Η μέρα που ο Θεός έδειξε και δίδαξε την Αγάπη - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Η μέρα που ο Θεός έδειξε και δίδαξε την Αγάπη

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ 

Χριστούγεννα 2025

Ο Χριστός είναι μια μεγάλη απέραντη παρηγοριά, που βεβαίως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ψυχολογική παρηγοριά, πολύ περισσότερο από μια φιλοσοφία, είναι ο ένας και μόνος λόγος ύπαρξης. Είναι τρόπος ύπαρξης, που γεννιέται και επαναλαμβάνεται στην ζωή όσων Τον αγαπούν και Τον μιμούνται!

Γράφει ο Απ. Παύλος στους Γαλάτες: «…πλέον ζω αντιγράφοντας μέσα μου τον Χριστό, η φυσική μου ζωή εμπνέεται  από τον Χριστό που με αγάπησε και παραδόθηκε για μένα…» περιγράφοντας την αληθινή του ταυτότητα. Σήμερα είμαστε σε μια εποχή και ένα κόσμο που ψάχνει… την ταυτότητα του, γιατί αφενός βρίσκεται σε χαοτική σύγχυση και αφ’ ετέρου πιστεύει ότι είναι… δικαίωμά του. Το αταξινόμητο κομφούζιο του ασυνειδήτου συγχέει το θέμα, λόγω «έλλειψης φωτός» και ο άνθρωπος συνηθέστατα βυθίζεται σε καταθλιπτική εγωιστική αυτοαπόρριψη.  

Γράφει μια νεαρή κοπέλα:

«Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην εφηβεία μου ήταν που σύγκρινα τον εαυτό μου με άλλους και προσπαθούσα να φτάσω τα πρότυπα του κόσμου για την ομορφιά, τη γνώση και τις δεξιότητες. Νόμιζα ότι με καθόριζε η εμφάνιση μου, το πώς με έβλεπαν οι άλλοι, το πόσους φίλους είχα και οι επιτυχίες μου.

Είναι εύκολο να πέσει κανείς στον φαύλο κύκλο των συγκρίσεων και της ανασφάλειας. Καθώς όμως μεγάλωνα και αυξανόμουν στην πίστη, συνειδητοποίησα πως τα πρότυπα του κόσμου δεν είχαν ουσιαστικό, πολύ λιγότερο… αιώνιο νόημα. Μεγαλώνοντας σ’ ένα περιβάλλον που είχε κέντρο τον Χριστό, μου θύμιζαν διαρκώς οι γονείς και οι συγγενείς, πως ως παιδί του Θεού δεν χρειαζόμουν να είμαι κάτι άλλο. Είμαι θαυμαστή έτσι όπως είμαι, μου λέγαν.

Μπαίνω τώρα σε μια καινούρια φάση της ζωής μου και ξεκινώ τις σπουδές μου. Ακόμα πέφτω στην παγίδα να συγκρίνομαι με άλλους και να ανησυχώ για το πώς με βλέπουν οι γύρω μου, αλλά θυμίζω στον εαυτό μου πως πραγματική αξία έχει μόνο η γνώμη του Θεού για μένα. Το σημαντικό είναι να αυξάνομαι στη σχέση μου με τον Ιησού Χριστό και να μοιράζομαι την αγάπη Του με τους γύρω μου». 

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να μας δείξει – φανερώσει «τι είχε στο νου Του» όταν έφτιαχνε τον άνθρωπο και νάχουμε σαφές μέτρο, πού πρέπει να επιστρέψουμε, εμείς οι αυταπατώμενοι σε… προσωπικές διαδρομές. Όλοι οι άγιοι και ιδιαιτέρως ο Μέγας Αθανάσιος μας λένε ότι ο Θεός Ιησούς έγινε άνθρωπος ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθώμεν, δηλαδή έγινε σαν εμάς προκειμένου να γίνουμε εμείς σαν Αυτόν. Κάτι τέτοιο φανερώνει την αγάπη του Χριστού, αφού να αγαπάς σημαίνει να βοηθάς κάποιον να φτάσει στις δυνατότητές του. Ο Χριστός μας έχει «προικοδοτήσει»  με ποιότητα δεδομένων που ενώ είναι υπαρκτά δεν είναι επιβεβλημένα. Δεν είναι… μονόδρομος υποχρεωτικός. Η αγάπη χωρίς ελευθερία είναι σπιριτουαλιτίστικη δουλεία. Ο Χριστός δεν θέλει να μας επιβάλει μια ευτυχισμένη ζωή που εκείνος έχει σχεδιάσει για εμάς. Η αγάπη Του και η φανέρωση των δεδομένων μας στοχεύει στη  ελεύθερη απόφαση μας να εκδιπλώσουμε την προσφορά Του στην δική μας ζωή, την ομορφιά της οποίας την βλέπουμε σαρκωμένη στο πρόσωπο Του, αν Τον αγαπάμε και Τον ακολουθούμε.

Ο Χριστός έγινε ένα αδύναμο βρέφος από τον φόβο μήπως η πρόταση ζωής Του, γίνει επιβαλλόμενη διαδρομή και χάσει κάθε αξία. Το υποχρεωτικό καλό και η αναγκαστική ευρυθμία καταλογίζονται στον εχθρό Του και εχθρό μας. Το καταπίστευμα ζωής που έφερε είναι ελεύθερη επιλογή… ακριβή και ποιοτική. Δεν ήρθε για να μας… αντικαταστήσει! Δεν θέλει να πετάξουμε το ασήμι μας, για να κάνουμε χώρο για το χρυσάφι Του. Όπως επεξηγεί ο αγ. Αθανάσιος, «ο Χριστός γίνεται άνθρωπος, όχι με την μετουσίωση της θεότητος σε σάρκα, αλλά με πρόσληψη της ανθρωπότητας από τον Θεό. Δεν εξαφανίζει τα υπάρχοντα, τους δίνει την δυνατότητα να είναι μόνιμα». «Σάρκα και αίμα δεν κληρονομούν τον Ουρανό». Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στον Ουρανό επειδή ο Χριστός ενσαρκώθηκε και μας έδειξε τον δρόμο ομοίωσης, πέθανε, και ανέβηκε στον Ουρανό. Κανένας δεν έχει χωρίς αγάπη πρόσβαση στον Ουρανό. Μπορούμε να φτάσουμε εκεί όχι επειδή είμαστε αξιαγάπητοι, αλλά επειδή φροντίσαμε ο Χριστός που είναι αγάπη, να είναι έστω και εν μέρει μέσα μας (στην καρδιά μας) δια της μιμήσεώς Του. 

«Ο Θεός που δεν χρειάζεται τίποτα, με την αγάπη Του δημιουργεί το σύμπαν, αν και ήδη προβλέπει – ή καλύτερα να πούμε βλέπει – το βουερό σύννεφο από μύγες γύρω από τον σταυρό, την μαστιγωμένη πλάτη πάνω στον πάσσαλο, τα καρφιά που διαπερνούν τα μέσα νεύρα, την επαναλαμβανόμενη ασφυξία καθώς το σώμα πέφτει προς τα μπρος, το επαναλαμβανόμενο μαρτύριο της πλάτης και των χεριών ξανά και ξανά, καθώς το σώμα ανασηκώνεται για να πάρει ανάσα. Ας αποτολμήσω μια βιολογική εικόνα, ο Θεός είναι ο «ξενιστής» που σκόπιμα δημιουργεί τα παράσιτά Του. Μας κάνει να Τον «εκμεταλλευτούμε». Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη. Αυτό είναι το σχεδιάγραμμα του Θεού που είναι αγάπη, δημιουργού όλων των ειδών αγάπης». (C.S.Lewis: Οι τέσσερις αγάπες, σελ. 163 εκδ. ΙΩΝΑΣ).

Η μεγαλύτερη έκφραση της Αγάπης Του είναι ότι έγινε άνθρωπος και μοιράστηκε με τα κτίσματα Του… αυτό που είναι… ΑΓΑΠΗ. Δεν θέλησε να επιβάλει στον άνθρωπο το καθήκον να ξεπεράσει την επίγεια αγάπη, όταν ο άνθρωπος δυσκολεύεται ακόμα  και να φτάσει εκεί (στην επίγεια αγάπη). 

Έγινε άνθρωπος και δίδαξε και έδειξε την Αγάπη, που κάνει τον άνθρωπο να αποχτάει στοιχεία συγγένειας με τον Θεό και μπορεί να μπει στον Ουρανό που έχασε.

Ας σκύψουμε να “δούμε” στη φάτνη όλα αυτά που ήρθαν ή μάλλον έφερε ως δώρα σε μας Αυτός που μας αγαπά όχι γιατί είμαστε καλοί, αλλά επειδή Αυτός είναι όντως καλός.

Καλά Χριστούγεννα

Καλές Γιορτές με τους αγαπημένους σας.

Καλή Χρονιά!

ο εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος

Πηγή: enoriako.info site του Ενοριακού Κέντρου Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης.