικουµενιστές; Μπορεί να µας πει, αφού καυχάται ότι “καθοδήγησε ως σύµβουλος καθηγητής πολυάριθµους διδάκτορες, πολλούς των οποίων είναι τώρα µέλη ΔΕΠ στις Θεολογικές Σχολές των Παν. Αθηνών και Θεσσαλονίκης ή διδάσκουν στις Αν. Εκκλ. Ακαδηµίες και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση”; Τι θεολογία διδάχθηκαν και τι µπορεί να διδάσκουν;

Μπορεί να µας πει και αφού επαίρεται µάλιστα ότι, “Ως σύµβουλος καθηγητής ανέλαβε την επιστηµονική καθοδήγηση πλήθους µεταπτυχιακών φοιτητών και συµµετείχε σε πλήθος επιτρόπων κρίσεων µεταπτυχιακών εργασιών”. Που είναι αυτό, το πλήθος, οι τιτλούχοι του ή οι απλοί Ορθόδοξοι Θεολόγοι του να φτιάξουν τείχος; Και γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία σφύζει από Οικουµενιστες;

Μπορεί να µας πει, στην επιτροπή του Διαλόγου µε τους παπικούς δεν άκουσε, δε διάβασε τι έγινε µετά τον τεράστιο θόρυβο για τις καταγγελίες του Ν. Σωτηρόπουλου  (µηνύσεις οµογενών, κριτική Ν. Σωτηροπούλου, αφορισµό του κ.ά.) και ότι ο πρόεδρος της επιτροπής αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός αµφισβητούσε τη θεότητα του Χριστού, διότι δε γεννήθηκε (έγραψε εγκύκλιο: “ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ”, Δεκ. 1988, τ. 108) αναµάρτητος “εξ άκρας συλλήψεως”, όπως µας τα παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά την “κατέκτησε σταδιακά, βήµα προς βήµα µέσα από τον αγώνα και την πάλη των δύο φύσεων και δύο θελήσεων”. Και πως συνεργαζόταν µε έναν εκθεµελιωτή της Ορθοδόξου πίστεως και µέγα Οικουµενιστή;

Μπορεί να µας πει, όταν το Πατριαρχείο το 1992 του κοινοποίησε έγγραφο ότι τον διώχνει: “Πού θέλετε – του έγραφε – να στείλουµε το απολυτήριό σας και να µας απαντήσετε γρήγορα”  Αυτό, γιατί το θεώρησε ως τιµωρία;  Ενώ θάπρεπε αντίθετα, να τους ευχαριστήσει που οι ίδιοι τον απεγκλώβιζαν από τα οικουµενιστικά τους πλοκάµια!. Εδώ βλέπουµε την αντίφαση και µάλιστα να θριαµβολογεί στο βιογραφικό αναφέροντας µε καµάρι ότι, “Από το 1990 µέχρι το 2007 υπήρξε κληρικός του Οικουµενικού Πατριαρχείου”. Τα ερωτήµατα πολλά και γεννούνται, όσο προχωράµε ακόµα πιο πολλά. Γιατί δεν έφυγε αµέσως από την πρώτη απόλυσή του, αφού το περιβάλλον ήταν οικουµενιστικό; Και όπως , δήλωνε ότι το κατάλαβε από το 1990, δέχθηκε τότε να χειροτονηθεί από το Βαρθολοµαίο το Μάρτιο του 1991; Και πώς συνειδησιακά µπορούσε και  έγραφε, “πολλά” κείµενα και εγκυκλίους για τις διάφορες εκδηλώσεις του Πατριάρχη Βαρθολοµαίου µέχρι το 1992; Και πώς το 1992, ενώ δήλωσε στο Πατριαρχείο ότι: “Έληξε η συνεργασία µας”, δεν αποχώρησε ως “πιστός” οικονόµος αντιοικουµενιστής;

Καταθέτω αυτά τα ολίγα και σταµατώ εδώ και για πολλά ακόµα.

ΕΥΛΟΓΑ και καλοπροαίρετα ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

(Έργα και ηµέρες του π. Θεοδώρου.)

Πατήρ Θεόδωρε Ζήση, το 1974 η εν Θεσσαλονίκη οµάδα σας µε επικεφαλής τον υπουργό και διδάσκαλό σου Παν. Χρήστου, διαπράξατε το µεγαλύτερο έγκληµα στην Εκκλησιαστική ιστορία. Εκτελέσατε εν ψυχρώ 12 αγίους επισκόπους, που αν δεν έπεφτε η κυβέρνησή σας (Ιωαννίδικη δικτατορία) είχατε ετοιµάσει να εκτελέσετε και τους υπόλοιπους άλλους 23, αφού πρώτα τους αποδυναµώσατε κάνοντας τους αποσυνάγωγους από τα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας.

ΓΙΑΤΙ; Η απάντηση!  Διότι ήταν, αντιµασόνοι (αυτοί πίεσαν την Ιεραρχία για την καταδίκη της µασονίας το 1972) ήταν, αντιοικουµενισταί ( ενώ εσείς –όπως το οµολογήσατε– ήσασταν οικουµενιστές), ήταν, οργανωσιακοί (ενώ εσείς αντίθετα, ήσασταν του κλίµατος των απογόνων του Φωστινικού Τάγµατος, του αρχιεπισκόπου των 12 ηµερών (Βαβανάτσου), του “αντάρτη” Σεραφείµ και της Μάχης Μακρή, της συνοδείας του Ιακώβου Κυθήρων και…)

Η Ε.Σ.Α. µε τον Ιωαννίδη και η ΚΥΠ µε τα όργανά του είχαν εργαστεί µεθοδικά και µε την άριστη συνεργασία του αρχιγραµµατέα της Ιεράς Συνόδου Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη, έτσι κατόρθωσαν και εκπαραθύρωσαν τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο Κοτσώνη. (είναι καταγεγραµµένη η στιχοµυθία µεταξύ του δεσπότη Σύρου Δωροθέου και του αρχιεπ. Σεραφείµ) “Αυτόν ρε δεν θα κάνουµε δεσπότη – το Χριστόδουλο – που µας έδινε όλες τις πληροφορίες;”   

Γιατί ήθελαν πάση θυσία να φύγει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος; ΓΙΑΤΙ!

Α) Έφτιαξε ειδική επιτροπή για το θέµα ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ και ανέθεσε ως προϊστάµενο αυτού το γνωστό για το ορθόδοξο φρόνηµα Θεολόγο κ. Νέλλαν. Το αποτέλεσµα δεν περιγράφεται µε την πολεµική που δέχθηκε, από την πλευρά του Πατριαρχείου. Από την παλαιά φουρνιά δεσποτάδων (την µετέπειτα “πρεσβυτέρα” Ιεραρχία) και τους ελλογιµώτατους πανεπιστηµιακούς θεολόγους καθηγητές,

Β) Έφτιαξε τη Συνοδική Επιτροπή“Δογµάτων και Κοινωνικής Τάξεως”  που είχε ως προεδρεύοντα τον Κασσανδρείας Συνέσιο και επισκοπικά µέλη το Δράµας και Λαγκαδά αλλά και επτά µέλη πανεπιστηµιακά – Ι. Καρµίρη, Κ. Μουρατίδη, Χ. Φραγκίστα, Α. Χριστοφιλόπουλο, Γ. Ράµµο, Ι. Καλογήρου, ασχολήθηκε εκτός των άλλων σοβαρών θεµιτών και µε τα σοβαρότατο θέµα της Μασονίας και τον προθάλαµο αυτής, το Ρόταρυ. Για µεν το πρώτο είχαν δέκα συνεδριάσεις, για δε το δεύτερο δύο, µε αυτό άνοιξε ο δρόµος της µασονικής καταδίκης!.

Στην απόφαση της Ιεραρχίας του 1972 για τη καταδίκη της µασονίας ο µόνος επίσκοπος που αντέδρασε και µε αβυσσαλέο τρόπο να µην συζητηθεί το θέµα, ήταν ο τότε Ιωαννίνων Σεραφείµ και µετά Αρχιεπίσκοπος και ούτε υπέγραφε την απόφαση.

Γ) Οργάνωσε το πως θα αντιµετωπίσουν  το θέµα της Ουνίας. Το 1971 ο καρδινάλιος Βιλλεµπράνες (ο υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων του Βατικανού) ζήτησε να επισκεφθεί την Ελλάδα, διότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος διαµαρτυρήθηκε εντονότατα στο Βατικανό για τις δηλώσεις που έκανε ο εν λόγω Καρδινάλιος προς την εφηµερίδα “Ελεύθερος Κόσµος”, 20/12/1970. Ο αρχιεπίσκοπος δέχθηκε, η συνάντηση που ακολούθησε, δεν έγινε µε κλειστές πόρτες ούτε οι δυό τους µυστικά, αλλά είχε µαζί του όλη την Ιερά Σύνοδο και όχι µόνο αυτούς, αλλά και όλους σχεδόν τους καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου των Αθηνών. Στη συνάντηση συζητήθηκε το ζήτηµα της Ουνίας, και τονίστηκε προς τον Καρδινάλιο ότι: “Το ζήτηµα της Ουνίας αποτελεί ανασταλτικό φραγµό πάσης τυχόν βελτιώσεως των σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος µετά της Ρωµαιοκαθολικής… ο τρόπος, καθ’ όν αντιµετωπίσθη παρ’ ηµών το ζήτηµα υπήρξε σαφής, κατηγορηµατικός, οµολογιακός, αλλά και ταυτοχρόνως ανθρώπινος, ευγενής και οικουµενικός” (πεπραγµένα των Επιτροπών 11/3/69 – 14/11/72, σελ. 396).

Δ)  Αγωνίστηκε µε πείσµα για την Εκκλησιαστική Παιδεία. Η 15^η Μαΐου 1971 ήταν µια ιστορική ηµέρα για την Εκκλησία, διότι ο οραµατιστής αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος Α΄ (Κοτσώνης), γνώριζε ως φοιτητής και καθηγητής τί συµβαίνει στη µέση και κατώτερη εκκλησιαστική εκπαίδευση. Γι’ αυτό από το 1969 και για δύο χρόνια έδωσε σκληρή µάχη µε τη δικτατορική εξουσία, για να αποσπάσει από τη βαυαροκρατική εποχή τον έλεγχο των εκκλησιαστικών Σχολών και να τις συντάξει υπό τη σκέπη και φροντίδα της Εκκλησίας. Τελικά το πέτυχε, ώστε να εκδοθεί το Νοµοθετικό Διάταγµα 876/71 «Περί υπαγωγής της Δηµοσίας Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος και άλλων τινών συναφών διατάξεων».

Ο αρχιεπίσκοπος, γράφει ο ίδιος, για τα εµπόδια και τις προφάσεις “εν αµαρτίαις” που του δηµιούργησαν:

«Δι’ όλας αυτάς τας καθυστερήσεις είχα πολλάκις διαµαρτυρηθή προς τας αρµοδίας Υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας και οχλήσει και Υφυπουργόν και Υπουργόν και έκανα, και εγώ δεν ενθυµούµαι, πόσας εντόνους παραστάσεις προς τον Πρωθυπουργόν, µέχρι που του εδήλωσαν, ότι θα παραιτηθώ, αν ο Νόµος δεν εκδοθή αµέσως…

» Εχρειάσθη, δηλαδή να παρέλθουν δύο έτη παρά δέκα ηµέρας αφ’ ότου είχε γίνει η πρώτη µας σύσκεψις µε τον Υπουργόν Παιδείας …» (“ΤΟ ΔΡΑΜΑ”, σελ. 111).

Με το ξεκίνηµα σήµανε προσκλητήριο, και άρχισε να στελεχώνονται από δασκάλους και καθηγητές µε φόβου Θεού και εραστές της Πατερικής σοφίας, κατάρτησαν εκπαιδευτικά προγράµµατα και µέσα στην τριετία που ήταν ο ίδιος στο αρχιεπισκοπικό τιµόνι, εξέδωσαν 23 βοηθητικά βιβλία και 13 θεολογικά µαθήµατα, για να διδάσκονται στις Σχολές. Ίδρυσε επί πλέον δύο νέου τύπου Εκκλησιαστικών Σχολών, τη Μέση Νυκτερινή Ιερατική και τη Σχολή Ιερατικών Σπουδών και κίνησε τη διαδικασία για την ίδρυση Ανώτερης Θεολογικής Ακαδηµίας.

Η δικτατορία Παπαδοπούλου πέφτει και στις 25 Νοεµβρίου 1973 αναλαµβάνει η δεύτερη υπό του Ιωαννίδη. Από την πρώτη ηµέρα µπήκε σε εφαρµογή το µελετηµένο σχέδιο, ώστε να γυρίσουν οι Σχολές στην προτέρα κατάσταση. Ο αρχιεπ. Ιερώνυµος, 25/12/1973 παραιτείται. Η Σύνοδος από 20 επισκόπους από τους 64, µε το νέο αρχιεπ. Σεραφείµ στέλνει επιστολή µε ηµεροµηνία 16/3/1974 “προς τον Εντιµότατον κ. Παναγ. Χρήστου, Υπουργόν Εθν. Παιδείας και Θρησκευµάτων” και του ζητά να επανέλθει και πάλι στο κράτος η ευθύνη της εκκλησιαστικής παιδείας. Αυτά τα ωραία έγραφε!

«Η Ι. Σύνοδος της Ιεραρχίας µελετήσασα… προήλθεν εις την λήψιν των κάτωθι αποφάσεων:

1. Όπως προτείνη υµίν την επαναφοράν υπό την δικαιοδοσίαν του καθ’ υµάς Υπουργείου Εθν. Παιδείας και Θρησκευµάτων της τε διοικήσεως και λειτουργίας της Εκκλ. Εκπαιδεύσεως ως και πρότερον…

» Η Εκκλησία στερουµένη το γε νυν εκπαιδευτικών στελεχών εµφορουµένων υπό ακραιφνούς εκκλησιαστικού πνεύµατος και δυναµένων ως εκ τούτου ίνα µεταλαµπαδεύωσι το γνήσιον τούτο εκκλ. Πνεύµα τοις µέλλουσιν ιεράσθαι…».

Όταν διαβάζεις αυτήν την επιστολή (“έγγραφο” µε χωρίς αρ. πρωτ.), σε πιάνει τρέµουλο και γίνεσαι έξω φρενών. Γιατί πιστοποιεί η “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” ότι είναι άχρηστη και δεν έχει κατάλληλο προσωπικό, να εκπαιδεύσει τους νέους βλαστούς της που προσέρχονται, για να υπηρετήσουν το ιερό θυσιαστήριο και τους παραχωρεί στο άθεο κράτος, που οι ηγεσίες του υπουργείου αλλάζουν σαν τα πουκάµισα και ελάχιστοι απ’ αυτούς έχουν σχέση µε την Εκκλησία και τα Ιερά Μυστήριά της.

Το τί έγραφε ο Τύπος τότε για την απαράδεκτη αυτή “Συνοδική” απόφαση – παρότι ηµέρες στεγνής δικτατορίας – δεν περιγράφεται. Για την ιστορία θα αναφέρω ένα δηµοσίευµα επαρχιακής εφηµερίδας πώς έβλεπε το θέµα µετά από δέκα χρόνια.

«… η Εκκλησιαστική εκπαίδευση ευρίσκεται σήµερα εξ ολοκλήρου στα χέρια του κράτους και … στους ξενόφερτους και ετεροδόξους Βαυαρούς της αντιβασιλείας του Όθωνα, που το έκαµαν σκοπίµως, για να την υποβαθµίσουν. Απ’ ό,τι ενθυµούµεθα όµως, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος την πήρε από το κράτος (πλην Θεολογικών Σχολών) στα χέρια της Εκκλησίας. Μετά την παραίτησίν του η λεγόµενη «Πρεσβυτέρα Ιεραρχία» «έφαγε σίδερα» κατά το κοινώς λεγόµενο, για να την ξεφορτωθεί και να την ξαναδώσει στο κράτος. Μήπως η «Πρεσβυτέρα Ιεραρχία» αποτελεί συνέχεια της ξενόφερτης Βαυαρικής αντιβασιλείας και δεν το ξέραµε;» (εφ. “Γνώµη”, Πατρών 5/11/1984).

Ε) Ένας αγώνας τιτάνιος ήταν η Εκκλησιαστική περιουσία. Αναλαµβάνοντας το αρχιεπισκοπικό πηδάλιο της Εκκλησίας, ο Ιερώνυµος θέλησε να ξεκαθαρίσει µε την περιουσία της Εκκλησίας, ένα έργο τεράστιο, διότι η Εκκλησιαστική περιουσία απαρτίζεται από χιλιάδες κοµµάτια γης που βρίσκονται απλωµένα σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο.

Στις 30 Δεκεµβρίου 1967 µετά από ευρεία σύσκεψη που έγινε µεταξύ του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύµου, µητροπολιτών, Πρωθυπουργού και κυβερνητικών µελών, αποφασίστηκε η ίδρυσις της “Εταιρείας Προγραµµατισµού και Ανάπτυξης της Εκκλησιαστικής Περιουσίας”. Συγκρότησε επιτροπές από ειδικούς και άρχισαν την καταγραφή και τη σύνταξη του Κτηµατολογίου (ήταν άγνωστο και σαν λέξη). Τότε αποκαλύφθηκε ότι τεράστιες παραλιακές εκτάσεις, όπως στη Νέα Μάκρη, Βουλιαγµένη, οι ειδυλλιακές πευκόφυτες περιοχές, όπως στην Πεντέλη είχαν καταπατηθεί ή είχαν µεταβιβασθεί παράνοµα εξυπηρετώντας αλλότριους σκοπούς και επιπλέον αρκετοί δεν τους έφθαναν αυτά, άπλωναν τα σύνορά τους καταπατώντας και άλλο µέρος από τα συνορεύοντα κτήµατα της Εκκλησίας!

Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος που δεν έκανε πίσω µε τίποτα, τράβηξε µπροστά, δεν υπολόγιζε ούτε από φόβους, απειλές, συκοφαντίες, διότι ήταν καθαρός ωσάν διαµάντι και χωρίς χρονοτριβή παρέπεµψε τους πρώτους 160 καταπατητές στον Εισαγγελέα. Όλοι οι αρπάχτες, ανακατεµένη ήταν η αφρόκρεµα (ελίτ) της κοινωνίας – πολιτικοί, Μέσων Ενηµέρωσης, Πανεπιστηµιακοί, Δικαστικοί, εφοπλιστές, τραπεζίτες … –που δεν τολµούσε κανείς να τους αγγίξει.

Ενώ το ανακριτικό έργο προχωρούσε, οι ανακριτές άρχισαν ο ένας µετά τον άλλον να παραιτούνται, τα αποδεικτικά στοιχεία που έρχονταν στο φως, ήταν συγκλονιστικά, το ανακριτικό υλικό γέµισε ντουλάπες και τα πειστήρια “εγκληµατικά”. Οι ισχυρές πιέσεις του κυκλώµατος των ενόχων, δυσκόλευαν τους ανακριτές να κρατήσουν τέτοιο δυσβάσταχτο έργο. Ο πρώτος ανακριτής έδωσε πάσα το φάκελο στο δεύτερο, και κείνος στον τρίτο. Κανείς δεν τολµούσε να βγάλει πόρισµα. Ο τέταρτος δεν άντεξε και από φόβο και µεγάλη αγωνία το φώναξε: “Οι τρεις ανακριτές έδωσαν πάσα το φάκελο. Θα ξεδιαλύνω εγώ την υπόθεση, για να βρω τη γυναίκα µου και τα παιδιά µου δολοφονηµένα;”.

Η σχεδιασµένη και κατευθυνόµενη πληροφόρηση (ήταν µέσα στην κοµπίνα) λανσάριζε µε απανωτά δηµοσιεύµατα ότι ο αρχιεπ. Ιερώνυµος, κυνηγάει φτωχούς και µεροκαµατιάρηδες, τους παίρνει τα σπίτια και τους αφήνει στο δρόµο. Τέτοια ωραία µάθαινε ο κόσµος!

Από πολλά τέτοια  και από χειρότερα ο αρχιεπ. Ιερώνυµος αηδιασµένος τα εγκατέλειψε αποσυρόµενος. Ο διάδοχός του Σεραφείµ (Τίκας) που τον ανέβασαν στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο Ιωαννίδης, ο π. Χρήστου και η εν θεσσαλονίκη παρέα, φαίνεται ότι είχαν δεσµευθεί να ανατρέψουν ό,τι δηµιουργικό είχε φτιάξει ο Ιερώνυµος και να το διαλύσουν.

Τελικά αυτό και έγινε!– όπως λέει ο λαός – “ήρθαν ως µαινόµενοι ταύροι εν υαλοπωλείω”, και τα σάρωσαν όλα!

Οι ανακρίσεις σταµάτησαν.Το ανακριτικό υλικό µεταφέρθηκε µε φορτηγάκια βαν (van) και κλειδώθηκε σε ερµάρια. Έκτοτε οι αρµόδιοι έπαψαν να ασχολούνται και ούτε εκδόθηκε κάποιο βούλευµα απαλλακτικό ή παραπεµπτικό. Η εταιρεία για την Εκκλησιαστική περιουσία που µε τόσο κόπο είχε ιδρυθεί, µε το άµα τη διέλυσαν. Η δικτατορία έπεσε, οι εξουσιαστές υπουργοί και όλοι όσοι τους περιέβαλαν, εξαφανίστηκαν ως “καπνός εκλιπέτωσαν”. Ήρθε η µεταπολίτευση και κάποιοι από τους εκατόν εξήντα (160) προνοµιούχους καταπατητές, ανέβηκαν τα σκαλοπάτια της εξουσίας, και ως είδηση ήρθε ο Δηµοκρατικός κεραυνός! “Το θησαυρισµένο και φυλαγµένο σε ερµάρια ανακριτικό υλικό των 160, καθώς πρέπει εµπλεκοµένων”. Θαυµάστε το θάµα! Από ΛΑΘΟΣ πολτοποιήθηκε, έγραψε ο Τύπος σε δύο αράδες!

ΣΤ΄) Το Κτηµατολόγιο, το οποίο µε εργασία τριών και πλέον ετών, µε εκατοντάδες εργαζόµενους, µελετητές, µηχανικούς, τοπογράφους και άλλες  ειδικότητες ως και απλούς πολίτες εργαζόµενους είχε φθάσει στο τελευταίο στάδιο προς δηµοσίευση, εξαφανίστηκε. Τότε πολλά ειπώθηκαν ότι πετάχθηκε, ότι κάηκε, ή ότι κάπου το έκρυψαν!.   

Ζ΄) Έχουµε και επιστροφές! Συνέβη και τούτο το απίθανο. Η νέα ηγεσία επανέφερε πίσω όλους τους “σπιλάδες” κληρικούς που είχαν βαριά ηθικά παραπτώµατα που ο ίδιος ο Σεραφείµ ως Ιωαννίνων και Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού δικαστηρίου επί µια πενταετία επί Ιερωνύµου, πάνω από 200 τέτοιους ρασοφόρους είχε διώξει ή αποσχηµατίσει και τώρα καταλαµβάνοντας την αρχιεπισκοπή όλους αυτούς τους επανέφερε και τους αποκατέστησε και µάλιστα µε φωτοστέφανο της “αντιδικτατορικής δράσης”, τους δε έχοντες χονδρό φάκελο µε τα πιο πολύ  βαριά ανοµήµατα τους φόρεσε επισκοπική µήτρα και τους έδωσε και την επισκοπική ράβδο.

Η κατάσταση είχε τόσο ξεφύγει και εκτραχυνθεί που ακούγονταν πράγµατα ανήκουστα, όπως το αµίµητο που είχε εκστοµίσει ο στυλοβάτης και το πρωτοπαλίκαρο του Σεραφείµ, ο Κορίνθου Παντελεήµων ότι «Δεν µας ενδιαφέρει το ήθος. Μας ενδιαφέρει να είναι δικοί µας». Και αυτό έγινε δόγµα στην περίοδο Σεραφείµ και συνεχίζεται σχεδόν και µέχρι σήµερα.

Ένα τέτοιο σκληρό και σκανδαλώδες  ανάγκασε τον τότε υπουργό Παιδείας Π. Χρήστου (παρότι ήταν δικός τους), δεν άντεξε και  στις εκλογές που έγιναν στις 22 Μαΐου 1974,  µπουκάρισε στην αίθουσα της συνεδριάσεως µαζί µε όργανα της ΚΥΠ,  διέκοψαν την ψηφοφορία και µαταίωσαν την επισκοποίηση ψηφισµένων φοβερά διαβεβληµένων προσώπων.

Την Εκκλησιαστική περίοδο  Ιωαννίδη, Χρήστου, Σεραφείµ διαταράχθηκε η αποστολική διαδοχή. Είναι τροµακτικό να πω ότι: “εν τόπω αγίω” εκάθησε το βδέλυγµα της ερηµώσεως; (Ματθ. 24, 15) ή ότι τα άγια δόθηκαν “τοις κυσί;” (Ματθ. 7, 6).

Όλα τα παραπάνω προαναφερόµενα είναι στη “χουντική” περίοδο µε υπουργό Παιδείας και Θρησκευµάτων τον Παν. Χρήστου, περιστοιχιζόµενο από µία οµάδα που έκαναν και κουµάντο, τον Αθ. Αγγελόπουλο, Θεοδ. Ζήση, Ιωάν. Παρασκευαΐδη, Δηµ. Τραντάλη… ήταν σφόδρα αντιοργανωσιακοί, όταν ακούγανε για θρησκευτική Οργάνωση “έβγαζαν” µπιµπίκια. Είχαν όµως και ένα µεγάλο προτέρηµα, να είναι φιλοοικουµενιστές και φιλοµασώνοι, γι’ αυτό και υπηρετούσαν ως βοηθοί το διδάσκαλό τους Μασόνο και οικουµενιστή Χρήστου.

Σηµείο µέγα και τροµερό και σκοτεινό  είναι το έγκληµα του Χρήστου-Σεραφείµ και της παρέας,  η εκτέλεση των 12 αγίων Επισκόπων, το σκότωµα της Εκκλησιαστικής Παιδείας (τί την ήθελαν; Καθηγηταί οι ίδιοι (!)). Την περιµαζωµένη Εκκλησιαστική Περιουσία (τί να την κάνει η Εκκλησία; Μήπως τρώει; Άλλοι τρώνε (!)) τι και αν τη σπατάλησαν.  Για το διωγµό των αντιοικουµενιστών και αντιµασώνων επισκόπων και “άλλων τινών που εποίησαν”, έχω κάποιες επιφυλάξεις αν ο πατήρ Θεόδωρος (της παρέας) Ζήσης  καταλάβαινε ότι γίνονταν τέτοια τερατουργήµατα, εξ άλλου ήταν και  µικρός µόλις, 33 χρονών. Αυτό δεν έχει καµιά σχέση, αν και ήταν υφηγητής στο Πανεπιστήµιο της Θεολογικής Σχολής, στο Πανεπιστήµιο της Θεσσαλονίκης!

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΠΑΝΗΛΘΕ

η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΟ ΓΥΨΟ

Τα σκοτεινά κέντρα συστηµατικά δούλευαν χρόνια, ΓΙΑ να ανεβάσουν το πιο ακατάλληλο αρχιεπίσκοπο στο θρόνο ως εκκλησιαστικό ηγέτη, και το κατάφεραν µε τον άνθρωπό τους, τον από Ιωάννινα Σεραφείµ Τίκα. Αυτό δεν ήταν δα και άγνωστο, το είπαν, το έγραψαν πολλοί. Σήµερα θα αναφερθώ µόνο επιγραµµατικά τι του είπε µέσα στη Σύνοδο της Ιεραρχίας στις 10 Οκτωβρίου 1974 ο µητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αµβρόσιος κατάµουτρα. «Μακαριώτατε, είσθε δοσίλογος, διότι εκακουργήσατε κατά της Εκκλησίας. Διεπράξατε στυγερά εγκλήµατα, εβυθίσατε την Εκκλησίαν εις καταισχύνην… αγωνίζεσθε απεγνωσµένως να σωθήτε, µετερχόµενος παν µέσον θεµιτόν και αθέµιτον, ήτοι το θράσος, το ψεύδος, την απάτην, την αναίδειαν και παν έτερον… Μα όλα αυτά τα “καµώµατα” δεν τα κάνουν σοβαροί άνθρωποι, παρά µόνον άµυαλοι και ξεπεσµένοι. Αλήθεια! Οποία και οπόσο αποτρόπαια είναι ικανός να διαπράξη ο άνθρωπος, όταν δεν φοβάται τον Θεόν… Φαίνεται, Μακαριώτατε, ότι επί της ψυχής σας επέδρασεν η νοοτροπία του διαβόητου Αλή Πασά των Ιωαννίνων εξοντώνοντας πάντα µη συµµορφούµενον εις τα εγκληµατικά του κακούργου εκείνου αυθέντου προστάγµατος… Είστε ο πλέον αδαής περί τα “εκκλησιαστικά”… Είστε ένας “καλοπερασάκιας”… είστε κλασικόν παράδειγµα ραθυµίας και στειρότητος… απαγορεύσατε αυστηρώς και εν µέσω αστραπών και βροντών διεξαγωγήν συζητήσεων στρεφοµένων κατά του προσφιλεστάτου τυραννικού καθεστώτος (χούντα Ιωαννίδη) του οποίου σαν ταπεινό “γκαρσόνι” εξετελείτε όλας του τας παραγγελίας…».

Από δω ξεκίνησε η σκοτεινή περίοδος για την Ελλαδική Εκκλησία, ενώ το 1974 απεκατεστάθη η Δηµοκρατία στη χώρα, µόνο στην Εκκλησία δεν άλλαξε τίποτα, αλλά κυλούσε µε έµβληµα µια ασύδοτη απολυταρχία, σηµαδεύοντας οπλές στα πρόσωπα και τις καρδιές.

Οι κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν και ο Σεραφείµ για όλους ήταν ο άνθρωπος τους, το “γκαρσόνι”. Τα χρόνια περνούσαν, η εκκλησιαστική τυραννία έφθειρε τους θΕΣµούς, αλλοτρίωνε συνειδήσεις, αλλοίωνε το ήθος, γεννούσε τυραννίσκους, έφερε τα άνω-κάτω στην ανώτατη βαθµίδα της εκκλησιαστικής διοικήσεως. Η θύελλα της Σεραφειµικής ασυδοσίας τα σάρωνε. Η εκτροπή πήρε διαστάσεις θεοµηνίας. Η σφαγή των Ιερών Κανόνων και των Νόµων πραγµατοποιούνταν “εν ψυχρώ”. Και εκεί που ήταν όλα σκοτεινά “και  τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”, φάνηκε κάποια ακτίνα, όχι από θεο-λόγους Ιεροκήρυκες, δεσποτάδες που ανέβαιναν στους άµβωνες και µιλούσαν για “Δικαιοσύνη µάθετε οι ενοικούντες επί της γης…” (Ησαΐας, 26, 9). Αλλά από το “µέλαθρο” του Ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, το Συµβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε). Που έντιµοι ανώτατοι Δικαστικοί λειτουργοί βλέποντας το όργιο παρανοµίας και αυθαιρεσίας στην ηγεσία της Εκκλησίας µε την ευκαιρία που τους δόθηκε, τότε µε αλλεπάλληλες αποφάσεις, αρχής γενοµένης ΑΠΌ την 11^η Οκτωβρίου 1990, προσπάθησαν να βάλουν τάξη στη Νοµιµότητα και Κανονικότητα στο χώρο της Εκκλησίας.

Το σύστηµα ταρακουνήθηκε, οι σκοτεινές δυνάµεις σοκαρίστηκαν, ο Σεραφείµ κήρυξε γενική επιστράτευση, κινητοποιήθηκαν σκοτεινά πρόσωπα, µπήκαν σε λειτουργία µηχανισµοί, πρωταγωνιστές και κοµπάρσοι του πολιτικού βίου, κυρίες “υψηλής (!) περιΩπής”, παχύδερµοι αρουραίοι των συνοδικών παρασκηνίων, πλανόδιοι της λεωφόρου Συγγρού και θαµώνες της οδού Αχαρνών, ο καθένας χωριστά και όλοι µαζί στρατεύτηκαν να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν την ελεύθερη και καθαρή Δικαστική συνείδηση.

Η αντίδραση και η αντίσταση των εντίµων και ευσυνείδητων δικαστών δεν έκαψαν το φρόνηµά τους. Αυτοί σκυµµένοι στους Νόµους και προσδεµένοι στους όρκους που είχαν δώσει, επιτελούσαν το ιερό καθήκον τους.

Κάθε ηµέρα που περνούσε, ο Σεραφείµ έβλεπε να διολισθαίνει και να χάνει την “δύναµή” του κάτω από τα πόδια του, έδειχνε σαν τραυµατισµένη ύαινα που ήθελε να κατασπαράξει ό,τι έβρισκε µπροστά του. Ξεκίνησε µε εξαγγελίες αφορισµών στους δικαστικούς, στους πολιτικούς, τα “χαιρετίσµατα στον Εισαγγελέα”, φώναζε. Οι λειτουργοί της δικαιοσύνης θα αντιµετωπίσουν σκληρή µεταχείριση αν δε συµµορφωθούν προς τις επιθυµίες που διαλαλούσε, όπου βρίσκονταν, έσκουζε.

Δεν είναι δυνατόν να δώσω όλο το φάσµα και να φωτογραφίσω όλο το ζόφο των απειλών και της µηχανορραφίας. Θα θυµίσω γι’ αυτούς που το έζησαν και να το µάθουν οι νεότεροι ως και για τον ιστορικό του µέλλοντος. Θα αναφερθώ µόνο σε ένα γεγονός µέσα από τον όγκο της εποχής Σεραφείµ µε τις δολοπλοκίες και την κάλυψή του από τις σκοτεινές-µασονικές δυνάµεις που υπηρετούσε.

Ήταν το καλοκαίρι (16/7/1993) ο προϊστάµενος της Εισαγγελίας Αθηνών άσκησε ποινική δίωξη κατά του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ και τριάντα τριών µητροπολιτών, όχι για κάποιο ψύλλου πήδηµα, αλλά για σοβαρά ποινικά αδικήµατα, όπως για ‘’κατάχρηση εξουσίας, καταπάτηση των Νόµων του Κράτους και του Συντάγµατος και για παράβαση καθήκοντος’’.

Τότε έγινε ένας χαµός, όταν η είδηση δηµοσιεύθηκε στον Τύπο, ο λαός – πιστοί και άπιστοι – σοκαρίστηκαν, τους ήταν αδιανόητο να συµβαίνουν τέτοιες πράξεις ντροπής στην ανώτατη εκκλησιαστική ηγεσία.

Η κατηγορούµενη ηγεσία, τροµοκρατήθηκε, διότι σύντοµα τους ανέµενε το εδώλιο του κατηγορουµένου. Κίνησαν “γη και ουρανό”, πρόσωπα “υψηλά - σκοτεινά, µασονικά - ιστάµενα” µπήκαν στο χορό, να υπηρετήσουν την κατάλυση της δικαστικής ανεξαρτησίας, το στραγγαλισµό της συνταγµατικής επιταγής που θεσµοθετεί ισότητα µπροστά στο Νόµο και στη Νοµιµότητα.

Το αποτέλεσµα; Είναι µια ντροπή και καταισχύνη για την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, που µε το άµα της ανακοίνωσης της παραποµπής συνήλθε η κυβερνητική επιτροπή υπό του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, του υπουργού Παιδείας Γ. Σουφλιά και της υπουργού Δικαιοσύνης Αν. Ψαρούδα-Μπενάκη και αποφάσισαν: «… να αναστείλουµε την ποινική δίωξη αξιοποίνων πράξεων, οι οποίες είχαν διαπραχθεί από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Σεραφείµ, µέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και µέλη του Πρωτοβάθµιου για Αρχιερείς Δικαστηρίου, για το λόγο ότι η εισαγωγή των υποθέσεων αυτών και η περαιτέρω συζήτηση µπορεί να δηµιουργήσει στις Ορθόδοξες Εκκλησίες των άλλων χωρών δυσµενείς εντυπώσεις …»

(Υπουργείο Δικαιοσύνης, αριθ. π. 79436/22.7.1993).

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ (1974-1994) ΜΕΤΑ !

       Ο Σεραφείµ και όλη η οµάδα – ανεξάρτητα µε τη νόθα κυβερνητική απόφαση – βγήκε στραπατσαρισµένη και για να σταθεί το σεραφειµικό σαθρό οικοδόµηµα µπήκαν µπροστά οι Θεολογικές Σχολές µε φληναφήµατα, µε πλάνους ισχυρισµούς, µε διάτρητες αναλύσεις θεµελιακών αρχών της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, καθηγητάδες µε πανεπιστηµιακούς τίτλους προσπάθησαν να στηρίξουν και να υποστηρίξουν. Τι ντροπή! Την εκτροπή.

Αυτό µας ξάφνιασε, µας ήρθε ως “κεραυνός εν αιθρία”, πώς τόλµησαν να βγουν δύο Πανεπιστηµιακά Ιδρύµατα και µάλιστα Θεολογικά να υπερασπιστούν παρανοµίες και αντικανονικότητες.

Αυτό που έκαναν µε τις δύο αποφάσεις, είναι σαν να µας λένε οι κύριοι καθηγητές ότι ο Θεός νοµιµοποιεί την αδικία! Και αυτό το Θεό διδάσκουν στις σχολές τους;

Θα αναφερθώ επιγραµµατικά στις δύο θεολο-πανεπιστηµιακές αποφάσεις. 1). Είναι της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών και έχει ηµεροµηνία 13/10/1994 και την υπογράφει ο Πρόεδρός της καθηγητής Χρ. Σπ. Βούλγαρης (µε αυτή θα ασχοληθούµε και µε τη δεύτερη στη συνέχεια).

Για τον πρόεδρο δε θα σχολιάσω, όµως η συντακτική οµάδα του κειµένου αποτελείται από ανθρώπους µέσα στο εκκλησιαστικό κατεστηµένο, τα αναφερόµενα δεν είναι δικά µου, αλλά από δηµοσιεύµατα και ανθρώπους που γνώριζαν πράµατα και θάµατα.

α) Για τον καθηγητή Βλάση Φειδά (πρωτοστάτης για το ψήφισµα ιδιαίτερος του µασόνου υπ. Παιδείας Ράλλη) ο µητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδηµος έγραφε για την επιστηµονική µελέτη που δηµοσίευσε στο περιοδικό “ΕΚΚΛΗΣΙΑ” µε τίτλο: «Η εκκλησιαστική ακοινωνησία µεταξύ επιτιµίου και ποινής».

“Στο πρόσωπο του καθ. Βλάση Φειδά ευτελίζεται η Πανεπιστηµιακή έδρα κι η ίδια η Θεολογία… Οι συνάδελφοί του, άλλοτε ανοιχτά κι άλλοτε µε µισόλογα, µιλούσαν και µιλούν για συµφέροντα… Ίσως η εφαρµογή του «πόθεν έσχες» θα οδηγούσε σε µια διαλεύκανση του προβλήµατος και να φρενάριζε τους ψιθύρους…” (Αττικής Νικόδηµος, “Ο ευτελισµός της Θεολογίας”, σελ. 179).

Παρακολουθήστε το:

β) Ο έτερος καθηγητής Παναγιώτης Μπούµης, συνεργάτης και θερµός υποστηρικτής του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ και όλων των παρανοµιών του, έχει συγγράψει και βιβλίο µε τίτλο “Επέµβαση της πολιτείας στην Εκκλησία” και µε πλάγιο τρόπο έκανε πλάτες, ώστε να βοηθηθεί, να καταλάβει την έδρα του “Κανονικού Δικαίου” στο Πανεπιστήµιο ο Παναγιώτης Χριστινάκης. Ο λόγιος και ευρυµαθής άγιος Αττικής Νικόδηµος, αυτά του έγραψε: «Είχαν εξοικειωθεί οι ακοές µας µε τις ασυναρτησίες και τα φαιδρολογήµατα του καθηγητή Μπούµη». Ο δε Νικόλαος Ψαρουδάκης σε µια απάντηση φωτιά του έγραφε: «… τη λέξη “θεοµπαίχτης”, µην την φοβάστε κ. Μπούµη, όταν την νιώθεις µονάχα λέξη. Να την φοβάσαι µονάχα, όταν κάτι µέσα σου σού λέει, ότι δεν είναι µονάχα λέξη! Συµφωνώ για την συµβολή σου για τις εκφράσεις. Αρκεί να βρίσκεται στην έµπροσθεν κι όχι στην όπισθεν πήραν. Και αρκεί να απευθύνεται και προς τον Σεραφείµ και προς τους παρατρεχάµενούς του, που είναι οι θύτες και όχι µόνο προς τα θύµατα!» (“ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”, 21/10/1994, αρ. φ. 1098).

γ) Και Πατριάρχης της πολυπληθούς οικογένειας, όλοι τους σχεδόν να είναι πανεπιστηµιακοί καθηγητές θεολογίας, είναι ο Παναγιώτης Χριστινάκης. Ο Τύπος την έγραφε ως “Χριστινακειάδα” οικογένεια. Ο πατέρας Παναγιώτης και η σύζυγός του Ελένη, καθηγητές θεολογίας στο Πανεπιστήµιο, η κόρη τους Ειρήνη γίνεται καθηγήτρια µε τη µεταπτυχιακή της εργασία “Το εκκλησιαστικό έγκληµα της εισαγωγής κτήνους σε ιερό ναό”, ο επιβλέπων είναι ο πατέρας της, ο άνδρας της Ειρήνης Αθανάσιος Γλάρος γίνεται και αυτός καθηγητής, ο αδελφός του Γεώργιος Γλάρος ετοιµάζεται για θέση (2009), η έτερη κόρη Χριστινάκη Όλγα έλαβε διδακτορικό µε επιβλέπουσα την αδελφή της και τελικά γίνεται καθηγήτρια, ο υιός Χριστινάκης Επαµεινώνδας, χωρίς πτυχίο θεολογίας και χωρίς µάστερ γίνεται υποψήφιος διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής.

Η δηµοσιογράφος Λίνα Γιάνναρου στην εφ. “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” έγραφε η “Δυναστεία Χριστινάκη”. “Η γνωστή και ως «Αγία Οικογένεια» φέρεται να έχουν «αποκαταστήσει» ακαδηµαϊκά τα τρία τους παιδιά, το σύζυγο της κόρης τους και… τον αδελφό του συζύγου της κόρης τους, τοποθετώντας τους σε διάφορες θέσεις της Σχολής!” (“Καθηµερινή”, 18/2/2009).

Ο καθηγητής κ. Χριστινάκης υπήρξε δικηγόρος της Εκκλησίας (του Σεραφείµ) κατά του π. Θεολόγου και άλλων δύο µητροπολιτών στο Συµβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.).

Ο κανονικός και νόµιµος µητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδηµος που διώχθηκε απηνώς από τη χούντα Ιωαννίδη, Σεραφείµ, έγραψε σειρά άρθρων για τον καθηγητή “Κανονικού Δικαίου” Παν. Χριστινάκη. Θα σηµειώσουµε επιγραµµατικά κάποιες µόνο σειρές, ποίος υπήρξε ο συνήγορος της Εκκλησίας επί αρχιεπισκόπου Σεραφείµ και Χριστοδούλου:

«Η παρουσία του, όµως, στο επίσηµο βήµα του Σ.τ.Ε. απογοήτευσε: Τον απέδειξε Ακατάρτιστο. Αθεολόγητο. Με γνώσεις γύρω απ’ την επιστήµη, που έχει αναλάβει να διδάξη, κάτω απ’ την ανεκτή βάσι. Με Θεολογική τριβή ελλειπέστερη κι απ’ την τριβή, που διαθέτουν οι πρωτοετείς φοιτητές του.

» Ήταν ανέτοιµος για µια τέτοια παράστασι; Ήταν Θεολογικά άοπλος; Ήταν το εκτύπωµα µιας διχασµένης επιστηµονικής προσωπικότητας, που άλλα διδάσκει, άλλα πιστεύει κι άλλα υποχρεώνεται να στηρίξη; Ήταν ο τραγικός άνθρωπος, που έπαιξε το επιστηµονικό του κύρος στο άκουσµα του ήχου των αργυρίων;

» Λέγεται, ότι η αντιµισθία αυτής της Θεολογικής προδοσίας ανέβηκε σε µερικά εκατοµµύρια. Οι ψίθυροι τα µετρούν µε τα δάχτυλα. Αρµόδιος για να δώση πληροφορίες, να επιβεβαιώση ή να διαψεύση, είναι ο ίδιος ο συνήγορος του στενού εκκλησιαστικού κατεστηµένου Παναγιώτης Χριστινάκης. Εκείνος, που άπλωσε το χέρι, για να εισπράξη τις δεσµίδες και να εξανεµίση τη Θεολογική αξιοπρέπεια…».

(Αττικής Νικόδηµος, “Η Θεολογία στο σφυρί!!!”, σελ. 209).

Το ψήφισµα αυτό είναι αγιογραµµενο µπροστά στο καταπτυστο του Παν/µιου Θεσσαλονικής.

Μέσα στην καθηγητική αυτή οµήγυρη συγκαταλέγονται και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος έβλεπε τι γίνονταν µε την “αγία οικογένεια” και δεν έβγαλε άχνα, διότι συµφωνούσαν µαζί τους στην εξόντωση των 12 αγίων µητροπολιτών και εξαφάνιση του αρχιεπισκόπου Ιερωνύµου Α΄ (Κοτσώνη).

Μέσα από ένα τέτοιο “θεο-λογικό” περιβάλλον και κλίµα βγήκε το ψήφισµα του Τµήµατος Θεολογίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών.

Για την απαράδεκτη και µονοµερή σε βάρος των αδικουµένων χωρίς κανένα νοµικό ή ιεροκανονικό επιχείρηµα απόφαση-ψήφισµα γράφηκαν αρκετά από ειδικούς και µη. Εδώ θα αναφερθώ µόνο σε ένα µικρό κοµµάτι από την απάντηση που τους έδωσε ο αγωνιστής Νικόλαος Ψαρουδάκης, µε τίτλο: «ψευδής θεολογία, απελπισµένα στηρίγµατα των παρανοµιών του Σεραφείµ, παγίδα στηµένη για κυβέρνηση, πολιτεία και θεσµούς». «ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ… ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ» και η δεκασέλιδη του απάντηση κατέληγε: «Κάναµε έκκληση στην κυβέρνηση και σ’ όλη τη Βουλή, να προσέξει την πονηρία του Σεραφείµ και της ιδιοτελούς κλίκας του…

Πετάξτε το ψήφισµα της Θεολογικής Σχολής στον κάλαθο των αχρήστων. Το µόνο θετικό που έχει είναι ότι πείθει και τους πιο δύσπιστους ότι πιο πολύ σωστές θεολογικά είναι οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. από το απελπιστικά θεολογικά φτωχό ψήφισµα των καθηγητών της Θεολογίας» (Ν. Ψαρουδάκης, “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”, φυλ. 1101/11.11.1994).

2) Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Κυκλοφόρησε ένα κείµενο ως “σχέδιο αποφάσεως”, που κανείς σχεδόν δεν δέχθηκε να γίνει ψήφισµα και ούτε το υπόγραψε κάποιος, οι πληροφορίες  που είχαµε από ανθρώπους της Σχολής λέγανε, ότι συντάκτης ήταν ο π. Θεόδωρος Ζήσης (ίσως αυτό έγινε µε κολεγιά, διότι λίγες µέρες νωρίτερα – 13/11/1995 φέρεται ότι υπάρχει επιστολή του Σεραφείµ προς τον Οικ. Πατριάρχη Βαρθολοµαίο να επαναφέρει τον π. Θεόδωρο στην επιτροπή θεολογικού διαλόγου µε τους παπικούς, και ήταν ένα αντίστροφο ευχαριστώ). Επειδή υπήρξαν µεγάλες αντιρρήσεις από συναδέλφους τους καθηγητές, γι’ αυτό και βράδυνε αρκετά να κυκλοφορήσει. Τους ήταν όµως απαραίτητο και έπρεπε να κυκλοφορήσει, διότι πλησίαζαν οι µέρες να συζητηθεί στο Συµβούλιο της Επικρατείας η αυθαίρετη απόφαση της Συνόδου το “επιτίµιο της ακοινωνησίας” και έπρεπε να ενισχύσουν την υπερασπιστική τους άµυνα, το κυκλοφόρησαν άρον-άρον να µη χάσουν το τρένο, όχι ως πανεπιστηµιακό ψήφισµα, αλλά έστω και ως «ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ», πανεπιστηµιακό µεν, χωρίς υπογραφές δε.

Από την πρώτη στιγµή είχα επιφυλάξεις για το αν το κείµενο “Σχέδιο αποφάσεως” είναι δια χειρός του Πατρός Θεοδώρου, ώστε να κάνει και δεύτερο ολίσθηµα µετά την εν ψυχρώ δολοφονία 12 αγίων Επισκόπων υπό την οµάδα του διδασκάλου του καθηγητή Παν. Χρήστου. Όπως να έχει ο πατήρ Θεόδωρος δεν ήταν µόνο ένας τυχαίος καθηγητής, αλλά και πανεπιστηµιακός καθηγητής στο τµήµα της πατρολογίας, Πρόεδρος του τµήµατος Βυζαντινής Θεολογίας, Διευθυντής του Ιδρύµατος Πατερικών Μελετών, στον τοµέα Αγ. Γραφής και Πατερικής Γραµµατείας του τµήµατος Ποιµαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Παν. Θεσ/νίκης. Αυτό το τελευταίο ενίσχυε τον ισχυρισµό των ανθρώπων της Σχολής που υπέµειναν, ότι ο συντάκτης του είναι ο πατήρ Θεόδωρος!

Κύριοι, οι χρόνος που επιλέξατε και το δηµοσιοποιήσατε, δεν ήταν τυχαίος και ούτε είχε σκοπό να υπηρετήσει την αλήθεια και το δίκαιο, αλλά την αλήθεια του διαβόλου, ώστε να παρασύρει τη δίκαια κρίση της δικαιοσύνης, για να καλύψουν τις παρανοµίες και αυθαιρεσίες του Σεραφείµ και της καµαρίλας του. Το κείµενο “σχέδιον αποφάσεως” είναι γεµάτο από ψεύδη και παραπληροφόρηση, αναφέρει κοντά στους δέκα οκτώ Ιερούς Κανόνες που δήθεν καταδικάζουν τους “αρχιερείς κ.κ. Νικόδηµο και Θεολόγο (κατά τα γραφόµενά σας) πως αυτοί δηλαδή εξελέγησαν αντικανονικώς, κατά την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος της επταετίας 1967-74”. Αυτά που δεν τόλµησε το ψήφισµα της Θεολογικής Σχολής του Παν. Αθηνών να αναφέρει, περί των Ιερών Κανόνων, διότι γνώριζαν ότι δεν υπάρχει Κανόνας που να τους καλύψει, και κάνα δύο ξέµπαρκοι που το επιχείρησαν, έπαιξαν το “επιστηµονικό τους κύρος στο άκουσµα του ήχου των αργυρίων”, κονιορτοποιήθησαν ως ανεπαρκέστατοι, ακατάρτιστοι και αθεολόγητοι.

Για το ιστορικό. Κάποια αποσπάσµατα του ‘’Σχεδίου Απόφασης’’:

“Το Τµήµα Ποιµαντικής – γράφουν – και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης (εδώ φωνάζει παπαθεόδωρε Ζήση;) µε οδύνην παρακολουθεί ανεπιτρέπτους ενεργείας και πράξεις αρχιερέων διεκδικούντων συγκεκριµένας εκκλησιαστικάς θέσεις εις την Λαρίσαν και την Αττικήν, µε την παρέµβασιν κοσµικού δικαστηρίου και Χριστιανών οι οποίοι ενεργούν ως οπαδοί προσώπων και όχι ως πιστοί του Χριστού και µέλη της Εκκλησίας”.

Και συνεχίζουν: “εξ αφορµής του προβλήµατος αυτού, διατυπώνονταν διάφοροι εκκλησιολογικαί και κανονικαί θεωρίαι πρέπει να λεχθή, ότι κατά τους Ιερούς Κανόνας, η εφαρµογή των οποίων είναι υποχρεωτική δια τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως αποφάσεις Οικουµενικών Συνόδων”.

Και προχωρούν: “Οι εν λόγω αρχιερείς – Νικόδηµος, Θεολόγος – διεκδικούντες θέσεις και αξιώµατα όχι µόνον δεν υπάκουσαν εις την Ι. Σύνοδον και τους Ιερούς Κανόνας, αλλά επί πλέον εξετράπησαν αυτοί και οι οπαδοί των εις απαραδέκτους δια χριστιανούς πράξεις βίας και αυθαιρεσίας, υβρίσαντες κληρικούς λοιδορήσαντες και χειροδικήσαντες εναντίον των ως και εναντίον άλλων ανθρώπων µη συµφωνούντων προς τας απόψεις και τας πράξεις των, βεβηλώσαντες ιερούς ναούς κατά την θείαν λατρείαν και διαµορφώσαντες κατάστασιν οδηγούσαν ως σχίσµα”.

Και τελειώνουν ή τελειώνει: “… να επιδείξουν ως Ορθόδοξοι… υπακοήν και χριστιανικήν συµπεριφοράν αποδεχόµενοι τας οιασδήποτε δι’ αυτούς δικαίας ή αδίκους, κατά την γνώµην των, αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου. Άλλως, ταπεινώς φρονούµεν, ότι η Ιερά Σύνοδος θα πρέπει να προχωρήσει εις άµεσον λύσιν του προβλήµατος εφαρµόζουσα τα υπό των Ιερών κανόνων προβλεπόµενα εις τας καταστάσεις αυτάς”.

Τρεις δεκαετίες πέρασαν πατήρ Θεόδωρε και Σια από την αποφράδα ηµέρα, που καβάλα στον ντουρή, παρακινούσατε τους έντιµους δικαστές, να παρανοµήσουν για το φίλο σας Σεραφείµ, να καθαιρέσει τους δύο αγίους επισκόπους Νικόδηµο και Θεολόγο και τον πιστό λαό που τους συµπαρίστατο – κατά τους Ιερούς Κανόνες – να τον ΑΦΟΡΙΣΕΙ!

Τρεις δεκαετίες έκρυβα το θέατρο της ντροπής και τις πράξεις αισχύνης, για να µη χαλάσω το προφίλ του Οµολογητού που έστρεψες, µόλις ο ντορής (Πατριαρχείο, “πορεύεται επί της οδού αυτής της απαραχαράκτου τηρήσεως της Ορθοδοξίας”) σε πέταξε κάτω και σε κλώτσησε.

Τρεις δεκαετίες δε µιλούσα, δεν έγραψα, σας κοιτούσα, σας διάβαζα να “δίνεις” από το γραφείο µάχες για “δικαιοσύνη”, “αλήθεια”, “αντιοικουµενιστική”, αλλά διαψεύστηκα, όπως και άλλοι, διότι στην πραγµατικότητα έπλεκες τον ιστό της προσωπικής σας αναδείξεως. Θα παραµείνει ανεξίτηλο στη µνήµη µου το περιστατικό µε το µακαρίτη Σηµάτη, γι’ αυτά που του σύρατε στην αντιοικουµενιστική σύναξη και σαν πέθανε, αλλάξατε και γυρίσατε σ’ αυτά που πρέσβευε ο Σηµάτης!

Μετά µισό αιώνα (50 χρόνια) και δεν τα ξέχασε, ξύπνησε και πάλι µέσα του το αντιαοργανωσικό ένστικτο και τα “έβαλε” µε έναν άγιο κεκοιµηµένο που άφησε πανεπιστηµιακούς τίτλους και έδρες, επισκοπικά αξιώµατα, πλούτο και δόξα πήρε το ραβδί και έψαχνε από χώρα σε χώρα, ανθρώπους να τους φέρει να γνωρίσουν το Χριστό. Όπου περνούσε αντί σταυρό που έστηνε ο πατροκοσµάς, αυτός έστηνε ναούς, να δοξάζεται ο τριαδικός Θεός. Χειροτονούσε ιερείς, για να υµνούν ακαταπαύστως µετά των αγγέλων και αρχαγγέλων. Τοποθετούσε κολυµπήθρες, για να βαπτίζονται, όσοι γνώριζαν τον αληθινό και τρισυπόστατο Θεό.

Υπήρξε ο µεγαλύτερος Ιεραπόστολος όλων των αιώνων της Χριστιανοσύνης, η λεία του, Ναοί περί τους εξακόσιους (600), ιερείς περί τους επτακόσιους (700), νεοφώτιστοι περί τις πεντακόσιες χιλιάδες (500.000), ας αφήσουµε κτιριακές εγκαταστάσεις (σχολεία, ιατρεία, γηροκοµεία…) Κοινωφελή, υποδοµές, (δρόµοι, πλατείες, παιδικές χαρές, γεωτρήσεις, υδραγωγεία…)  

Το όνοµά του που έχει γραφεί στη χρυσή βίβλο της αιωνιότητας, είναι Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας.

ΣΤΟ ΦΩΣ ΕΝΑ “ΜΕΓΑΛΟ” ΓΕΓΟΝΟΣ !

Στα µέσα Νοεµβρίου ο υιός Ζήση, µον. Σεραφείµ, συµµοναστός του π. Θεοδώρου έφερε στο φως ένα γεγονός πολύ σηµαντικό που διαδραµατίστηκε το 1963 κατά τις εορτές της Χιλιετηρίδας του Αγίου Όρους.

Τί µας γνώρισε; Ο π. Φιλάρετος Βιτάλης σ’ ένα δίτοµο σύγγραµµά του, “Μάξιµος ο β΄ ο µαρτυρικός οικουµενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως” στο Β΄ τόµο, σελ. 101-102 αναφέρει το εξής περιστατικό από την έγκυρη εφηµερίδα της Κων/πόλεως “Χρόνος”, φ. 948/11-4-1963.

Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ερχόµενος, για να γιορτάσουν τα χίλια χρόνια της µοναστικής πολιτείας του Αγίου Όρους επισκέφθηκε και κάποιες πόλεις των Ν. Χωρών που ήταν υπό τη δική του πνευµατική δικαιοδοσία.

Επισκέφθηκε τα Ιωάννινα, όπου λειτούργησε στο Μητροπολιτικό Ναό και  απαίτησε από τον οικείο µητροπολίτη Σεραφείµ «διατάξας άµα την αφαίρεσιν και µετατόπισιν του όπισθεν της Αγίας Τραπέζης Σταυρού µετά του τιµίου Σώµατος του Εσταυρωµένου Χριστού».

Ο Σεραφείµ όχι µόνο υπάκουσε, για να µετατοπίσει έστω για λίγο τον εσταυρωµένο (τούτο κακώς, κάκιστα) µε την αναχώρηση του Πατριάρχου και να τον επαναφέρει, αλλά «Την µετατόπισιν δε ταύτην του τιµίου Σταυρού επεξέτεινεν εις την συνέχειαν βεβαίως κάκιστα και ασεβέστατα, και ο τότε οικείος επίσκοπος Ιωαννίνων Σεραφείµ Τίκας εις τους περισσοτέρους ναούς της πόλεως Ιωαννίνων, αντικρούοντας επί τούτω ενστάσεις και διαµαρτυρίας των πιστών Χριστιανών µε ότι, “Τούτο ποιεί (την τοιαύτην δηλ. αφαίρεσιν και µετατόπισιν) προσταγή του Πατριάρχου Αθηναγόρου”,

Η µετατόπισις αύτη του Εσταυρωµένου, εκ της όπισθεν της Αγίας Τραπέζης απ’ αιώνων καθιερωθείσης θέσεώς του, προϋκάλεσε σκανδαλισµόν των συνειδήσεων των Χριστιανών Ορθοδόξων των Ιωαννίνων… οίτινες ως αγνοί Ηπειρώται, διακρίνονται δια την ευσέβειάν των και δια την αφοσίωσιν και εµµονήν των προς τας ιεράς παραδόσεις της Εκκλησίας, πράγµα το οποίον ώφειλε να έχη αντιληφθή ο ποιµενάρχης των κυρ Σεραφείµ και παραβλέπων τον νεωτερισµόν τούτον του νεωτεριστού και λατινοπροτεσταντίζοντος πατριάρχου Αθηναγόρα, έδει να επαναφέρη τον Σταυρόν εις την προτέραν θέσιν του».

Και συνεχίζει ο π. Φιλάρετος:

«Αλλ’ η Μασονία, ως γνωστόν, στρέφεται ευθέως κατά του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και του τιµίου Σταυρού Του, προ του οποίου “φρίττει και τρέµει, µη φέρων καθοράν αυτού την δύναµιν, ο διάβολος και πας εξ αυτού εµπνεόµενος και τα έργα αυτού διαπράττων” (Ιωάν, 8΄, 41-44)».

Μας είπε εν ολίγοις ο µακαριστός π. Φιλάρετος ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ήταν µασόνος και άπιστος και το ίδιο περίπου και ο Ιωαννίνων και µετέπειτα αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ Τίκας.

Αυτά, υιέ Σεραφείµ, όµως που φέρατε στη δηµοσιότητα, δεν αποτελούν και ούτε περιποιούν τιµή για το συµµονάζοντα πατήρ σας Θεόδωρο, διότι ο πατήρ σας δεν µπορεί να µη γνώριζε ότι ο διδάσκαλός του (αυτό γράφτηκε)  ήταν µασόνος! Δεν µπορεί να µη γνώριζε ότι ο Πατριάρχης ήταν µασόνος! και ότι ο Σεραφείµ ήταν και αυτός µασόνος! και επίσης όλοι αυτοί, -κατ’ οµολογία του “συνηγόρου” π. Αγγέλου- ήταν και Οικουµενισταί και µάλιστα το έγραψε πως όλο το Θεολογικό τµήµα του Πανεπιστηµίου Θεσ/νίκης έσφυζε από οικουµενιστές, το δε Αθηναγόρα τον παρουσίαζαν ως “µεγάλη προφητική µορφή”!

Αφού όλα τα γνώριζε, γιατί τοποθέτησαν το Σεραφείµ αρχιεπίσκοπο, άνθρωπο που εκτός που ήταν µασόνος, ήταν και παντελώς στερηµένος από θεολογικής και εκκλησιαστικής παιδείας. Πρέπει να γνώριζε  πως ήταν πολύ επιτήδειος στις δολοπλοκίες! Αφού τα γνώριζε πως δέχθηκε ως άνθρωπος πρώτα και µετά ως θεολόγος την έκδοση  Συντακτικών Πράξων, ώστε να δολοφονήσουν ‘’εν ψυχρώ’’ και χωρίς οίκτο τους πρώτους 12 αγίους επισκόπους, χωρίς να υπάρχει κατηγορία;  Το  µόνο και µόνο που είχαν, γιατί ήταν αντιοικουµενιστές και γιατί πρωτοστάτησαν στην καταδικαστική απόφαση της Ιεραρχίας το 1972 κατά της µασονίας. Αν τα γνώριζε -και τα γνώριζε- πώς συµφώνησε, ώστε η 7^η Συντακτική Πράξη να συµπεριλάβει τον κατάπτυστο όρο, ώστε οι δώδεκα αυτοί να µην έχουν κανένα ανθρώπινο δικαίωµα προσφυγής σε δικαστήριο που έχουν ακόµα και οι µεγαλύτεροι κακούργοι και εγκληµατίες; Αφού τα γνώριζε, διότι τα επαναβεβαίωσε µάλιστα ο ίδιος το 1975, όταν ασχολήθηκε µε τον πρώτο Πατριάρχη µετά την άλωση της Κων/λης µε τον άγιο Γεννάδιο Σχολάριο, ότι δηλαδή ο Αθηναγόρας ήταν µασόνος και Οικουµενιστής, γιαυτό και πλέον “θα προτιµήσω να είµαι µε τους αγίους Πατέρες, παρά µε τους ισχυρούς τους σηµερινούς, τους οικουµενιστάς”. Και αφού όλα αυτά τα γνώριζε, Τι έπαθε!...  και έγραψε το παρακάτω κατάπτυστο άρθρο ως διευθυντής στο πατριαρχικό περιοδικό  “ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ”, τον Ιούνιο του 1977; Μήπως δεν είχε ωριµάσει ακόµα στα 37ά του ή υπήρχε κάτι άλλο που υπαγόρευσαν να γράψει ότι ο Αθηναγόρας ήταν “προσωπικόπτης του οποίου εγράφη χρυσοίς γράµµασιν εις τας σελίδας της ορθοδόξου ιστορίας…” και ότι “ανεκάλυψε δι’ ηµάς την οδόν της καθολικής αγάπης και του ζωτικού δηµιουργικού δυναµισµού της”. Αυτά τα βεβαιώνουν τα παρακάτω.

Να τι έγραφε  στο περιοδικό “Κληρονοµία” ο Θεόδωρος Ζήσης:

Και ως προς το φρόνηµα όµως η ηγεσία της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως είναι υγιεστάτη και ανεπίληπτος. Οι ψίθυροι και αι υπόνοιαι των παρασκηνίων δεν τολµούν να διατυπωθούν επωνύµως και ευθαρσώς, διότι αυτοµάτως θα έχαναν την αξιοπιστίαν των. Έναντι όµως αυτών υπάρχει η καθαρά, η διαυγής, η τολµηρά οµολογία πολλών Ιεραρχών του Οικουµενικού Θρόνου, η οποία ουδεµίαν ανησυχίαν προκαλεί, αλλά µάλλον αίσθησιν υπερηφανείας δια την εµπεδωµένην εµµονήν εις την Ορθοδοξίαν και το ιστορικόν της παρελθόν. Δεν θα αναφερθώµεν εις τας πολυπληθείς περί του πατριάρχου Αθηναγόρου κρίσεις, η προσωπικότης του οποίου εγράφη χρυσοίς γράµµασιν εις τας σελίδας της ορθοδόξου ιστορίας. Θα µνηµονεύσωµεν µίαν µόνον σχετικήν περί αυτού παρατήρησιν, δια να σταχυολογήσωµεν εις την συνέχειαν µερικάς οµολογίας συγχρόνων ιεραρχών του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως προς πληροφόρησιν και του π. Ιουστίνου και των αναγνωστών του Υποµνήµατός του. Ο καθηγητής του Ρωσσικού Ινστιτούτου Ορθοδόξου Θεολογίας «Άγιος Σέργιος» των Παρισίων π. Elie Melia εις άρθρον του δηµοσιευθέν εις το περιοδικόν Le Messager Orthodoxe (No 58. 1972/2) και αναδηµοσιευθέν αποσπασµατικώς εις την Επίσκεψιν (69, σ. 9) γράφει µεταξύ άλλων τα εξής δια τον πατριάρχην Αθηναγόραν: «Όσον αφορά εις την θεολογικήν του σκέψιν πρέπει να σηµειώσωµεν ότι ήτο πολύ περισσότερον στερεά από όσον νοµίζουν οι επικριταί του, και όσον θα επέτρεπαν να πιστεύσωµεν ωρισµέναι εκ των δηλώσεών του. Ούτω, π.χ., η δυσπιστία του εστρέφετο προς τους θεολόγους, όχι προς την θεολογίαν, ίσως ακόµη και προς µίαν ωρισµένην θεολογίαν, αλλ’ είναι τούτο κακόν; Ο Πατριάρχης τίποτε δεν εθυσίασεν από την Ορθόδοξον πίστιν, αλλ’ εκ των ένδον της Ορθοδόξου πίστεως ανεκάλυψε δι’ ηµάς την οδόν της καθολικής αγάπης και του ζωτικού δηµιουργικού δυναµισµού της».

(περ. “Κληρονοµία”, Ιούλιος 1977, τόµος 9^ος, τεύχος Β΄, σελ. 457).

Αφήνω τη χειροτονία του, τα συνέδρια, τις συµµετοχές του σε διαλόγους, µε παπικούς, τις διορθόδοξες και διαχριστιανικές συναντήσεις του, ως και τη συµµετοχή του για την προετοιµασία της “Μεγάλης Συνόδου” που έγινε στο Κολυµπάρι, κ.ά.

Αφήνω και πολλά άλλα ακόµα. Ακόµα και εκείνο το επαίσχυντο “Πανεπιστηµιακό” κείµενο που, ενώ είχαν περάσει τόσα χρόνια, φαίνεται ότι δεν ικανοποιήθηκαν πλήρως τότε και αφορµή δοθέντος τώρα επανήλθαν µετά από 20 χρόνια, για να αποτελειώσουν τους δύο αποµείναντες στη ζωή της σεραφειµικής καταιγίδας, συνάµα για να ικανοποιήσουν την εγωπάθειά τους, ώστε να µη βρεθούν και σηκώσουν κάποιοι κεφάλι στο µέλλον, γι’ αυτό ζητούσαν από την Ι. Σύνοδο και για τους πιστούς ακόµα χριστιανούς που συµπαραστέκονται στο µαρτυρικό αγώνα που δίνουν οι τελευταίοι εκ των δώδεκα, να “εφαρµόσει (Σύνοδος) τα υπό των ιερών κανόνων προβλεπόµενα”. Δηλαδή; Να τους ΑΦΟΡΙΣΕΙ!

ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΔΥΝΑΤΑ ή ΝΑ ΚΛΑΥΣΩ ΓΟΕΡΑ ;

Το τελευταίο δηµοσίευµα έχει επικάλυµµα πονηρών προθέσεων, φαίνεται  ευλογοφανές µεν, είχε δε ως επίφαση το πατριαρχικό µασονικό – οικουµενιστικό προβληµατισµό, είναι έτσι γραµµένο που να ξεγελάει και να παρασύρει ακόµα και τους πιο καχύποπτους!

Προς το τέλος του δηµοσιεύµατος  πέφτει η µάσκα (το σκουφί) και χωρίς να το καταλάβουν,  αποκαλύπτονται:

“Οφείλω να υπενθυµίσω εξ αισθήµατος δικαιοσύνης και εκ σεβασµού στον µεγίστης σηµασίας Επισκοπικό Θεσµό, ότι παρά τα µεγάλα λάθη του – και µάλιστα στην ιδιαιτέρως «κρηµνώδη» ιστορική περίοδο της µεταπολιτεύσεως – και παρά τους κάποιους χειρίστου εκκλησιαστικού φρονήµατος (και παρα-Μασόνους) υποκριτές αυλικούς του, ο προαναφερθείς ως Μητροπολίτης Ιωαννίνων και µετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος (1974-1998) κυρός Σεραφείµ (Τίκας), δεν ενόθευσε την Ορθοδοξία µε οικουµενιστικούς µολυσµούς ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών – όπως έπραξαν δυστυχώς πέραν του µέτρου οι διάδοχοί του. Και ακόµη, ότι στοχοποιήθηκε από την σέκτα της Σαηεντολογίας, µαζί µε τον συνεργάτη του µακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο, για την τότε ακµάζουσα αντισεκταριανική δράση της Εκκλησίας της Ελλάδος για τους λόγους αυτούς, και άλλους, έτυχε τελικώς και της ευµενούς κρίσεως του Θεού, κατά τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος τα τελευταία χρόνια του βίου του κατηύθυνε τον κυρό Σεραφείµ”.

Μας λέει ότι παρά τα λάθη του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ, παρά τους κακούς χειρισµούς, παρά τους υποκριτές αυλικούς του, (παρα-µασόνους), δε νόθευσε την Ορθοδοξία µε οικουµενιστικούς µολυσµούς, παρότι τον ενόχλησε η Σαηεντολογία. Για τους λόγους αυτούς, “έτυχε της ευµενώς κρίσεως του Θεού”. - Θεέ µου, Θεέ µου! τι είναι αυτά που λένε; Είναι και θεολόγοι!

Δηλαδή  συµβουλεύετε τους πιστούς, εσείς οι Οµολογητές – αποτειχισµένοι, να πορευθούν οι πιστοί και άπιστοι όπως ο “προκαθήµενος” Σεραφείµ και θα τύχουν της ευµενούς κρίσεως του Θεού! Δηλαδή για να βρεθούν στον Παράδεισο;

Όπως και να έχει η γραφίδα του υιού Σεραφείµ Ζήση ξεγλίστρησε και χάραξε το πιστεύω του. Οι δε φράσεις του θα µείνουν σαν µνηµεία δηµοσιογραφικής και θεολογικής εκτροπής.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ

Ενώ θα πρέπει να προσευχόµεθα όλοι για τη σωτηρία της ψυχής του µακαρίτη αρχιεπ. Σεραφείµ για τη µεγάλη ζηµιά που προξένησε στην Εκκλησία, ο υιός Ζήση προσπαθεί να µας τον παρουσιάσει ως άγιο, ασεβώντας και προς την αλήθεια και την ιστορική πραγµατικότητα, ως γράφει: “και παρά τους κάποιους χειρίστου εκκλησιαστικού φρονήµατος (παρα-Μασόνους) υποκριτές αυλικούς του”. Δηλαδή εννοεί ότι είναι καρπός ενεργείας του αγίου Πνεύµατος οι εγκληµατικές παρανοµίες; Αυτά είναι πρωτάκουστα και απαράδεκτα, µοναχέ θεολόγε!

Μέσα στο ξεφρένιασµά σας να δικαιολογήσετε την ανωµαλία που έφεραν στην Εκκλησία ο Σεραφείµ και η εν Θεσσαλονίκη παρέα µε αντάµα τον πατήρ σας χρησιµοποιείτε στρεβλωτική επιχειρηµατολογία. Ακόµα να  εµφανίζεται και σε οράµατα – κατά δήλωση µιας γυναίκας – ότι έλάµπε µέσα στο “άκτιστο φως”. Έλεος κύριοι !!!

Ας δούµε κάτι, το πιστεύω του αρχιεπισκόπου Σεραφείµ από δηµοσιεύµατα, όχι τωρινά, αλλά πριν αρκετά χρόνια και όταν ακόµα ζούσε ο Σεραφείµ:

 1) Ο µακαριστός ηγούµενος της Άθω Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Γρηγόριος έγραψε για το θέατρο που έπαιζε ο Σεραφείµ, κοροϊδεύοντας το λαό του Θεού.

Σε κάποια Θεία Λειτουργία λέει ο Σεραφείµ σε συλλειτουργούντα επίσκοπο:

- Σε βλέπω τρεµάµενο να µεταλαµβάνεις και διερωτώµαι: Αλήθεια πιστεύεις ότι αυτό το ψωµί και το κρασί είναι σώµα και αίµα Χριστού;

- Ναι, το πιστεύω!

Και ακολούθησε η ειρωνεία… Γι’ αυτό πολλές φορές -γράφει- που λειτουργούσε, δε µεταλάµβανε!

2) Συνέχισε ο µακαριστός ηγούµενος: “Όταν ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος έγραψε βιβλίο για τη µέλλουσα ζωή ο Αρχιεπ. Σεραφείµ τον ειρωνεύτηκε, επειδή πίστευε στην αιώνια ζωή!!!”.

3) Ο ίδιος ο Σεραφείµ έλεγε στο φίλο του δηµοσιογράφο Γ. Καλοκαιρινό για τους σκανδαλοποιούς παπάδες που γέµισε ο ίδιος τις Εκκλησίες: «Μην ξεσκεπάζεις – Γρηγόρη – αυτό το καζάνι, γιατί θα ξεχειλίσει καυτή βρώµα και θα µας κάψει όλους…» (“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, 7/7/2002).

4) Σε κάποια στιγµή ξεσκέπασαν, ερωτικά και οικονοµικά σκάνδαλα. Ο Σεραφείµ εµφανίστηκε ως τάχατης “αγανακτισµένος και βλέποντας το χάλι του Παπαδαριού” δήλωσε: «κατάντησα αρχιεπίσκοπος πούστ…» (“Νέοι Άνθρωποι”, 28/2/2003).

Έχουµε και τους 45 δεσποτικούς φακέλους µε στοιχεία και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που µε αυτούς πορεύθηκε “µια χαρά”, υποτάσσοντας κατά καιρούς όλα τα “ανήσυχα και άτακτα παιδιά”, που τους φώναζε ξεκαρδισµένος στα γέλια!..., κάποια µέρα κολλητός του του είπε: “Μακαριώτατε, τι θα γίνει µε τους φακέλους;” –. Αυτός χαµογελώντας: “τι να κάνω µωρέ… Αυτοί το ράσο το κάνανε φουστάνι και µάλιστα γιοµάτο βρωµιές… Αν τους βρουν και τους διαβάσουν, πρέπει να µείνουν πολλές Μητροπόλεις χήρες! Άστα να πάνε στο Διάβολο… Χαµένα κορµιά που βρήκαν απάγκιο στην Εκκλησία!” (εφηµ. “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ”, 3/5/02).

5) Προς το φίλο του Φθιώτιδος Δαµασκηνό: “Δαµασκηνέ, εσύ και γω, φοράµε σώβρακα, οι άλλοι φοράνε…” γι’ αυτό ο Σεραφείµ είχε “οικονόµο” τη Μάχη, ο Δαµασκηνός είχε τη Χαριτίνη και ο Κορίνθου τη Λούλα! Έτσι έγιναν άγιοι (!!!).

Τώρα το ότι δε νόθευσε την Ορθοδοξία είναι γεγονός, υιέ-µοναχέ Σεραφείµ, αλλά πως γίνεται να µην έχει λείψει η ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία από κανένα διάλογο από το “Παγκόσµιο Συµβούλιο των Εκκλησιών” (Π.Σ.Ε.) και ούτε από θρησκευτικά συµβούλια µε πάσης φύσεως ετεροδόξους αιρετικούς; Αν όµως, µοναχέ, εννοείτε την ντουντούκα που έβγαλε ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, γι’ αυτό που άκουσε (δήθεν) από το Σεραφείµ “είναι εκκλησία ο Πάπας;” και άρχισε να σαλπίζει, όπως και κάποιος που τον είδε στον ύπνο του. Εκτίθεστε ανεπανόρθωτα, να µην πω κάτι άλλο, διότι τα γραπτά είναι και µένουν αξιόπιστα. Τα λόγια µπορεί να καλύψουν προς στιγµή και να ωραιοποιήσουν κάποιον, δε θα αργήσουν όµως να τον προδώσουν. Όπως εδώ στην περίπτωση Σεραφείµ, που ο ίδιος σας ξεφτιλίζει µε τα γραφτά του.  ΝΑΤΟΣ!

Στο τηλεγράφηµα που έστειλε για το θάνατο του πάπα Ιωάννου – Παύλου Α΄ τον αποκαλούσε «Αγιώτατε Πάπα!». Την “Εκκλησία” του: «σεβασµίαν Ρωµαιοκαθολικήν Εκκλησίαν» και «αρχηγό της Δυτικής Εκκλησίας». «Θεωρεί τον Πάπα άξιο επαίνου για διάφορες ενέργειές του». Για την ένωση των Εκκλησιών που έγραφε: «έκαµε ένα καλόν προοιώνισµα – ο Πάπας – της προθέσεώς του να εργασθεί δια την ένωσιν των Εκκλησιών, την οποίαν η Ορθόδοξος Εκκλησία από αιώνων και ηύχετο και ανέµενε και αναµένει». Και τέλος «ολόψυχα δεόµεθα του Κυρίου, όπως τάξη την ψυχήν αυτού µετά των δικαίων» (περ. “ΕΚΚΛΗΣΙΑ”, 1/10/78, αριθ. 18, σελ. 378).

Αυτά για τώρα!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Μοναχέ Σεραφείµ, υιέ του πατήρ Θεοδώρου Ζήση, το έγκληµα του Σεραφείµ και της εξαρτηµένης εν Θεσσαλονίκη Παρέας (Χρήστου, Αγγελόπουλου, Ζήση, Παρασκευαΐδη…) έγινε το 1974, που συνεδρίαζαν “εν εξουσία” και αποφάσιζαν “εν εµπαθεία”. Είναι αποτρόπαιο και ανεπανάληπτο έγκληµα στην ιστορία, από κακότητα και αυθαιρεσία. Καταπάτησαν όλους τους Ιερούς Κανόνες και τους Νόµους του Κράτους ακόµα και τις στοιχειώδεις αρχές του δικαίου.

Αφήνω στιγµές τον εαυτό µου και βυθίζεται στα βάθη των αιώνων µήπως και αντλήσω µέσα από συναξαριστές και ιστορικές πηγές κάποιες πληροφορίες από τους µικρότερους έως τους µεγαλύτερους διώκτες των Χριστιανών, αν εκτελούσαν τα θύµατά τους “εν ψυχρώ” χωρίς κάποιο κατηγορητήριο – ψεύτικο ή αληθινό – χωρίς κάποια απολογία,- έστω εικονική-. Χωρίς κάποιο Δικαστήριο – ακόµα και στηµένο – χωρίς… χωρίς και δε βρήκα!

Αυτό ήταν η αρχή! Η µανία τους για εξόντωση που τους είχε κυριεύσει, µπήκε σε άλλη φάση!

Ακολούθησε ένας συνεχής διωγµός, επιδροµή σκληρότητας, κύµα µίσους, ξέσπασµα βίας, Μανία εξαφάνισής τους.

Αλλά και ούτε εδώ σταµάτησαν, φαίνεται ότι δεν ικανοποιήθηκαν µετά από τόσα ειδών χτυπήµατα που τους κατάφεραν.

Ο αρχιδιώκτης Σεραφείµ, στηριζόµενος στα µασονικά δεκανίκια, εξαπέστειλε φωτιά, για να κατακαύσει τους εναποµείναντες εκ των δώδεκα αγίων επισκόπων. Άρχισε καταδίκες δίχως κατηγορία και δίκη. Οι υπόδικοι δεν µάθαιναν, πότε δικάζονταν, µε εντολή του Προέδρου, αρχιεπισκόπου Σεραφείµ ψήφιζαν µεταξύ τους µε οχλοβοή την καταδίκη, την κατέγραφαν στα Πρακτικά και δίνονταν ως είδηση στα Μέσα Ενηµέρωσης και έτσι τη µάθαιναν οι καταδικασθέντες. Συνέχισαν µε επιτίµια πρωτόγνωρα που δεν αναφέρει κανένας κανόνας για αρχιερείς. Προχώρησαν σε Διατάγµατα που δεν εκδίδονται ούτε σε χώρες κανιβάλων. Ένα τραγικό άθροισµα, µια εικόνα που αποτυπώνει την κόλαση.

ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ

Ο Σεραφείµ βρίσκεται προς της πύλης του Νεκροταφείου, τον βλέπουµε µε ένα πρόσωπο καρβουνιασµένο (µαύρος σαν το ράσο), τα πόδια να τρικλίζουν και να προσπαθεί να ανέβει τις σκάλες του µεγάρου Μαξίµου, κρατιέται µε όση αντοχή διέθετε και οι βοηθοί του να τον σπρώχνουν µε βία, για να πατήσει το επόµενο σκαλοπάτι, για να επισφραγίσει τη βαρβαρότητα που την εγκαινίασε το 1974 εν µέσω “Δηµοκρατίας”.

Ήταν 31 Ιουλίου 1996, όταν ο ένας από τους δύο αποµείναντες, ο Λαρίσης Θεολόγος, αφού συγχώρησε τους πάντες και για το διώκτη του Σεραφείµ δήλωσε γραπτώς: “Με τον ίδιο τον Σεραφείµ δεν έχω τίποτα. Τον συγχώρησα και τον συγχωρώ και προσεύχοµαι γι’ αυτόν”.

Πληροφορηθείς ο Σεραφείµ την κοίµησή του, αποφάσισε (Ι. Σύνοδος (!)) η εξόδιος ακολουθία να µη γίνει, αλλά να το αποφασίσει η Ιεραρχία (Η Ιεραρχία θα συνεδρίαζε στις 8 Οκτωβρίου), δηλαδή να γίνει µετά 2 ½ µήνες. Η εξόδιος ακολουθία παρά την απόφαση, πραγµατοποιήθηκε. Σαν το έµαθε ο Σεραφείµ, “αγρίεψε” και ζήτησε να τιµωρηθούν όλοι, όσοι έλαβαν µέρος επίσκοποι, αρχιµανδρίτες, ηγούµενοι…!

Μοναχέ υιέ Σεραφείµ του π. Θεοδ. Ζήση, προσπάθησες µε ύπουλο τρόπο να παρουσιάσεις ένα διώκτη δεσπότη, ο οποίος (παρα-Μασόνος) και µε «µεγάλα λάθη και ιδιαιτέρως “κρηµνώδη”». Ότι είναι Άγιος (!) Και γι’ αυτό έτυχε και της ευµενούς κρίσεως του Θεού και για να γίνεις πιστευτός – σωστά – µας µετέφερες “λόγους άλλων”, πως ήταν ‘’µέσα στο άπλετο φως’’ και πώς “πετούσε, πετούσε ο Σεραφείµ”.

Ο ιστορικός που θα τολµήσει να ερευνήσει τη Σεραφειµική περίοδο, για να αποτιµήσει το έργο του, θα µείνει εµβρόντητος, θα πνιγεί από τις αναθυµιάσεις και θα χαθεί µέσα στη Ζούγκλα της αυθαιρεσίας. Θα βρίσκει τη µία σελίδα πιο µελανή από την άλλη, τη µια πράξη πονηριάς και δολοπλοκίας πιο σκοτεινή από την προηγούµενη.

 Με όλα αυτά τα τραγελαφικά που διατυπώνονται και µάλιστα από    θεολόγους

ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΔΥΝΑΤΑ ή ΝΑ ΚΛΑΥΣΩ ΓΟΕΡΑ;

Εφ. Αγώνας