Υιός ή δούλος; - ΓΔΜ

Υιός ή δούλος;

Τη ελευθερία ημάς Χριστός ηλευθέρωσεν

στήκετε ουν και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε

Όταν ξεκίνησα να γράψω το μικρό αρθράκι “Ψωμί αντί σεξ” δε φανταζόμουν όχι μόνο το μεγάλο αριθμό των σχολίων που θα προσείλκυε αλλά κυρίως το βάθος και το μέγεθος του πόνου που θα ξεσκεπάσει. Έμεινα εμβρόντητος από την αμεσότητα των σχολίων και από την ταχύτητα αντίδρασης. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι ως τώρα συμμετέσχον στον e-διάλογο (όπως ευφυώς τον χαρακτηρίζει κάποιος. Το βραδάκι το θυμάμαι, αδύνατον όμως να σε εντοπίσω!!!!) Κυρίως, να ευχαριστήσω τον Αριμαθαίο και τον π. Υάκινθο. Τον πρώτο για την πατερική του συνεισφορά (και πατρική αν συνάγω σωστά από τα διάφορα γραφόμενά του την ηλικία του!) τον δεύτερο γιατί ήταν ο μόνος ιερεύς (ελπίζω και πνευματικός) που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα έστω και υπό ψευδώνυμο (μήπως για να επιβεβαιώσει τα γραφόμενά μου όσον αφορά στους ιερείς που διαφωνούν με τους ταλιμπάν;) αλλά και διότι επανήλθε όποτε του ζητήθηκε.

Ωστόσο, επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω ότι εκείνο που με σκανδάλισε είναι οι ωμές απειλές κάποιου-ων πνευματικού-ών σε περίπτωση άρνησης των πνευματικών τέκνων να υπακούσουν. Λέξεις όπως: “πρόσεχε μη σε πάρει ο Θεός”, ή “πρόσεχε το αυτό μη σου βγει κανένας καρκίνος” ή τέλος η χρήση φωνών στο εξομολογητήριο (μας άκουσε όλο το τετράγωνο, μου είπε κάποιος φίλος, όταν τόλμησα να αμφισβητήσω την χρησιμότητα εμπλοκής του πνευματικού μου στο συγκεκριμένο θέμα) δεν συνάδουν κατά κανένα τρόπο με το λειτούργημα του πνευματικού.
Ο Κύριος έστηκε επί της θύρας και κρούει, κάποιοι πνευματικοί σκύβουν και κοιτούν από την κλειδαρότρυπα της κρεββατοκάμαρας. Αναγκαστικά λοιπόν τίθεται το μέγιστο θέμα της επιλογής πνευματικού ή της παραμονής σε αυτόν. (Παθών ο ίδιος, αναγκάστηκα να αλλάξω πνευματικό. Η αλλαγή ήταν δύσκολη. Η αναχώρησή μου συνοδεύτηκε όχι μόνο από την εσωτερική μου ανασφάλεια -παιδί 17 χρονών- αλλά και από τις λανθασμένες πιέσεις του πνευματικού. [Αν φύγεις όλο πνευματικούς θα αλλάζεις!!!] Αποδείχτηκε ότι στο θέμα που διαφωνούσαμε [θέμα μέγιστο] είχα δίκιο και είχε άδικο. Ας είναι πάντα καλά. Ωστόσο αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν είχα φοβηθεί.) Έθεσα στην αρχή της επιχειρηματολογίας μου το προσωπικό μου παράδειγμα για να προλάβω αντιρρήσεις ότι τάχα όποιος είναι έξω από το χορό…
Η σχέση μας με τον πνευματικό μας δεν είναι ούτε εύκολο θέμα. Δεν είμαι σε θέση να παραπέμψω εδώ σε πατερική θεμελίωση, πιστεύω ωστόσο πως αντανακλά την πραγματική ή και τη φαντασιακή σχέση μας με το Θεό. Δεν θα εμπλακώ καθόλου στο κομμάτι “πνευματικός”, είμαι αναρμόδιος. Ποιος δηλαδή είναι έτοιμος να γίνει πατέρας, ποιανού και πότε. Ποιος τον ελέγχει, ποιος έδωσε τη συγκατάθεσή του. Το θέμα προχωρεί τόσο βαθειά που θα χαθούμε στο δρόμο.
Ας περπατήσουμε λοιπόν στην από δω πλευρά του ποταμιού, στην πλευρά του πνευματικού τέκνου. Ας ξεκινήσουμε θέτοντας τα ερωτήματα:
Τι ζητά ένας πιστός από τον (πνευματικό) πατέρα του;
Πώς κατανοεί τη σχέση μαζί του;
Πώς κατανοεί το μυστήριο της εξομολογήσεως;
Γιατί μένει εκεί που βρίσκεται; Μπορεί να αποχωρήσει και πότε;
Έχει “δικαιώματα” ο πνευματικός επάνω του;
Τα παραπάνω και όσα άλλα προκύψουν περιμένουν τη δική σας συνεισφορά. Αυτή μπορεί να είναι μερική ή συνολική προσέγγιση, μπορεί να είναι παραπομπή σε κείμενο πατερικό ή σύγχρονο, μπορεί τέλος και κυρίως να είναι εμπειρία θετική ή αρνητική.
Όλα τα χρειαζόμαστε. Όλα μας ωφελούν. Κανείς ας μην θεωρήσει ότι περισσεύει σε αυτόν το διάλογο. Προσωπικά πιστεύω ότι θέματα όπως αυτό είναι η ζωή μας. Όχι η πνευματική ζωή μας, Η ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΓΔΜ