Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός
Ιστορικός
-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
Δεν έφθασε το τέλος… «Ου
τετέλεσται»
Το Φανάρι και η Ρωμιοσύνη
Ανθίστανται
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος
ομού μετά των «Ιερών φυλάκων» του Φαναρίου
ηρωικώς και
αυτοθυσιαστικώς ανθίστανται
για την επιβίωση του Φαναρίου και της Ρωμιοσύνης.
Όσα κατ’ άνθρωπον θεωρούνταν
αδύνατα πριν από κάποια έτη στις απορφανεμένες εκκλησιαστικές επαρχίες του
Οικουμενικού Πατριαρχείου, εντούτοις σήμερα συντελούνται κατά Θεόν από τον
Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους Ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ιχνηλατούντες τα «γενόμενα και τα
εστώτα» της όντως Σταυραναστασί μου «εν Χριστώ Αναστάντι» βιοτής, πορείας και
αγαπητικής πρωτοδιακονίας του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού
Πατριαρχείου εντός του πεπερασμένου χωροχρόνου από της ιδρύσεως της υπό Κωνσταντίνου
του Μεγάλου «Νέας Ρώμης και μέχρι σήμερα «αντηχεί τοις ωσίν» νοερώς και
αοράτως, αψευδώς και προφητικώς, μια φράση: «Ου τετέλεσται» ως εναντία
βιουμένη πίστη και ελπίδα για τα εσόμενα του μέλλοντος της Μητρός Αγίας
Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, όταν σε κάθε περιπετειώδη
στροφή του ιστορικού γίγνεσθαι ακούγεται από τις πολυποίκιλες και πολυώνυμες
και πολυπρόσωπες γηρασμένες και νεώτερες Κασσάνδρες, μία άλλη ολιγοπίστως
απέλπιδα φράση: «έφτασε το τέλος…». Όχι όμως δεν «έφθασε το τέλος», «ου
τετέλεσται», όπως χωρίς «φόβο και πάθος», προ ετών έγραφε ο πολύς Μητροπολίτης
Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989), η ενσαρκωμένη αντοχή, η ακοίμητη
συνείδητη και ελπιδοφόρος εύλαλη φωνή του Φαναρίου, όταν κατέθετε την πίστη και
το βίωμα της εν Κωνσταντινουπόλει εσταυρωμένης «Εκκλησίας των Πενήτων» υπό το
άδυτο και ανέσπερο φως της Αναστάσεως μυσταγωγών το «μυστήριον του Φαναρίου»
μετά λόγου αποκαλύψεως και αληθείας: «Γνώριμοι είναι εις αυτήν την εσταυρωμένην
Εκκλησίαν οι εμπτυσμοί, οι κολαφισμοί, αι μάστιγες, τα ραπίσματα και ο
ακάνθινος στέφανος και η χολή μετά όξους και η λόγχη, τα οποθενδήποτε. Γνώριμός
της και η πολυτέλεια του οίκτου. Είναι οικείαι της αι φωναί Σταύρωσον», «ουκ
έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα», «κατάβηθι». Και εις ωρισμένας στιγμάς η φωνή της
συνοδεύει την φωνήν του Κυρίου της, «ίνα τι με εγκατέλιπες;».