Κυριακή Μετά τα Χριστούγεννα - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Κυριακή Μετά τα Χριστούγεννα (Ματθαίος 2:13–23)

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής μετά τα Χριστούγεννα μάς μεταφέρει από την χαρά της Γεννήσεως του Χριστού στη δοκιμασία της φυγής στην Αίγυπτο. Ο Ιωσήφ, υπακούοντας στην θεία εντολή, παίρνει τη Μαρία και τον Ιησού και καταφεύγει σε ξένη γη, για να σωθεί ο Χριστός από την οργή του Ηρώδη. Το γεγονός αυτό φαίνεται παράδοξο: ο Υιός του Θεού, που ήρθε να σώσει τον κόσμο, γίνεται πρόσφυγας και διωκόμενος. Μέσα όμως σε αυτήν την ταπείνωση αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστήριο της θείας οικονομίας.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν ότι ο Χριστός από την πρώτη στιγμή της επίγειας ζωής Του συμμετέχει ολοκληρωτικά στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Δεν έρχεται ως άρχοντας ή κατακτητής, αλλά ως ταπεινός, που ήδη από την παιδική Του ηλικία υφίσταται τον διωγμό και την αδικία. Η φυγή στην Αίγυπτο δεν είναι μόνο ένα ιστορικό γεγονός, αλλά και μια προεικόνιση της σταυρικής πορείας του Θεανθρώπου. Όπως θα σηκώσει αργότερα τον σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, έτσι και τώρα δοκιμάζει τη φτώχεια και την προσφυγιά, εγκαινιάζοντας το σωτήριο έργο Του με υπακοή και ταπείνωση.

Το παιδίον Ιησούς που οδηγείται στην Αίγυπτο, επαναλαμβάνει με έναν νέο τρόπο την πορεία του Ισραήλ του Παλαιού Νόμου. Όπως ο Ισραήλ κατέβηκε στην Αίγυπτο για να σωθεί από την πείνα και αργότερα ελευθερώθηκε από την δουλεία με το Πάσχα, έτσι και ο νέος Ισραήλ – ο Χριστός – κατέρχεται εκεί, όχι για να σωθεί ο ίδιος, αλλά για να αγιάσει τη γη της ειδωλολατρίας. Με αυτόν τον τρόπο, η Αίγυπτος, ο τόπος της δουλείας και των ειδώλων, μετατρέπεται σε χώρο υποδοχής της θείας παρουσίας. Η προσέλευση του Χριστού φωτίζει τον σκοτεινό κόσμο των εθνών, δείχνοντας ότι η σωτηρία προσφέρεται σε κάθε λαό και κάθε άνθρωπο χωρίς διάκριση.

Αυτό το γεγονός έχει και ένα βαθύ υπαρξιακό μήνυμα. Ο Χριστός που φεύγει στην εξορία γίνεται ο συμπαραστάτης κάθε ανθρώπου που βιώνει διωγμό, προσφυγιά, φόβο, και δοκιμασία. Δεν απομακρύνεται από τον ανθρώπινο πόνο· μπαίνει μέσα σ’ αυτόν, δίνοντάς του νόημα και ελπίδα. Η ζωή Του μας διδάσκει ότι η παρουσία του Θεού δεν αναιρεί τις δυσκολίες, αλλά τις μεταμορφώνει. Εκεί που υπάρχει σκοτάδι, Εκείνος γίνεται φως. Εκεί που υπάρχει διωγμός, φυτρώνει η χάρη. Η θεία Πρόνοια δεν λειτουργεί με ανθρώπινη λογική, αλλά με τρόπο που φανερώνει την αγάπη και τη σοφία Του μέσα από το φαινομενικά ασήμαντο και αδύναμο.

Ο Ιωσήφ, άνθρωπος υπακοής και πίστης, δέχεται χωρίς αντίρρηση την εντολή του Θεού. Δεν ζητά εξηγήσεις, δεν αντιδρά, αλλά ενεργεί με εμπιστοσύνη. Μέσα από αυτόν βλέπουμε το παράδειγμα της πίστης που υπερβαίνει τον φόβο και τη λογική. Ενεργεί όπως καλείται να ενεργεί και ο κάθε πιστός όταν έρχεται αντιμέτωπος με το άγνωστο: να πορεύεται με ελπίδα, πιστεύοντας ότι ο Θεός οδηγεί ακόμη και μέσα από την δοκιμασία και την θλίψη.

Όταν τελικά ο Χριστός επιστρέφει και κατοικεί στη Ναζαρέτ, ολοκληρώνεται ο κύκλος της προφητείας. Ο Θεός οδηγεί τα πάντα στην εκπλήρωση του σχεδίου Του, ακόμη κι αν αυτό περνά μέσα από την αβεβαιότητα και τον πόνο. Η Ναζαρέτ, «πόλη χωρίς δόξα», γίνεται τόπος όπου θα μεγαλώσει Εκείνος που θα σώσει τον κόσμο. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει πως η αληθινή δόξα του Θεού φανερώνεται εκεί όπου υπάρχει απλότητα και ταπεινή καρδιά.

Η ευαγγελική αυτή περικοπή μάς προσκαλεί να κοιτάξουμε τη ζωή και τις δυσκολίες με πίστη. Η πορεία του Χριστού από τη Βηθλεέμ στην Αίγυπτο και πίσω στην Ναζαρέτ δεν είναι απλώς ιστορία· είναι εικόνα της ανθρώπινης διαδρομής, με τις σκοτεινές ατραπούς και τα φωτεινά μονοπάτια της. Ο Θεός δεν υπόσχεται έναν δρόμο χωρίς κινδύνους, αλλά μια Παρουσία που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Η εξορία της Αιγύπτου μετατρέπεται έτσι σε τόπο σωτηρίας. Εκεί που ο άνθρωπος νομίζει πως έχει χαθεί, ο Θεός εργάζεται σιωπηλά το δικό Του θαύμα.

Αυτό είναι τελικά το μήνυμα της Κυριακής μετά τα Χριστούγεννα: ο Θεός που γεννήθηκε φτωχός, διωκόμενος και πρόσφυγας γίνεται ο συνοδοιπόρος κάθε ανθρώπου. Και μέσα στη δική μας «Αίγυπτο» — στις δοκιμασίες, στις μικρές και μεγάλες εξορίες της ζωής — έρχεται να φέρει φως, ειρήνη, και βεβαιότητα ότι καμία νύχτα δεν είναι αιώνια.

***

Sunday After Christmas (Matthew 2:13–23)

The Gospel reading of the Sunday after Christmas moves us from the joy of Christ’s Nativity to the trial of the flight into Egypt. Joseph, obedient to the divine command, takes Mary and the Child and seeks refuge in a foreign land, to save the Christ-Child from Herod’s wrath. This event seems paradoxical: the Son of God, who came to save the world, becomes a refugee and a fugitive. Yet within this humiliation lies the great mystery of divine providence.

The Fathers of the Church emphasize that Christ, from the very beginning of His earthly life, fully shares the human condition. He does not come as a ruler or conqueror, but as the humble one who, even in His infancy, endures persecution and injustice. The flight into Egypt is not merely a historical event but also a foreshadowing of the cross-bearing path of the God-Man. Just as He would later take up the Cross to redeem humanity, so now He experiences poverty and exile, inaugurating His saving work through obedience and humility.

The Child Jesus who is led into Egypt retraces, in a new way, the journey of Israel in the Old Covenant. Just as Israel went down into Egypt to be saved from famine and was later liberated from bondage through the Passover, so too does the new Israel — Christ Himself — descend there, not to be saved, but to sanctify the land of idolatry. In this way, Egypt, once a place of slavery and idols, becomes a place visited by the divine presence. The coming of Christ illuminates the dark world of the nations, signifying that salvation is offered to all peoples and to every person without distinction.

This event also bears a deep existential message. The Christ who goes into exile becomes the companion of every human being who suffers persecution, homelessness, fear, or trial. He does not stand apart from human pain; He enters into it, giving it meaning and hope. His life teaches us that God’s presence does not remove difficulties, but transforms them. Where there is darkness, He becomes light. Where there is persecution, grace takes root. Divine providence acts not according to human reasoning, but in a way that reveals His love and wisdom through what appears weak and insignificant.

Joseph, a man of faith and obedience, accepts the divine command without hesitation. He seeks no explanations, offers no objections, but acts in trust. Through him we see the image of faith that surpasses fear and logic. He responds as every believer is called to respond when faced with uncertainty: to walk in hope, trusting that God guides even through suffering and sorrow.

When Christ finally returns and dwells in Nazareth, the circle of prophecy is completed. God brings all things to the fulfillment of His plan, even through uncertainty and pain. Nazareth — a “city without glory” — becomes the place where the Savior of the world will grow up. This shows that the true glory of God is revealed where humility and simplicity dwell.

This Gospel passage invites us to look upon life and its difficulties with faith. The journey of Christ from Bethlehem to Egypt and back to Nazareth is not simply history; it is an image of the human journey, with its dark and bright paths. God does not promise a road free of danger, but a Presence that never abandons us. The exile in Egypt thus becomes a place of salvation. Where humanity thinks all is lost, God is quietly at work, performing His own miracle.

This, finally, is the message of the Sunday after Christmas: the God who was born poor, persecuted, and as a refugee becomes the companion of every person. And within our own “Egypt” — within our trials, our small and great exiles — He comes to bring light, peace, and the assurance that no night lasts forever.