Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέας (Τρεμπέλας)

«Ελεύσῃ δε εν τάφῳ ώσπερ σίτος ώριμος κατά καιρόν θεριζόμενος

ή ώσπερ θιμωνία άλωνος καθ᾽ ώραν συγκομισθείσα.»

 (Ιὼβ 5, 26)

 

Ένας άξιος Αρχιερέας και καλός φίλος,

ο Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης 

Ανδρέας (Τρεμπέλας)

 Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Βορείου Ηπείρου,  

μας αποχαιρέτησε, πορευμένος στην Βασιλεία του Θεού,

στο επουράνιο Θυσιαστήριο.

Με συνέδεαν φιλικοί δεσμοί μαζί του, από την ένδοξη εποχή της Κόνιτσας επί του Μεγάλου Σεβαστιανού, όταν ήταν τακτικός Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως. Πατρινός στην καταγωγή όταν ερχόταν στην γενέτειρά του, πηγαίναμε μαζί στον τάφο των γονέων του, στο Κοιμητήριο της Παναγίας Αλεξιωτίσσης, απλά και διακριτικά έκανε τρισάγιο χωρίς επιτραχήλιο, και με συμβούλευε «αν συναντήσουμε ιερέα μην πεις ποιος είμαι».

Για την προσωπικότητά του θα γράψουν πολλοί, γι’ αυτό θα αναφέρω μόνο τέσσερα περιστατικά από τα πολλά που έχω.

1. Την ημέρα της εκλογής του -εορτή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου- (25/1/1995) Λειτούργησε σε Ναό της περιφέρειας Κόνιτσας. Επιστρέφοντας κτυπούσανε οι καμπάνες για την εκλογή του νέου Μητροπολίτη. Ρώτησε ποιόν εξέλεξαν; του απάντησαν "εσάς π. Ανδρέα". Δεν το περίμενε, του έκαναν συστάσεις φίλοι του Αρχιερείς, σταμάτα να μιλάς διότι δυσχεραίνεις την θέση σου και δεν θα υπάρξει ελπίδα εκλογής. Αυτός την προηγουμένη της εκλογής τα είπε από το ραδιόφωνο της Μητροπόλεως, με την γλώσσα της αλήθειας χωρίς αβρότητες, για εκκλησιαστικό ζήτημα. Την επομένη της εκλογής του, μετέβη από Κόνιτσα στην Μονή Ασωμάτων Πετράκη, τον κάλεσε προ του Μικρού Μηνύματος ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, και του έκανε υποδείξεις λέγοντάς του ότι υπήρξε παρέμβαση για να μην εκλεγείς από τον Υπουργό (…) πρόσεξε τι θα λες από εδώ και πέρα για τα ζητήματα της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας. Ο π. Ανδρέας του είπε το αμίμητο «Μακαριώτατε το πουλάκι πέταξε». Δεν παρακάλεσε κανέναν για να εκλεγεί.

Να σημειωθεί ότι για την εκλογή του είχαν δραστηριοποιηθεί οι φίλοι του Σεβαστιανού (Μητροπολίτες Αργολίδος Ιάκωβος Παχής,  Φωκίδος Αθηναγόρας Ζακόπουλος, Άρτης Ιγνάτιος Δ΄ Αλεξίου) εκλέχθηκε με μια ψήφο διαφορά αυτή του Μητροπολίτη Γυθείου και Οιτύλου Σωτήριου Κίτσου, που ψήφησε τελευταίος. Στο Μεγάλο Μήνυμα είχα την ευλογία να κάθομαι δίπλα στο στασίδι (του Ψαλτηρίου) που ήταν ο συντοπίτης μου Μητροπολίτης Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης Ιερόθεος Τσαντίλης, οικογενειακός γνωστός.  Στην εις επίσκοπο Χειροτονία του την 28/1/95, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων Αθηνών, ήμουν σε προγραμματισμένη εκδρομή στην Κόνιτσα με παιδιά των Κατηχητικών της Πάτρας, συνοδεύοντας τον π. Σωτήριο Τσάφο και δεν πήγα. Συγκινήθηκα ακούγοντας στην Θεία Λειτουργία στο Καθολικό της Μονής Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου μετά τον Καθαγιασμό τον Ηγούμενο της Μονής π. Θεόδωρο Διαναντή να εκφωνεί «Εν πρώτοις, μνήσθητι, Κύριε, του  Αρχιεπισκόπου ημών Ανδρέου, ον χάρισαι ταις αγίαις ...»

2. Στην Ενθρόνισή του (1/4/1995) στην έδρα της Μητροπόλεως στο Δελβινάκι ήμουν και εγώ, καθώς και μετά στην Κόνιτσα. Μετά την τελετή υποδοχής στην Κόνιτσα δέχθηκε στην αίθουσα του Δημαρχείου ευχές.  Εντύπωση μου έκανε -ήμουν κοντά του- όταν ο Πρόεδρος ενός Συλλόγου μετά τα καλά λόγια που του είπε, του πρόσφερε ως δώρο ένα Εγκόλπιο.  Ο Μητροπολίτης Ανδρέας ευγενικά δεν το δέχθηκε, ο Πρόεδρος επέμενε λέγοντάς του ότι τους στενοχωρεί, και ο Ανδρέας του απαντά με αυτό το υπέροχο και εντυπωσιακό «Αυτές οι στενοχώριες περνούν». Τον πλησίασα και με σεβασμό και τον προέτρεψα να αλλάξει άποψη, για να τα ακούσω «Άκου Τάσο, τα δώρα δημιουργούν υποχρεώσεις. Εσύ δεν γνωρίζεις. Θέλω να μην επηρεάζομαι από τέτοια, και να μάθουν και οι άλλοι να μην τολμήσουν να μου προσφέρουν οτιδήποτε». Το πήρα το μάθημα. Ποτέ και από κανένα δεν δέχθηκα δώρο, σε όποια υπεύθυνη θέση και αν υπηρέτησα, πάντα θυμάμαι και το λέω όταν μου λένε ότι θα στενοχωρηθούν «Αυτές οι στενοχώριες περνούν». Αιωνία σου η μνήμη Δεσπότη μου για το μάθημα.

3. Όταν ανεβαίναν τα μποφόρ στο Ρίο-Αντίρριο (δεν υπήρχε η γέφυρα) και τα πλοία δεν μπορούσαν να περάσουν απέναντι, αναγκαστηκά ερχόταν να καθίσει στο βιβλιοπωλείο της Ζωής, περιμένοντας σε αναμένα κάρβουνα πότε θα ανοίξει το πορθμείο να περάσει απέναντι. Καθόταν -όπως πάντα- χωρίς εγκόλπιο, με τα φτωχικά του ράσα στην γωνία με τα σκαμπό, όταν υπήρχε εργασία σηκωνόταν και δίπλωνε τα βιβλία των πελατών, χωρίς να καταφέρνω να τον μεταπείσω, βοηθώντας με. Έμοιαζε ως ιερέας κάποιου χωριού. Κάποια φορά θυμάμαι καταφθάνει και ο μόνιμος επισκέπτης του βιβλιοπωλείου ο π. Παύλος Χριστοδουλής, δεν τον αναγνώρισε ποιος είναι, και τον ρωτά «από που είσαστε πάτερ;» «από την Κόνιτσα» απαντά, «έχετε καλό δεσπότη -του λέει, και προσθέτει- σε χωριό είστε εφημέριος;» και απάντησε ταπεινά «σε κάποια χωριά». Προσπάθησα με νοήματα να του πω του π. Παύλου ποιος είναι, ευτυχώς κάπου το κατάλαβέ, και άρχισαν την κουβέντα.

4. Ξεκίνησα στην γιορτή της Αναλήψεως, από την Πάτρα και πήγα στην Κόνιτσα για να τον δω, και να προσκυνήσω στη Μολυβδοσκέπαστη και στο Μνήμα του Σεβαστιανού. Φτάνω μεσημέρι στο Γηροκομείο, μην προσπαθήσεις μου είπε ο δυναμικός ιεροκήρυκας π. Ιωήλ Κωνστάνταρος δεν ανοίγει σε κανένα, και εγώ στην πόρτα τον βλέπω το μεσημέρι που του πάω το φαγητό, το ίδιο και ο π. Χερουβείμ Σουτόπουλος. Έφυγα, αλλά είπα να κάνω την προσπάθεια, πήγα και άρχισα να κτυπάω την πόρτα, τίποτα καμιά κίνηση. Στο τηλέφωνο μιλούσα μαζί του κάθε Δευτέρα που πήγαινε στο Δελβινάκι, και με έπαιρνε συνήθως αυτός. Πάντα με ρωτούσε προς το τέλος «τι κάνει ο Μεγαλοπρεπής» και εννοούσε τον Πατρών Νικόδημο. Αφού δεν ανταποκρίθηκε και δεν άνοιξε την πόρτα  του τηλεφώνησα, ούτε στο τηλέφωνο της Κόνιτσας απάντησε. Δεν πτοήθηκα… μου ήλθε μια ιδέα, και είπα ή που θα μου ανοίξει την πόρτα ή που θα με αφορίσει. Στο αυτοκίνητο είχα μια ντουντούκα που χρησιμοποιούσα στις εκδρομές των χελιδονιών ή στις κατασκηνώσεις. Την πήρα και άρχισα να φωνάζω Σεβασμιώτατε είμαι ο Τάσος Κωστόπουλος ανοίξτε... Μπροστά στο τι θα λέγαν οι Κονιτσιώτες από την φωνή μου άνοιξε. Μπήκα για τελευταία φορά στο Επισκοπείο, που μου έφερε ενθυμήσεις από τον Σεβαστιανό μας, τότε που με χαρά μας δεχόταν στο φτωχικό του «μέγαρο!», που περπατώντας για να πας στο απλό γραφείο του έτριζε το πάτωμα και κουνιότανε η βιβλιοθήκη, σαν να γινόταν σεισμός.  Δεν αρέσαν ούτε στο Σεβαστιανό ούτε στον Ανδρέα οι ανέσεις. Μίλησα μαζί του περί μιάμιση ώρα, δεν έδειχνε θυμωμένος, είχε διάθεση κουβέντας, φεύγοντας μου είπε «μην το ξανακάνεις διότι αλλοίμονό σου Τάσο». Δεν το έκανα ξανά. Όταν με απέλυσαν από την Ζωή, μου είχε πει «έλα εδώ...». Με συγκίνησε, αλλά αρνήθηκα.  Τελευταία φορά συναντηθήκαμε από κοντά στο Αγρίνιο προ ετών….  

Δεσπότη της καρδιάς μου, στοργικέ πατέρα και φίλε, καλή αντάμωση.

Είη μνήμη σου αγήρω, στην αγέραστη και άφθαρτη αιωνιότητα του Σωτήρος ημών Θεού.

 Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος

ΥΓ. Μια ευχή, να φωτίσει το Πανάγιο Πνεύμα την Ιεραρχία, να εκλέξει ως διάδοχό του κάποιον που θα αγαπήσει την Μητρόπολη, και θα μένει σε αυτή -υπάρχουν- και όχι να πηγαίνει ως επισκέπτης σε κάποιες εορτές, όπως οι προ του Σεβαστιανού. 

___________

Η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεστεί τη Δευτέρα 7 Απριλίου 2025 στις 12:00 το μεσημέρι στον Ιερό Ναό Αγίου Κοσμά στην Κόνιτσα και θα ακολουθήσει η ταφή στην Ιερά Μονή Ταξιαρχών Γκούρας πάνω από το Αηδονοχώρι Κόνιτσας.