.jfif)
ΨΕΥΔΩΝΥΜΗ ΒΑΤΤΟΛΟΓΙΑ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Ήτοι, Ολοκληρωτική ! Και, σε γραμμή. «…
Ο πιο αρρωστημένος ευτελισμός είναι να εξωραΐζουμε τη δική μας μετριότητα με
θωρακίσεις υπεράσπισης της «θείας αλήθειας» ή «της δόξας του Θεού»-Χρήστος
Γιανναράς.
Έγραψα. «Έχουν μεσολαβήσει χίλια, και αντίστοιχα πεντακόσια χρόνια, και έχουν
γίνει πολλά αρνητικά και κάποια
θετικά. Και έχει φαίνεται παγιωθεί το
πράγμα, Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Ευαγγελικοί, έχουν επεξεργαστεί τα δικά τους
αντιθετικά «δίκαια», όχι του Θεού, και
είναι σε στεγανή αυτάρκεια, στεγανή αυτό-δικαίωση, και τελικά σε στεγανή
μοναξιά»-25.8 «Υπέρ της των πάντων
ενώσεως». Και, ο με ψευδώνυμo, “Theo”, αυτοαναγορευμένο και … «χρηστώνυμο», τόσο ταπεινά, δεν
αρκέστηκε στα πάνω από δέκα σχόλια αρνητικά, και όχι δυσδιάκριτα σε ευθεία χειραγώγησης
σχολίων άλλων σχολιαστών προς τα εαυτού, προχώρησε και σε δυο η μια μετά την
άλλη-2 & 3 Σεπτεμβρίου-εισηγήσεις στο γνωστό πια στυλ του, «αυτός που σε
όλα απαντά», περίπου … παπικά.
Παπά-Νίκο συγγνώμη, δεν αντέχεται αυτό, παρότι ο σχολιαστής 3/9/2024 και ώρα 7:12 μ. μ. με έχει καλύψει ως ένα βαθμό.
Τέλος, ο ιστολόγος δεν μου
έχει πει για σας το παραμικρό. Ωστόσο ομολογώ πως μια εισήγηση με το ψευδώνυμο
«Θεολόγος Ιβηρίτης μου είχε αρέσει, αλλά ως τώρα δεν μπόρεσα να το ταυτίσω με
του “Theo”.
Η αίσθησή μου Theo αγαπητέ είναι πως διαβάζετε τα δικά μου γραπτά, με δικά σας φίλτρα, και δικά σας γυαλιά. Οπότε «βλέπετε» και «διαβάζετε» αυτά που εσείς θέλετε, και όχι αυτά που γράφω. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που επικροτήσατε τον αποκαλυφθέντα απ’ το συνοδοιπόρο σας-«ευχαριστούμε τον υπό το χρηστώνυμο (username) “Theo”- με ψευδώνυμο Θεόδωρος Σ. περιβόητο, αν μη διαβόητο, «Μπουλβερισμό» ! «Ω της απονοίας υμών», που θα έλεγε, κι ας με συγχωρέσει, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Πάμε, λοιπόν, τώρα και όσο
γίνεται πιο απλά.
1. Κατεβαίνουν στην Πόλη εκ
μέρους της νεοπαγούς Λουθηρανικής Εκκλησίας Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής της
Βυρτεμβέργης. Αναζητούν σύμμαχο κατά του Καθολικισμού από τον οποίο έχουν
αποσπαστεί, και πιστεύουν πως θα τον βρουν στην υπό την Οθωμανική δουλεία Ορθόδοξη
Ανατολή. «Ιδού συν Θεώ, άνδρες σοφώτατοι
Γερμανοί, κατά πνεύμα υιοί της υμών μετριότητος αγαπητοί…». Απόσπασμα της
υποδοχής τους από τον Πατριάρχη Ιερεμία 2ο. Ο οποίος όμως αμέσως
μετά τους εκθέτει εκτενέστατα και εξηγεί ένα προς ένα τα βασικά σημεία της
Αλήθειας της Εκκλησίας, και καταλήγει. «Εάν
θελήσητε τοις αποστολικοίς και συνοδικοίς συμφώνως ημίν ακολουθήσειν και εν
τούτοις υπάρξειν», ας πούμε έτσι, με
όση πολλή την αγάπη ήμαστε μαζί-«Ιωάννη Καρμίρη. «Τα Δογματικά και Συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής
Εκκλησίας»-τ.Ι.σλ.375. Απλά, χριστιανικά,
αδελφικά, ούτε καταδίκες, ούτε άλλο τι, και για ποιους; Αυτούς που είναι ακόμα
πιο μακριά από μας σε σχέση με τους Καθολικούς.
2. Πάμε και στα με τη
Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όπου το πράγμα
είναι αλλιώς ! Εδώ έχουμε ανταλλαγή πυρών ανάμεσα σε δυο εμπόλεμους, και
ουδέν έτερον. Και παίρνω ως βάση εδώ την απάντηση των Ορθόδοξων Πατριαρχών της
Ανατολής στον Πάπα Πίο 9ο και τη σχετική Σύνοδο του 1848. Αρχή της
Παποσύνης του και εκδίδει Εγκύκλιο «προς
τους Ανατολικούς, προτρέπων αυτούς εις ένωσιν ή μάλλον υποταγήν εις την Ρώμην
και αποδοχήν της διδασκαλίας αυτής-όπου σημειώνω, και η προσθήκη, «και εκ του Υιού», “Filio que”, βασική διαφορά δογματική-προ πάντων δε αναγνώρισιν του παπικού
πρωτείου…».
Βάζω στο πλάι το τελευταίο,
όπου είναι γνωστή η θέση της Ορθόδοξης Ανατολής, πρωτείο εξουσίας, ποτέ, πρωτείο τιμής, σεβασμού-“primus inter pares”, ναι. Δηλαδή, σε ενδεχόμενη Σύνοδο των πάντων πρόεδρος αυτός, και έρχομαι στη βασική δογματική
διαφορά-προσθήκη «και εκ του Υιού», “Filio que”. Εδώ μόνο για να πω πρωθύστερα ότι Πάπας
Ιωάννης 8ος στην 8η Οικουμενική Σύνοδο γράφει για την προσθήκη. «Ος και μετά του Ιούδα συνέταξεν τους το
πρώτον εισαγαγόντας αυτήν εις το θείον Σύμβολον εν τη προς τον ιερόν Φώτιον
Επιστολή»-αν.σλ.907.
Πιο αναλυτικά τώρα, με τη
σειρά, και όσο γίνεται πιο απλά. Αυτό το καίριο δογματικό θέμα έχει λυθεί στη 2η Οικουμενική Σύνοδο άπαξ διαπαντός. «Και εις το Πνεύμα το Άγιον ... το εκ του Πατρός εκπορευόμενο …»
! Σύμφωνα με το γραφόμενο στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο που και το ξεκαθαρίζει διατρανώς. «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος-το Άγιο Πνεύμα-ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός-το οποίο εγώ ο Χριστός θα σας στείλω από τον Πατέρα ή από μέρους του
Πατέρα-το πνεύμα της Αληθείας ο παρά του
Πατρός εκπορεύεται-και είναι το Πνεύμα της Αλήθειας το οποίο από τον Πατέρα
εκπηγάζει»-Ιω.15,26.
Τουτέστιν, μοναδική προ πάντων των αιώνων πηγή και του Αγίου Πνεύματος ο Πατέρας, και χρονικός Αποστολέας του ο
Χριστός. Και η σημαντική προσθήκη εδώ είναι ότι, αυτό μπορεί να το αλλάξει μόνο άλλη Σύνοδος Οικουμενική ! Πράγμα το
οποίο γνωρίζει-αναγνωρίζει Δύση και Ανατολή, ή πράγμα για το οποίο είναι
σύμφωνοι αμφότεροι, Δύση και Ανατολή.
Αλλά ! Που παρά ταύτα, ξαφνικά και απροκάλυπτα ξεφυτρώνει και
εισάγεται στη μια μετά την άλλη τις Εκκλησίες της Δύσης η προσθήκη, «και εκ του Υιού», “Filio que”. Πηγή της το του Αυγουστίνου “per donum Patri”, ήτοι «ως
Πατρική δωρεά», ως διαβάζω στο μακαριστό Διοκλείας Κάλλιστο, που και
επισημαίνει ότι, κατά ένα τρόπο άφηνε
άθικτο το θέμα του Πατέρα ως της μοναδικής πηγής της Θεότητας. Αλλά και δεν
παραλείπει να εξηγήσει, το και ευρύτερα γνωστό, ότι η προσθήκη αυτή έγινε από αγαθή πρόθεση, να ενισχυθεί η θέση
του Χριστού, ιδιαίτερα στην Ισπανία, που είχαν σηκώσει κεφάλι οι αρειανοί.
Αφήνω τα τελευταία ως
παρένθεση, και πάω στο κέντρο, στην ουσία του λάθους, και αυτή είναι ότι η
προσθήκη «και εκ του Υιού», “Filio que”, έγινε από
την πίσω πόρτα ή δια πλαγίας οδού,
ήτοι χωρίς Συνοδική απόφαση Οικουμενική ! «Εκείνο που η Ανατολή κατηγορεί
κυρίως τη Δύση, δεν είναι τόσο η δογματική παρέκκλιση, όσο η σχισματική, η χωριστική πράξη να τροποποιηθεί το ιερό
κείμενο-παρά τη ρητή απαγόρευση των Συνόδων να θιγεί-χωρίς να ρωτηθεί ο Ανατολικός τομέας της Una Sancta, της Μιας Αγίας
Εκκλησίας. Είναι το μέγα αμάρτημα κατά της Αγάπης, κατά της Αδελφότητας του
Σώματος, είναι μία «ηθική αδελφοκτονία», όπως λέγει ο Χομιάκωφ», διαβάζω,
Π. Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία», σλ.187.
Τα από κει και πέρα είναι όλα
γνωστά, υποστήριξη της προσθήκης από Καρλομάγκνο, αντίσταση εφτά χρόνια μετά τη
στέψη του από Πάπα Λέοντα Γ΄ με εγγραφή του «Πιστεύω» σε δυο ασπίδες Ελληνικά και Λατινικά χωρίς καμία
προσθήκη. Εργαλειοποίηση και μπες βγες της στα χρόνια του πρώτου Σχίσματος 863
και εξής κατά τις κυρίαρχες εκατέρωθεν
πολιτικό εκκλησιαστικές βουλές, επιβουλές και επιλογές, μέχρι την κατά το
έτος 898 λεγόμενη και θεωρούμενη 8η Οικουμενική Σύνοδο στην
Κωνσταντινούπολη, όπου με προεξάρχοντες
τους Πατριάρχη Φώτιο και Πάπα Ιωάννη 8ο-με αντιπροσώπους του-να
καταδικαστεί η ως αιρετική, και να εξοβελιστεί ! Πλην, «κρίμασιν οις Κύριος
οίδε», «ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας», και έως της σήμερον σε όλη τη Δυτική
Χριστιανοσύνη να ξανά είναι στη θέση της ακλόνητη.
Τώρα παρακάμπτοντας τα του
1054 αμφοτέρωθεν, δεν έχει σημασία ποιος άρχισε πρώτος-ο θλιβερός Καρδινάλιος
Ουμβέρτος και χωρίς εξουσιοδότηση, γιατί ο Πάπας είχε πεθάνει μερικούς μήνες πριν-
πανάθλια πολιτικά κι εκκλησιαστικά, πάμε στη Σύνοδο του 1848 όπου ως είπαμε. Ο
Πίος ο 9ος λέει στους Ανατολικούς ελάτε όπως είσαστε να είμαστε
μαζί, κι αυτοί απευθύνονται στο πλήρωμα της Εκκλησίας και του εξηγούν για ποιο
και ποιο λόγο δεν μπορεί αυτό να συμβεί. Τίποτε περισσότερο από αυτό ! Και
τούτο γιατί η καταδίκη της προσθήκης ως αιρετικής και η απόφαση εξοβελισμού της
από το Σύμβολο της Πίστεως έχει γίνει 898 με κοινή Ανατολής και Δύσης Συνοδική
Απόφαση Οικουμενική.
Θα επιμείνει όμως κάποιος, και
άλλος, κι εγώ μαζί του, θα πάει ίσια στην ευχή-προσευχή. Κάποτε ο Θεός να
παραχωρήσει το αίτημα του Χριστού Του, «ίνα
πάντες εν ώσιν, καθώς συ, Πάτερ εν εμοί, καγώ εν σοι»-Ιω.17,22-να
ικανοποιηθεί ! Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι,
ως τότε ο Χριστός κατά την ανεξιχνίαστη δική του βουλή, την άπειρη αγάπη Του, Εκείνος μόνος ξέρει πώς και πόσο από την όλη
Χριστιανοσύνη-Εκκλησία Του, δεν στερεί.
Και τέλος με όσα έχουν
αρχίσει και γίνει από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ως σήμερα θα
ήθελα να κλείσω με. «Η ενότητα είναι αφ’
ενός ήδη κάτι το δεδομένο, και αφετέρου κάτι που πρέπει να επιτύχουμε»-π.
Σέργιος Μπουλγκάκωφ. Συν. «Η ανώτερη και
πολλά υποσχόμενη «οικουμενική αρετή» είναι η υπομονή»-π. Γεώργιος
Φλορόφσκυ. Εις δε τον αγαπητό Theo να
πω μόνο να διαβάσει πιο προσεκτικά και αυτά που παραθέτει από το μακαριστό
Διοκλείας Κάλλιστο. Όσο για τα πολλά τε και άλλα που ανακατεύει-Θεόκλητος
Διονυσιάτης κλπ-«ικανόν εστί», και «θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου» στα ίδια
και τα ίδια και από την αρχή, που κανέναν δεν ωφελεί.
Αμήν !
Αθανάσιος Κοτταδάκης
66 σχόλια:
Αγαπητέ κ. Κοτταδάκη,
Ομολογώ πως κάπου κάπου χάνετε ειρμό στα κείμενά σας (και στο παρόν) και αδυνατώ να σας παρακολουθήσω. Αλλού αφήνετε υπονοούμενα, τελείως θολά, απλώς για να δημιουργήσετε εντυπώσεις (όπως «Εις δε τον αγαπητό Theo να πω μόνο να διαβάσει πιο προσεκτικά και αυτά που παραθέτει από το μακαριστό Διοκλείας Κάλλιστο.» Όταν ο μακαριστός γράφει στο πνεύμα αυτών που έγραψα εγώ και τα χαρακτηρίσατε «Επήλθε ραγδαία γραπτό υποταγμένο ευδιάκριτα στην ιδεοληψία: «η Ορθόδοξη Ανατολή, το φως» και άλλα ηχηρά παρόμοια, θα περίμενα να το αιτιολογήσετε αυτό το πυροτέχνημα που πετάτε· δεν αρκεί μόνο του, θα σας το έλεγε οποιοσδήποτε νουνεχής).
Στο Διαδίκτυο εδώ και δεκαετίες έχουν επικρατήσει κάποιοι όροι, είτε το θέλετε, είτε όχι. Όταν κάποιος γράφει άρθρα και σχόλια με το ίδιο πάντα όνομα, επί δεκαπέντε χρόνια, αυτό λέγεται χρηστώνυμο. Υπάρχουν τρόποι να τα ψάξει κανείς όλ’ αυτά και να δει τις απόψεις, την κοσμοθεωρία του, την πίστη του. Κατά τούτο διαφέρει από το ψευδώνυμο, που σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να χρησιμοποιεί διαφορετικά, κατά τις περιστάσεις. Κι ο C. S. Lewis, ένας μεγάλος Βρετανός απολογητής, έχει εισάξει τον όρο μπουλβερισμός. Το ότι επιμένετε πεισματικά να αγνοείτε τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, κι εγώ δεν φταίω σε τίποτα.
Το ότι υπάρχουν πάνω από δέκα σχόλια αρνητικά, από ανωνύμους, του στιλ «αυτά είναι ξεπερασμένα, είσαι μειοψηφία, ο κ. Κοτταδάκης έχει δίκιο, αυτός εκφράζει τη γραμμή του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος», χωρίς καμία τεκμηρίωση, αυτό είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αλλά δεν γίνεται έτσι η συζήτηση για θεολογικά θέματα. (Αφήστε που μυρίζουν από μακριά ότι έχουν ενορχηστρωθεί από κάποιον.) Ένας διάλογος γίνεται όταν κανείς στα τεκμήρια και τα επιχειρήματα του άλλου προτάσσει άλλα τεκμήρια και επιχειρήματα, καλόπιστα, όχι όταν τον στοχοποιεί και τον συκοφαντεί με βαρύγδουπες εκφράσεις, συνωμοσιολογικά σενάρια και δολοφονίες χαρακτήρων. Ένα τεκμηριωμένο σχόλιο με λογική συνοχή, αξίζει περισσότερο από εκατό σαν τα παραπάνω· κι η αλήθεια δεν αποδεικνύεται με δημοψηφίσματα.
Για το στιλ «αυτός που σε όλα απαντά», περίπου … παπικά» αναρωτηθείτε, παρακαλώ, μήπως φωτογραφίζετε τον εαυτό σας. Πόσες απαντήσεις έχω εγώ σ᾿ αυτό το ιστολόγιο, και πόσες εσείς;
Έγραψα το πρώτο άρθρο σαν μια συμβολή σ᾿ ένα διάλογο που ξεκίνησε ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας. Εσείς, εκτός από τη δαιμονοποίησή μου, με κατηγορήσατε ότι δεν έχω τεκμηρίωση (δεν θα μπορούσα να τη βρω εκεί που ήμουν). Έγραψα το δεύτερο άρθρο, με αρκετή τεκμηρίωση. Και πάλι δέχτηκα επιθέσεις με αστεία επιχειρηματολογία, αν μπορεί κανείς να πει επιχειρηματολογία τα σχόλια του στιλ που κατέγραψα στην προπροηγούμενη παράγραφο. Έγραψα και το τρίτο, γιατί κάποιος σχολιαστής αμφισβήτησε το ότι έχουν καταδικαστεί ρητά και κατηγορηματικά οι Ρωμαιοκαθολικοί από τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Το έκανα γιατί προκλήθηκα, οχι γιατί έχω καμιά πρεμούρα ν᾿ ασχολούμαι με όλ᾿ αυτά. (συνεχίζεται).
Έτσι, δηλώνω πως δεν θα επανέλθω. Κι εσείς κι εγώ εκθέσαμε τις απόψεις μας, και το περισσόν εκ του Πονηρού. Όμως, σα να διακρίνω μιαν αναδίπλωση σ᾿ αυτό το άρθρο σας. Πιο ισορροπημένο από τα προηγούμενα, με λιγότερες ακρότητες. Ένας άλλος λόγος για την αποχώρησή μου από τη συζήτησή μας είναι πως δεν έχετε μάθει να διαλέγεστε έντιμα, σεβόμενος μεν τον συνομιλητή σας, κατακεραυνώνοντας δε τις απόψεις του.
Μόνο, σχετικά με την προτελευταία παράγραφό σας, για την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, επιτρέψτε μου να παραθέσω αυτό που έγραψα ως σχόλιο στο δεύτερο άρθρο μου, σχολιάζοντας τον τίτλο του δικού σας «Ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως»:
Βασίζεται πάνω στην αρχιερατική προσευχή του Κυρίου και δεν σημαίνει επ' ουδενί να ενωθούν οι Ορθόδοξοι με τους αιρετικούς, αλλά να έχουν όλοι την ίδια πίστη και δι' αυτής να ενωθούν με τον Θεό.
Γράφει ο Ευαγγελιστής: "Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας" (Ιω. 17, 20-23).
Και ερμηνεύει ο ιερός Χρυσόστομος το "'ἐν "ἡμῖν":
"Τί δέ ἐστιν Ἐν ἡμῖν; ''Ἐν τῇ πίστει τῇ εἰς ἡμᾶς."
Ένωση χωρίς κοινή πίστη στον Θεό, είναι αδύνατη. Οπότε, ο δρόμος προς την ένωση είναι ο δρόμος της επιστροφής στην αλήθεια, στην κοινή πίστη της αρχαίας Εκκλησίας. Όλα τ' άλλα είναι να ΄χαμε να λέγαμε.
Να είστε καλά!
«… Ο πιο αρρωστημένος ευτελισμός είναι να εξωραΐζουμε τη δική μας μετριότητα με θωρακίσεις υπεράσπισης της «θείας αλήθειας» ή «της δόξας του Θεού»-Χρήστος Γιανναράς
Μνημονεύει ὁ κ. Κοτταδάκης τό ἀνωτέρω ρητό τοῦ ἀειμνήστου, γιά νά θίξει ὅσους στηρίζουν τά λεγόμενά τους πάνω στίς Γραφές.
Καί δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι πρῶτος ὁ ἴδιος καθρεπτίζεται πάνω του κάνοντας χρήση (θωρακίσεις υπεράσπισης) τοῦ «ἵνα ὦσιν ἓν» καί τοῦ «μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη», προκειμένου δώσει ἔδαφος στήριξης (εξωραΐζουμε τη δική μας μετριότητα) γιά τή θεωρία του περί ἕνωσης.
Προσωπικά, αὐτή ἡ ρήση τοῦ ἀειμνήστου μέ βρίσκει ἀντίθετο καί δέν τήν υἱοθετῶ.
Κι αὐτό, καθόσον ὅλοι στά ἐπιχειρήματά μας καί γιά νά στηρίξουμε τήν ἄποψή μας ἐπικαλούμαστε αὐθεντίες ἀδιαμφισβήτητου κύρους καί γνώσεων ὅπως ἁγίων, Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, πνευματικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, καθηγητῶν κλπ, ἀναλόγως τοῦ πρός ἐξέταση θέματος.
Εἶναι ἀπορίας ἄξιον λοιπόν γιατί αὐτό νά εἶναι μεμπτό καί νά χαρακτηρίζεται «αρρωστημένος ευτελισμός».
Τώρα στό κείμενό του ὁ κ. Κοτταδάκης ὡς ἐπιστέγασμα ἐμφράζει τήν εὐχή –προσευχή:
«Κάποτε ο Θεός να παραχωρήσει το αίτημα του Χριστού Του, «ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς συ, Πάτερ εν εμοί, καγώ εν σοι»-Ιω.17,22-να ικανοποιηθεί !».
Ἐπειδή θεωρῶ πώς τό ἐν λόγω πνευματικό θέμα πού θίγει, χρήζει περαιτέρω ἐρμηνείας καί ἐμβάθυνσης, παραθέτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Ἱεροθέου Βλάχου (νῦν Μητροπολίτου Ναυπάκτου) «Ὀσμὴ Γνώσεως» Ἐκδόσεις «Τέρτιος», Κατερίνη 1985, σελ. 99-102, γιά τήν ὀρθὀτερη καί πληρέστερη κατανόησή του.
«Στὴν προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν-Χριστιανῶν. Ὁ Χριστὸς παρακαλεῖ τὸν Πατέρα Του νὰ τηρῆ τοὺς μαθητὰς ἐν τῷ ὀνόματί Του «ἵνα ὦσιν ἓν». Τὸ χωρίον αὐτὸ χρησιμοποιεῖται συχνὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ἕνωσι τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἀλλὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὶς περισσότερες φορές, ἂν ὄχι πάντοτε, κακοποιεῖται καὶ διαστρεβλώνεται. Διότι ἐδῶ ὁ Κύριος δὲν παρακαλεῖ γιὰ τὴν μελλοντικὴ ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἀλλὰ γιὰ τὴν ἑνότητα «ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Χριστοῦ», ποὺ δίδεται στοὺς ἁγίους καὶ εἶναι παροῦσα πραγματικότητα μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ τὴν βαθειὰ σημασία τοῦ αἰτήματος τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ θὰ προσπαθήσουμε νὰ δοῦμε στὰ ἀμέσως ἑπόμενα.
......
Συγκεκριμένα. Ἡ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀληθινή, ὅταν συνδέεται μὲ τὸ «καθὼς ἡμεῖς», ὅταν δηλαδὴ εἶναι Τριαδική. Ὁ Χριστὸς τὸ εἶπε ξεκάθαρα: «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σὺ πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί». Στὴν Ἁγία Τριάδα ὑπάρχει ἀλληλοπεριχώρηση τῶν ἀγαπωμένων Προσώπων. Ὁ Πατὴρ ζεῖ μέσα στὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ Υἱὸς μέσα στὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μέσα στὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Ὑπάρχει στὴν Ἁγία Τριάδα ἑνότητα Προσώπων, ἀγάπη καὶ διαφύλαξι τῆς ἐλευθερίας κάθε Προσώπου.
Ἔτσι καὶ ἡ ἑνότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἐξωτερική, μία σύνδεσι ἐξωτερικὴ τῶν σωμάτων, ἀλλὰ ἐσωτερική. Ἡ ὑπόστασι τοῦ ἑνὸς ἀπὸ ἀγάπη νὰ εἰσέρχεται στὴν ὑπόστασι τοῦ ἄλλου. Ἀκόμη ἡ ἑνότητα εἶναι ἀληθινή, ὅταν ὑπάρχει ἐν Χριστῷ. «Καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν», εἶπε ὁ Κύριος. Ἡ κοινωνία μὲ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ ἐξασφαλίζει τὴν γνησιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἑνότητος. Ἐπίσης ἡ γνήσια ἑνότητα ὑπάρχει μὲ τὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ: «καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς ἵνα ὦσιν ἓν… θέλω ὅπου εἰμι ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμήν…».
Ὅλα αὐτὰ δείχνουν ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι βιώνουν τὴν δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν ἀνθρώπινη φύσι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν εἶναι συνδεδεμένοι μὲ τὸν Χριστό, τότε εἶναι καὶ μεταξύ τους ἑνωμένοι.
Ἑπομένως στὴν Ἀρχιερατικὴ προσευχὴ δὲν γίνεται λόγος γιὰ μία ἐξωτερικὴ ἑνότητα, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν προσπαθειῶν καὶ γνωρισμάτων καὶ ποὺ εἶναι προσδοκία τοῦ μέλλοντος, ἀλλὰ γιὰ ἑνότητα στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δόθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ εἶναι παροῦσα πραγματικότης.»
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Πάντως κατά τον ορθόδοξο λαό,η αποκατάσταση των σχέσεων με Τον Θεό,γίνεται πάντοτε εν μετάνοια.
2
Δεν με αφήνει να γράψω πολλά.
Δεν ξέρω εάν αυτή η ένωση μπορεί να πείσει,δεδομένου ότι υπάρχουν ιεροί κανόνες και όροι όπως της Ζ αγ.ΟΙκουμενικης Συνόδου,το γνωστόν" τοις κοινωνούσι εν γνώσει..."
3)
Ούτε μπορεί κανείς να αψηφήσει το του Αγίου Νεκταρίου ότι οι μη αναγεννηθεντες,δια της Θ.Χαριτος
ε ν ε ρ γ ο υ σ η ς,εν μόνη τη Μια,Αγία,Καθολική και Αποστολική Εκκλησία,Ουδεμίαν εκκλησίαν αποτελούσαν,
Ούτε Ορατην Ούτε αόρατον".-
Τα ζητήματα αυτά δεν μπορούν να τα λύσουν στην ιεραρχία και θα λυθούν από καλοπροαίρετους των πολλών παρατάξεων και απόψεων. Καθήστε καθένας στα στρατόπεδά σας και αφήστε τον Θεό να δώσει λύση.
Εκτιμω παντοτε το φιλανθρωπο και ενοποιητικο πνευμα του κ. Κοτταδακη.
Ως προς τον Theo, καποιες παρατηρησεις:
-Αν δεν ειστε κληρικος, οπως μου γραψατε προ ημερων, ειναι ανεπιτρεπτο να απευθυνεται λαικος σε αγνωστο του κληρικο στον ενικο. (Ουτε σε λαικο φυσικα).
-Οταν βγαινουμε στον δημοσιο χωρο να διαφωνησουμε, και μαλιστα σε δογματικα θεματα (!), χρησιμοποιουμε παντοτε το ονομα μας. Ειναι εντελως αντιδεοντολογικο να αντιπαρατιθεμεθα με ψευδωνυμο. Ολοι οσοι ανωνυμογραφουν εχουν τους λογους τους, αλλα δεν σημαινει πως οι λογοι αυτοι ειναι ηθικοι.
-Ο παρακειμενος του εισαγω ειναι "εχω εισαγαγει" και οχι "εχω εισαξει".
-Η λεξη "χρηστωνυμο" ειναι αγνωστη στην ελληνικη γλωσσα και ιδιωτικης κοπης προκειμενου να δικαιολογησετε την επιλογη σας.
Κατα τα αλλα εχω γνωρισει αρκετους ρωμαιοκαθολικους με πολυ πιο εναρετη ζωη απο πολλους ορθοδοξους. Δυστυχως επισης διαθετουν και περισσοτερη αισθηση οικουμενικοτητας απο εμας. Ο Θεος να λυπηθη την αυταρεσκη ορθοδοξια μας...
Καλο εκκλησιαστικο ετος. Αδελφικα, π. Βασιλειος Θερμος
Αγνοώ ποία είναι η αληθεία επί του ζητήματος, πάντως θα συμφωνήσω σε ένα πράγμα που ελέχθη πως ο λόγος του κου Κοτταδάκη όντως κατά καιρούς χάνει τον ειρμό με αποτέλεσμα να τα γραφόμενα να είναι δυσνόητα, εν μέσω πάρα πολλών βιβλικών παραπομπών και απόπειρας σύμπηξης πολλών νοημάτων, σε λίγο χώρο.
Επειδή είναι εδραιωμένη η πεποίθηση ότι ιστορικά η ενότητα της Εκκλησίας είναι ο κανόνας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Norman Tanner The Church in Council (2011)
Οι διαιρέσεις στην Εκκλησία ή τουλάχιστον οι διαφορές ήταν πάντα ο κανόνας. Οι σύνοδοι το δείχνουν αυτό ξεκάθαρα. Οποιαδήποτε αντίληψη ότι η Εκκλησία ήταν ποτέ πλήρως ενωμένη, εκτός ίσως από μια ώρα μετά την Πεντηκοστή, είναι ένας επικίνδυνος μύθος (σελ. 162)
Ζητώ συγγνώμην για την παρέμβαση, αλλά η τελευταία παράγραφος του σχολίου σας χρήζει απαντήσεως.
Ενάρετη ζωή μπορεί νά έχουν, Ορθή Πίστη έχουν ; Τι γνώμη έχετε ;
Επί πλέον, άν διέθεταν περισσότερη αισθηση οικουμενικότητας, θα ανέτρεχαν στην Εκκλησία των 10 πρώτων αιώνων καί θα διαμόρφωναν την πίστη τους σύμφωνα με τα δόγματα της, όχι με συνεχείς προσθήκες καί διαστρεβλώσεις, όπως κάνουν τώρα.
Η οικουμενικότητα των 1000 πρώτων ετών τούς υποδεικνύει τί πρέπει να κάνουν, αλλά φυσικά δέν θέλουν νά τό κάνουν.
Οι Διάλογοι τών τελευταίων 100 ετών το αποδεικνύουν πανηγυρικά.
Αγαπητέ πάτερ,
Γνωριζόμαστε από το 1975 κι όσες φορές συναντιόμασταν μιλούσαμε πάντα στον ενικό.
Σχολιάζω σε άλλα δύο ιστολόγια, και στο ένα απ' αυτά χρησιμοποιείται ο όρος χρηστώνυμο κατά κόρον, για κάθε είδους συζητήσεις.
Τον παρακείμενο "έχω εισάξει" τον χρησιμοποιούν έγκριτοι φιλόλογοι, η πολυτυπία είναι επιτρεπτή στην ελληνική γλώσσα, κι αυτό είναι πλούτος.
Κι εγώ έχω γνωρισει αρκετους ρωμαιοκαθολικους με πολυ πιο εναρετη ζωη απο πολλους ορθοδοξους. Η διαφορά είναι στο ήθος που επηρεάστηκε από τη διαφορά στο δόγμα, όπως επιχειρηματολόγησα σε προηγούμενο άρθρο μου, κι αυτό φαίνεται στους βίους των Αγίων μας και των δικών τους.
Την ευχή σου!
Απορία, ίσως αφελής:
Συζήτηση πολλή γίνεται για σχίσματα και αιρέσεις, συνόδους παλαιές και νέες, γνώμες και απόψεις ειδικών και μη, προκειμένου να μάθουμε κι εμείς οι απλοί εάν η ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι εν τέλει αιρετική ή κανονική.
Μήπως όμως θα έπρεπε καταρχήν να εξετάσουμε εάν στη ζωή της Ρ/Κ εκκλησίας υπάρχει ζωντανή και ενεργή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Τουτέστιν, εάν υπάρχουν Άγιοι;
Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι ρωμαιοκαθολικοί (και προτεστάντες φυσικά) με πολύ πιο ενάρετη ζωή από πολλούς ορθοδόξους, αλλά νομίζω ότι το μέτρο με το οποίο μετράμε εδώ τα πράγματα είναι η αγιότητα.
Δηλαδή, ο Χριστός, παρατεινόμενος εις τους αιώνας στα πρόσωπα των αγίων.
Εμείς είμαστε αμαρτωλοί και κάθε μέρα βιώνουμε την ανεπάρκειά μας.
Αλλά καμαρώνουμε γιατί η Εκκλησία μας δεν παύει σε κάθε εποχή να γεννά μεγάλους αγίους, δείγμα ότι αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Έχουν οι ρωμαιοκαθολικοί αδελφοί μας παρόμοια καύχηση;
Έχουν δηλαδή Άγιο Νεκτάριο, Άγιο Πορφύριο, Άγιο Παΐσιο, για να αναφέρουμε μόνο κάποιους από τους συγχρόνους αγίους με φανερά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στη ζωή τους;
Βλ. τη συζήτηση στο πρώτο άρθρο μου (https://anastasiosk.blogspot.com/2024/08/theo.html)
Για το χρηστώνυμο. που κατά σε είναι άγνωστη λέξη στα ελληνικά, ιδού τι γράφει το Βικιλεξικό:
"χρηστώνυμο ουδέτερο
(νεολογισμός) (πληροφορική) η ονομασία που χρησιμοποιεί κάποιος χρήστης, για να εισέλθει σε κάποιο υπολογιστικό σύστημα ή κάποιο ιστότοπο."
Πέρυσι το καλοκαίρι βρέθηκα στην Κάτω Ιταλία καί επισκέφθηκα μερικούς ρωμαιοκαθολικούς ναούς, όπου φυλάσσονται λείψανα Ορθοδόξων Αγίων (Αγίου Νικολάου, Αγίου Μηνά, Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου, κλπ.).
Σέ κάποιο ναό είδα σε εμφανές σημείο, επάνω σε ένα αναλόγιο, την φωτογραφία ενός νέου ανθρώπου, μέχρι 30 ετών περίπου.
Ερώτησα περί τίνος πρόκειται καί μού εξήγησαν, ότι ήταν ένας ευσεβής νέος, άνθρωπος της εκκλησίας, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία από καρκίνο.
Ανάρτησαν λοιπόν την φωτογραφία του στον ναό, για να τόν βλέπουν οι πιστοί καί να προετοιμαστούν για πιθανή μελλοντική αγιοποίηση του.
Τό αναφέρω επειδή ο Ι.Α.Η. έθιξε το θέμα των ρωμαιοκαθολικών αγίων.
Το ποιος ειναι αιρετικος ή οχι αποφασιζει μονο Συνοδος Οικουμενικη οπως στους εννια πρωτους αιωνες. Και τετοια δεν εχει υπαρξει και μονο ο Χριστος ξερει αν ή ποτε θα υπαρξει. Ως τοτε ο καθενας λεει τα δικα του. Αυτο ειναι το πνευμα του γραπτου για οσους κανουν πως δεν καταλαβαινουν. Σας αγαπω ολους. Καληνυχτα σας. Αθανασιος Κοτταδακης
Μάλλον δε θυμόμαστε πολύ καλά ποσες συνοδοι ασχολήθηκαν με τον παπισμό.εχωεδω κάπου 13 τον αριθμό.
Αλλά εδώ μελετάμε και τον οικουμενισμό .
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΣ!
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ! Ήταν,είναι και θα είναι ο θεματοφύλακας της Ορθοδόξου Πίστεως!!
ΔΕΝ ξεχνάμε τα πατριαρχεία Βουλγαρίας κ Γεωργίας στην Κρήτη,που ενώ δεν έλαβαν μέρος ,αποφάνθηκαν
1 )
2)
Η μεν Βουλγαρία κάνει λόγο για θεολογικά λάθη κ πως δεν υπάρχουν άλλες εκκλησίες εκτός της Μιας ,Αγίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας,η δε Γεωργία ,το πατριαρχείο,είπε ο Πατρχ Ηλίας ο Β ' Ότι η ορθόδοξη εκκλησία της Γεωργίας απορρίπτει το έγγραφο για τον οικουμενισμό,που έχει συνταχθεί για την αγία κ μεγάλη σύνοδο.
3)ομιλούμε συνεχώς για νέες αλώσεις,χάνεται η πίστις και μερικοί σύγχρονοι ακόμα πιστεύουν στην ψευδαγαπη ανάμειξης λαών και θρησκειών.
Αυστηρή γλώσσα είχαν οι άγιοι Πατέρες στις παπικές αξιώσεις αλλά και ένας άγιος ο Ιουστίνος Πόποβιτς,ο οποίος αντετασσε στους Λατίνους για το πρωτείο το αλάθητο και τα υπόλοιπα,την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ.
4) Δεν υπάρχει μόνον ο ζηλωτισμος και η αίρεση,υπάρχει και η μέση οδός η Βασιλική.ΑΛΛΑ όπως βλέπουμε όταν στρέφεται κανείς έναντι της πρώτης ,η άλλη επαναπαυεται.Οταν πάλι στραφεί κατά της δεύτερης,θεωρείται φονταμενταλισμός ...
Πιστεύουμε ότι εν μετάνοια και αποβολή των αιρέσεων,πρέπει να συζητηθούν τα της ενώσεως,όπως είχε πει
Ο γ.παισιος κ άγιος της Εκκλησίας μας,εάν και εφόσον θέλουν να επιστρέψουν.
Πρωτίστως όμως πρέπει να ασχοληθούμε με τους αδελφούς,αυτούς του Πατριού,που είναι κ αυτοί εκτός.
Πρόκειται για ένα σχόλιο απροκατάληπτο, ως φαίνεται από το δεύτερο μέρος του όπου εντοπίζονται τα εξής. «Απόπειρα σύμπηξης-μάλλον «σύμπτυξης»-πολλών νοημάτων, σε λίγο χώρο». Και μάλιστα «Εν μέσω πάρα πολλών βιβλικών παραπομπών», που προσθέτω, παρατίθενται συχνά χωρίς τη νεοελληνική τους απόδοση. Με συνέπεια. «Με αποτέλεσμα να τα γραφόμενα να είναι δυσνόητα», σύμφωνοι, αλλά για τον αναγνώστη. Ο οποίος αναγνώστης, και όχι ο γράφων, «πράγμα που ελέχθη πως ο λόγος του κου Κοτταδάκη όντως κατά καιρούς χάνει τον ειρμό». Και τούτο γιατί ο γράφων που τα παραθέτει έχει στο νου του τη σύνδεση, το συμβολισμό, και το στόχο τους, αλλά κάνει το λάθος να μην τον εξηγεί για να μην πλατειάσει. Ταύτα συν ευχαριστώ. Καλημέρα σας. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Σκέφτομαι το τι γινόταν στις Συνόδους και το ξύλο που έπεφτε από τους αγίους Αρχιερείς για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους. Είχα κατά καιρούς διαβάσει μερικά. Σήμερα το διαπιστώνω από την φαγωμάρα των δεσποτάδων μας αλλά και από εδώ… βαρείες κουβέντες χωρίς λόγο. Ντροπή μας.
Ήλθα ως φοιτητής στην Ιταλία γνώρισα την γυναίκα μου μια υπέροχη Καθολική σύζυγος και μητέρα. Για μας αυτά δεν υφίστανται. Ανάλογα εκκλησιαζόμαστε και ο καθένας κοινωνά στο δόγμα του. εύχομαι η ενότητα που υπάρχει στην οικογένειά μου να υπάρξει και στους Εκκλησιαστικούς. Από την καρέκλα του κάθε ένας λέει πολλά. Υπάρχουμε και εμείς με τους μικτούς γάμους και την κοινή πίστη στο Χριστό.
Θαυμασιο η ενοτητα,
Η ενοτητα και η αδελφοσυνη ως καρποι της αγαπης, της καρδιας του Χριστου να ειναι δια παντος μαζι σας. Αθαν. Κοτταδακης
Συγγνώμην, αλλά αυτό που αναφέρει ο κ. Κοτταδάκης είναι ανακριβές.
Η Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει καταρτίσει Κατάλογο με 423 Αιρέσεις που δρούν στην Ελλάδα, εκ τών οποίων ΟΥΔΕΜΊΑ έχει καταδικαστεί από Οικουμενική Σύνοδο.
Ομοίως ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Πρόεδρος της Αντιαιρετικής Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος, είχε εκδόσει βιβλίο με τίτλο "Αιρέσεις καί Παραθρησκείες", χωρίς πάλι να περιλαμβάνεται καταδίκη από Οικουμενική Σύνοδο.
Παρακάτω είναι ο Κατάλογος με τις Αιρέσεις, που έχει συνταχθεί από την Εκκλησία.
https://www.ekklisiaonline.gr/ellada/katalogos-aireseon-pros-enimerosi-kai-apofygi/
Με έβαλες να διαβάσω 3,50 ένα κατεβατό με άρες μάρες κουκουνάρες αλλά δεν διάβασα πουθενά την καθολική εκκλησία. να κουνάς το κεφάλι σου προτού πάρεις το πληκτρολόγια να γράψεις. Όλα αυτά τα παράξενα ονόματα είναι καινούργια δεν έχουν σχέση με Οικουμενικές Συνόδους. Για γράψε μας πότε η Σύνοδος η Ιερά της Ελλάδας καταδίκασε την καθολική Εκκλησία;
Περιμένω χωρίς αγωνία.
Ποτέ δεν την καταδίκασε.
Αμ πως!!!
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
Τό ἀξιόλογο σχόλιο τοῦ Ἰ. Ἀ. Ἠ. 6 Σεπτεμβρίου 2024 στις 5:50 μ.μ., παρουσιάζει τό βασικό κριτήριο καί μέτρο ἀξιολόγησης μεταξύ ὀρθῆς Πίστης καί αἵρεσης πού εἶναι ἡ ἁγιότητα.
Ἐπειδή θεωρῶ τήν ἁγιότητα ὡς ἰδιαίτερα σημαντικό θέμα γιά τούς χριστιανούς, ἄς μοῦ ἐπιτρέψουν οἱ ἀγαπητοί ἐπισκέτες τοῦ ἱστολογίου νά παραθέσω ἀποσπασματικά ἀπό τήν κατωτέρω διεύθυνση:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_grhgoriaths/h_8ewsis_ws_skopos_zwhs.htm
καί ἀπό τό ἄρθρο τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους «Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου».
α΄
«Πρόλογος
Εἶναι πολὺ τολμηρὸ νὰ ὁμιλεῖ κάποιος γιὰ τὴν θέωση, ὅταν δὲν τὴν ἔχει γευθεῖ. Τολμήσαμε ὅμως τὰ ὑπὲρ δύναμιν θαρροῦντες εἰς τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ νὰ μὴ κρύψουμε ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ἀδελφούς μας τὸν ὕψιστο καὶ τελικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, γιὰ τὸν ὁποῖο πλασθήκαμε.
Γιὰ νὰ γίνει σαφὲς ὅτι ἡ μόνη ὀρθόδοξος ποιμαντικὴ εἶναι ἡ ποιμαντική της θεώσεως καὶ ὄχι τῆς κατὰ τὰ δυτικὰ πρότυπα ἠθικῆς τελειοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Γιὰ νὰ ποθήσουμε ὅλοι τὰ κρείττονα καὶ ἔτσι νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὰ ὑψηλὰ καὶ μόνα δυνάμενα νὰ ἀναπαύσουν κατὰ βάθος τὴν δίψα τῆς ψυχῆς γιὰ τὸ Ἀπόλυτο, τὸν Τριαδικὸ Θεό.
Γιὰ νὰ πλημμυρίσουμε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Πλάστη καὶ Δημιουργό μας γιὰ τὸ μεγάλο δῶρο Του, τὴν κατὰ Χάριν θέωσή μας.
Γιὰ νὰ νοιώσουμε τὸ ἀναντικατάστατο τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μόνης ἐπὶ γῆς κοινωνίας θεώσεως.
Γιὰ νὰ φανεῖ τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, ποὺ μόνη αὐτὴ διδάσκει καὶ παρέχει τὴν θέωση στὰ μέλη της.
Γιὰ νὰ παρηγορηθοῦν οἱ ψυχές μας ποὺ ὅσο καὶ ἂν ἔχουν δηλητηριαστεῖ καὶ σκοτισθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, λαχταροῦν τὸ φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.
Ἐλεήμων Κύριε, εὐδόκησε, ἐν τῇ ἀπείρῳ ἀγάπῃ Σου, νὰ μᾶς ἀξιώσεις νὰ εἰσέλθουμε στὴν ὁδὸ τῆς θεώσεως, πρὶν νὰ ἀπέλθουμε ἀπὸ τὸν παρόντα πρόσκαιρο κόσμο.
Ἐλεήμων Κύριε, ὁδήγησε στὴν ἀναζήτηση τῆς θεώσεως τοὺς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς μας, ποὺ δὲν χαίρονται γιατὶ ἀγνοοῦν τὸ μεγαλεῖο τῆς κλήσεώς των ὡς «κεκελευσμένων θεῶν».
Ἐλεήμων Κύριε, ὁδήγησε καὶ τὰ βήματα τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν στὴν ἐπίγνωση τῆς Ἀλήθειάς Σου, γιὰ νὰ μὴν μείνουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Σου, στερημένοι τῆς Χάριτος τῆς θεώσεως.
Ἐλεήμων Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον Σου! Ἀμήν.
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος.
.......
Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου
Τὸ θέμα τοῦ προορισμοῦ τῆς ζωῆς μας εἶναι πολὺ σοβαρό, διότι ἀφορᾶ τὸ σπουδαιότερο ζήτημα γιὰ τὸν ἄνθρωπο: Γιὰ ποιὸ σκοπὸ εὑρισκόμαστε πάνω στὴν γῆ. Ἂν ὁ ἄνθρωπος τοποθετηθεῖ σωστὰ στὸ θέμα αὐτό, ἂν εὕρῃ τὸν πραγματικό του προορισμό, τότε μπορεῖ νὰ τοποθετηθεῖ σωστὰ καὶ στὰ ἐπὶ μέρους καὶ καθημερινὰ ζητήματα τῆς ζωῆς του, ὅπως εἶναι οἱ σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ σπουδές του, τὸ ἐπάγγελμα, ὁ γάμος, ἡ ἀπόκτησις καὶ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Ἂν ὅμως δὲν τοποθετηθεῖ σωστὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ βασικὸ θέμα, τότε θὰ ἀποτύχει καὶ στοὺς ἐπὶ μέρους σκοποὺς τῆς ζωῆς. Διότι τί νόημα μποροῦν νὰ ἔχουν οἱ ἐπὶ μέρους σκοποί, ὅταν στὸ σύνολό της ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν ἔχει νόημα;
.......
Ὑπάρχει δυστυχῶς ἄγνοια στοὺς ἀνθρώπους ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλοὺς μέσα στὴν Ἐκκλησία. Διότι νομίζουν ὅτι σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι, στὴν καλύτερη περίπτωση, ἁπλῶς ἡ ἠθικὴ βελτίωσή μας, τὸ νὰ γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι. Ἐνῶ ἀπό τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες, μᾶς παραδίδεται ὅτι σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι αὐτό. Τὸ νὰ γίνει δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος μόνο καλύτερος ἀπ᾿ ὅ,τι εἶναι, ἠθικώτερος, δικαιότερος, ἐγκρατέστερος, προσεκτικότερος.»
συνεχίζεται... Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
β΄ συνέχεια...
«Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ μεγάλος σκοπός, ὁ τελικὸς σκοπός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Πλάστης καὶ Δημιουργός μας ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπός; Ἡ θέωσις. Τὸ νὰ ἑνωθεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ὄχι μὲ ἕνα ἐξωτερικὸ ἢ συναισθηματικὸ τρόπο, ἀλλὰ ὀντολογικά, πραγματικά.
.......
Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ αἰτία τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου
Λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο θεό. Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ πετύχει τὴν θέωση ἂν ὁ θεὸς δὲν εἶχε σαρκωθεῖ.
.......
Στὴν φιλοσοφία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων διακρίνεται μία νοσταλγία γιὰ τὸν ἄγνωστο Θεό, γιὰ τὴν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Ἦσαν πιστοί, εὐλαβεῖς, ἀλλὰ δὲν εἶχαν τὴν σωστή, ὁλοκληρωμένη γνώση τοῦ Θεοῦ, ἔλειπε ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἦταν δυνατὴ ἡ θέωσις.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐπίσης ἔχουμε δίκαιους καὶ ἐναρέτους ἀνθρώπους. Ὅμως ἡ πλήρης ἕνωση μὲ τὸν Θεό, ἡ θέωσις, γίνεται δυνατή, κατορθωτή, μὲ τὴν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ἂν σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ἦταν νὰ γίνει ἁπλῶς ἠθικὰ καλύτερος, δὲν θὰ ἦταν ἀνάγκη νὰ ἔλθει στὸν κόσμο ὁ Χριστός, νὰ γίνει ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ, ὁ σταυρός, ὁ θάνατος, ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, ὅλα ὅσα πιστεύουμε οἱ Χριστιανοὶ ὅτι ἔγιναν διὰ τοῦ Χριστοῦ. Διότι καὶ μὲ τοὺς Προφῆτες, μὲ τοὺς φιλοσόφους, μὲ τοὺς δίκαιους ἀνθρώπους καὶ διδασκάλους θὰ μποροῦσε νὰ διδαχθεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος νὰ γίνεται ἠθικὰ καλύτερο.
.......
Μὲ τὴν σάρκωση τοῦ Λόγου, ὅπως θεολογεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, πραγματοποιεῖται μία δευτέρα κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ἡ πρώτη κοινωνία ἦταν αὐτὴ στὸν Παράδεισο. Αὐτὴ ὅμως διασπάσθηκε. Χωρίστηκε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ πανάγαθος Θεὸς οἰκονόμησε τώρα μιὰ ἄλλη, δευτέρα κοινωνία, ἕνωση δηλαδὴ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ πλέον νὰ διασπαθῆ. Διότι αὐτὴ ἡ δευτέρα κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων γίνεται στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ἔχει δυὸ τέλειες φύσεις: Τὴν θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη. Οἱ δυὸ αὐτὲς τέλειες φύσεις ἑνώνονται «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως καὶ ἀδιαιρέτως», στὸ ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν περίφημο ὅρο τῆς Ἁγίας Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος, ποὺ ἐν συνόψει ἀποτελεῖ τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ θεολογικὴ πανοπλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας κατὰ τῶν παντὸς εἴδους Χριστολογικῶν αἱρέσεων ὅλων τῶν αἰώνων. Ἔτσι ἔχουμε ἕνα Χριστὸ μὲ δυὸ φύσεις: τὴν θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη.
Τώρα πλέον ἡ ἀνθρώπινη φύση διὰ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δυὸ φύσεων στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τελεσίδικα ἑνωμένη μὲ τὴν θεία φύση. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι αἰωνίως Θεάνθρωπος. Ὡς Θεάνθρωπος ἀνελήφθη στὸν οὐρανό. Ὡς Θεάνθρωπος κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός. Ὡς Θεάνθρωπος θὰ ἔλθει νὰ κρίνει τὸν κόσμο στὴν δευτέρα Παρουσία. Ἄρα λοιπὸν ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι τώρα ἐνθρονισμένη στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δὲν μπορεῖ πλέον τίποτε νὰ χωρίσει τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ τώρα μετὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, - ὅσο κι ἂν ὡς ἄνθρωποι ἁμαρτάνουμε, ὅσο καὶ ἂν ἀποσπασθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ -, ἂν θέλουμε ἐν μετανοίᾳ νὰ ἑνωθοῦμε πάλι μὲ τὸν Θεό, μποροῦμε νὰ τὸ πετύχουμε. Μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του, νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ Χάριν.
.......
Ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου καὶ ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ μέγα μυστήριο τῆς Πίστεως καὶ Θεολογίας μας.
Αὐτὸ ζεῖ κάθε ἡμέρα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὰ μυστήριά της, τὴν ὑμνολογία της, τὶς εἰκόνες της, μὲ ὅλη τὴν ζωή της. Ἀκόμη καὶ ἡ ἀρχιτεκτονικὴ ἑνὸς Ὀρθόδοξου Ναοῦ αὐτὸ μαρτυρεῖ.»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
γ΄συνέχεια ...
«Ὁ τροῦλος τῶν ἐκκλησιῶν, πάνω στὸ ὁποῖο εἶναι ζωγραφισμένος ὁ Παντοκράτωρ, συμβολίζει τὴν κάθοδο τοῦ Οὐρανοῦ στὴν γῆ.Ὅτι ὁ Κύριος «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». Ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος «καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰω. α´ 14).
Ἐπειδὴ δὲ ἔγινε ἄνθρωπος διὰ τῆς Θεοτόκου, εἰκονίζουμε τὴν Θεοτόκο στὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι δι᾿ αὐτῆς ὁ Θεὸς ἔρχεται στὴν γῆ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ εἶναι «ἡ γέφυρα δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καὶ πάλι «ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν», ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἡ χώρα τοῦ ἀχωρήτου, ποὺ ἐχώρησε μέσα της τὸν ἀχώρητο Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας.
Στὴν συνέχεια δείχνει ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς θεωμένους ἀνθρώπους. Αὐτοὺς ποὺ ἔγιναν θεοὶ κατὰ Χάριν, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτὸ στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας μποροῦμε καὶ εἰκονίζουμε ὄχι μόνο τὸν σαρκωθέντα Θεό, τὸν Χριστό, καὶ τὴν ἄχραντο Μητέρα Του, τὴν Κυρία Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἁγίους, γύρω καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα. Σ᾿ ὅλους τοὺς τοίχους τοῦ Ναοῦ ζωγραφίζουμε τὰ ἀποτελέσματα τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ: Τοὺς ἁγίους καὶ θεωμένους ἀνθρώπους.
.......
Ἡ Ἐκκλησία, ὁ χῶρος τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου
Ὅσοι θέλουν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα γνωρίζουν ὅτι αὐτὴ ἡ ἕνωσις γίνεται στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἕνωσις ὄχι βέβαια μὲ τὴν Θεία οὐσία, ἀλλὰ μὲ τὴν θεωμένη ἀνθρώπινη φύσι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωσις ὅμως αὐτὴ μὲ τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι ἐξωτερική, οὔτε ἁπλῶς ἠθική.
Δὲν εἴμαστε ὀπαδοὶ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἴσως οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὀπαδοὶ ἑνὸς φιλόσοφου ἢ ἑνὸς διδασκάλου. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὸ πραγματικὸ καὶ ὄχι τὸ ἠθικό, ὅπως λανθασμένα ἔγραψαν μερικοὶ θεολόγοι μὴ ἐμβαθύνοντας στὸ πνεῦμα τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς μᾶς παίρνει, τοὺς Χριστιανούς, παρὰ τὴν ἀναξιότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά μας, καὶ μᾶς ἐνσωματώνει στὸ σῶμα Του. Μᾶς κάνει μέλη Του. Καὶ γινόμαστε πραγματικὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἠθικά. Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Ἐφεσ. ε´ 30).
Βεβαίως ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ κατάσταση ποὺ ἔχουν οἱ Χριστιανοί, ἄλλοτε εἶναι ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄλλοτε νεκρά. Ἀλλὰ καὶ νεκρὰ δὲν παύουν νὰ εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας π.χ. ποῦ εἶναι βαπτισμένος, ἔχει γίνει μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἂν δὲν ἐξομολογεῖται, δὲν κοινωνεῖ, δὲν ζεῖ πνευματικὴ ζωή, εἶναι νεκρὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως μετανοήσει, ἀμέσως δέχεται τὴν θεία ζωή. Αὐτὴ τὸν διαποτίζει καὶ γίνεται ζωντανὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς δὲν χρειάζεται νὰ ἀναβαπτιστεῖ. Ὁ ἀβάπτιστος ὅμως δὲν εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη καὶ ἂν ζεῖ ἠθικὴ κατ᾿ ἄνθρωπον ζωή. Χρειάζεται νὰ βαπτιστεῖ, γιὰ νὰ γίνει μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐνσωματωθεῖ στὸν Χριστό.
Ἐπειδὴ λοιπὸν εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ γίνεται δική μας ζωή. Καὶ ἔτσι ζωοποιούμαστε καὶ σωζόμαστε καὶ θεωνόμαστε. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ θεωθοῦμε, ἂν ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς ἔκανε μέλη τοῦ ἁγίου σώματός Του.
Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ σωθοῦμε, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν τὰ ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ ὁποῖα μᾶς συσσωματώνουν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μᾶς κάνουν, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, σύσσωμους καὶ ὅμαιμους Χριστοῦ. Νὰ εἴμαστε δηλαδὴ ἕνα σῶμα καὶ ἕνα αἷμα μὲ τὸν Χριστό.
Τί μεγάλη εὐλογία, νὰ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα Μυστήρια! Ὁ Χριστὸς γίνεται δικός μας, ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ γίνεται δική μας, τὸ αἷμα Του γίνεται αἷμα μας.»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
δ΄συνέχεια...
«Γι᾿ αὐτὸ τὸ λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει νὰ δώσει τίποτε περισσότερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ τοῦ δίδει στὴν θεία Κοινωνία.Οὔτε ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ τίποτε περισσότερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ λαμβάνει ἀπὸ τὸν Χριστὸ στὴν θεία Κοινωνία.
Ἔτσι λοιπὸν βαπτισμένοι, χρισμένοι, ἐξομολογούμενοι, κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ γινόμαστε καὶ ἐμεῖς θεοὶ κατὰ Χάριν, ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεό, δὲν εἴμαστε πλέον ξένοι, ἀλλὰ οἰκεῖοι Του.
Μέσα στὴν Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεό, ζοῦμε αὐτὴ τὴν νέα πραγματικότητα ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο: τὴν καινὴ κτήση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ, ποὺ γίνεται καὶ δική μας ὡς δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅλα μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁδηγοῦν στὴν θέωση. Ἡ θεία Λειτουργία, τὰ Μυστήρια, ἡ θεία Λατρεία, τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ νηστεία, ὅλα ἐκεῖ ὁδηγοῦν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μοναδικὸς χῶρος τῆς θεώσεως.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα κοινωνικό, πολιτιστικὸ ἢ ἱστορικὸ ἵδρυμα ποὺ μπορεῖ νὰ ὁμοιάζει μὲ ἄλλα ἱδρύματα στὸν κόσμο. Δὲν εἶναι ὅπως οἱ διάφοροι θεσμοὶ τοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος ἴσως ἔχει ὡραίους θεσμούς, ὡραῖες ὀργανώσεις, ὡραῖα ἱδρύματα, καὶ ἄλλα πράγματα. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ὅμως εἶναι ὁ ἀνεπανάληπτος, μοναδικὸς χῶρος τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο, τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνει θεός, πουθενὰ ἀλλοῦ. Οὔτε στὰ Πανεπιστήμια, οὔτε στὰ ἱδρύματα κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν, οὔτε σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο ὡραῖο καὶ καλὸ ἔχει ὁ κόσμος. Ὅλα αὐτά, ὅσο καλὰ καὶ ἂν εἶναι, ὅμως δὲν μποροῦν νὰ προσφέρουν αὐτὸ ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία.
Γι᾿ αὐτὸ ὅσο καὶ ἂν προοδεύσουν οἱ κοσμικοὶ θεσμοὶ καὶ τὰ συστήματα, δὲν μποροῦν ποτὲ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν Ἐκκλησία.
Εἶναι δυνατόν, ἐμεῖς οἱ ἀδύνατοι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι, νὰ περνοῦμε κρίσεις καὶ δυσκολίες κατὰ καιρούς, μέσα στὴν Ἐκκλησία. Εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν καὶ σκάνδαλα μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὰ γίνονται, διότι στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε σὲ πορεία πρὸς τὴν θέωση καὶ εἶναι πολὺ φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Γινόμαστε, ἀλλὰ δὲν εἴμαστε θεοί. Ὅσο ὅμως καὶ νὰ συμβαίνουν αὐτά, ἐμεῖς ποτὲ δὲν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, διότι στὴν Ἐκκλησία ἔχουμε τὴν μοναδικὴ δυνατότητα νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεό.
.......
Ἡ θέωσις δυνατὴ διὰ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ
Στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πετύχει τὴν θέωση, ἐπειδὴ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἄκτιστος. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μόνο οὐσία, ὅπως νομίζουν οἱ Δυτικοί, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐνέργεια. Ἐὰν ὁ Θεὸς ἦταν μόνο οὐσία, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ἑνωθοῦμε, νὰ κοινωνήσουμε μαζί Του, διότι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι φοβερὴ καὶ ἀπρόσιτη στὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὸ «οὐ γὰρ μὴ ἰδῆ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται» (Ἐξ. λγ´, 20).
.......
Ὁ Θεός, κατὰ τὴν ὀρθόδοξο θεολογικὴ θεώρηση εἶναι Μονὰς ἐν Τριάδι καὶ Τριὰς ἐν Μονάδι. Ὅπως λέγουν χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ ἄλλοι ἅγιοι Πατέρες, ὁ Θεὸς ἐμφορεῖται ἀπὸ μία ἁγία ἀγάπη, ἕνα ἅγιο ἔρωτα γιὰ τὰ πλάσματά Του. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄπειρη καὶ ἐκστατικὴ ἀγάπη Του ἐξέρχεται ἀπὸ τὸν Ἑαυτό του καὶ ζητεῖ νὰ ἑνωθεῖ μαζί τους. Τοῦτο ἐκφράζεται καὶ πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ἐνέργειά του, ἢ καλύτερα μὲ τὶς ἐνέργειές Του.
Μὲ τὶς ἄκτιστες αὐτὲς ἐνέργειές Του ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν κόσμο καὶ συνεχίζει νὰ τὸν συντηρεῖ. Δίδει οὐσία καὶ ὑπόσταση στὸν κόσμο μας μὲ τὶς οὐσιοποιητικὲς ἐνέργειές Του. Εἶναι παρὼν στὴν φύση καὶ συντηρεῖ τὸ σύμπαν με τὶς συντηρητικὲς ἐνέργειές Του.»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
ε΄συνέχεια...
«Φωτίζει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὶς φωτιστικές του ἐνέργειες. Τὸν ἁγιάζει μὲ τὶς ἁγιαστικὲς ἐνέργειες. Τὸν θεώνει, τέλος μὲ τὶς θεοτικὲς ἐνέργειές του.Ἄρα μὲ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του ὁ ἅγιος Θεὸς μπαίνει στὴν φύση, στὸν κόσμο, στὴν ἱστορία, στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
.......
Ἑνωνόμαστε λοιπὸν μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῶν ἄκτιστων θείων ἐνεργειῶν του κι ὄχι διὰ τῆς φύσεώς Του. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ζωῆς μας.
Αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ τὸ δεχθοῦν οἱ Δυτικοὶ αἱρετικοί. Ἐπειδὴ εἶναι ὀρθολογιστές, δὲν κάνουν διάκριση μεταξὺ οὐσίας καὶ ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, καὶ λέγουν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μόνο οὐσία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦν νὰ ὁμιλοῦν περὶ θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Διότι πῶς θὰ θεωθεῖ κατ᾿ αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ δὲν δέχονται ἄκτιστες ἀλλὰ κτιστὲς τὶς θεῖες ἐνέργειες; Καὶ πῶς μπορεῖ κάτι κτιστό, δηλαδὴ ἔξω ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, νὰ θεώσει τὸν κτιστὸ ἄνθρωπο;
Γιὰ νὰ μὴ πέσουν στὸν πανθεϊσμὸ δὲν ὁμιλοῦν καθόλου γιὰ θέωση. Καὶ ποίος τότε ἀπομένει κατ᾿ αὐτοὺς ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου; Ἁπλῶς μιὰ ἠθικὴ καλυτέρευσις. Ἀφοῦ δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ θεωθεῖ μὲ τὴν θεία Χάρι, τὶς θεῖες ἐνέργειες, τί σκοπὸ ἔχει ἡ ζωή του; Ἁπλῶς νὰ γίνῃ ἠθικὰ καλύτερος. Ἀλλὰ ἡ ἠθικὴ τελειοποίηση εἶναι πολὺ λίγο γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Δὲν μᾶς ἀρκεῖ νὰ γίνουμε ἁπλῶς καλύτεροι ἀπὸ πρίν, νὰ κάνουμε ἠθικὲς πράξεις. Ἐμεῖς ὡς τελικὸ στόχο μας ἔχουμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν ἅγιο Θεό. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος. Αὐτὸ θέλουμε. Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρά μας, ἡ εὐτυχία μας, ἡ ὁλοκλήρωσή μας.
.......
Ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶναι Χριστιανὸς ἐπειδὴ μπορεῖ ἁπλῶς νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Θεό. Εἶναι Χριστιανὸς διότι μπορεῖ νὰ ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Κι ὅπως ὅταν ἀγαπᾶς πραγματικὰ ἕνα πρόσωπο καὶ συνομιλῆς μαζί του, τὸ αἰσθάνεσαι, τὸ χαίρεσαι, ἔτσι συμβαίνει καὶ στὴν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Δὲν ὑπάρχει μία ἐξωτερικὴ ἁπλῶς σχέση, ἀλλὰ μυστικὴ ἕνωσις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.
Μέχρι σήμερα οἱ Δυτικοὶ θεωροῦν κτιστὴ τὴν θεία Χάρι, τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δυστυχῶς καὶ τοῦτο μία ἀπὸ τὶς πολλὲς διαφορές μας, ποὺ πρέπει νὰ λαμβάνεται σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Δὲν εἶναι μόνο τὸ filioque, τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὸ "ἀλάθητο" τοῦ πάπα, ἀπὸ τὶς βασικὲς διαφορὲς μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Παπικῶν. Εἶναι καὶ τὰ ἀνωτέρω. Ἂν δὲν δεχθοῦν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστος, δὲν μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μαζί τους, ἔστω κι ἂν δεχθοῦν ὅλα τὰ ἄλλα. Διότι ποιὸς θὰ ἐνεργήσει τὴν θέωση, ἂν ἡ θεία Χάρις εἶναι κτίσμα κι ὄχι ἄκτιστος ἐνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος;
Προϋποθέσεις γιὰ τὴν θέωσι
Λέγουν βέβαια οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε τὴν θέωση. Ὅμως ἡ θέωσις εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἐπιτυγχάνουμε ἐμεῖς μόνοι μας. Φυσικὰ πρέπει νὰ θέλουμε, νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ προετοιμαζόμαστε, γιὰ νὰ εἴμαστε ἄξιοι, ἱκανοὶ καὶ δεκτικοὶ νὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ φυλάσσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Θεὸς δὲν θέλει τίποτε νὰ κάνη σ᾿ ἐμᾶς χωρὶς τὴν ἐλευθερία μας. Πλὴν ὅμως ἡ θέωσις εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ οἱ ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι ἐμεῖς μὲν πάσχουμε τὴν θέωση, ὁ Θεὸς δὲ ἐνεργεῖ τὴν θέωση.
.......»
Εὐελπιστῶ ὅτι δόθηκαν ἀπαντήσεις καί λύθηκαν ἀπορίες σχετικά μέ τό σπουδαῖο αὐτό καί σημαντικό γιά τόν καθένα μας ζήτημα τῆς ἁγιότητας, τῆς θέωσης, τῆς σωτηρίας μας, «τὸν ὕψιστο καὶ τελικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, γιὰ τὸν ὁποῖο πλασθήκαμε».
Εὐχαριστῶ γιά τήν ὐπομονή σας.
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.
Ἀνώνυμε 7 Σεπτεμβρίου 2024 στις 4:40 μ.μ. ἴσως δέν κατάλαβες τό πνεῦμα τοῦ σχολίου τοῦ 3.50 πού ἔγινε σέ σχέση μέ τή διατύπωση τοῦ κ. Κοτταδάκη ὅτι: «Το ποιος ειναι αιρετικος ή οχι αποφασιζει μονο Συνοδος Οικουμενικη οπως στους εννια πρωτους αιωνες.»
Σύμφωνα μέ τόν ὑπαινιγμό αὐτόν τοῦ κ. Κοτταδάκη, καμμία ἀπό τίς 423 αἱρέσεις πού δροῦν στήν Ἑλλάδα καί ἔχει καταρτιστεῖ κατάλογος γιά τήν ἀποφυγή τους δἐν εἶναι αἴρεση, ἀφοῦ δέν ἔχει καταδικαστεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο.
Θεόδωρος Σ.
Προς επίρρωσιν του σχολίου 4.40 μμ να ρωτήσω τι ακριβώς ορίζουμε ως αίρεση στα πλαίσια του Χριστιανισμού; Αν αίρεση είναι η απόκλιση από την κοινή παραδεδομένη και επισήμως αποδεκτή Χριστιανική πίστη (π.χ Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός), η λίστα στην οποία παρέπεμψε ο σχολιαστής 3.50 μμ. απαριθμεί μια σειρά παραθρησκειών που καμία σχέση δεν έχουν με την Χριστιανική θρησκεία. Οπότε παρακαλώ να είμαστε ακριβείς με τα λεγόμενά μας και να μην δημιουργούμε εσφαλμένες εντυπώσεις. Φυσικά εδώ ευθύνη έχουν και οι συντάκτες της λίστας. Δεν μπορεί πχ ο Θιβετανικός Βουδισμός (αρ 124 στη λίστα). να λογίζεται ως αίρεση του Χριστιανισμού. Αν όλες οι θρησκευτικές αντιλήψεις στον κόσμο (πλην της Χριστιανικής) θεωρούνται αιρέσεις τότε η λέξη αίρεση χάνει τη σημασία της και σημαίνει ότι ο καθένας θέλει να σημαίνει.
Αναφορικά με το σχόλιο του, (6.40 μμ) ο Θεόδωρος Σ. γράφει Ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶναι Χριστιανὸς ἐπειδὴ μπορεῖ ἁπλῶς νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Θεό. Εἶναι Χριστιανὸς διότι μπορεῖ νὰ ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ.» και λίγες γραμμές πιο κάτω συνεχίζει «Μέχρι σήμερα οἱ Δυτικοὶ θεωροῦν κτιστὴ τὴν θεία Χάρι, τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ» (εκτός το ότι σφάλει λέγοντας αυτό (βλ παρακάτω) φαίνεται ότι κάνει και μια έμμεση λογική ακροβασία υπαινισσόμενος ότι ο ορθόδοξος χριστιανός αυτομάτως δύναται να έχει εμπειρία Θεού ενώ ο μη ορθόδοξος ό,τι και να κάνει δεν μπορεί. Δηλαδή κατά αυτόν ο Dietrich Bonhoeffer που έδωσε μαρτυρία Χριστού και εκτελέστηκε από τα SS δεν είχε εμπειρία Θεού επειδή ήταν διαμαρτυρόμενος χριστιανός. Ενώ από τα μέλη του Λευκού Ρόδου που επίσης εκτελέστηκαν από τους Ναζί δίνοντας μαρτυρία Χριστού μόνο ο Αγ. Αλέξανδρος Σμόρελ είχε εμπειρία Θεού επειδή ήταν βαπτισμένος ορθόδοξος.
Τώρα σε ότι αφορά την κτιστή και άκτιστη θεία Χάρη, στην καθολική θεολογία, η θεία χάρη παραδοσιακά κατανοείται ως μια συμμετοχή στη ζωή του Θεού και είναι βεβαίως άκτιστη στην ουσία της, καθώς προέρχεται από τον Θεό, ο οποίος είναι ο ίδιος άκτιστος. Ωστόσο, η καθολική θεολογία μιλάει επίσης για τη χάρη σε όρους των αποτελεσμάτων της στην ψυχή, οδηγώντας σε διακρίσεις όπως η αγιαστική χάρη (ως μόνιμο δώρο) και η ενεργούσα χάρη (ως παρεμβάσεις του Θεού). Η γλώσσα της «κτιστής» χάρης στην καθολική διδασκαλία αναφέρεται συχνά στα αποτελέσματα της χάρης μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, όχι στην ουσία της χάρης ως κτιστή. Με αυτήν την έννοια, ίσως υπάρχει μια γλωσσική ή εννοιολογική παρεξήγηση παρά μια πραγματική δογματική απόκλιση. Η Καθολική Εκκλησία δεν διδάσκει ότι η θεία χάρη στην ουσία της είναι κτιστή οντότητα. Αντίθετα, η καθολική θεολογία τονίζει ότι τα μεταμορφωτικά αποτελέσματα της χάρης μέσα μας (π.χ., η δικαίωση της ψυχής) μπορούν να θεωρηθούν ως «κτιστή» πραγματικότητα επειδή αυτά τα αποτελέσματα βιώνονται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Η χάρη που προκαλεί αυτά τα αποτελέσματα, ωστόσο, πηγάζει από τον άκτιστο Θεό και είναι ένα άκτιστο δώρο της θείας ζωής Του. Στην Ανατολική Ορθόδοξη θεολογία, η διάκριση μεταξύ της ουσίας και των ενεργειών του Θεού (κεντρικό στοιχείο της θεολογίας του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά) υποστηρίζει ότι η ουσία του Θεού είναι εντελώς υπερβατική και ακατάληπτη, ενώ οι ενέργειές Του είναι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί στον κόσμο και αλληλεπιδρά με την κτίση. Αυτές οι ενέργειες είναι άκτιστες, και μέσω αυτών η ανθρωπότητα συμμετέχει στη ζωή του Θεού και επιτυγχάνει τη θέωση.
Αν και η Καθολική Εκκλησία δεν έχει υιοθετήσει επίσημα τη διάκριση ουσίας-ενεργειών με τον ίδιο τρόπο όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν την απορρίπτει. Η καθολική παράδοση τείνει να μιλάει για τη χάρη του Θεού και την ενέργειά Του με διαφορετικούς όρους, όπως «συμμετοχή στη θεία φύση» (βλ. Β' Πέτρου 1:4), αλλά δεν υπάρχει επίσημη καθολική διδασκαλία που να δηλώνει ότι η θεία χάρις είναι μια κτιστή δύναμη που είναι ξεχωριστή από την άκτιστη φύση του Θεού.
Για την ώρα. Απλώς με το μακαριστό π. Γεώργιο Καψάνη είμασταν συμφοιτητές και μάλλον αμοιβαίως εκτιμώμενοι. Κι ελπίζω αν κάπου πικραθήκαμε να έχω μια κάποια ευχή ή έστω ανοχή του. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Ωραια η παρεμβαση, επαινετες οι επισημανσεις. Αθαν. Κοτταδακης
Παρεμβάσεις αλλά όταν ο λόγος των ορθοδόξων κατατομειται συνθλίβεται,μειώνεται,δεν πιστεύω να περιμένετε συζητήσεις.
Εν συντομία όλο αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Χριστό,δεν είναι αιρετικοί.
Πιστεύουν ανθρώπους ως θεούς όπως ο Μωάμεθ,ο Βούδας ο Βραχμανκλπ.,είναι μη χριστιανοί.
Η Εκκλησία μας η Ορθόδοξη, προσευχεται εις έναν Κύριον,και όχι σε πολλούς ΚΥΡΙΟΥΣ.
Εις Ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν...λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Οι αιρέσεις λογίζονται ως αμαρτία κατά Τ Πνεύματος Τ.Αγιου επειδή είναι ενάντια στην αληθινή Πίστη.
Έτσι αιρετικοί και σχισματικοί δεν έχουν Τ.Χαρη Τ.Αγ.Πνευματος!
Η Χάρις Τ.Αγ.Πνευματος λέγουν οι Πράξεις των Αποστόλων, δίνεται σε όσους πιστεύουν στον Ι.Χ.(1-8).
Η Χάρις Τ.Αγ.Πνευματος λαμβάνεται με το ορθόδοξο Βάπτισμα,δια της χρίσεως με το Αγ.ΜΥΡΟ(Β.Κορνθ Α 21-22)& Α 'Ιωαν 2-27).ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ σε αυτόν που πιστεύει στον Ι.Χ !!!
Μετά τη Βάπτιση ο βαπτισμένος λαμβάνει την Θ.Χαρη μέσω των Ιερών Μυστηρίων κ ακολουθεί
Ζωή εν Χριστώ.
Το Άγιον Πνεύμα μοιράζει δεν μοιράζεται,εξουσιάζει δεν εξουσιάζεται...
Η Αγία ΤΡΙΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ!
ΑΝ κάποιος δεν γεννήθηκε από Πνεύμα και νερό δε θα μπει στη Βασιλεία Τ.ΘΕΟΥ!Ιωαν 3-5)
Ο Θεός έχει 1ΦΥΣΗ+ 3 ΥΠΟΣΤΑΣΕΙΣ( ΠΑΤΗΡ,ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓ.ΠΝΕΜΑ)
ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ.
Η ΤΡΙΑΔΑ,μετά τη Σάρκωση του ΛΟΓΟΥ,παραμένει ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ!!!
Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ δηλώνει το πρόσωπο,
Πατηρ- Υιος- ΑΓ.Πνευμα.
Η ΟΥΣΙΑ από μελέτες δηλώνει την κοινή έννοια των ομοίων υποστάσεων.
Μέχριςεδώ,ας πουν και άλλοι που τα γνωρίζουν καλύτερα.
Η διάκριση μεταξύ Ακτιστης καί Αμέθεκτης Ουσίας του Θεού καί Ακτιστων αλλά μεθεκτών Ενεργειών Του, που υποστήριξε ο Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς έχει Συνοδική κατοχύρωση με την Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης του 1351, μέ την οποία καταδικάστηκαν παράλληλα οι απόψεις των αντιπάλων του, Βαρλαάμ Καλαβρού, Νικηφόρου Γρηγορά, Γρηγορίου Ακινδύνου, καί των ομοφρόνων τους, οι οποίες ήσαν επηρεασμένες από την Δυτική φιλοσοφική σκέψη καί τον φιλοσοφικό στοχασμό.
Είναι καί αυτή μία έμμεση Συνοδική καταδίκη των Δυτικών πλανών, για όσους αμφιβάλλουν άν έχουν καταδικαστεί Συνοδικώς οι Λατίνοι.
Η στέρεη Θεολογία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, βασισμένη σε προγενέστερους Πατέρες (Μέγα Βασίλειο, Διονύσιο Αρεοπαγίτη, κ.α.), αλλά καί στον Φωτισμό της Θεοπτίας του Ακτίστου Φωτός, πού είχε ο Αγιος, ευρίσκεται στο εξαιρετικό έργο του "Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων", στο οποίο κατατροπώνει όλα τα επιχειρήματα των Δυτικοφρόνων αντιπάλων του.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
«Η Καθολική Εκκλησία δεν διδάσκει ότι η θεία χάρη στην ουσία της είναι κτιστή οντότητα. Αντίθετα, η καθολική θεολογία τονίζει ότι τα μεταμορφωτικά αποτελέσματα της χάρης μέσα μας (π.χ., η δικαίωση της ψυχής) μπορούν να θεωρηθούν ως «κτιστή» πραγματικότητα επειδή αυτά τα αποτελέσματα βιώνονται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.»
Δηλαδή, ἀγαπητέ ἀνώνυμε 8 Σεπτεμβρίου 2024 στις 11:45 π.μ., ἄν κατάλαβα καλά, ἀντί νά θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, «κτιστοποιεῖται» ἡ Χάρις τοῦ Θεοῡ μέσα στόν ἄνθρωπο.
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀντί νά ἐξυψώσει τόν ἄνθρωπο, νά τόν κάνει κατά χάριν θεό γίνεται τό ἀντίστροφο.
Κάτι τέτοιο βέβαια δέν ἀπαντᾶται στή Γραφή.
Παρόλα αὐτά, σ’εὐχαριστῶ γιατί μού δίνεται ἡ εὐκαιρία νά καταθέσω ἀποσπασματικά ἀπό τό ἴδιο κείμενο τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους «Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου» τά κατωτέρω σχετικά μέ τίς προϋποθέσεις πού ἀπαιτοῦνται στήν πορεία μας πρός τήν θέωση.
α΄
«.......
Διακρίνουμε δὲ ὁρισμένες ἀπαραίτητες προϋποθέσεις στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν θέωση.
α) Ἡ ταπείνωσις
Πρώτη κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας προϋπόθεση γιὰ τὴν θέωση εἶναι ἡ ταπείνωσις. Χωρὶς τὴν εὐλογημένη ταπείνωση ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τεθῆ στὴν τροχιὰ τῆς θεώσεως, νὰ δεχθεῖ τὴν θεία Χάρι, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό. Καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι σκοπὸς τῆς ζωῆς του εἶναι ἡ θέωσις, χρειάζεται ταπείνωσις. Γιατὶ πῶς χωρὶς ταπείνωση θὰ ἀναγνωρίσεις ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς σου εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, εἶναι στὸ Θεό;
Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἐγωκεντρικά, ἀνθρωποκεντρικά, αὐτόνομα, τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του ὡς κέντρο καὶ σκοπὸ τῆς ζωῆς του. Πιστεύει ὅτι μπορεῖ νὰ αὐτοτελειωθῆ, νὰ αὐτοορισθῆ, νὰ αὐτοθεωθῆ. Αὐτὸ εἶναι ἄλλωστε καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, τῆς σύγχρονης πολιτικῆς. Νὰ κάνουμε ἕνα κόσμο ἔστω καλύτερο, δικαιότερο, ἀλλὰ αὐτόνομα. Ἕνα κόσμο ποὺ θὰ ἔχει κέντρο τὸν ἄνθρωπο χωρὶς ἀναφορὰ στὸν Θεό, χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε καλοῦ. Αὐτὸ τὸ λάθος ἔκανε κι ὁ Ἀδάμ, ποὺ πίστεψε πὼς μόνο μὲ τὶς δικές του δυνάμεις μποροῦσε νὰ γίνει Θεός, νὰ ὁλοκληρωθεῖ. Τὸ λάθος τοῦ Ἀδὰμ κάνουν ὅλοι οἱ οὐμανισμοὶ ὅλων τῶν αἰώνων. Δὲν θεωροῦν ἀπαραίτητη τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅλα τὰ ὀρθόδοξα εἶναι θεανθρωποκεντρικά, ἔχουν κέντρο τὸν Θεάνθρωπο Χριστό. Ὅλα τὰ μὴ ὀρθόδοξα, Προτεσταντισμός, Παπισμός, Μασονισμός, Χιλιασμός, ἀθεϊσμός, ὅ,τι ἄλλο ἐκτὸς Ὀρθοδοξίας, αὐτὸν τὸν κοινὸ παρονομαστῆ ἔχουν: Κέντρο εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Σὲ μᾶς κέντρο εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι εὔκολο νὰ γίνει κανεὶς αἱρετικός, χιλιαστής, μασόνος, ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ γίνει Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Γιὰ νὰ γίνεις Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, πρέπει νὰ δεχθεῖς ὅτι κέντρο τοῦ κόσμου δὲν εἶσαι ἐσὺ ἀλλὰ ὁ Χριστός.
Ἄρα ἡ ἀρχὴ τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν θέωση εἶναι ἡ ταπείνωσις, νὰ ἀναγνωρίσουμε δηλαδὴ ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, εἶναι στὸν Πατέρα μας, τὸν Πλάστη καὶ Δημιουργό μας.
Χρειάζεται ἀκόμη ταπείνωσις, γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι εἴμαστε ἄρρωστοι, ὅτι εἴμαστε ἐμπαθεῖς, γεμάτοι ἀδυναμίες καὶ πάθη.
Κι αὐτὸς πάλι ποὺ ἀρχίζει τὴν πορεία τῆς θεώσεως, πρέπει νὰ ἔχῃ διαρκῆ τὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ διατηρεῖται συνεχῶς στὴν πορεία αὐτή. Διότι ἂν δεχθεῖ τὸν λογισμὸ ὅτι μὲ τὶς δικές του δυνάμεις τὰ καταφέρνει καλὰ καὶ προχωρεῖ, τότε εἰσέρχεται μέσα του ἡ ὑπερηφάνεια. Χάνει ὅ,τι κέρδισε καὶ χρειάζεται νὰ ἀρχίσει πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή, νὰ ταπεινωθεῖ, νὰ δεῖ τὴν ἀδυναμία του, τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένειά του καὶ νὰ μὴ βασίζεται στὸν ἑαυτό του. Χρειάζεται νὰ βασίζεται στὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ βρίσκεται συνεχῶς στὴν πορεία τῆς θεώσεως.»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
β΄συνέχεια...
«Γι᾿ αὐτὸ στοὺς βίους τῶν Ἁγίων μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ μεγάλη ταπείνωσή τους. Ἐνῶ ἦταν κοντὰ στὸν Θεό, ἔλαμπαν μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ, ἦταν θαυματουργοί, μυροβλύτες, τὴν ἴδια στιγμὴ ἐπίστευαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους ὅτι ἦταν πολὺ χαμηλά, πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅτι ἦταν οἱ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ταπείνωσή τους ἦταν ποὺ τοὺς ἔκανε θεοὺς κατὰ Χάριν.
β) Ἡ ἄσκησις
Μᾶς λέγουν ἐπίσης οἱ Πατέρες ὅτι ἡ θέωσις ἔχει στάδια. Ἀρχίζει ἀπὸ τὰ χαμηλότερα καὶ προχωρεῖ πρὸς τὰ ὑψηλότερα. Ἔχοντας τὴν ταπείνωση, ἀρχίζουμε μὲ μετάνοια καὶ πολλὴ ὑπομονὴ τὸν καθημερινό μας ἐν Χριστῷ ἀγώνα, τὴν ἄσκηση τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη. Λέγουν δὲ οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι μέσα στὶς ἐντολές Του κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, κι ὅταν ὁ Χριστιανὸς ἀπὸ ἀγάπη καὶ πίστη στὸν Χριστὸ τὶς τηρεῖ, τότε ἑνώνεται μαζί Του.
Αὐτὸ κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας εἶναι τὸ πρῶτο στάδιο τῆς θεώσεως, τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται καὶ "πράξις". Εἶναι ἡ πρακτικὴ ἀγωγή, ἡ ἀρχὴ τοῦ δρόμου πρὸς τὴν θέωση.
Φυσικὰ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο, διότι ὁ ἀγώνας γιὰ νὰ ξεριζωθοῦν τὰ πάθη ἀπὸ μέσα μας εἶναι μεγάλος. Χρειάζεται κόπος πολύς, ὥστε σιγὰ-σιγὰ ὁ χέρσος ἐσωτερικός μας ἀγρὸς νὰ καθαρίζεται ἀπὸ τὰ ἀγκάθια καὶ τὶς πέτρες τῶν παθῶν καὶ νὰ καλλιεργεῖται πνευματικά, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ πέφτει ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ καρποφορεῖ. Ἀπαιτεῖται μεγάλη καὶ συνεχὴς βία στὸν ἑαυτό μας γιὰ ὅλα αὐτά. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε ὅτι «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν». (Ματθ. ια´ 12). Καὶ πάλι οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν: «Δῶσε αἷμα καὶ λάβε Πνεῦμα», δηλαδὴ δὲν μπορεῖς νὰ λάβεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἂν δὲν δώσεις τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς σου στὸν ἀγώνα γιὰ νὰ καθαριστεῖς ἀπὸ τὰ πάθη, νὰ μετανοήσεις πραγματικὰ καὶ σὲ βάθος, καὶ νὰ ἀποκτήσεις τὶς ἀρετές.
.......
γ) Τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ ἡ προσευχὴ
Ὁ Χριστὸς ἐγκαθίσταται στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια. Μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα, τὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση, τὴν Θεία Εὐχαριστία. Στοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς ποὺ εἶναι ἐν κοινωνίᾳ Χριστοῦ, ὁ Θεός, ἡ Χάρις Του, εἶναι μέσα τους, στὴν καρδιά τους, διότι εἶναι βαπτισμένοι, χρισμένοι, ἐξομολογημένοι, κοινωνημένοι.
Τὰ πάθη ὅμως καλύπτουν τὴν θεία Χάρι, ὅπως ἡ στάχτη τὴν σπίθα. Μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχὴ ἡ καρδιὰ καθαρίζεται ἀπὸ τὰ πάθη, ἡ σπίθα τῆς θείας Χάριτος ἀναζωπυροῦται καὶ ὁ πιστὸς αἰσθάνεται τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά του, ποὺ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεώς του.
Κάθε προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας βοηθεῖ στὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς. Ἰδιαιτέρως ὅμως βοηθεῖ ἡ λεγόμενη μονολόγιστος εὐχὴ ἢ νοερὰ προσευχὴ ἢ καρδιακὴ προσευχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν». Αὐτὴ ἡ προσευχή, ποὺ ἀνέκαθεν παραδίδεται στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔχει τὸ ἑξῆς πλεονέκτημα: ἐπειδὴ εἶναι μονολόγιστος, δηλαδὴ μόνο μία πρότασις, μᾶς βοηθεῖ νὰ συγκεντρώνουμε εὔκολα τὸν νοῦ μας. Συγκεντρώνοντας τὸν νοῦ μας τὸν βυθίζουμε στὴν καρδιὰ καὶ προσέχουμε ἐκεῖ νὰ μὴ ἀπασχολεῖται μὲ ἄλλα πράγματα καὶ νοήματα, οὔτε καλά, οὔτε κακά, ἀλλὰ μόνο μὲ τὸν Θεό.
.......»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
γ΄συνέχεια...
Πολὺ βοηθεῖ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ εἶναι στὸν κόσμο, μέσα στὶς διάφορες μέριμνες καὶ ἀπασχολήσεις τῆς κάθε ἡμέρας, νὰ βρίσκουν τουλάχιστον λίγα λεπτὰ ἡσυχίας γιὰ νὰ ἀσκοῦνται σ᾿ αὐτὴν τὴν προσευχή.
Τοὺς ἁγιάζουν βέβαια κι ὅλες οἱ κατὰ Θεὸν ἐργασίες καὶ καθήκοντα, ὅταν γίνονται ταπεινὰ καὶ μὲ ἀγάπη. Ὅμως χρειάζεται καὶ ἡ προσευχή. Σ᾿ ἕνα ἥσυχο δωμάτιο (εἶναι καλὸ ἴσως μετὰ ἀπὸ κάποια μελέτη πνευματικὴ ἢ ἀφοῦ ἀνάψουν τὸ καντήλι ἐμπρὸς στὶς εἰκόνες καὶ θυμιάσουν), ὅσο γίνεται μακρυὰ ἀπὸ θορύβους καὶ ἀπασχολήσεις, καὶ ἀφοῦ ἡσυχάσουν ἀπὸ ἄλλες σκέψεις καὶ λογισμούς, νὰ βυθίζουν τὸν νοῦ τους στὴν καρδιὰ λέγοντας τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν (ἢ τὴν ἁμαρτωλήν)». Πόση εἰρήνη καὶ δύναμη ἀντλοῦν οἱ ψυχὲς μ᾿ αὐτὴν τὴν κατὰ Θεὸν ἡσυχία! Πόσο τὶς ἐνισχύει καὶ στὶς ὑπόλοιπες ὧρες τῆς ἡμέρας νὰ διατηροῦνται εἰρηνικές, χωρὶς νεῦρα καὶ ἔνταση καὶ ἄγχος, ἀλλὰ νὰ ἔχουν ὅλες τὶς δυνάμεις τους σὲ ἁρμονία καὶ ἑνότητα!
Μερικοὶ ἀναζητοῦν λίγη ψυχικὴ ἡσυχία μὲ τεχνητὰ μέσα σὲ ἄλλους χώρους, πλανεμένους καὶ δαιμονικούς, ὅπως στὶς ἀνατολικὲς λεγόμενες θρησκεῖες. Προσπαθοῦν νὰ εὕρουν κάποια ἡσυχία μὲ ἐξωτερικὲς ἀσκήσεις, διαλογισμό, κ.λπ., γιὰ νὰ ἐπιτύχουν κάποια ἰσορροπία ψυχῆς καὶ σώματος. Τὸ λάθος εἶναι ὅτι σ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ προσπαθεῖ νὰ λησμονήσει τὶς διάφορες σκέψεις καὶ τὸν ὑλικὸ κόσμο, οὔτε οὐσιαστικὰ δὲν κάνει διάλογο μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ μονόλογο μὲ τὸν ἑαυτό του. Καταλήγει δηλαδὴ πάλι στὸν ἀνθρωποκεντρικὸ καὶ ἀποτυγχάνει.
Ἐμπειρίες τῆς θεώσεως
Οἱ ἐμπειρίες τῆς θεώσεως εἶναι ἀνάλογες μὲ τὴν κάθαρση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο περισσότερο καθαρισθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ πάθη, τόσο ἀνώτερη ἐμπειρία λαμβάνει τοῦ Θεοῦ, βλέπει τὸν Θεό, κατὰ τὸ «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. ε´ 8).
Ὅταν ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοεῖ, νὰ ἐξομολογεῖται καὶ νὰ κλαίει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, λαμβάνει τὶς πρῶτες ἐμπειρίες τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τέτοιες δὲ ἐμπειρίες εἶναι πρῶτα τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας, ποὺ φέρουν χαρὰ ἀνεκλάλητη στὴν ψυχή, καὶ ἡ βαθειὰ εἰρήνη ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ πένθος αὐτὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας λέγεται "χαροποιὸν πένθος", ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στοὺς Μακαρισμούς Του: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε´ 4).
Μετὰ προχωρεῖ σὲ ἀνώτερα στάδια, ὅπως εἶναι ὁ θεῖος φωτισμός, μὲ τὸν ὁποῖο φωτίζεται ὁ νοῦς καὶ βλέπει μὲ ἄλλη χάρι τὰ πράγματα, τὸν κόσμο, τοὺς ἀνθρώπους.
Ἀγαπᾶ τότε ὁ Χριστιανὸς τὸν Θεὸ περισσότερο καὶ ἔρχονται ἄλλα δάκρυα, ἀνώτερα, ποὺ εἶναι δάκρυα ἀγάπης γιὰ τὸν Θεό, θείου ἔρωτος. Ὄχι πιὰ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, διότι ἔχει τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες του. Τὰ δάκρυα αὐτά, ποὺ φέρουν μεγαλύτερη εὐτυχία, χαρὰ καὶ εἰρήνη στὴν ψυχή, εἶναι ἀνώτερη ἐμπειρία θεώσεως.
Ἀποκτᾶ μετὰ ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀπάθεια, τὴν ζωὴ χωρὶς τὰ διαβλητὰ πάθη, τὶς ἐφάμαρτες ἀδυναμίες. Καὶ εἶναι τότε εἰρηνικὸς καὶ ἀτάραχος σὲ κάθε προσβολὴ ἐξωτερική, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ ὑπερηφάνεια, μίσος, μνησικακία, σαρκικὲς ὀρέξεις.
Αὐτὸ εἶναι τὸ δεύτερο στάδιο τῆς θεώσεως, τὸ καλούμενο "θεωρία", κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος καθαρισμένος ἤδη ἀπὸ τὰ πάθη φωτίζεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐλλάμπεται καὶ θεώνεται. Θεωρία σημαίνει θέα. Θεωρία τοῦ Θεοῦ σημαίνει θέα τοῦ Θεοῦ. Γιὰ νὰ μπορεῖ ὅμως κανεὶς νὰ βλέπει τὸν Θεό, πρέπει νὰ εἶναι θεωμένος ἄνθρωπος. Ἄρα θεωρία τοῦ Θεοῦ σημαίνει θέωσις.
Ὅταν μάλιστα καθαρισθεῖ τελείως, προσφερθεῖ τελείως στὸν Θεό, τότε λαμβάνει καὶ τὴν μεγαλύτερη στοὺς ἀνθρώπους ἐμπειρία τῆς θείας Χάριτος, ποὺ κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας εἶναι ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου φωτὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ φῶς τὸ βλέπουν οἱ πολὺ προχωρημένοι στὴν θέωση, ἐλάχιστοι σὲ κάθε γενεά. Τὸ βλέπουν οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, καὶ φαίνονται μέσα σ᾿ αὐτό, ὅπως ἄλλωστε εἰκονίζονται στὶς ἅγιες εἰκόνες τους μὲ τὰ φωτοστέφανα.»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
δ΄συνέχεια...
Στὸν βίο π.χ. τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου ἀναφέρεται ὅτι ὅταν ὁ Μ. Βασίλειος προσευχόταν στὸ κελί του, τὸν ἔβλεπαν οἱ ἄλλοι, ὅσοι βέβαια μποροῦσαν νὰ τὸν δοῦν νὰ λάμπει ὅλος αὐτὸς καὶ τὸ κελί του μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ ἄκτιστο φῶς τοῦ Θεοῦ, τὸ φῶς τῆς θείας Χάριτος. Στοὺς βίους πολλῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Πίστεώς μας, διαβάζουμε πὼς ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια κρεμοῦσαν τὰ σώματά τους στὶς πλατεῖες τῶν πόλεων πρὸς ἐκφοβισμὸ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, πολλὲς φορὲς τὶς νύχτες φαινόταν ἕνα φῶς νὰ τοὺς περιλάμπη. Κι ἔλαμπε τόσο φανερὰ καὶ ἔντονα, ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ κατακτητές, ἐπειδὴ ἀποδεικνυόταν ἔτσι περίτρανα ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, διέτασαν καὶ τὰ κατέβαζαν, ὥστε νὰ μὴν ντροπιάζονται στοὺς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν πῶς ὁ Θεὸς δόξαζε τοὺς ἁγίους Μάρτυράς Του.
Ἡ Χάρις τῆς θεώσεως διατηρεῖ ἄφθαρτα καὶ τὰ σώματα τῶν Ἁγίων, τὰ ἅγια λείψανα, μυροβλύζοντα καὶ θαυματουργοῦντα. Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ πρῶτα ἑνωθεῖ μὲ τὶς ψυχὲς τῶν Ἁγίων, κατόπιν σκηνώνει καὶ στὰ ἅγια σώματά τους, καὶ χαριτώνει κι αὐτά. Κι ὄχι μόνο στὰ σώματά τους, ἀλλὰ καὶ στοὺς τάφους τους, στὶς εἰκόνες τους καὶ στοὺς Ναούς τους. Νά γιατὶ προσκυνοῦμε καὶ ἀσπαζόμαστε τὶς εἰκόνες, τὰ ἅγια λείψανα, τοὺς τάφους, τοὺς Ναοὺς τῶν ἁγίων. Διότι ὅλα αὐτὰ ἔχουν κάτι ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε ὁ Ἅγιος στὴν ψυχή τους λόγῳ τῆς ἑνώσεώς του μὲ τὸν Θεό, λόγῳ τῆς θεώσεώς του.
Γι᾿ αὐτὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπολαμβάνουμε τὴν Χάρι τῆς θεώσεως ὄχι μόνο μὲ τὴν ψυχή, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ σῶμα μας, ἐπειδὴ καὶ τὸ σῶμα συγκοπιάζοντας μὲ τὴν ψυχή, ἀσφαλῶς καὶ συνδοξάζεται, ὡς ναὸς τοῦ ἐνοικοῦντος σ᾿ αὐτὸ Ἁγίου Πνεύματος.
Αὐτὴ ἡ Χάρις πηγάζοντας ἀπὸ τὸν ἅγιο Κύριο, τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, ἐκχύνεται στὴν Παναγία μας, στοὺς Ἁγίους καὶ ἔρχεται καὶ σὲ μᾶς τοὺς ταπεινούς.
.......
Γι᾿ αὐτὸ κάθε Κυριακή, καὶ κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία, εἴμαστε σ᾿ αὐτὴν ὅλοι παρόντες, μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων. Εἶναι ἀκόμη καὶ οἱ συγγενεῖς μας ποὺ ἔχουν πεθάνει, ἂν βέβαια εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό. Ὅλοι ἐκεῖ εἴμαστε καὶ κοινωνοῦμε μεταξύ μας μυστικά, ὄχι ἐξωτερικὰ ἀλλὰ ἐν Χριστῷ.
Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὴν Προσκομιδή, ὅπου στὸ ἅγιο Δισκάριο, γύρω ἀπὸ τὸν Ἀμνὸ Χριστό, τοποθετοῦνται οἱ μερίδες τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων καὶ τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων Χριστιανῶν. Ὅλες αὐτὲς οἱ μερίδες ἐμβάπτονται, μετὰ τὸ καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, στὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὅτι εἴμαστε μέλη της καὶ μποροῦμε νὰ κοινωνοῦμε ὄχι μόνο μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Κεφαλὴ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ σώματος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἡ ζωὴ ἔρχεται ἀπὸ τὴν κεφαλὴ στὸ σῶμα. Τὸ σῶμα βέβαια ἔχει ζωντανὰ μέλη, ἀλλὰ ἔχει καὶ μέλη ποὺ δὲν ἔχουν τὴν ἴδια ζωντάνια, δὲν ἔχουν ὅλα τέλεια ὑγεία. Τέτοιοι εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς. Ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ὅμως καὶ ἀπὸ τὰ ζωντανὰ μέλη του ἔρχεται ἡ ζωή, τὸ αἷμα τὸ ὑγιές, καὶ στὰ ἄλλα μέλη τὰ λιγότερο ὑγιῆ, ὥστε σιγὰ-σιγὰ νὰ ὑγιαίνουν καὶ δυναμώνουν κι αὐτά. Νά γιατὶ πρέπει νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία! Γιὰ νὰ λαμβάνουμε ὑγεία καὶ ζωή, ἀφοῦ ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ δυνατότης νὰ ἀναρρώσουμε καὶ νὰ ζωοποιηθοῦμε.
Αὐτὰ ὅλα φυσικὰ δὲν ἔρχονται ἀμέσως. Σ᾿ ὅλη του τὴν ζωὴ πρέπει νὰ ἀγωνίζεται ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, γιὰ νὰ μπορεῖ σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ταπείνωση, τὴν μετάνοια, τὴν προσευχή, τὰ ἅγια Μυστήρια, νὰ ἁγιάζεται καὶ νὰ θεώνεται.»
συνεχίζεται...Θ.Σ.
«ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
ε΄συνέχεια...
Αὐτὸς ὅμως εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ὁ στόχος ὁ μεγάλος. Δὲν ἔχει τόση σημασία ποῦ ἀκριβῶς θὰ φτάσουμε. Ἀξία ἔχει ὁ ἀγώνας μας, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς εὐλογεῖ πλουσίως καὶ στὸν παρόντα καὶ στὸν μέλλοντα αἰώνα.
Ἀποτυχία πολλῶν ἀνθρώπων νὰ φθάσουν στὴν θέωσι
Ἐνῶ λοιπὸν ἔχουμε κληθεῖ γιὰ αὐτὸν τὸν μεγάλο σκοπό, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ Χάριν καὶ νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὴ τὴν μεγάλη εὐλογία, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς ἔπλασε ὁ Πλάστης καὶ Δημιουργός μας, ἐμεῖς πολλὲς φορὲς ζοῦμε σὰν νὰ μὴ ὑπάρχει αὐτὸ ὁ μεγάλος, ὁ ὑψηλὸς στόχος. Κι ἔτσι γεμίζει ἀποτυχία ἡ ζωή μας.
Ὁ ἅγιος Θεός μας ἔπλασε γιὰ τὴν θέωση. Ἂν λοιπὸν δὲν θεωθοῦμε, ὅλη ἡ ζωή μας εἶναι ἀποτυχία.
.......»
Στό σημεῖο αὐτό θά καταθέσω ὀλίγα τινά ἀπό τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ σχετικά μέ τά περί κτιστῆς καί ἄκτιστης Θείας Χάρις:
«Ημείς εκ μέν των ενεργειών γνωρίζειν λέγομεν τον Θεόν ημών, τη δε ουσία Αυτού προσεγγίζειν ουχ υπισχνούμεθα. Αι μεν γαρ ενέργειαι Αυτού προς ημάς καταβαίνουσιν, η δε ουσία Αυτού απρόσιτος μένει»
Καί ὑποστηρίζει πώς ἡ ὕπαρξη διάκρισις μεταξύ οὐσίας καί ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ χαρίζει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά θεωθεῖ ὡς μετέχων στίς ἄκτιστες ἐνέργειές Του.
«ακατάληπτος και απερινόητος κατά την ουσίαν Θεός καθίσταται προσιτός εις τους ανθρώπους δια των ενεργειών του. Ο άνθρωπος μετέχων των θείων ενεργειών ή της θείας χάριτος λαμβάνει κατά χάριν ό,τι ο Θεός κατέχει κατ’ ουσίαν».
Καί φέρνει τό παράδειγμα τοῦ ἡλίου γιά τήν κατανόηση τῶν ὅσων ἁγιοπνευματικῶς ἰσχυρίζεται.
«Η μεν θεία υπερουσιότης ουδέποτε πληθυντικώς καλείται∙ η δε του Θεού θεία και άκτιστος χάρις και ενέργεια μεριζομένη αμερίστως, κατ’ εικόνα της ηλιακής ακτίνος, ή και θερμαίνει και φωτίζει και ζωοποιεί και αύξει, τοις τε λαμπομένοις την οικείαν ενίησι λαμπρότητα, και τοις οφθαλμοίς των ορώντων επιφαίνεται, κατά ταύτην γουν ως κατ’ αμυδράν εικόνα, και η θεία του Θεού ενέργεια, ου μία μόνον, αλλά και πολλαί καλούνται…».
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Με εκτίμηση κ. Θεόδωρος Σ. σας λέω ότι αυτά τα σεντόνια με τα σχόλια σας δεν έχω χρόνο να τα διαβάσω. Αλήθεια δεν υπάρχει κάτι άλλο για εργασία από εσάς από να πληκτρολογείτε;
Είναι φανερό, ότι τα αποσπάσματα από τα βιβλία του μακαριστού π. Γεωργίου Καψάνη, που χρησιμοποιεί ο Θεόδωρος στα σχόλια του είναι υψηλού Πνευματικού επιπέδου, καί συγχρόνως γραμμένα με απλό καί εύληπτο τρόπο, ώστε να γίνωνται κατανοητά από όλους.
Νομίζω, .οτι αποτελούν διδασκαλία για άλλους θεολόγους που γράφουν άρθρα, καί ως πρός το περιεχόμενο (πού είναι Ορθοδοξότατο καί Πνευματικότατο) καί ως πρός τόν τρόπο γραφής.
Ο Θεός νά αναπαύσει τον μακαριστό Γέροντα.
Αγαπητέ ΘΑ αν νομίζειτε ότι (μη) απαντώντας με σεντόνια κειμένων πλατειάζοντας μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην καταλαβαίνει ο αναγνώστης σε τι αναφέρεστε, σε τι ακριβώς ενίσταστε και μάλιστα παραθέτοντας μακροσκελή αποσπάσματα από βιβλία άλλων δείχνει και έλλειψη σεβασμού προς τον αναγνώστη και εγωπάθεια. Είστε «άλλα λόγια να αγαπιώμαστε». Συνεχίστε να αντλείτε την ηδονή του έχοντος τον τελευταίο λόγο.
Δέν συμφωνώ μαζί σας, αγαπητέ 6 - 43.
Η χρήση αποσπασμάτων από βιβλία άλλων δείχνει ταπεινό φρόνημα, διότι τοποθετεί την προσωπική του γνώμη κατά μέρος, για νά προβάλλει την εγκυρότερη γνώμη άλλων συγγραφέων.
Αν θέλετε να νουθετήσετε κάποιον, υπάρχουν άλλοι αρθρογράφοι, πού όχι μόνον κηρύττουν απροκάλυπτα
φιλοπαπικές απόψεις, τίς οποίες παρουσιάζουν ως "Ορθόδοξες", αλλά επί πλέον τα άρθρα τους είναι γεμάτα ασυνταξίες καί στρυφνές διατυπώσεις, πράγμα που έχει επισημανθεί καί από άλλους σχολιαστές.
Τα σχόλια του Θεόδωρου είναι μέν μακροσκελή, αλλά έχουν Πνευματικό περιεχόμενο, ακριβώς επειδή επιλέγει αποσπάσματα από Πνευματικά βιβλία προσφέροντας ωφέλεια στον αναγνώστη.
Μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω επί της ουσίας στα σχόλια 8 Σεπτεμβρίου του ΘΣ 5.25 και 7.18 γιατί δείχνουν μια ηθελημένη ή αθέλητη παρανόηση των όσων έγραψα στο σχόλιό μου 8 Σεπτεμβρίου 11.45 και δεν θα επανέλθω. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε και όποιος θέλει να βαπτίζει το κρέας ψάρι για να ικανοποιεί τις ιδεοληψίες του ας το κάνει. Η δήλωση ότι τα μεταμορφωτικά αποτελέσματα της χάριτος περιγράφονται ως «κτιστά» δεν σημαίνει ότι η χάρη η ίδια μειώνεται σε ένα απλό κτιστό πράγμα ή ότι παύει να είναι θεία. Η καθολική θεολογία συμφωνεί ότι η χάρη είναι συμμετοχή στη θεία ζωή και η Εκκλησία αναγνωρίζει ότι η χάρη του Θεού είναι θεμελιωδώς άκτιστη, προερχόμενη από τη θεία φύση του Θεού. Ωστόσο, τα αποτελέσματα αυτής της χάριτος στην ανθρώπινη ψυχή – όπως η αγιοποίηση, η δικαίωση και η μεταμόρφωση σε ένα πρόσωπο ικανό να μετέχει στη θεία ζωή – βιώνονται σε ένα κτιστό, ανθρώπινο πλαίσιο. Η καθολική θεολογία, όπως και η ορθόδοξη, διδάσκει ότι η χάρη «θεοποιεί» τον άνθρωπο – αυτό είναι γνωστό ως θέωση στην Ανατολή, ή divinization στη Δύση. Ωστόσο, όταν η καθολική θεολογία μιλά για «κτιστή χάρη», αναφέρεται στην πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι, ως κτίσματα, βιώνουν τα αποτελέσματα της άκτιστης χάριτος με τρόπο κατάλληλο για τη δική μας κτιστή φύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η χάρη αυτή καθαυτή μειώνεται ή μετατρέπεται σε κτιστή οντότητα. Με αυτήν την έννοια, ο όρος «κτιστή χάρη» χρησιμοποιείται για να περιγράψει το πώς η άκτιστη χάρη αλληλεπιδρά με και αγιάζει την κτιστή ανθρώπινη ψυχή.
Η καθολική άποψη είναι ότι μέσω της αγιαστικής χάριτος, ο άνθρωπος μεταμορφώνεται και καθίσταται ικανός να μετέχει στη θεία ζωή, κάτι που συνδέεται άμεσα με την ορθόδοξη έννοια της θέωσης. Αυτή η διαδικασία εξυψώνει τον άνθρωπο χωρίς να «κτιστοποιεί» τη θεία χάρη. Και οι δύο παραδόσεις, Καθολική και Ορθόδοξη, διδάσκουν ότι οι άνθρωποι καλούνται να μετέχουν στη θεία ζωή. Αυτό δεν είναι απλώς μια μεταφορά, αλλά μια πραγματική μεταμόρφωση όπου ο άνθρωπος γίνεται ένα με τον Θεό. Η Ορθόδοξη θεολογία το τονίζει μέσα από τη διδασκαλία της θέωσης, η οποία συνδέεται άμεσα με τη διάκριση μεταξύ ουσίας (που είναι απρόσιτη) και ενεργειών του Θεού (που είναι άκτιστες και μεθεκτές). Η καθολική θεολογία, αν και δεν διατυπώνει τη διάκριση αυτή με τον ίδιο τρόπο, επιβεβαιώνει επίσης ότι οι άνθρωποι μετέχουν στη θεία φύση μέσω της χάριτος (βλ. Β΄ Πέτρου 1:4). Η παρερμηνεία φαίνεται να προκύπτει από τις διαφορετικές ορολογίες και τα θεολογικά πλαίσια που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν την ίδια πραγματικότητα: ότι η θεία χάρη εξυψώνει τον άνθρωπο και τον κάνει μεθεκτό στη θεία ζωή. Δεν υπάρχει καμία διδασκαλία στον καθολικισμό που να υποδηλώνει το αντίθετο – ότι δηλαδή η χάρη μειώνεται ή «κτιστοποιείται» με τρόπο που μειώνει τη θεϊκή της δύναμη. Αντίθετα, η καθολική θεολογία μιλά για το πώς η άκτιστη χάρη εργάζεται μέσα στην ανθρώπινη φύση για να φέρει την πραγματική θέωση, όπως και η ορθόδοξη θεολογία διδάσκει ότι μέσω των άκτιστων ενεργειών του Θεού, μετέχουμε στη θεία ζωή.
Συνεπώς, ο σχολιαστής φαίνεται να ερμηνεύει την καθολική θέση σαν να μειώνεται η χάρη, όταν περιγράφεται ως «κτιστή», και ως αποτέλεσμα, η χάρη γίνεται κάτι λιγότερο από θεία και αποτυγχάνει να εξυψώσει τον άνθρωπο στη θεότητα. Αυτή είναι μια λανθασμένη ανάγνωση της καθολικής θέσης. Η καθολική θεολογία δεν προτείνει ότι η χάρη μειώνει ή υποβαθμίζει τη θεία ενέργεια στην ψυχή. Αντίθετα, διδάσκει ότι η άκτιστη χάρη του Θεού εργάζεται μέσα στην κτιστή ανθρώπινη φύση για να φέρει πραγματική θέωση, όπως και η ορθόδοξη θεολογία διδάσκει ότι μέσω των άκτιστων ενεργειών του Θεού, μετέχουμε στη θεία ζωή.
3.39
Συγνώμη δε θα συμφωνήσω επειδή το κείμενο σας,θέλει να εκφράσει με διαφορετικό τρόπο αλλά μπερδεμένο την ίδια αποστολική παράδοση.Μαλιστα και κάποιοι " ορθόδοξοι" το πιστεύουν αυτό.
Η προσθήκη όμως " και εκ Του Υιού" καίει αυτή τη συμφωνία,διότι το ΦΙΛΙΟΚΒΕ θίγει ήδη το ΤΟ ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΚΟ ΔΟΓΜΑ και πάντως είναι υψίστης σημασίας για όλο τον Ορθόδοξο κόσμο,γιατί εάν εισάγει δυαρχια στην Αγία Τριάδα,είναι βλάσφημο και ποια εμπειρία υπάρχει όταν θίγεται ;
Εάν η θεία Χάρις είναι κτιστή,πως μπορεί να θεώσει τον άνθρωπο;ΤΟτε δεν μπορούμε να μιλήσουμε περί θεωσεως κατά Χάριν αλλά ηθικής βελτίωσης.
Χρόνια δε ήταν νωστόν ότι οι Δυτικοι δεν μιλούσαν την θέωση κατά χάριν ως σκοπό της ζωής αλλά μιλούσαν περί ηθικής τελειώσεως.
2) ΔΕΝ είναι διανοητική η θέα Του Ακτίστου φωτός μάθαμε, αλλά εμπειρική.
Η Εκκλησία με τις μεγάλες συνοδούς επικύρωσε τον 14 αιώνα την διδασκαλία ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΟΥΣΙΑΣ Κ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΚΤΙΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ,ΚΑΙ κατέστησε αυτή τη διδασκαλία θεολογία Της.Ανακηρυξε δε τον Αγ.Γρηγοριο Παλαμά,απλανή διδάσκαλο και Φωστήρα της Εκκλησίας..
Οι Παπικοί μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδεχθεί την διδαχή αυτή ούτε τον.
ΕΤΣΙ η Θ.Χαρις ΟΡΑΤΑΙ Μυστικως και απορρητως,έτσι το εμπεδώσαμε, από τους τέλειους και αγίους,ως Ακτιστον Φως ως Θαβωρειον Φως!!!
Έτσι γνωρίζουμε ότι όλα τα Ορθόδοξα είναι θεάνθρωπο -
κεντρικά ενώ των Δυτικων,ανθρωποκεντρικά.
Δεν λέμε για τις άλλες θεολογικές διάφορες ,υπάρχουν πολλές.
Να λοιπόν που αρκετά καλά, και όχι λίγο συγκεκριμένα κατά Alexander η Ρωμαιοκαθολική θέση δεν είναι δα και τόσο … αιρετική ! Αλλά και πόση ανοησία αναδίδει το εις διπλούν ortho -να μην προσθέσω και τα σεντόνια Theo & Θεο.Σ. … «επιχείρημα». «Συγνώμη δε θα συμφωνήσω επειδή το κείμενό σας θέλει να εκφράσει με διαφορετικό τρόπο αλλά μπερδεμένο την ίδια αποστολική παράδοση». Που βέβαια εμείς εκφράζουμε μη … μπερδεμένα απόλυτα, μοναδικά και πάντα κυρίαρχα ! Μη λαμβάνοντας υπόψη το ενδεχόμενο όλα να πηγάζουν από τη «μακροχρόνια αντίθεση Ελλήνων και Λατίνων», με τη θέση υπεροχής εκκλησιαστικής και κρατικής να περνάει από τη μια στην άλλη πλευρά ! Τόσο απλό, τόσο ανθρώπινο, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ας πούμε ότι, λίγο πριν το πάθος ο Χριστός ενημέρωνε τους μαθητές καταλεπτώς για το τι και πώς του μερικές μέρες μετά. Και δεν είναι ότι κανένας τους δε βρήκε μια λέξη για την περίσταση να του πει, αλλά οι δυο του ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες, κι οι δέκα ξοπίσω παραπονούνταν, γιατί αυτοί. Και ο Χριστός βέβαια είπε σε όλους, «εδώ, πρώτος είναι ο τελευταίος, και αρχηγός αυτός που όλους διακονεί, μάλιστα θυσιαστικά όπως ο Υιός του Ανθρώπου, Αυτός ! Αλλά δεν εξετάζουμε, την επόμενη μέρα, και από αυτή την Πεντηκοστή που πήγε αυτό ! Όσο για το Φιλιόκβε το ξεπέταξαν ως αιρετικό Πατριάρχης Φώτιος και Πάπας Ιωάννης Η΄ από κοινού, πλην με την αύριο και ως τη σήμερον στη Δύση είναι στη θέση του ακλόνητο. Αυτά είναι τα απλά και σοβαρά. Συν ότι τον απλό και ρητό και κυρίαρχο λόγο του. «Ο Θεός Αγάπη εστί», τον κάναμε υψηλή θεολογία ακαταλαβίστικη, και το χειρότερο, εμείς οι ορθόδοξοι, έχοντας υιοθετήσει τον «αποφατισμό» της γνώσεως, ήτοι, η όποια διατύπωση δεν εξαντλεί την Αλήθεια για το Θεό, αλλά αυτή πάει πολύ πέρα της ! Για την ώρα και αυτά. Αθανάσιος Κοτταδάκης, που κάπου χάνει και πάντα θα χάνει τον ειρμό του ...
« ...κάνει και μια έμμεση λογική ακροβασία υπαινισσόμενος ότι ο ορθόδοξος χριστιανός αυτομάτως δύναται να έχει εμπειρία Θεού ενώ ο μη ορθόδοξος ό,τι και να κάνει δεν μπορεί.»
Αὐτά ἔγραφε ὀ ἀγαπητός Alexander στό προηγούμενο (11:45 π.μ.) σχόλιό του ὅπου ἔλαβα τήν ἀφορμή γιά νά παραθέσω ἀποσπάσματα μέ τίς προϋποθέσεις πού εἶναι ἀπαραίτητες στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν θέωση (καί ὄχι αὐτομάτως) μέ ἀποτέλεσμα νά δεχτῶ (καί δικαιολογημένα) τήν ἀντίδραση τῶν ἐπισκεπτῶν τοῦ ἱστολογίου, γιά τά «σεντόνια» ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρθηκαν γιά ἕνα κείμενο ὄντως μακροσκελῆ μέν πνευματικό δέ στήν οὐσία του καί ψυχοφελές.
Σ’ αὐτό λοιπόν τό μακροσκελές κείμενο δίνονται ἀπαντήσεις σέ ὄλα τά ἐρωτήματα πού καταθέτει ὁ Alexander.
Ὅμως, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ να ἀναφερθῶ στό νέο του σχόλιο 9 Σεπτεμβρίου 2024 στις 3:39 μ.μ. ὅπου καταθέτει τά ἐξῆς:
«Με αυτήν την έννοια, ο όρος «κτιστή χάρη» χρησιμοποιείται για να περιγράψει το πώς η άκτιστη χάρη αλληλεπιδρά με και αγιάζει την κτιστή ανθρώπινη ψυχή»
Ὅμως, γίνεται ἐμφανής ὑπό τήν πρόφαση «διαφορετικές ορολογίες και θεολογικά πλαίσια», ἡ προσπάθεια νά δικαιολογηθοῦν τά ἀδικαιολόγητα προκειμένου στηρίξουμε τή θεωρία μας.
Καί ἐξηγοῦμαι καταθέτοντας τήν ἐρμηνευτική ἀπόδοση τῆς ἀνωτέρω πρότασης:
Ἡ ἀκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ (πού εἶναι θεία ἐνέργεια μεθεκτή, πού σημαίνει ὄτι ὀ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἔρθει σέ ἐπαφή, ἐπικοινωνία, συνάντηση μαζί Του), «αλληλεπιδρά με (;)», (προφανῶς δέχεται ἐπίδραση κι ἀπό τόν ἄνθρωπο;) καί ἀφοῦ «αγιάζει την κτιστή ανθρώπινη ψυχή» τότε μετονομάζεται σέ «κτιστή χάρη» γιά νά μπορέσουμε νά περιγράψουμε ὄλη αὐτή τή διεργασία.
Μέ συγχωρεῖτε, ἀλλά μᾶλλον κάτι δέν στέκει καλά ἐδῶ ἤ ἐγώ ἀπλᾶ δέν καταλαβαίνω.
