Εκλεκτοί άρχοντες του τόπου,
Περιούσιε λαέ του Θεού,
Με συγκινεί ιδιαίτερα η θερμή υποδοχή που μου επεφυλάξατε. Ευχαριστώ, Σεβασμιώτατε, και για τους αδελφικούς λόγους της αγάπης σας που μου απευθύνατε. Ασφαλώς και θεωρώ τις εκδηλώσεις σας προς τιμή μου ότι απευθύνονται προς την Κύπρο, την ιδιαίτερη πολύπαθη πατρίδα μου· σ’ αυτήν, η οποία, στα τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια της Ελληνικής Ιστορίας της, διατρέχει σήμερα τον μεγαλύτερο κίνδυνο που συνάντησε ποτέ, τον κίνδυνο του εκτουρκισμού. Σ’ αυτήν, ζητώ την άδειά σας, να αναφερθώ.
Ευλογημένη από τον Θεό η Κύπρος. Όχι τόσο για τις φυσικές της ομορφιές, όσο για τα πνευματικά αγαθά που δέχτηκε από το χέρι του Θεού. Από τον 15ο π. Χ. αιώνα οδήγησε εκεί του Μυκηναίους, δίνοντας έκτοτε στο νησί μιαν από τις διαχρονικές συντεταγμένες του, την ελληνική.
Μα και η εγγύτητά της προς την Αγία Γη είχε ως αποτέλεσμα το κήρυγμα του Ευαγγελίου να φτάσει κοντά της πολύ νωρίς. Ήδη, από το 45μ.Χ. τρεις Απόστολοι, ο Βαρνάβας, ο Παύλος και ο Μάρκος, με το κήρυγμά τους ίδρυσαν την Εκκλησία της Κύπρου, δίνοντας σ’ αυτή και τη δεύτερη διαχρονική συντεταγμένη του τόπου, τη χριστιανική.
Παράλληλα, όμως, η γεωγραφική θέση της Κύπρου στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων – της
Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής-, εκεί που διασταυρώνονται οι δρόμοι του
εμπορίου και των διάφορων πολιτισμών, την κατέστησε και μήλον της έριδος για πολλούς κατακτητές, που
προέρχονταν άλλοτε από την Ανατολή και άλλοτε από τη Δύση. Πέρσες, Φοίνικες, Φράγκοι, Τούρκοι,
Άγγλοι άφησαν εμφανή τα
στίγματα της κατάκτησής τους στο σώμα της.
Σήμερα η Κύπρος υφίσταται τη μεγαλύτερη ταλαιπωρία
και βρίσκεται αντιμέτωπη με τον σοβαρότερο κίνδυνο που συνάντησε ποτέ: τον
κίνδυνο του εκτουρκισμού.
Εδώ και μισό αιώνα «μέγα πένθος Κύπριδα γαίαν
ικάνει». Πένθος μεγάλο καλύπτει όλη τη γη της Κύπρου. Για μισό αιώνα οι
κατακτητές επιχειρούν βίαιη αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα της κατεχόμενης
περιοχής και έχουν επιδοθεί σ’ έναν ανελέητο αγώνα εξαφάνισης των ελληνικών και
χριστιανικών ιχνών, που μαρτυρούν την από τα βάθη των αιώνων παρουσία μας εκεί.
Οι γηγενείς κάτοικοι
της περιοχής εκδιώχθηκαν με τη βία από τις πατρογονικές τους εστίες και
μεταφέρονται εκεί εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι από την Τουρκία. Οι ναοί μας,
πέραν των 560, εσυλήθησαν, άλλοι μετετράπησαν σε μουσουλμανικά τεμένη,
στρατόπεδα ή χώρους διασκέδασης και άλλοι αφέθησαν στο έλεος του χρόνου.
Σ’ αυτό το διάστημα, κάτω από την πίεση των τετελεσμένων, τη δυστυχία των
προσφύγων και τον εκπατρισμό, παρασυρθήκαμε στη διαδικασία των διακοινοτικών
συνομιλιών, με στόχο όχι την αποκατάσταση των δικαιωμάτων του λαού μας, αλλά
την εξεύρεση, τουλάχιστον, μιας υποφερτά βιώσιμης λύσης που θα εξασφάλιζε την
παραμονή των Ελλήνων στη γη των προγόνων μας. Αυτό εδραίωσε τη διεθνή
προπαγάνδα της Τουρκίας για τη φύση του προβλήματός μας, παρουσιάζοντάς το σαν
δικοινοτική διαφορά και όχι ως θέμα εισβολής και κατοχής, θέτοντας τον εαυτό
της στο απυρόβλητο. Η εμπλοκή της πλευράς μας στις διαπραγματεύσεις είχε ως
επακόλουθο τη σταδιακή αποδοχή όλων των κατά καιρούς διεκδικήσεων των Τούρκων,
χωρίς καμιά δική τους υποχώρηση. Αντίθετα κάθε αποδοχή, εκ μέρους μας, μιας
διεκδίκησής τους, οδηγούσε σε προβολή νέων διεκδικήσεων.
Παρακολουθώντας τα γεγονότα, δεν είναι δύσκολο πια
σε κανένα, να διακρίνει τον τελικό και αμετάθετο στόχο της Τουρκίας που είναι η
κατάληψη και τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.
