Οἱ πλουσιότεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

ΙΗ´ Κυριακή
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Οἱ πλουσιότεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου

 «Ἐν παντί πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα» 
(Β´Κορ. θ´ 11)

 Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Γιά πλοῦτο κάμνει λόγο σήμερα ὁ Ἀπόστο­λος Παῦλος. Γιά πλοῦτο σέ μιά περίοδο κρίσεως, σέ μιά περίοδο πού οἱ λαοί ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου ἀντιμετωπίζουν τό φάσμα τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης, τῆς πείνας καί τῆς ἐξαθλίωσης. Ἐ­νῶ ἀντίθετα ὁ παγκόσμιος πλοῦτος βρίσκεται καί ὁλοένα συγκεντρώνεται στά χέρια ἐλαχίστων ἀν­θρώπων, οἱ ὁποῖοι καί ἐλέγχουν τήν οἰκονομία ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη. Αὐτοί ἑπομένως θεω­ροῦνται ἀπό τούς πολλούς ὡς οἱ πλουσιώτεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ὅμως ὁ λόγος τοῦ ἀπο­στολικοῦ ἀναγνώσματος μέ τόν ὁποῖο ἀρχί­σαμε τήν ὁμιλία μας ὁμιλεῖ γιά μιάν ἄλλη μορφή πλουτι­σμοῦ. Μορφή παράδοξη ἀλλ᾽ὅμως τόσο ἀληθινή. Μιά μορφή πλουτισμοῦ πού, ἄν τήν ἐφαρμό­σουμε, θά γίνουμε ἀσυγκρίτως πλουσιώτεροι ἀπό τούς πλουσιώτερους ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Πλουσιώτεροι ἀλλά καί ἀσυγκρίτως εὐ­τυχέ­στεροι. Ποιός εἶναι ὅμως αὐτός ὁ πλουτισμός καί πῶς ἀποκτᾶται; Σ᾽ αὐτά τά ἐρωτή­ματα θά ἐπιχειρίσουμε νά ἀπαντήσουμε  στή συνέχεια.

*****

«Ἐν παντί πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα»

          Τό κύριο θέμα λοιπόν πού ἀπασχολεῖ ἰδιαί­τερα σήμερα τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ πλοῦτος. Τό χρῆμα. Ὅλοι σκέφτονται τό πόσα ἔπαιρναν, πόσα παίρνουν καί πόσα θά πάρουν αὔριο, ἄν βεβαίως θά συνεχίσουν νά ἔχουν ἐργασία.  Καί τόν θέλουν οἱ ἄνθρωποι τόν πλοῦτο γιά διδιαφορετικό λόγο ὁ καθένας. Ἄλλοι θέλουν ἄφθονο τό χρῆμα στίς τσέπες τους, γιά νά ἱκανοποι­ήσουν τή δίψα τῆς ἐπίδειξης. Γιατί πιστεύουν ὅτι μ'αὐτό τόν τρόπο ἔχουν δύναμη καί νά ὑπολο­γίζονται ἀπό τήν κοινωνία.

Ἄλλοι τόν θέλουν γιά νά νέμονται καί νά ἀπολαμβάνουν τά ἀγαθά τῆς γῆς καί νά χαίρονται τή ζωή τους. Ἄλλοι τόν θέλουν γιά νά ζοῦν μέ αἴσθημα ἀσφαλείας καί νά μή φοβοῦνται τίς διάφορες δυσκολίες, πού κάθε τόσο παρουσιάζονται.

          Τά πράγματα ὅμως δείχνουν ὅτι αὐτός ὁ πλοῦτος δέν εἶναι ὁ ἀληθινός πλοῦτος, διότι δέν μπορεῖ νά βοηθήσει οὐσιαστικά τόν κάτοχό του. Ἀπό ποιό κίνδυνο μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει ὁ πλοῦ­τος; Μήπως ἀπό τόν κίνδυνο τοῦ σεισμοῦ, τοῦ πολέμου, τῶν ἐπαναστάσεων ἤ τῶν ἀσθενειῶν; 

          Ἑπομένως ἄλλος εἶναι ὁ ἀληθνιός πλοῦτος. Μάλιστα αὐτός ὁ πλοῦτος δέν χάνεται ποτέ. Δέν μειώνεται ποτέ, δέν ἐξαντλεῖται ὅσο κι ἄν σκορπίζεται ἀπό τούς κατόχους του. Αὐτός ὁ πλοῦτος δέν κινδυνεύει ποτέ. Δέν φοβᾶται τίς οἰκονομικές κρί­σεις, δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς διάφορες μεταβολές, οὔτε ἀκολουθεῖ τίς διακυμάνσεις τοῦ Χρηματιστηρίου.

          Ἀληθινός πλοῦτος, μᾶς ἐξηγεῖ σήμερα ὁ Ἀπόστολος, δέν εἶναι τό νά μαζεύεις ἀλλά τό νά προσφέρεις. Ἀληθινά πλούσιος δέν εἶσαι μέ τό νά μαζεύεις καί νά ἔχεις, ἀλλά μέ τό νά δίνεις καί μάλιστα νά δίνεις ἁπλόχερα. Γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς λέγει «ἐν παντί πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλό­τη­τα». Νά γίνεστε πλούσιοι στό κάθε τι, σέ κάθε γενναιοδωρία. Αὐτά πού δίνουμε, λέγει ὁ Ἀπό­στολος, δέν μᾶς φτωχαίνουν ἀλλά μᾶς πλουτίζουν. Καί τό παράδοξο εἶναι ὅτι ὅσο περισσότερα δίνουμε, τόσο πιό πλούσιοι γινόμαστε. Μᾶς συμφέρει λοιπόν νά γινόμαστε τέτοιοι πλούσιοι. Νά πλουτίζουμε «εἰς πᾶσαν ἁπλότητα», νά δίνουμε δηλαδή μέ ἁπλοχεριά. Αὐτό σημαίνει ἡ λέξη «ἁπλότης».

          Δέν ἔχει σημασία ἄν εἶναι πλούσιος ἤ φτωχός. Τό καίριο σημεῖο δέν εἶναι τό πόσα θά δώσει κανείς, ἀλά τό πῶς θά τά δώσει. Ὁ φτωχός πού ἔχει χίλια Εὐρώ καί δίνει  τά ὀκτακόσια, πλουτίζει ἀσυγκρίτως περισσότερο ἀπό ἐκεῖνον πού ἔχει ἕνα ἑκατομμύριο καί δίνει τίς εἴκοσι χιλιάδες. Τά ὀκτακόσια εὐρώ εἶναι ποσό ἐλάχιστο μπροστά στίς εἴκοσι χιλιάδες. Ὅμως αὐτά τά ὀκτακόσια εἶναι θυσία, ἐνῶ οἱ εἴκοσι χιλιάδες εἶ­ναι ἁπλή προσφορά. Δέν ὑπάρχει βέβαια ἀμφι­βολία ὅτι καί αὐτά ἔχουν τήν ἀξία τους. Ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὅμως ἡ θυσία μετρεῖ περισσότερο. Στά μάτια τοῦ Θεοῦ τό δίλεπτο τῆς χήρας εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερο ποσό ἀπό τίς μεγάλες, τίς κολοσσιαῖες προσφορές τῶν πολυεκατομμυριούχων.

          Οὐσιαστικά τό νά προσφέρει κανείς εἶναι κέρδος. Εἶναι ἡ πλέον ἀποδοτική ἐπένδυση. Ὁ πλοῦτος του μέ τόν τρόπο αὐτό σπάζει ὄχι τό φράγμα τοῦ ἤχου ἀλλά τό φράγμα τοῦ τάφου καί μεταφέρεται στήν αἰωνιότητα. Ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου,  κατέχει μόνο αὐτά πού δίνει. Καί μάλιστα τά κατέχει γιά πάντα. Ὅλα τά ἄλλα ἁπλῶς τά διαχειρίζεται γιά μερικά χρόνια καί στό τέλος τά χάνει. Φεύγει καί τά ἀφήνει πίσω του.   Ὁ Ἀπόστολος λοιπόν μᾶς συνιστᾶ τόν πλοῦτο πού μένει καί μάλιστα μένει, ὅπως εἴπαμε, στήν αἰωνιότητα. Τόν πλοῦτο τῆς ἁπλόχερης ἐλεημοσύνης. Πῶς ὅμως μπορεῖ νά γίνει αὐτό;

*****

          Κανονικά ὅλοι θά ἔπρεπε νά δίνουμε πάντοτε καί μάλιστα μέ ἁπλοχεριά. Μέ «πᾶσαν ἁπλότητα», ὅπως μᾶς συνιστᾶ ὁ Ἀπόστολος. Θά ἔπρεπε νά δίνουμε συγκινούμενοι ἀπό τήν δυστυχία τῶν συνανθρώπων μας, τῶν ἀδελφῶν μας. Θά ἔπρεπε ἀκόμη νά δίνουμε παρακινούμενοι ἀπό τήν προσωρινότητα τῶν θησαυρῶν  μας. Σήμερα τούς ἔχουμε, αὔριο χάνονται αὐτοί ἤ χανόμαστε ἐμεῖς. Θά ἔπρεπε νά δίνουμε ἁπλόχερα, σκεπτόμενοι ὅτι αὐτά πού ἔχουμε, δέν εἶναι δικά μας. Εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς τά ἐμπιστεύεται νά τά διαχειριστοῦμε γιά τό καλό τῆς κοινωνίας.

          Ἄν ὅμως ὅλοι αὐτοί οἱ λόγοι δέν μᾶς πείθουν ἀπολύτως στό νά βάζουμε τό χέρι βαθειά στήν τσέπη μας, ἄς μᾶς πείσει τουλάχιστον τό συμφέρον μας. Ἄς δίνουμε, ἄς ἐλεοῦμε τούς συνανθρώπους μας πού ἔχουν ἀνάγκη, ἔστω μέ μόνο κριτήριο αὐτό τό συμφέρον. Ἡ ἁπλόχερη προσφορά μᾶς συμφέρει καί γι᾽ αὐτήν ἐδῶ τή ζωή. Διότι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐλε­ημοσύνης εἶναι ἀσφαλισμένος στήν μεγαλύτερη ἀσφαλιστική ἑταιρεία τοῦ σύμπαντος: δηλαδή  τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὅποιες καί ὅσο δύσκολες περιστάσεις καί ἄν ἔρθουν, ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος, δηλαδή ὁ ἄν­θρωπος τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, δέν πρόκειται ποτέ καί τίποτε νά στερηθεῖ. Τόν ἀναλαμβάνει ὑπό τήν ἰδιαίτερη φροντίδα καί προστασία του ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Οἱ κοσμικές ἀσφαλίσεις ὑπόσχονται πολλά στούς ἀσφαλισμένους τους, δέν τά ὑπό­σχονται ὅμως ὅλα, οὔτε μποροῦν νά τά δώσουν ὅλα. Ὁ Παντοδύναμος Θεός ὅμως πού φροντίζει καί γιά τά πουλιά τοῦ οὐρανοῦ καί τά λουλούδια τοῦ ἀγροῦ ὑπόσχεται καί μπορεῖ νά δώσει τά πάντα.  Ἄς ἀφήσουμε τό ὅτι ὅσο δίνει κανείς, ὅσο περισσότερο ἐλεεῖ ἀπό τό περίσσευμα ἤ τό ὑστέ­ρημά του  τόσο περισσότερο αὐξάνουν τά ἀγαθά του μέ τήν εὐλογία πού τοῦ παρέχει ὁ Θεός.

          Τό πιό σημαντικό ὅμως εἶναι αὐτό πού εἴπαμε προηγουμένως. Εἶναι δηλαδή τό σπάσιμο τοῦ φράγματος τοῦ τάφου. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐλεημοσύνης, εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος πού κατορθώνει νά περνᾶ τόν πλοῦτο του στήν αἰωνι­ότητα. Δίνει κάτι ἐλάχιστο ἐδῶ στή γῆ καί παίρνει ἄπειρη δόξα καί τιμή ἀπό τόν Ἅγιο Θεό στήν οὐράνια Βασιλεία Του.

*****

«Ἐν παντί πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα»

          Ὅσο κι ἄν τό κρατᾶμε μυστικό μέσα μας καί δέν θέλουμε νά τό ἐκδηλώσουμε πρός τά ἔξω, ὅλοι μας - κακῶς βέβαια - αἰσθανόμαστε ἕνα θαυμασμό γιά τούς ἀνθρώπους πού κατέχουν πλοῦτον πολύ. Ἄν ὅμως σκεφτοῦμε καλά τό θέμα καί ἀκολουθήσουμε τήν παραγγελία τοῦ Ἀποστό­λου, μποροῦμε κι ἐμεῖς νά γίνουμε οἱ πλουσιώτεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου! Ἀρκεῖ νά πλουτίζουμε «εἰς πᾶσαν ἁπλότητα», νά δίνουμε, νά ἐλεοῦμε ἁπλόχερα τούς συνανθρώπους μας πού ἔχουν πράγματι ἀνάγκη.  Τότε καί ὁ Θεός θά μᾶς χαρίζει «ἀντί τῶν ἐπιγείων τά ἐπουράνια, ἀντί τῶν προσκαίρων τά αἰώνια, ἀντί τῶν φθαρτῶν τά ἄφθαρτα».