Κι ἄν αὐτό δέν ἀγγίζει τά ὄρια τῆς βλασφημίας ἀφοῦ ἀποκαλεῖ «κτιστή χάρη» δηλαδή κτίσμα τή θεία ἐνέργεια (κάτι σάν ἰδιότυπος ἀρειανισμός ἀκούγεται ὄπου ὁ Υἱός εἶναι «κτίσμα μὲν λέγομεν, ἀλλ' ούχ ὡς ἓν τῶν κτισμάτων, καί ποίημα, καί οὐχ ὡς ἓν τῶν ποιημάτων, καί γέννημα, καί ούχ ἓν τῶν γεννημάτων») τότε τί εἶναι;
Ὑποκειμενικές θέσεις καί τοποθετήσεις καί τά παραγόμενα «ὑπ’αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν».
Κατά τά ἄλλα «Δεν υπάρχει καμία διδασκαλία στον καθολικισμό που να υποδηλώνει το αντίθετο – ότι δηλαδή η χάρη μειώνεται ή «κτιστοποιείται» με τρόπο που μειώνει τη θεϊκή της δύναμη».
Κλείνω μέ τό παράδειγμα πού φέρνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μέ τόν ἤλιο, ὡς χαρακτηριστικό καί λίαν ἐπεξηγηματικό γιά τήν κατανόηση τῶν ὅσων ἁγιοπνευματικῶς ἀποφαίνεται.
«... ἡ δέ τοῦ Θεοῦ θεία καί ἄκτιστος χάρις καί ἀνέργεια μεριζομένη ἀμερίστως, κατ’ εἰκόνα τῆς ἡλιακῆς ἀκτῖνος, ἦ καί θερμαίνει καί φωτίζει καί ζωοποιεῖ καί αὔξει, τοῖς τε λαμπομένοις τήν οἰκείαν ἑνίησι λαμπρότητα, καί τοῖς ὀφθαλμοῖς τῶν ὁρώντων ἐπιφαίνεται, κατά ταύτην γοῦν ὡς κατ’ ἀμυδράν εἰκόνα, καἰ ἡ θεία τοῦ Θεοῦ ἐνέργεια, οὐ μία μόνον, ἀλλά καί πολλαί καλοῦνται…»
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.
ΥΓ
Τό ἀνὠνυμο σχόλιο 8 Σεπτεμβρίου 2024 στις 5:25 μ.μ. δέν ἀνήκει σέ μένα, αὐτό βέβαια δέν ἔχει καμιά σημασία διότι εἶμαι ἀπολύτως σύμφωνος μέ ὄ,τι καταθέτει.
Το σφάλμα που κάνει ο κ. Alexander (που θεωρεί ότι η Θέωση όπως την εννούν οι Ορθόδοξοι είναι περίπου το ιδιο μέ αυτό που εννοούν οι ρωμαιοκαθολικοί), καί το σφάλμα πού κάνει ο κ. Κοτταδάκης (πού θεωρεί ότι η διαφορά οφείλεται σε "αντίθεση Ελλήνων καί Λατίνων" και σε ανταγωνισμό κρατικής καί εκκλησιαστικής εξουσίας) οφείλονται μάλλον σέ δύο λόγους,
Πρώτον, ότι δέν έχουν Νηπτική καί Ησυχαστική εμπειρία, (πράγμα φυσιολογικό καί συνηθισμένο για λαικούς, πού ισχύει γιά όλους μας), καί
Δεύτερον, ότι δέν ανατρέχουν στις πηγές (στα συγγράμματα του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά καί στη Φιλοκαλία γενικώς) για νά ενημερωθούν.
Ακόμη καλύτερα θα ήταν βέβαια, άν εύρισκαν έμπειρο ασκητή, πού θα μπορούσε να τούς εξηγήσει αυτά τα θέματα.
Αγαπητέ κ. Κοταδάκη, θερμές ευχαριστίες για τα καλά σας λόγια και την αρωγή. Αγαπητέ Θ.Σ Theo και λοιποί συνσχολιαστές που αντιδράσατε στα λεγόμενά μου, καταρχάς ζητώ ταπεινά συγνώμη αν ο λόγος μου ήταν σε κάποιες περιπτώσεις ιδιαίτερα οξύς και ad hominem στην προσπάθειά μου να αντικρούσω γνωστά και χιλιοαναπαραχθέντα επιχειρήματα που ακούω από μικρό παιδί όπως ακούω την γλώσσα του ΚΚΕ η οποία είναι ίδια, ξύλινη και στερεότυπη αδυνατούσα να διαλεχθεί γιατί αλλιώς κινδυνεύει το ιδεολογικό οικοδόμημα.
Διαβάζω κάμποσα χρόνια το εξαιρετικό ιστολόγιο του Αναστασίου επειδή είναι πλουραλιστικό και μόνο σχετικά πρόσφατα υπέκυψα στον πειρασμό να απαντήσω σε ορισμένα αντιρρητικά σχόλια πιστεύοντας ότι θα φώτιζα πτυχές άγνωστες ή σκόπιμα αποσιωπημένες. Μετά την σύντομη αυτή σχολιαστική εμπειρία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι γραφής αγώνας άγονος. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει στοιχειώδης πειθαρχία στο διάλογο και πολλές φορές οι αντιτιθέμενοι συνσχολιαστές είτε παραθέτουν απευθείας σεντόνια πατερικών ή άλλων έγκυρων κατ’ αυτούς κειμένων χωρίς δική τους επιχειρηματολογία ή βαράνε μια στο καρφί και μια στο πέταλο όπως ο αγαπητός σχολιαστής Orhodoxia Ortho 3.39 o οποίος μη έχοντας επιχειρήματα να με αντικρούσει πήγε τη συζήτηση πίσω στο Filioque λες και για αυτό συζητούσαμε.
Αγαπητοί αντιρρητικοί στην εφηβεία μου είχα ακριβώς τις ίδιες αντιλήψεις με εσάς πιστεύοντας ότι ό,τι βρίσκεται εκτός Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι αίρεση, ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου (Α’ Κορ 13). Στο λύκειο είχα συμμαθητή έναν ρωμαιοκαθολικό ο οποίος στη συνέχεια έγινε ιερέας και είμαστε επιστήθιοι φίλοι. Στην αρχή τον προσέγγισα με σκοπό να ‘τον κολλήσω στον τοίχο’ σε σχέση με τις ‘πλάνες’ της Εκκλησίας του αλλά επειδή είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος τον άκουσα και διάβασα και πράγματα περί της Καθολικής Εκκλησίας και κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και καθόλου μανιχαϊστικά όπως τα παρουσιάζετε κάποιοι εξ υμών. Στη συνέχεια οι συνθήκες της ζωής μου με έφεραν σε επαφή με ετερόδοξους πιστούς και ναούς και είδα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μονοσήμαντα και εκτίμησα πολλά πράγματα που δεν τα βρίσκω στην καθ’ ημάς Ανατολή.
Εγώ επιχειρηματολόγησα βασιζόμενος σε πηγές δεν έπνιξα την φωνή μου μέσα στην απεραντοσύνη των Πατερικών κειμένων. Υποτίθεται ότι ο κάθε σχολιαστής εκφράζει τη γνώμη του. Αν κάποιος από σας έγραφε μια διατριβή πάνω σε ένα Πατέρα της Εκκλησίας και το μόνο που έκανε ήταν να παραθέτει αποσπάσματα επί αποσπασμάτων χωρίς τη δική του κριτική προσέγγιση θα τον έκοβε ο καθηγητής του.
Σε αυτή την τελευταία παρέμβαση (δεν πρόκειται να αποπειραθώ ξανά σχολιασμό στο φιλόξενο ιστολόγιο του Αναστασίου) θέλω να επισημάνω για ακόμα μια φορά ότι περί όνου σκιάς γίνεται αυτή η κουβέντα. Ο Γερμανός Καθολικός θεολόγος Jürgen Kuhlmann (1938-2010) υποστηρίζει ότι η Καθολική Εκκλησία δεν έκρινε ποτέ τον Παλαμισμό ως αιρετικό. Μπορεί να ‘κατηγορηθεί’ η Καθολική θεολογία ότι στο θέμα ουσίας ενεργειών χρησιμοποιεί πιο ασαφείς όρους (λιγότερο εκλεπτυσμένους από ότι η Ανατολή αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος. Υπήρχε μια επιφύλαξη ως προς την διάκριση αυτή γιατί όπως τονίζει ο Meyendorff, μια πραγματική διάκριση μεταξύ της ουσίας και των ενεργειών του Θεού ερχόταν σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Πρώτης Συνόδου της Νίκαιας για τη θεία ενότητα. Όμως σύμφωνα με τον Kuhlmann η άρνηση της διάκρισης μεταξύ ουσίας και ενεργειών δεν αποτελεί άρθρο της Καθολικής πίστης .
Σύμφωνα με τον Meyendorff, στα τέλη του εικοστού αιώνα παρατηρήθηκε μια αλλαγή στη στάση των Ρωμαιοκαθολικών θεολόγων απέναντι στον Παλαμά, μια «αποκατάσταση» του, που οδήγησε όλο και περισσότερα τμήματα της Δυτικής Εκκλησίας να τον θεωρούν άγιο, έστω και αν δεν έχει αγιοποιηθεί . Ορισμένοι δυτικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ της διδασκαλίας του Παλαμά και της καθολικής σκέψης σχετικά με τη διάκριση . Σύμφωνα με τον G. Philips, η διάκριση ουσίας-ενέργειας του Παλαμά είναι «ένα τυπικό παράδειγμα ενός απολύτως αποδεκτού θεολογικού πλουραλισμού» που είναι συμβατός με το ρωμαιοκαθολικό διδακτικό σώμα . Ο Jeffrey D. Finch υποστηρίζει ότι «το μέλλον της προσέγγισης Ανατολής-Δύσης φαίνεται να είναι η υπέρβαση της σύγχρονης πολεμικής του νεο-σχολαστικισμού και του νεο-παλαμισμού». Ορισμένοι δυτικοί θεολόγοι έχουν ενσωματώσει τη διάκριση ουσίας-ενέργειας στη δική τους σκέψη .
Καταλήγοντας πιστεύω ακράδαντα ότι οι αντιρρήσεις έχουν περισσότερο ταυτοτικό και λιγότερο θεολογικό υπόβαθρο με υποβόσκουσα έλλειψη συλλογικής αυτοπεποίθησης και ανάπυξης φοβικών συνδρόμων που συνήθως απαντώνται σε μειοψηφούσες ομάδες.
Να είστε όλοι καλά!
Όποιος δεν πιστεύει στους Αγίους Πατέρες, λέγει ο ΑΓ.Γρηγοριος,δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος.
Ευχαριστώ τον κ κοτταδακη για την μομφη.
10 Σεπτεμβρίου 2024 στις 6:32 μ. μ, και Alexander, το πιο ωραίο καταληκτικό. «Το μέλλον της προσέγγισης Ανατολής-Δύσης φαίνεται να είναι η υπέρβαση της σύγχρονης πολεμικής του νεο-σχολαστικισμού και του νεο-παλαμισμού». Πλάι του βάζω το του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ. "Η ανώτερη και πολλά υποσχόμενη οικουμενική αρετή είναι η υπομονή". Η Ορθοδοξία στοιχισμένη στο "μαθητεύσατε πάντα τα έθνη", δεν μπορεί παρά να είναι αγκαλιά αγάπης ανοιχτή, Οικουμενική. Το "Πιστεύω" στη Λειτουργία απαγγέλλεται ως απάντηση-διαβεβαίωση στο "αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν". Ήτοι το όλο της Αλήθειας της Εκκλησίας είναι το απλό και ρητό δίπτυχο του Χριστού, λαχταριστή αγάπη του Θεού αποδεικνυόμενη ως αγάπη στον άνθρωπο. Γιατί αυτός που δεν αγαπάει τον άλλο άνθρωπο που βλέπει δεν μπορεί να αγαπάει το Θεό που δε βλέπει, λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τόσο απλά. Καληνύχτα σε όλους θα ήθελα με όση πολλή την αγάπη Χριστού. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Όλοι κάτι λέγανε και στη μέση η ORTHO ORTHO
«...εάν στη ζωή της Ρ/Κ εκκλησίας υπάρχει ζωντανή και ενεργή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος»
Ὁ Ἰ. Ἀ. Ἠ. στό μοναδικό καί ἀξιόλογο σχόλιό του 6 Σεπτεμβρίου 2024 στις 5:50 μ.μ., ἔθεσε μία ἀπορία: «Μήπως όμως θα έπρεπε καταρχήν να εξετάσουμε εάν στη ζωή της Ρ/Κ εκκλησίας υπάρχει ζωντανή και ενεργή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Τουτέστιν, εάν υπάρχουν Άγιοι;»
Εἶναι ἕνα ἐρώτημα ἀμείλικτο μέν καθοριστικό δέ καί ἐν πάση ἀκριβεία προσδιοριστικό τοῦ ποιός κατέχει τήν ἀληθινή Πίστη, ποῦ εὑρίσκεται ἡ Ἀλήθεια καί ποῦ, ἀς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ λέξη, «σώζεται» ὁ ἀληθινός Χριστός κι ὄχι ὁ κίβδηλος, ὀ παραχαραγμένος.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τή «ζυγαριά» μέ τήν ὁποία μποροῦμε νά μετροῦμε καί νά ζυγίζουμε καταστάσεις καί ἀνθρώπους.
«Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς.» (Ματθ. ζ΄15 -16)
Ἀπό τούς «καρπούς» λοιπόν θά γνωρίζουμε αὐτούς πού εἶναι μέ τό Χριστό καί αὐτούς πού εἶναι μακριά Του.
Καί ποιοί εἶναι οἱ «καρποί», τό διακριτικό αὐτό γνώρισμά τους;
«Καρποί» εἶναι ἡ ἁγιότητα!!!
Καί φορεῖς τῆς ἀγιότητας εἶναι οἱ ἅγιοι, πού ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἑνοικοῦσα ἐπ’αὐτῶν καταδεικνύει μέ τόν πιό ἐμφαντικό, τόν πιό δηλωτικό, τόν πιό ἐνδεικτικό τρόπο τήν εὐαρέσκειά Του.
«Ὁ Θεός ὁ Ἅγιος, ὁ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος...» μυστικά προσεύχεται ὁ ἱερέας, ὅπου ἑμμέσως πλήν σαφῶς καθομολογεῖται τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, ποὺ μόνη αὐτὴ παρέχει τὴν ἁγιότητα στὰ μέλη της, πού μόνη αὐτή σώζει.
Στήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔχουμε ἁγίους κατ’εὐφημισμόν, ἀλλ’ὄντως ἁγίους.
Ἁγίους πού ἀγωνίστηκαν σ’ὅλη τους τή ζωή ἐναντίον τοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.
Ἁγίους πού μέ κόπους, στερήσεις, νηστείες, ἀγρυπνίες καί προσευχές χάριτι Θεοῦ κατάφεραν νά περάσουν ἀπό τήν στενή πύλη καί νά διαβοῦν τήν τεθλιμμένη ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ζωή.
Ἁγίους μοναχούς καί ἀσκητές πού «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» ἀρνήθηκαν τόν μάταιο τοῦτο κόσμο καί ἀφιερώθηκαν ἐξ ὁλοκλήρου στόν Κύριο.
Ἁγίους μάρτυρες καί ὁμολογητές πού ὑπέστησαν κάθε εἴδους βασανιστήρια «ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον» χωρίς νά ἀρνηθοῦν στό κατἐλάχιστον τήν Πίστη τους.
Ἁγίους Πατέρες θεοφόρους πού ἐν Ἁγίω Πνεύματι διετράνωσαν τήν Ὀρθή Πίστη περιχαράκωσαν αὐτήν καί ἔθεσαν ὅρια μεταξύ ἀλήθειας καί ψεύδους.
Ἁγίους γυναῖκες καί παιδιά ὅπου χωρίς νά λυγίσουν μπροστά σέ τυράννους, ὁμολόγησαν καί ἐδόξασαν τό Θεό διά τοῦ μαρτυρίου τους :«τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά».
Ἁγίους νυμφευμένους καί ὕπανδρες ἁγίες «ἐν τιμίῳ καὶ σεμνῷ γάμῳ διαβιούντων».
Ἁγίους μικρούς καί μεγάλους, γέρους καί νέους, ἄνδρες καί γυναῖκες, φτωχούς καί πλουσίους, ἄσημους καί διάσημους, πού ὄλοι τους ἀγάπησαν τόν Κύριο «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας τους καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς τους καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας τους καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος τους».
Ἁγίους πού ἔδωσαν αἷμα καἰ ἔλαβαν πνεῦμα.
Ἁγίους πού κατέστησαν ἑαυτούς δοχεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Νά τά κριτήρια τῆς ὀρθῆς Πίστης.
Νά τά κριτήρια τῆς μίας καί μοναδικῆς Ἐκκλησίας.
Νά τά κριτήρια τῆς σωτηρίας μας.
Νά τά κριτήρια τοῦ ὕψιστου καὶ τελικοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς μας, γιὰ τὸν ὁποῖο πλασθήκαμε.
Τί πλέον τούτων;
Στό ἐρώτημα τοῦ Ἰ. Ἀ. Ἠ. δέν ἀπάντησε κανένας σχολιαστής.
Εἶναι προφανές τό γιατί.
Διότι ἡ ἀπάντηση εἶναι ἤδη γνωστή καί καταγεγραμμένη στήν δισχιλιόχρονη ἐμπειρία καί ζωή τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.
Μάλλον δεν απάντησε κανένας γιατί ήταν ανάξιο σχολιασμού
Τό ἴδιο λέμε Ἀνώνυμε 11 Σεπτεμβρίου 2024 στις 8:27 π.μ..
Διότι τί νά σχολιάσει κανείς ὅταν ἡ ἀπάντηση εἶναι ἤδη γνωστή καί καταγεγραμμένη στήν δισχιλιόχρονη ἐμπειρία καί ζωή τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.
'Οχι δεν λέμε το ίδιο αλλά μάλλον τα ελληνικά σας δεν σας βοηθούν.
Δημοσίευση σχολίου