Με τρεις τρόπους επιδιώκουν σήμερα οι Τούρκοι
υλοποίηση του στόχου τους:
α) Με μιαν ενδιάμεση νόθα λύση. Αν επιβιώνουμε
σήμερα, ως Κυπριακός Ελληνισμός, και αν έχουμε μια διεθνή φωνή είναι γιατί τα
ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης θωρακίζουν
την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία επιδιώκει με κάθε τρόπο κατάργηση της
Κυπριακής Δημοκρατίας και δημιουργία, εξ υπαρχής, ενός νέου κράτους από τις δύο
κοινότητες. Αν επιτύχει να μας οδηγήσει σε μιαν τέτοια λύση, την επομένη της
λύσης η Τουρκία θα αθετήσει την υπογραφή της, και εμείς, από κράτος θα είμαστε
κοινότητα, χωρίς διεθνή φωνή και αναγνώριση. Δεν θα μπορούμε ούτε το Συμβούλιο
Ασφαλείας, ούτε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να συγκαλέσουμε, ούτε στην
Ευρωπαϊκή Ένωση να απευθυνθούμε. Θα ̉μαστε τότε όμηροι στα χέρια της Τουρκίας
και η τουρκοποίηση δεν θα αργήσει.
β) Επιδιώκουν, ύστερα, την τουρκοποίηση με τον
εποικισμό. Οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι – όσοι απ’ αυτούς απέμειναν στην Κύπρο-,
καταγγέλλουν ότι σήμερα ζουν, στο κατεχόμενο μέρος της πατρίδας μας, ένα
εκατομμύριο έποικοι. Είναι δηλ. περισσότεροι από μας, τους γηγενείς κατοίκους
της Κύπρου. Ο εποικισμός, βέβαια, είναι παράνομος και καταδικάζεται ως έγκλημα
πολέμου. Το νόμιμο, ή παράνομο, στη διεθνή σκηνή, όμως, εξαρτάται από τη στάση
των άλλων κρατών. Αν η Τουρκική πολιτική καταφέρει να μεταστρέψει τη σημερινή αρνητική,
γι’ αυτήν, θέση των άλλων κρατών σε θετική, θα ζητήσει ενιαίο κράτος και
δημοψήφισμα και αφού θα έχουν την πλειοψηφία, θα έχουμε την τύχη της
Αλεξανδρέττας. Η Κύπρος θα προσαρτηθεί στην Τουρκία.
γ) Τέλος, προσπαθούν να εκτουρκίσουν τον
τόπο με τον εκφοβισμό. Θα πράξουν ότι έπραξαν στην Ίμβρο και την Τένεδο, αναγκάζοντάς μας να φύγουμε στο
εξωτερικό για εξασφάλιση ασφάλειας για τα παιδιά μας. Ήδη οι Τούρκοι, κάθε
λίγο, προκαλούν προβλήματα στη γραμμή αντιπαράθεσης. Μελλοντικά θα εντείνουν
τις παρενοχλήσεις τους στο ελεύθερο τμήμα της Κύπρου, στέλλοντας κατασκόπους, ή
χρησιμοποιώντας τους παράνομους, ή μη, μετανάστες που διατηρούν ως εγκάθετους
στις ελεύθερες περιοχές. Θα δημιουργήσουν έτσι κλίμα ανασφάλειας και πανικού
στις τάξεις του λαού με μόνο τρόπο αντίδρασης τη φυγή.
Ως Εκκλησία αγωνιούμε για την τύχη του τόπου. Και
καλούμε όλους σε εθνική και πνευματική ανάνηψη. Η πατρίδα είναι όπως το
κειμήλιο. Έχει αξία που υπερβαίνει κατά πολύ την υλικότητα του αντικειμένου.
Θυμίζει, συγκινεί, υποβάλλει, δεν εκφράζεται με όρους υλικούς, παρακινεί σε
θυσία υπέρ της, ακόμα και αυτής της ζωής. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε
τους θανάσιμους κινδύνους που την απειλούν και να προσπαθήσουμε να τους
αποκρούσουμε. Το οφείλουμε στους προγόνους μας οι οποίοι με ποταμούς αιμάτων
διαφύλαξαν, μέσα σε δυσκολίες και αντιξοότητες, τον τόπο μας Ελληνικό και
Χριστιανικό.
Στην Κύπρο διακυβεύεται σήμερα η ακεραιότητα του
Ελληνισμού. Αν, μη γένοιτο, πέσει η Κύπρος, θα αρχίσει η αποδόμηση της Ελλάδος.
Θα ακολουθήσει το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία. Δεν βρισκόμαστε στο παρά πέντε
της εθνικής καταστροφής. Ψηλαφούμε ήδη την Τουρκοποίηση της Κύπρου. Ας το
καταλάβουμε πλήρως: Το χρέος της γενιάς μας, όλων των Ελλήνων, είναι τεράστιο.
Αντέχουμε στη σκέψη ότι η Ιστορία είναι δυνατόν να μας χαρακτηρίσει,
μελλοντικά, ως ανεπαρκείς στην περιφρούρηση της πατρίδας μας;
Σας ευχαριστώ και πάλι για τις εκδηλώσεις της
αγάπης σας προς την Κύπρο και σας παρακαλώ όπως εντείνετε τις προσευχές σας
στον Θεό και την παρέμβασή σας σε ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σε κέντρα
λήψης αποφάσεων, για την απελευθέρωση της Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου